Ik heb ze ook gehoord. Alle opmerkingen. Verschrikkelijk. Maar waar ik zelf een beetje van schrok was het feit dat ik zèlf weleens heb gedacht: ja, toen je het los liet werd je inderdaad zwanger... Het was ook echt zo. Twee jaar niet geprobeerd. Nieuwe partner en opeens: pats boem onverwacht zwanger en al ver ook. Na jaren MMM... Die ene opmerking waar ik bij anderen zo’n hekel aan had zit en zat nog steeds in m’n eigen hoofd. Maar misschien is dit wel een gevalletje van: als je het zelf denkt mag het wél?
Dochter is 9 maanden, afgelopen maand een biochemische zwangerschap gehad. Super pril dus maar altijd verdrietig als je testen niet oplopen. Je hoopt toch meteen op een goede afloop. En dan te horen krijgen: je lichaam is zo snel na je bevalling waarschijnlijk gewoon nog niet klaar voor een nieuwe zwangerschap
Ik denk persoonlijk dat dit niets heeft met loslaten. Kennelijk was je biologisch gezien een minder goede match met je ex dan met je huidige partner . En ik denk inderdaad dat je als het om jezelf gaat je veel meer mag denken en zeggen dan als het een ander betreft .
Niet vanwege het niet willen lukken van het zwanger worden, maar juist vanwége het zwanger worden: 'goh, ben jij wel oud genoeg voor een kind?' (ik was 20 toen ik (onverwachts inderdaad) zwanger raakte). En meer opmerkingen van dat kaliber.
"Moeder zijn is zo zwaar, wees maar blij dat je nog geen kinderen hebt" en die opmerking kwam van iemand die haar eigen kind laat opvoeden door haar moeder en zelf de hele dag slaapt. "Jullie zijn nog jong" "Niet te veel mee bezig zijn" "Je kan altijd mijn kind lenen en doen alsof het jou zoon is" Van de zelfde persoon die niet voor haar kind zorgt. En nog veel meer. Op een gegeven moment raak je immune ervoor en ik hoor het niet eens meer, ik wandel gewoon de andere kant op. Of het onbeschoft overkomt, interesseert mij op dat moment niet. Tenminste houden ze nu hun mond dicht. Vreselijk frustrerend kan dat zijn en vooral kwetsend. Maar vanwege hun ontwetendheid en niet weten hoe je met zo iemand die niet makkelijk zwanger raakt om moet gaan, laat ik het vaak gaan.
Je bent nog jong. Als het zo moet zijn word je vast nog wel Zwanger .je heb al een zoon wees blij dat hij na alles nog leef.... Etc etc vooral een schuldgevoel aanpraten dat we Überhoupt een tweede kindje proberen te krijgen hak er in.
De opmerking die echt bij mij is blijven hangen is: Gewoon het licht uitdoen en pompen. Mind you, dit is een man van in de 60 op een familiefeest. Ik had hem bijna een stomp verkocht als mijn man er niet tussen was gekomen.
Toen wij net een vruchteloos iui-traject achter de rug hadden en een pauze zouden nemen tot aan de start van ivf, vroeg een vriend (!) van mij ‘grappend’: ‘Hé, maar jullie weten wel in welk gaatje alles moet en zo? ’
Oh meiden wat een harteloze opmerkingen zeg. Ik heb ze niet gehad qua zwanger worden, maar wel een miskraam. Joh t was toch niet gepland. Gelukkig was je nog niet zo ver. Gelukkig heb je al een kindje. Probeer je het toch opnieuw. Wetende dat mijn man absoluut geen 2e wilde en mijn wens immens groot was/is. Dus daar ging mijn droom. Ik had al een kloppend hartje alles gezien. Heb weeën gehad die niks deden en uiteindelijk curretage. Het was een hel voor mij. Nu door de pil heen opnieuw zwanger en krijg je opmerkingen als, jullie wilde toch niet meer. Of heb je t stiekem gedaan. Oh en gelukkig nu geen miskraam, je lichaam kan het toch nog. Ik snap echt nooit waarom mensen toch altijd maar hun mening moeten zeggen. Ze kunnen toch ook gewoon zeggen, tjee wat shit. Hoe kan ik je steunen? Zwanger worden en zijn is vaak maar zo vanzelfsprekend terwijl dit absoluut niet zo is.
Toen wij nog geen kindje hadden en in het traject zaten zei mijn schoonbroer, die wel al een kindje heeft, dat hij, als het ‘probleem’ bij zijn broer (mijn vriend) zou liggen, anders wel zaaddonor wilde worden Gelukkig kon mijn vriend twee weken erna vertellen dat we zijn ‘aanbod’ afsloegen, omdat hij zelf vruchtbaar genoeg is.
Pff heftig allemaal Ik heb een beetje bolle buik en de rest is gewoon postuur vanwege mijn ziektes Hoe ver ben je al? Of alleen al naar mijn buik kijken wist ik al genoeg...... Of via mijn buurvrouw vragen of ik al zwanger was omdat ze mijn buik zien. Die moffel ik al veel mogelijk weg.... Mijn schoonzus zei laatst nou zijn jullie eral mee bezig. Je wordt ook ouder. Grrr je moest eens weten! En als ze logisch nadenkt dan is het bij ons wat moelijker dankzij mijn ziektes (aandoeningen)
Ga lekker op vakantie, dat werkte voor de buurvrouw van de nicht van mijn kapster haar vriendin en dan een kennis daarvan ook. F*ck you. Je krijgt op je bordje wat je aan kan he.. Aahh dus even flink instorten lost het op? Na de derde miskraam: je kunt het dus wel. En nu ben ik dus spontaan (en best onverwachts) zwanger, van twee kindjes. Ik heb PCOS en voor de oudste een lange weg afgelegd. Ja zie, die tweede komt dan altijd gewoon spontaan. Altijd? Genoeg mensen bij wie dat níet is he Zie je wel, je moet er gewoon niet mee bezig zijn. Oh, pcos is eigen schuld? Zeg maar nee, dan krijg je er twee. Wanneer zei ik nee? Je lijf weet nu hoe het moet he..
Erg he.. wat een l*l ben je dan. Hier in de omgeving gaat nog steeds de roddel dat onze zoon van mn zwager is. Zelfs zo erg, dat een van mijn beste vriendinnen uiteindelijk langs kwam en zei "ik weet dat je het me zou vertellen als het zo is he, maar J is toch gewoon van H?" Dat vond ik zo erg... dat mensen haar zo ver aan t twijfelen kregen. Een van die mensen die het gehoord had zei toen ze mn zoon enkele maanden geleden zag "zo die lijkt niet op zn vader he" Mijn reactie "heb je zn vaderwel eens gezien dan?" (Kennen dat kind al vanaf dr geboorte dus ze weet hoe die dr uit ziet) Echt vreselijk irritant. Wij waren (en zijn) heel open over het traject geweest en iedereen uitgelegd wat icsi is. Als ik een donor had gehad hadden we dat vast ook verteld aan de mensen bij wie t relevant was. Kan me dr soms nog om opwinden. Eikels.
Pas kreeg ik te horen van mijn schoonmoeder: het heeft geen zin om verdrietig te zijn, daar wordt het niet anders van. Er zijn nog mogelijkheden genoeg, adopteren bijvoorbeeld. Nee, het klopt dat de situatie er niet anders van wordt, maar het lucht soms wel even op. Als je emmer constant voor driekwart vol zit, is het wel eens nodig om hem over te laten lopen om weer ruimte te creëren. Daarnaast zijn wij nog lang niet op het punt aangekomen om al na te gaan denken over adoptie. Het is zo makkelijk voor andere mensen om maar wat te roepen.
Pff daar word je toch knettergek van! En al waren jullie op dat punt... geloof dat adoptie echt niet zo ‘makkelijk’ is als mensen vaak denken!
Pfff wat een eikels zeg.... vreselijk! Ik blijf erbij: mensen denken tegenwoordig echt dat ze maar alles mogen zeggen.
Een vraagje hè, ik heb 2 vriendinnen waarbij het niet wil lukken, zitten volop in de mmm. 1 vriendin was voor ons aan al bezig voor een 2e. Mijn zoontje is inmiddels een jaar en bij hen nog niks. Wat is wel goed om te zeggen? Ik zeg altijd dat ik aan ze denk en keihard duim wanneer ze weer een nieuwe ronde in gaan maar soms weet ik ook niet meer wat te zeggen. Kwetsend overkomen is het laatste wat ik wil. Iemand tips?
Gewoon eerlijk zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen. Dat je het hen van harte gunt, en voor hun duimt en aan hen denkt. Meer kun je niet doen, behalve een luisterend oor bieden.