Sta je zelf nog ingeschreven? Zou ik toch als je er niet uitkomt een eigen woning zoeken en uiteraard alle spullen die je zelf gekocht hebt meenemen.
Wat een verdrietige situatie! Op wie zijn naam staat het huis? Want dat is lekker makkelijk gezegd dat jij daar maar met zometeen 2 kinderen weg moet gaan en hij in zijn eentje kan blijven zitten. Of de zwangerschap gepland was is niet zo van belang nu. Of het (ook bij hem) gewenst is wel. Wat niet gaat, dat gaat niet. Als jij het idee heb dat je er alles aan gedaan hebt, of het in ieder geval geprobeerd hebt, maar hij wil niet dan houdt het op. En dan zal of hij, of jij het huis moeten verlaten. Kun je ergens anders terecht? Heb je een eigen inkomen? Dan was ik vertrokken, waarschijnlijk nog voor de bevalling... Sterkte! Edit: lees nu dat het op jullie beide namen staat.
Hij zegt ongelukkig te zijn omdat het financieel niet goed gaat en hij het zwaar heeft op werk. Terwijl we met alleen mijn inkomen rond komen, maar hij wil veel luxe (uiteraard voor zichzelf). Maar dat kan me niks meer schelen, want hij werkt, alleen voor zichzelf! En ik moet alle lasten op mij nemen en het extraatje wat ik over heb, moet ik sparen, want hij kan het ooit nodig hebben. Daaaaag. Ik kan wel bij mijn ouders, maar niet met 2 kindjes. Ik heb net eindelijk alles opgebouwd voor mij en de kinderen ik ben zo trots op alles wat ik ze nu heb gegeven en kan het niet laten om alles op te geven terwijl hij hier straks alleen met vrienden zal hangen en overal gebruik van gaat maken wat ik voor mijn kinderen heb gegund. Terwijl mijn kinderen samen met mij in een kamertje van 2 bij 2 zitten bij mijn ouders. Iemand vroeg ook of ik iets van dagbesteding heb. Ik doe momenteel niks meer dan thuis zitten. Ik zorg voor ons kindje en ben daar de hele dag mee bezig. Ik kan niks voor mijzelf doen, kind heb ik altijd bij me en gaat overal mee waar ik ook ga. Soms breng ik haar naar het park maar hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kom hoe minder ik kan.
Eerste was niet gepland, tweede wel. Toch zei hij afgelopen week dat beide kinderen met mij een ongeluk zijn geweest en hij dit niet heeft gewild. Terwijl hij zelf over kinderen begon en zelfs nog graag een 3e wou na dit kindje! Toen ik dat zei, zei die: geloof maar alles Ik voel me nogal... bespeeld? Ik ben woest.
Snap ik! Gelukkig is het kindje door jou wel heel gewenst. Laat je niet opfokken. Als jullie samen in het huurcontract staan, hebben jullie allebei recht om in de woning te blijven. Kom je er samen niet uit, dan kun je de kantonrechter laten beslissen. Als de kinderen bij jou blijven wonen, en jij de huur alleen kan betalen is de kans heel groot dat de rechter in jouw voordeel beslist.
Precies dit! Hoe moeilijk ook vanwege de kinderen. Je bent niet gelukkig, hij doet niets voor jou of de kinderen: zoek het geluk waar jullie recht op hebben!
Verstandig advies. Ik begrijp ook helemaal dat je niet staat te springen om zelf weer te verhuizen en op te lossen. Laat hem maar eens aan de bak gaan zeg. Je hebt alles al meermaals aangegeven en hij wil blijkbaar niks veranderen. Dan zou het voor mij ophouden. Maar het doet pijn natuurlijk, als je van iemand houdt. Ik wens je veel sterkte en vooral veel geluk toe! Dat verdien jij ook!
Kun je de huisarts niet om hulp vragen? Die kunnen vaak ook nog wel iets als een aanvraag voor een urgentieverklaring uitschrijven.
Ik zal dan eens navraag doen hoe dat in elkaar zit betreft kantonrecht. Uiteraard ga ik nog een poging wagen om dit te kunnen vertellen. Dit weekend blijft hij weg, dus word morgen vroeg of anders maandag dat ik een momentje ga proberen te vinden waarin ik hem even aan tafel kan krijgen.
Van zijn levensdagen was ik niet voor zo'n lamzak mijn vertrouwde huisje uit gegaan met 2 kids op de arm, dacht het ff niet! Nee hoor, laat hem maar lekker vertrekken. Uiteindelijk beslist de rechter ws toch wel in jouw voordeel, been there, done that. Wel rot dat je er al zolang tegenaan zit te hikken, ik ben dan weer het andere uiterste, bevalt het je niet dan is daar het gat van de deur.
Las dit verhaal laats in een blad... Vrouw heeft ervoor gekozen om alles opzij te zetten en een huis te regelen voor haar en haar kinderen. Ze vertelde dat ze gelukkiger dan ooit is nu.
Je bent heel meegaand naar hem toe en hij maakt daar misbruik van. Gevalletje deurmat... Heb je al eens geprobeerd om hem te negeren? Ik durf te wedden dat hij dan niet weet wat hem overkomt Dus niet meer zijn eten koken, niet meer zijn was doen. Geen aandacht geven. En de holiday inn down there volledig gesloten houden (maar daar zal je voorlopig sowieso niet echt behoefte aan hebben, lijkt mij). Maar ondertussen gewoon heel neutraal blijven, geen ruzie maken. Dat kan je echt wel, denk ik. Je doet nu toch ook al alles alleen en liefde geeft hij je momenteel ook niet. Laat hem maar eens voelen hoe een leven zonder jouw aandacht is.
Iemand vroeg ook of hij wel belangstelling heeft voor ons kindje. Hij heeft voor ons beide geen belangstelling. Hij doet nooit iets alleen met ons kindje. Is altijd met zichzelf bezig. Eens in de 2 weken krijg ik hem na maanden hameren mee boodschappen doen, of iets doen. Maar moet niet vergeten dat ik dan maar 2 uurtjes heb, want daarna............ Of hij blijft vertellen dat hij paar jaar geleden wel zoveel met mij deed en ik toen ook zeurde om andere dingen. Mij gaat het erom dat ik geen besef bij hem zie. De verdriet in mijn ogen, de tranen, de woede, hij kan me goed troosten: Morgen gaan we samen dit doen dat doen, het word helemaal ons dagje! Diezelfde avond komt hij niet meer thuis en als ik daarna teleurgesteld ben: Je stelt je aan, mag ik nooit wat voor mezelf doen? En we zitten weer in dezelfde circel. Ik heb hier ook geen energie meer voor. Ik voel me helemaal niet klaar om te bevallen. Ik durf het te zeggen: Ja ik kom aandacht te kort. Aandacht is toch iets normaals in een relatie? Liefde en aandacht aan elkaar geven, elkaar steunen, er voor de ander zijn, alles voor diegene doen. Sorry voor het klagen, ik bespreek dit niet met bekenden om mij heen.
Dit heb ik naar hem geschreeuwd vandaag. Zal alles wat ik van hem tegenkom op de grond/bed in een zak steken. Hij is heel goed in rommel maken, dus zal hem even leren. Bevalt het hem niet? Dan gaat ie maar lekker zelf weg. Ik ga niks meer voor hem doen, niks! Ik twijfel alleen wat ik wil omtrent de bevalling nu. Hem wel of niet erbij. Ik denk gewoon droog een sms sturen wanneer ik onderweg naar ziekenhuis ben en daarna me mobiel uit. Had echt veel aan hem bij de eerste bevalling, ga dat nu zeker missen. Maar anderzijds wil ik hem ook echt niet zien omdat hij me echt pissig heeft gemaakt afgelopen periode.
Sorry hoor.. Maar ik vind dit soort verhalen altijd zo tenenkrommend. Lees je eigen verhaal eens terug en laat je gezonde verstand zn werk doen. Ik geloof ook bijna niet dat het allemaal waar is, dan zou je echt niet van hem houden. Of je geeft totaal niet om jezelf. Hoe kun je in vredesnaam 2 kinderen op de wereld zetten in zo'n situatie. Ga redden wat er te redden valt voor hun situatie.
Ben ik de enige die al woest wordt bij het idee dat je je 38 weken zwangere vriendin achterlaat met een peuter en zelf vrolijk een weekendje weg gaat met vrienden? Toen ik op 38 weken zat werd ik al kwaad als hij zijn telefoon niet binnen 10 tellen opnam... Ik denk dat je op deze manier hem beter kwijt bent dan rijk. Kun je zijn spullen niet inpakken, in zo'n storage unit (laten) opslaan komend weekend, 2 weken huur daarvoor betalen, de sleutel bij zijn ouders afleveren, sloten thuis vervangen en appje sturen waar hij zijn spullen kan vinden en onder welke voorwaarden je nog met hem wilt praten? Of is dat te rigoreus?
Wat verdrietig allemaal. Heb je zelf werk? Een opleiding? Ik zou inderdaad nu eerst een afspraak bij de huisarts maken. Stel dat je bevalling begint, zal hij er dan wel voor je zijn?