Laat ik voorop stellen: Ik ben dolgelukkig met de 2 kinderen die ik heb. Zo gelukkig dat het me mooi lijkt er een derde kindje bij te krijgen. Mijn vriend is echter onduidelijk over of hij dit wil. Hij lijkt het gevoelsmatig wel te willen, maar rationeel niet (te negatieve ervaringen met slapeloze nachten, vond de afgelopen jaren heel pittig). Ik vond de afgelopen jaren ook pittig, maar zou het er wel voor over hebben, het is maar tijdelijk. Bij mij overheerst het gevoelsmatige. Ik loop er tegenaan dat mijn vriend steeds geirriteerd reageert als ik met hem het gesprek erover wil aangaan. Hij zegt dan: moeten we het er nu alweer over hebben? Ik hou me al heel erg in om er niet teveel over te praten. Dat voelt eenzaam want het houdt mij erg bezig. Ik ben 35, voel de tijdsdruk en wordt er onrustig van. Als ik erover begin begint mijn vriend vaak gauw over iets anders (niet belangrijk iets) waardoor het voelt of het hem allemaal niets doet (op gelijk hoogte staat als alledaagse dingen). Op een gegeven moment zei hij dat hij zeker wist het niet te willen. Ik werd er verdrietig van, maar hij lijkt niet te snappen wat dat met mij doet. Denkt dat we dan gewoon over kunnen tot de orde van de dag. Ik vind dat heel moeilijk. Ik wil hem niet overhalen en heb dat ook steeds weer benadrukt, maar zou er toch wel met hem over moeten kunnen praten? Ik heb hem ook gezegd dat als hij niet meer wil, sterilisatie ook een optie is. Dit omdat hij de babyspullen ook allemaal weg wilde gooien. Hij zegt dat dat je babyspullen wel weer opnieuw kunt kopen, maar sterilisatie definitief is (in principe dan) en hij dat wel een hele stap vindt. Door dit soort opmerkingen krijg ik weer hoop. Kortom, ik zou graag een derde willen, voel tijdsdruk vanwege mijn leeftijd en mijn vriend blijft maar wisselende signalen afgeven en wil er het liefst niet over praten. Hoe moet ik hier mee omgaan?
Hoe vaak begin je erover? Wellicht dat je hem wat meer ruimte moet geven en voor jezelf een max leeftijd waarop je uiterlijk van een 3e zwanger wil zijn.
Als ik heel eerlijk ben is je vriend best duidelijk. Hij wil niet. Jij vindt dat zo te lezen moeilijk te accepteren, en jouw vriend heeft wellicht t gevoel dat je hem in een hoek drijft.
Zegt hij dat hij het gevoelsmatig wel ziet zitten of trek jij die conclusie? Ik heb namelijk ook het idee dat hij het gewoon niet wil en zich door jou gepusht voelt. Ik zou hem ook gewoon eens wat meer ruimte geven.
De manier waarop je het verwoordt lijkt me ook dat je partner je al heeft duidelijk gemaakt dat hij niet meer wil en dat hij je mixed signals geeft omdat hij zich in een hoek gedreven voelt of je niet wil kwetsen. Daar kunnen jullie alleen samen uit komen maar eerlijk gezegd is het nooit een goed idee om iemand die niet wil van gedacht te laten veranderen. Daar krijg je later waarschijnlijk last mee.
Hij wil niet en beargumenteerd dit ook met een waarom voor hem. Mss kun je een tijd afspreken wanneer je er over kan praten met hem bijvoorbeeld over 3 maanden nog eens. En als 1 van de 2 niet wil is dat verdrietig maar dwingen is natuurlijk niet de oplossing.
Bedankt voor jullie reacties. Het is goed om een spiegel voorgehouden te krijgen. Misschien geeft hij inderdaad wel gemixte signalen doordat ik er teveel bovenop zit. Ik heb niet het idee dat ik hem dwing, benadruk juist steeds dat we het niet moeten doen als we het niet beide willen. Dat lijkt me inderdaad geen goed idee, dat gaat vroeg of laat problemen geven. Zover laten we het beide ook niet komen. Waar ik wel moeite mee heb is dat ik met mijn verdriet over het (waarschijnlijk) niet doorgaan van mijn kinderwens het idee heb niet bij hem terecht te kunnen omdat hij een gesprek daarover afwijst. Of verwacht ik dan teveel van hem? Een kinderwens voor een derde kan ook heel sterk zijn heb ik inmiddels wel gemerkt. Dat is niet ineens weg als we besluiten het bij 2 te houden. Voor mezelf heb ik altijd als deadline gehad uiterlijk op m n 35e nog een kind te willen, omdat ik de risico's anders te groot vind worden, juist ook omdat we al 2 kinderen hebben. Nu hij aangeeft nu geen kindje te willen (dat is letterlijk hoe hij het zegt: Ik wil het nu niet en denk later ook niet maar dat weet ik niet zeker) is de conclusie dus dat het niet meer gaat gebeuren omdat ik mezelf dan te oud vind en dat vind ik erg jammer.
Heb je geen vriendin/zus/moeder waarbij je je ei kwijt kunt? Of als je hem een brief schrijft met wat het met je doet? Dan hoeft ie er niet meteen op te reageren maar kan hij naar je toe komen op het moment dat hij dat wil. Maar dan weet ie in ieder geval hoe het voor jou is/voelt. Als ik de laatste alinea van je laatste post lees, denk ik dat je inderdaad ervanuit moet gaan dat het niet meer gaat gebeuren en het proces in moet gaan om het te gaan afsluiten. En ja, dat moeten loslaten is meer dan jammer, dat kost ook echt tijd... En mocht het er dan toch nog van komen is het natuurlijk alsnog geweldig
Toen mijn zoontje 9 maanden was wilde ik voor een tweede gaan. Mijn man zei toen dat hij nooit meer nog een kindje zou willen. Toen mijn zoontje bijna 1,5 was zei hij dat het hem niets uitmaakte en zijn we voor een tweede gegaan. Maar af en toe zei hij nog steeds dat hij er niet aan moest denken om die hele babytijd weer opnieuw te beleven (was echt ontzettend zwaar door veel allergieën en slechte hulp). Maar dan weer draaide hij bij en wilde vooral mij gelukkig maken. Naar mate de tijd vorderde begon hij er toch meer ruimte voor te krijgen. Vooral als we fantaseerden dat we in een mooi huis met grote tuin woonden. Dan zei hij dat het hem niet uitmaakte hoeveel kinderen we hadden. In de huidige leefsituatie voelde hij er geen ruimte voor om over te praten of te denken (hij kreeg o.a. een burn-out door zn werk). Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en ben ik pril zwanger. Hij was oprecht blij toen hij vanmiddag mijn positieve test zag en het was helemaal zijn keuze om mij te "bezwangeren" op de dag van mijn positieve ovulatietest Mijn tip voor jou is om het onderwerp te laten rusten, hem tijd en ruimte te geven en misschien is hij over een aantal maanden aan het idee gewend en wil hij er alsnog voor gaan. Ik hoop het zo voor je, het voelt zo verdrietig om zelf die wens zo te voelen en je partner zegt dat hij het niet wil..
Hm... Ik ben het er mee eens dat je hem niet kunt pushen of moet overhalen voor een 3e en snap dat hij op een gegeven moment uitgepraat is..... maar ik vind jouw gevoelens hierin net zo mee tellen als die van hem. Je zult op enig moment gaan accepteren dat jullie gezin compleet is, maar dat is niet van de een op de andere dag. Je bent nu teleurgesteld en verdrietig en dat is niet meer dan normaal. Ik vind dat er ruimte moet zijn voor deze emoties, net zo goed dat er ruimte voor hem is om keuzes te maken. Ik zou dus op een of andere manier proberen in gesprek te raken. En heb echt duidelijk maken dat het niet is om hem over te halen maar wel om je verdriet te uiten..
Hallo, Hier een reactie. Ik snap je gevoel je frustratie als geen ander, evenals je leeftijdsdruk. Helaas voelen mannen dat anders dan wij/niet op die manier. Mijn inmiddels ex vriend wilde eerst niet, vervolgens wel (letterlijk zullen we nu een kindje maken) en begon vervolgens weer terug te krabbelen. Mijn ervaring is dat praten niet helpt. Mannen voelen het niet en snappen ook niet hoe sterk een kinderwens kan zijn en wat dat met je doet. Ruimte geven heb ik ook geprobeerd, heeft niks uitgemaakt. Ik ken jouw vriend natuurlijk niet. Ik ken mannen die toch aan kinderen beginnen om hun partner gelukkig te maken. Mijn eigen ervaring is helaas anders. Dus echt tips heb ik ook niet voor je helaas, behalve dat je bij je eigen gevoel moet blijven en je jezelf de vraag moet stellen hoe belangrijk een derde kindje voor je is. Anyway, ik wilde je even zeggen dat ik je verdriet heel goed snap. Ik wens je veel sterkte en wijsheid hierin. Liefs, C
Nee. Hij is een volwassen vent met een gezin, hij leert maar gewoon praten. Ik kan me wel voorstellen dat hij bang is om erover te praten omdat hij denkt dat jij hem wil overtuigen. Dus het is denk ik wel goed om daar een heel duidelijk onderscheid in te maken, zodat hij weet dat hij je kan helpen dealen met het feit dat er waarschijnlijk geen derde kindje komt, wat los staat met een gesprek over óf dat kindje er komt. Daarover zou het goed zijn als hij ronduit zegt wat hij wel en niet wil, zodat jij ook weet waar je aan toe bent.
Dit is precies wat ik dacht; mss is het goed om hem duidelijk te maken dat het accepteren voor jou een proces is en dat je hem niets kwalijk neemt, en er ook niet op terug komt omdat je hem over wilt halen, maar dat je dit wilt verwerken en dat je er daarom over moet praten, zodat je er overheen kan komen.
Is het echt zo dat je hem niets kwalijk neemt? Want als dat wil zo is is het verdomd moeilijk om die twee gesprekken te scheiden. En dat voelt hij natuurlijk ook...
Ik wil overigens de laatste zijn die wil verdedigen dat mannen voor hun verantwoordelijkheid weglopen, hetzij om te praten, hetzij om toch gewoon hun partner tegemoet te komen. Ik weet alleen uit ervaring dat het soms heeeeel lastig is allemaal en dat als je zelf een sterke kinderwens hebt het ook voor jezelf moeilijk is die twee dingen los te koppelen. Dat dat kindje er niet komt is een rouwproces waar boosheid richting je partner heel goed bij kan horen. Hij weet ook wel dat hij je kinderwens op dit moment in de weg staat, dat maakt het dealen met verdriet weer heel moeilijk. Het is voor beide partijen gewoon lastig dit te scheiden. Ik snap dat je steun wilt van je partner, maar ik zou het zeker ook elders zoeken als ik jou was.
Dat ben ik met je eens hoor! En je mag volgens mij ook best boos zijn op je partner, in de zin van die emotie is logisch. Maar zijn emoties ook. Daar moet je in een gesprek denk ik wel steeds over "meta communiceren" om inderdaad te voorkomen dat die twee gesprekken door elkaar gaan lopen. En inderdaad, het kan zeker geen kwaad om ook of juist bij iemand anders het meeste te spuien. Maar ook in een relatie is het belangrijk om te weten wat de ander voelt en vindt. Anders ga je langs elkaar heen leven en loop je het risico op een bepaald moment elkaar niet meer te kunnen bereiken.
Je verhaal klinkt herkenbaar. Wij hebben 2 kinderen en mijn man wilde geen derde, hoewel ik 2 prima vond hoopte ik toch stiekem op een derde op termijn. Die hoop vervloog toen hij een sterilisatie afspraak had, heb hem aangegeven dat ik niet wil dat hij dat doet en hij nog zo jong is. Bij besloot het voorlopig niet te doen en over een jaar of 5 nog eens het gesprek te hebben. Een aantal maanden later bleek ik zwanger, de timing kon niet slechter maar ik vond het erg leuk. Mijn man wilde niet, maar trok uiteindelijk bij en leek het leuk te vinden. Helaas bleek het kind bij de termijnecho overleden en is mijn wens nu groter dan ooit. Wij hebben hierover vaak discussies gehad en toen ik me er bij neer had gelegt dat hij niet meer wilde kwam hij er zelf mee dat hij er toch voor wilde gaan, om een week later weer te zeggen dat hij toch niet wilde. Zo moeilijk want je zit zo in je verdriet van de miskraam en dan zegt mijn man ook steeds wat anders. Nu mag ik niet zwanger worden voorlopig dus we hebben het er niet over, maar ik hoop dat hij zich ooit nog bedenkt en wel wil. Misschien kun je hem een brief schrijven wat het voor jou betekend en dat je graag zou willen dat hij duidelijk is en geen tegenstrijdige signalen af moet geven.