Los van het feit dat je hoofd onder de kraan iets heel anders is dan een kleuter met zijn kleren aan onder de douche zetten, vind ik ook het eerste niet kunnen. Een kind met zijn hoofd onder de kraan dwingen is niet ok. Je laat dan fysiek je macht gelden en daarmee heb je voor mij de strijd onmiddellijk verloren. Het feit dat ze het 4 of 5 x per week moeten doen bewijst ook dat het totaal niet werkt.
Misschien hebben de hulpverleners de raad gegeven om hem eerst af te laten koelen en nemen ze dat iets te letterlijk Nee maar zonder dollen, ik vind het zo zielig voor dat kind dat ik er bijna van moet huilen als ik het lees. Ik zie mn eigen dochter daar al staan, vreselijk! Ik kan mij ook echt niet voorstellen dat t helpt (en dat lijkt het ook niet te doen), behalve dan dat t kind er misschien een enorme angst door ontwikkelt en nog harder gaat krijsen. Ik zou het eens aankaarten bij de moeder en vragen of ze hier al over gesproken hebben met de hulpverleners, kan mij niet voorstellen dat die hiervan weten en dat tolereren...
Ik denk dat op een rustig moment heel eerlijk en open zijn het beste is. Zonder verwijten te maken, maar duidelijk maken dat je je om iedereen zorgen maakt. Ze redt het namelijk gewoon niet, niet omdat ze niet wil (als ik jou zo hoor), maar omdat het teveel is geworden. Juist als je eerlijk naar haar bent dat je het ziet, begrip voor hebt en wilt helpen kun je dat ook. Ik vind het trouwens goed van je dat je jezelf en je eigen ideeën toetst. Ik snap heel goed dat je begrip voor haar hebt, dat moet je ook niet kwijtraken. Maar begrip hebben betekend niet dat je niet ook kritisch mag zijn. Dit is niet de weg naar een oplossing, niemand wordt beter van dit niet uitspreken. Geef haar begrip, steun, liefde en aandacht, maar geef het kindje dat ook, dus spreek je vriendin erop aan.
Ik denk dat mijn ouders liever een kind een enkele keer met het hoofd onder de koude kraan zetten, dan dat ze een kind hadden die zichzelf in een driftbui ging beschadigen (als in hoofd bonken keihard op de grond). Het schrik moment haalde me uit de driftbui en daarna kon ik pas praten. Tuurlijk ben ik het er mee eens dat stelselmatig met kleding en al niet goed is.
Dat je er überhaupt naar kan kijken zonder iets te doen. Sorry maar mijn maag draait echt om van dit soort berichten. Arm kind... Die word er echt wel met geworstel onder gezet. Die gaat echt niet gewillig er onder staan. Onvoorstelbaar dat er ook echt mensen in dit topic zijn die dit niet als kindermishandeling zien. Dat maakt mij echt ontzettend droevig maar misschien ben ik wel een softie.
Als je het 4/ 5 keer per wwek moet doen dan is er wel veel mis en werkt het ook nog eens niet. Zeer verdrietig om dit ge lezen
Absoluut kindermishandeling! En een kind leert er niets van, het stimuleert die driftbuien alleen maar. Zo krijgt het kind namelijk helemaal geen goed voorbeeld van hoe je met elkaar om gaat. Als iemand niet doet wat de ander wil moet doe onder de koude douche? Hoe kan je van een kind dat zo opgevoed wordt verwachten dat die respect voor de ouders heeft? Je kunt dat niet afdwingen, het ontstaat door een goede band op te bouwen en doordat ouders het goede voorbeeld geven. En ik heb ervaring met kinderen met behoorlijke gedragsproblemen.
Mijn moeder werd ook wel eens onder de koude douche ( met kleding aan) gezet omdat ze zo driftig kon zijn dat ze er zelf niet meer uitkwam. We maken er nu als familie grapjes over en heeft het zelf totaal niet als mishandeling gezien. 5 keer per week vind ik inderdaad kindermishandeling.
De beste stuurlui staan weer aan wal lees ik al... Maar ts... Wat wil je met de info? Aangezien ze al hulp hebben? Persoonlijk zou ik het bespreekbaar houden en wellicht aangeven dat ze het hij de hulpverleners neer moeten leggen.
De frequentie is veel te hoog wat het zorgelijk maakt, want wat gebeurt er als het afkoelen onder de souche niet meer helpt? Dat dit uit onmacht gebeurd is duidelijk, het is je beste vriendin ik zou gewoon eerlijk met haar in gesprek gaan en zeggen wat jij er van vindt. Maak samen een plan van aanpak( tegen hulpverleners melden, alternatieve ‘straf’ uitzoeken etc) misschien kan jij of familie het kindje ook 2 dag op sleeptouw mee nemen dat de ouders zich enigszins kunnen opladen? In iedergeval heel veel succes en hoop dat je vriendin eruit komt
Volgens mij is er niemand in dit topic die aangeeft Hoe deze ouders hun kind moeten opvoeden. Maar zijn er alleen maar mensen die hun zorgen uitspreken en aangeven dit zelf inderdaad als onacceptabel gedrag te zien. Dat heeft niets met “de beste stuurlui staan aan wal” te maken.
En dan nog... Wat wil ts met dergelijke informatie doen dan? Niemand weet de precieze reden waarom gebeurd, zelfs ts niet echt. Het is ook niet mijn ding maar soms gebeuren er dingen waar je achteraf denkt dat het niet handig was. Daar leer je dan weer van. Daarom ben je mens. Dus het enige wat ts kan doen is het bespreekbaar houden, en eventueel aangeven dat haar vriendin het met de hulpverlening moet bespreken en verder niets.
En nu ik terug denk... Ik heb altijd tegen mijn man gezegd, met dat kind gaat het fout. Het was een enorme huilbaby. Ik heb eerder op het punt gestaan melding te maken omdat ze mij in tranen op belde dat ze niet meer wist wat ze moest doen en de BABY!!! in het tuinhuis had gelegd (in een campingbed) en dat het daar de hele nacht maar moest blijven, zo gek werd ze van het gehuil. Haar moeder zei dat ze het kind heel streng aan moet pakken omdat mijn vriendin zelf ook een huilbaby geweest is en na 5 jaar bleek dat ze gewoon op een negatieve manier aandacht vroeg. Anyway ik heb gezegd dan spring ik nu in de auto en haal ik jullie kind op en hou ik het bij me tot jullie weer een beetje tot rust zijn gekomen. Dat wilde ze niet en na even gepraat te hebben zag ze zelf ook wel in dat een baby niet een hele nacht alleen in een tuinhuis kan liggen. Toen heb ik wel contact gezocht met het cb (in overleg met mijn vriendin) en kort daarna is er hulp in gang gezet. Er was toen een tijdje iets meer rust en ze heeft daar ook geleerd om met het kind in gesprek te blijven en een 'nadenk plek' in huis te hebben voor het kind. Als het dan escaleert zou het daar even tot bezinnen kunnen komen. Maar nu het kind steeds ouder wordt werken deze methodes niet meer. En ik heb inderdaad wel eens meegemaakt dat dit kind dan zo vastzit in zo'n bui dat het niet te bereiken is. Maargoed de harde hand methode zit er vanaf de geboorte al in en ik vermoedde toen al dat dit kind hechtingsproblemen gaat krijgen. Nooit te lang mee geknuffeld (onder het mom van ik mag het niet teveel verwennen) en altijd in slaap laten huilen. Van draagdoek, samen slapen, erbij zitten etc wilde ze niks weten. Ze wilde in elk geval geen kind zoals ze zelf geweest is, haar moeder was veel te lief namelijk. Ja dit zo geschreven te hebben realiseer ik dat mijn vriendin zelf hulp nodig heeft. Ik ga eens nadenken hoe en wat, zonder haar daarmee te kwetsen. Ze heeft ook al veel hulp.. Thuisbegeleiding vanuit het cb Psycholoog voor haarzelf En gedragsspecialist voor haar kind...
Denk dat het nu wel duidelijk is dat dit een vorm van kindermishandeling is. Dat het uit onmacht is of uit gewoonte daar moet naar gekeken worden. Hoe kun je je vriendin het beste helpen? Hoe kunnen wij jou helpen om je vriendin aan te spreken? Wat ik zou doen is haar vragen om af te spreken. Dan recht toe recht uit zeggen dat je je zorgen maakt om haar. Je ziet haar worstelen met haar dochter en je wilt haar helpen. Vraag haar nogmaals wat ze doet in een situatie als dochter een driftbui krijgt. Als ze het eenmaal heeft verteld zal ze het deze keer ook doen. Spreek haar rustig maar ferm aan dat je geschrokken bent van deze tactiek. Wanneer een "straf" elke dag herhaalt moet worden heeft de straf geen zin. Geef haar een paar voorbeelden wat ze wel kan doen. Leg haar uit dat haar eigen normen en waarden soms aan de kant moeten worden geschoven. Vroeger ging het anders dan nu. Sowieso zijn kinderen anders dan nu. Wanneer een kind een driftbui heeft schreeuwt het letterlijk om positieve energie en niet om belaagt te worden met nog meer negatieve energie. Leg haar uit dat ze juist niks moet zeggen en erbij moet gaan zitten met haar armen wijdt. Haar dochter moet kunnen voelen dat ze ook veilig is bij haar ouders wanneer ze boos is. Dat ze boos mag zijn en dat ze deze ook mag uiten. Vroeger was dit niet zo. Toen ging het 100% ook met een koude douche en/ of pak slaag om die oren of billen. Zo zijn wij toch ook opgevoedt? Wij hebben er toch ook niks aan overgehouden? Dit word vaak gedacht. Dus eigen normen en waarden aan de kant schuiven. Ik kan je nog wel 1000 meer tips geven maar het belangrijkste is dat je echt luistert naar je vriendin. Je ziet het, je voelt het en je hoort het dat het niet goed gaat. Het is jou taak als vriendin om haar te helpen in deze situatie (zo zie ik vriendschap dan iig). Je kan haar dochter niet helpen zonder dat je haar eerst helpt. Wanneer je een melding gaat maken of iets anders, als voorbeeld he!, dan word het alleen maar erger voor je vriendin en haar dochter. Haal eerst je vriendin uit deze stress, onmacht, verdriet en onzekerheid en zo help je haar dochter. Meer dan dit zal ik niet doen mits het echt erger word. Ik durf te wedden dat 80% van zp hun kind wel eens te hard heeft aangepakt of te snel geschreeuwd of gewoon even geen zin om mama te zijn. Ja ik ook. Oh mijn god wat is opvoeden een helse taak! Het is liefde geven en nemen, het is zoveel onzekerheid en verdriet, het is onmacht maar ook kracht. Kinderen geven je zoveel maar trekken je ook helemaal leeg. Op dit moment is je vriendin leeg en krijgt ze niks terug omdat het gedrag herhaalt. Om weer positieve energie te krijgen moet je vriendin deze eerst zelf opbouwen en daar kan jij bij helpen. Geen oordeel maar juist een luisterend oor. Succes!
Dit topic heeft in elk geval mijn ogen doen openen dat het onacceptabel is wat hier gebeurt. Door opeenstapeling van de problematiek vond ik het ook een soort van 'normaal' zo van.. Als op de gang zetten niet werkt wat is dan de volgende stap? Bij ons werkt de gang altijd prima en praten overigens ook maar stel dat dit niet zou werken.. dan weet ik echt niet wat je dan zou kunnen doen. Dus ik snapte mijn vriendin wel. Maar bij nader inzien is het best wel heftig wat hier gebeurt.
Dit had niet mijn vriendin moeten zijn dan had ze een hele verkeerde gehad aan me. Er bestaat geen enkel excuus om een kind van 4, 4JAAR onder een ijskoude douchen met kleren te zetten. Heb zelf een zoontje van net 5 en die heeft ook ze kuren en dat zal elk kind wel hebben de 1 erger dan de ander, maar kan me niet voorstellen dat ik me kindje dat zal aan doen. Volgens mij maak je daar het probleem ook alleen maar erger mee. Ze begint nu met dit wat zal de volgende stap zijn als het niet meer werkt? Een lepel hete sambal in de mond drukken ofz? Ik vindt dit zeker wel kindermishandeling ze maakt dat kind psychische gek. Ik persoonlijk zal hier niet gelijk een melding van maken maar zal har zeker aanspreken of aanpakken en kijken wat haar reactie is. Kan me hier zo boos om maken pffff
Wat een onwijs lieve reactie. Ik heb mijn vriendin direct een app gestuurd met de vraag hoe het gaat en dat ik met haar van doen heb. Ze krijgt volgende week vakantie en dan heeft ze ook tijd van afspreken met mij. Dan lijkt het mij een goed plan om even zonder kinderen af te spreken en zal ik mijn zorgen bespreken, zonder betweterig over te komen.
Ik ga nu slapen, zal morgen weer reageren. Bedankt voor alle tips. Ik heb niet overal op gereageerd maar wel alles gelezen.
Dan nogmaals contact zoeken met het consultatiebureau. Ik vind 5x per week kindermishandeling. Als het nou één keer gebeurt was, had het voor mij minimaal als in de gaten houden gegolden, maar dit is doelbewust een kind stelselmatig kwetsen. Echt, dat je vriendin je dit vertelt is waarschijnlijk een noodkreet van haar kant. De hulp die ze nu krijgt helpt blijkbaar niet voldoende.