@Never lose hope elke dag is er één, heel erg fijn dat je tussen alle emoties door hier komt updaten. Spannende tijden, erg beangstigend kan ik me voorstellen. Ben blij om te horen dat de weeën zijn gestopt. Houden zo! Ik blijf duimen dat ze nog mooi een paar dagen (liefst weken!) blijven zitten. Dikke knuffel!!
Pffft, buik... eigenlijk valt t best mee Van boven lijkt t groter? Haha Maar de strijkplank achter is een babybump geworden, ik groei van achter even hard als van voren mooi voor t evenwicht denken we dan maar. @marb met paps gaat t elke dag beter. Spraak en motoriek knapt snel op. De rest blijft wel warrig. Volgende week mag hij naar t revalidatiecentrum. Ik geloof dat hij daar dan drie tot vier maanden zal blijven. Kan dan eindelijk ook de kindjes meenemen, dat wil hij heel graag maar ik was er nogal huiverig voor omdat hij zo warrig was de afgelopen weken, en in het ziekenhuis natuurlijk met allerlei mensen die er ernstig aan toe zijn... Maar in het centrum zal het "huiselijker" zijn. Lief dat je er naar vroeg, laatst ook al zag ik maar had nog niet de tijd gevonden om even rustig te gaan zitten en reageren. @hier: ik moest aan de bel trekken als ik me slechter ging voelen... Ik merk dat ik weer afglijd in een depressie net als bij de eerste zwangerschap en ben doodsbenauwd voor wat er na de bevalling zal gebeuren. Maar aan de bel trekken, iets houdt me tegen. Binnenvetter... Op kraamtranen.nl las ik dat een combi van B6 en visolie goed zou helpen dus heb me voorgenomen weer aan de vitaminen te gaan, dat was er de afgelopen weken (met gedoe vader) bij in geschoten en sindsdien voel ik dat ik somber word. Connectie? Ik hoop dat het daar aan ligt.
Joh, dat is een heel bescheiden buik Maar snap wel hoe het voelt: als je normaal echt heel slank bent dan voelt het al gauw buiten proportie. Wat fijn dat het goed lijkt te gaan met je vader! Heel fijn ook om de kinderen mee te kunnen nemen... Mijn vader is plotseling overleden toen hij 54 was, dus ik merk extra betrokkenheid bij 'dingen met vaders'. Ik kan me in elk geval heel erg goed voorstellen dat het extra heftig is om dit mee te maken tijdens je zwangerschap. Let goed op jezelf! En die drempel om hulp te zoeken is heel logisch en herkenbaar voor velen denk ik. Goed dat je in elk geval naar de vitaminen gaat kijken, maar houd een vinger aan de pols voor als het niet (genoeg) werkt he? Depressie tijdens de zwangerschap is één van de meest ondergediagnosticeerde problemen: veel kenmerken worden op de zwangerschap gegooid (emotioneel, moe, veel of juist weinig slapen) en het is zo onbekend dat vrouwen er vaak niet bij nadenken. Kaart het anders aan bij je vk, die drempel is misschien minder hoog dan direct 'hulp zoeken'. Sterkte in elk geval!
Komt misschien ook doordat iedereen me ineens ziet groeien en er opmerkingen over moet maken. Bij de eerste had ik een collega die elke dag riep "jeeeeeeeej wat ben jij dik aan het worden!" Ook erg tactvol... Zelf had ze flink overgewicht trouwens. Ik weet t niet. Het zit me dwars dat er 15 kilo aan zit op deze termijn terwijl ik rationeel wel weet dat ik veel aankom tijdens zwangerschappen, dat hoort gewoon bij mij en dat gaat er straks ook zo weer af. Daar... Gerelativeerd! En de depressie, ik voel het nu aankomen en ben gewoon bang dat ik weer geen band met mijn kind ga voelen, weer suicidaal word, weer jaren aan de medicatie moet.. was net enigszins stabiel. Maar ik heb het aangegeven bij de VK en die zegt doodleuk "je was toch bij de pop geweest?" En begint over wat anders. Er zijn twee vks en met de ene heb ik totaal geen klik. Hopelijk zie ik de ander woensdag op controle, want bij deze ga ik het niet weer aankaarten. Lastig want ik weet dat het moet, maar ik blokkeer. Ook thuis, vriend weet van niks.
Oh, daar word ik altijd zo chagrijnig van. Toen ik zwanger was van de tweede vertelde ik dat ik met 16 weken positiekleding ging dragen. De leidster van het kdv zei zo heel neerbuigend: "oh, ik heb mijn hele zwangerschap mijn eigen kleding aan gekund". Ze woog minstens 200 kg, dus ik dacht alleen maar 'ja, ik kan ook wel mijn hele zwangerschap jouw kleding aan' Sowieso krijg je continu commentaar: je buik is te groot, te klein, je draagt teveel naar voren (dus kan het geen meisje zijn???), blaaaaat. Het is juist heel goed dat je de depressie voelt aankomen, maar ik snap echt heel goed dat je ontzettend bang bent voor de gevolgen. Aan de andere kant: hoe eerder je erbij bent, hoe kleiner de impact waarschijnlijk... Wat jammer dat je verloskundige niet behulpzaam was, soms weten ze niet wat ze ermee aan moeten. Maar het is juist zo belangrijk om door te pakken. Kan ik je helpen?
Heel lief van je @marb Deels komt ook door mijn opvoeding. Problemen los je zelf op. Geen zwakte tonen. Ik ben een enorme perfectionist en dit voelt als falen en falen betekent zwakheid. Vriend is nu naar een bruiloft waar ik ook mee naar toe zou gaan. Heb gezegd dat ik me niet goed voelde. Denk dat hij ook wel e.e.a. doorheeft dus zal er morgen met hem over praten, maar hij is ook geen prater. Bang voor een "vertel het de VK" opmerking als ik iets zeg. Hij ziet veel, maar durft het dan niet bespreekbaar te maken tot ik er zelf mee kom. Maar ik vind het zeker belangrijk om nu aan te pakken omdat ik nog steeds een groot verschil merk in de band tussen mij en zoon, en dochter. Bij haar ben ik emotioneel veel meer betrokken, bij hem kan ik veel harder reageren. Ook dat vreet aan me. Houd ik wel genoeg van hem? Evenveel als van haar? Hoe gaat dat straks met dit kindje? Het lucht wel op dat ik het hier zwart op wit neer zet trouwens.
Ik denk dat dit allemaal heel logisch is hoor. Reken het jezelf ook niet te zwaar aan als je er moeite mee hebt om stappen te zetten. Dat is sowieso al lastig, maar al helemaal als je in een depressieve episode zit! Je hebt ook wel veel te verstouwen. Fijn dat het helpt om het hier te delen, wij houden wel een beetje vinger aan de pols (verschil voelen tussen kinderen is meer regel dan uitzondering trouwens, maar dat is een enorm taboe... )
Ohja en die mensen die allemaal hun mening klaar hebben... Pfffttt betweters! Het is ook nooit goed hè! Alsof je niet nog een meisje mag krijgen na al twee meiden. Het moet dan wel een jongen zijn Totaal vreemden voor mij vonden dat ze me konden vertellen dat ik klaar was na dochter, want ik had er een van elk toch? Wat wil je nog meer? Of als je zegt dat je een jongen krijgt... "Goh wat jammer" heeft er zelfs iemand tegen me gezegd. Wtf??? Joh, wij doen t om en om! Hierna weer een meid, grap ik dan. Maar wat maakt t nou uit? Ja nog een meisje had ik heel leuk gevonden en ik was ook bang voor 'nog een jongen' maar vind t nu best leuk vooral als ik merk hoe enthousiast de oudste is dat hij een broertje krijgt. Hij stond echt te juichen bij de VK toen we naar t geslacht keken was wel een smeltmomentje Trouwens... Nu we over de helft zijn... De naam... Ik kom er echt niet uit. Nou opperde ik "voornaam vader" streepje "voornaam vriend in volledige vorm" Zegt ie, "ik houd niet van dubbele namen" Zucht... Krijg nog steeds alleen van die Arische/Germaanse namen van vriend. Kan er niks mee, veel te krachtig of hard qua klanken. Was bij de eerste ook zo'n ramp...
Dat laatste biedt me wel wat rust gelukkig. De oudste heeft een handleiding en dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Ik houd m'n hart vast voor de jongste, hoe zij zal veranderen als ze straks naar school gaat, maar bij een eerste moet je alles leren en bij de tweede ben je al wat ervaren. Dat is ook een groot verschil denk ik.
Oh ja joh... Ik word er soms gek van. Maar meestal kan ik het wel langs me heen laten gaan. Moet vooral lachen als mensen zeggen: "weet je wel zeker dat het een meisje is?" We zijn er allemaal heel blij mee in elk geval. En ik draag blijkbaar gewoon naar voren, ook bij de oudste twee. Toen kreeg ik ook al steeds 'dat het vast wel een jongen zou zijn'. Pf. Naam vind ik hier ook lastig. We hebben/hadden een naam, maar ik ben niet overtuigd
Waarom vinden mensen toch altijd dat ze zich met zwangere vrouwen mogen bemoeien? Alsof er dan ineens geen fatsoen meer getoond hoeft te worden. Lastig hè met die namen. Maar we hebben nog krap drie maanden... Hopelijk.
@Never lose hope wat een heftig bericht! Ik hoop en duim dat de kleintjes nog even blijven zitten en dat alles goed met jou en hen blijft gaan. Wat moet er veel op jullie afkomen op dit moment en wat zullen jullie in angst zitten! Krijgen jullie wel goede (mentale/sociale) begeleiding vanuit het ziekenhuis? Lieve kleintjes, ik hoop dat jullie nog een paar weekjes veilig in mama’s buik blijven! @Eva2011 fijn dat het met je vader wat beter gaat. Maar wat rot dat je zelf depressie voelt aankomen. Zeker bespreken met je vriend, hij kan je hopelijk toch wat helpen daarin. En wat stom van de vk zeg. Hopelijk helpen de vitamines en tref je de volgende keer de vk waar je wel klik mee hebt en kun je dan wel je verhaal doen. Wel goed dat je hier in ieder geval aan de bel trekt! @Ise hoe gaat het nu met de harde buiken? En hoe gaat het met je ex, hoelang moet hij in het ziekenhuis blijven? @Linnies2013 welkom, en wat leuk een tweeling! Hopelijk kun je snel weer alles eten wat je zou willen eten.
Ik ben zelf de afgelopen periode wat weinig aanwezig geweest. Ook hier gaat het niet zo lekker. Te lang teveel hooi op mijn vork genomen in combinatie met man die tegen overspannen zat, schoonvader aan de chemo, hoogseizoen (dus megadruk) op werk, verbouwing in 4 ruimtes thuis en oh ja ook nog zwanger... Dus nu zit ik zelf tegen overspannen aan (of nou als ik heel eerlijk ben, ben ik ‘er tegenaan zitten’ wellicht al overschreden). Veel huilbuien, van de week zelfs op werk. En er is only so much dat je op zwangerschap af kunt schuiven. Nu ook ineens benauwd gevoel: het voelt alsof de afgelopen 3 maanden in een oogwenk voorbij zijn gegaan, alsof ik nog maar pas geleden in het eerste trimester zat en ik nog alle tijd had om me voor te bereiden. Nu denk ik: help, de baby is er over 3 maanden al! Hoe ga ik dat doen met baby en peuter? Kan ik peuter straks nog wel genoeg aandacht geven? Als ik er nu al zo doorheen zit, hoe gaat dat dan straks als ik weer gebroken nachten heb? Gyn lijkt niet heel erg achter wens voor keizersnede te gaan maar ik wil niet nog een keer zo’n traumatische bevalling meemaken. Wat als ik weer in postnatale depressie raak? Aan de andere kant: met keizersnede heb ik ook een lang herstel en kan ik de eerste periode niets en hoe doe ik dát dan met peuter? Ik merk dat het me ineens allemaal aanvliegt deze week en wordt daar behoorlijk onzeker van. Natuurlijk weet ik rationeel gezien wel wat ik moet doen: drastisch minderen qua activiteiten (ik heb al dingen overboord gegooid), veel rust nemen (probeer ik, maar peuter bruist van de energie), gevoelens bespreken met manlief (heb ik al gedaan) en ook met gyn (heb ik nog niet gedaan), mn yoga(oefeningen) weer oppakken en wellicht ook op werk tijdelijk minderen, maar vooral dat laatste vind ik lastig. Het is echt topdrukte nu bij ons en als ik minder, betekent dit nog meer werk voor mijn collega’s (en daarnaast is mijn eigen teamleider 3 maanden met sabbatical dus zou ik dat moeten bespreken met háár teamleider of een andere teamleider en dat voelt toch minder vertrouwd (ook al zitten er echt wel tussen waar ik wel klik mee heb en die het ook goed zouden oppakken)). Maar ja, als ik helemaal uitval dan wordt het nog pittiger, voor hen, maar toch voor mij. Dit weekend heb ik vrij, en een lief collegaatje probeert me te helpen om volgende week vrijdag+de maandag erna vrij te regelen zodat ik lang weekend vrij ben. Maar als ik me daarna nog zo voel ga ik het toch eens aankaarten bij een van de leidinggevenden.
Heftig @B3ngel !!! Je bent al goed bezig doordat je ervan bewust bent dat je te veel hooi op je vork hebt. Mijn gevoel hierbij is ook; zorg alsjeblieft goed voor jezelf en ik hoop echt dat je in de laatste drie maanden voor de bevalling rustig aan kan doen. Nu alles zo druk is overzie je het niet, maar als je rust kan en mag nemen zal het echt beter gaan en beter voelen. Knuffel! Vorig jaar heb ik zelf een burn out gehad tot aan eind 2017 dus ik weet een beetje hoe het voelt om overspannen te zijn.
@B3ngel : jeetje, dat klinkt ook wel als heel veel. Je kunt ook een gesprek aanvragen met je leidinggevende, zonder direct te stoppen met werken, toch? Alleen al aangeven dat je je zo voelt kan een hoop helpen. En wellicht kan er meer dan je denkt. Ik weet wat een dooddoener 'zorg voor jezelf' is en dat als je er middenin zit het overzicht vaak zoek is. Sterkte! @Never lose hope : hoe is het nu? Al nieuws? (hopelijk niet, dat lijkt me een goed teken)
Och @B3ngel wat krijg jij veel voor je kiezen, niet fijn. ik hoop dat je de rust een beetje terug kunt vinden. Sterkte!
Gebeurd hier ontzettend veel, met de kindjes gaat het goed en ze vinden ze heel sterk. Met mij gaat het niet goed, we willen echt de 26 halen, maar als het met mij niet meer kan dan grijpen ze in. Hb was 3.7 op het laagst dus er werden allemaal dingen met me gedaan om uit te zoeken hoe het kan (eventuele interne bloedingen) ze konden niks vinden en waren zelfs ook een beetje radeloos. Gister bloedtransfusie gehad, 2 zakken bloed gekregen. Mijn bloeddruk bleef maar 93-28 etc. Dus ik heb en voel me behoorlijk ziek. Ben echt aan het vechten voor de kindjes. Ben ondertusssen een speelden kussen geworden, denk dat de teller van prikken inmiddels op 26 staat sinds woe op do nacht. Dinsdag ga ik van alle medicijnen af en daardoor hoop ik me beter te voelen en hopen we dat de kindjes toch nog een paar dagen blijven zitten, zo niet dan hebben ze wel vertrouwen in de kindjes, wat fijn is. Ik heb even geen puf om op alles te reageren, maar het is misschien wel even fijn voor jullie om te weten hoe het nou is. Dikke knuf never lose hope
Oef wat naar dat jij lichamelijk zo in de kreukels ligt... Dan duren de dagen erg lang! Heel veel sterkte, bizar idee dat je waarschijnlijk binnen een paar dagen drie (!) Kindjes erbij hebt...
Och arme @Never lose hope ! Wat ontzettend naar dat je je zo slecht voelt. Hopelijk knap je straks snel weer op. Bijna 26 weken, heel fijn dat ze er vertrouwen in hebben. Ik denk aan jullie! Sterkte meis.
Jeetje @Never lose hope, dat is heel heftig! Gelukkig houden ze jou en je kindjes heel goed in de gaten... En je bent echt al heel ver gekomen! Knapte je een beetje op van de transfusie? Hb 3,7 is wel heel erg laag, wat zul je je beroerd voelen. Ik hoop dat het lukt tot de 26 en misschien zelfs nog iets verder. En wat geweldig om te horen dat de dokters vertrouwen hebben in de kindjes, zoiets zeggen ze echt niet zomaar!!