Het lijkt me ook niet gezond als hij zou moeten controleren of je de pil wel slikt! Zo'n soort relatie wil je toch helemaal niet? Ik vind ieders gevoel hierin even belangrijk, maar een kindje moet echt gewenst zijn door twee ouders. Ik heb heel dichtbij gezien wat het doet met een kind als dat niet zo is en dat zou ik mijn kinderen niet aan willen doen.
Nee ik was niet van plan om stiekem zwanger te worden. Ik vergeet er wel eens eentje. Niet expres, gebeurt bijvoorbeeld wanneer een avond een keer anders loopt dan normaal. Heb duidelijk tegen hem gezegd: als er toch eentje tussendoor piept is het net zo goed jouw verantwoording. Omdat ik degene ben die de pil slikt hoef ik er toch niet alleen om te denken? Net zoals je samen verantwoordelijk bent voor condoomgebruik?
Hmm nou ik heb dat nooit mijn man zijn verantwoording gevonden. Met de smartphones van tegenwoordig zet je toch even een alarmpje op de tijd dat je meestal naar bed gaat? Zoals je zegt: "als er eentje tussendoor piept is het jouw verantwoording" klinkt het voor mij toch echt als: oeps, perongeluk expres.
Dacht dat anticonceptie in een relatie verantwoordelijkheid van beiden. Ik probeer netjes elke avond de pil te nemen. Is het zoveel moeite voor mijn man om het stripje te pakken en te kijken of de pil van vandaag er nog in zit? Dan neem ik hem alsnog in hoor. Alarm zetten werkt bij mij voor geen meter. En oeps, per ongeluk expres is willens en wetens de pil niet of deels niet innemen. Dat doe ik niet en hoop ik ook nooit te doen.
Ik vind anticonceptie ook de verantwoordelijkheid van beiden (dat is wat Emma86 schrijft, niet dat enkel haar man verantwoordelijk is! nogal een verschil). Als een man (meer) zekerheid wil kan hij zich ook laten steriliseren inderdaad. En als ze hulp wil om de pil nooit te vergeten, dan is dat toch een prima vraag waarmee ze juist rekening probeert te houden met wat haar man wil (geen kind erbij)?
Hier was het na 2 kinderen ook klaar voor man. We hebben er het best vaak over gehad dat ik een 3e wilde maar kwamen steeds tot de conclusie dat hij dit echt niet wilde. Maar nu toch zwanger van de 3e. Dit was voor ons beide een grote verrassing. We waren eerst beide in shock en moesten wennen aan het idee. Ik ook heel erg. Had me er ondertussen bij neer gelegd dat er geen 3e kwam. Kinderen gaan beide naar school dus ik had ook weer meer vrijheid. Dus was even een omschakeling maar nu zijn we er beide erg blij mee. Al kijkt man wel tegen de eerste 2 jaar op.
Maar dat een 3e kind van de man niet per se had gehoeven (zoals bij ons het geval was), betekent niet dat een kind ook ongewenst is. Dat zijn 2 verschillende dingen.
Nee, dat klopt, maar ik vind wel dat je er beiden wel echt achter moet staan. Je moet beiden bereid zijn en in staat zijn om alle kinderen evenveel liefde, aandacht en warmte te geven. Als dat niet zo is denk ik niet dat nog een kindje een goede en eerlijke keuze is.
Oké, dan snap ik je. Ik vond de pil ook regelmatig lastig te onthouden. Wij hebben inmiddels wel de keuze gemaakt dat we geen kinderen erbij meer willen en dat man zich laat steriliseren. Voorheen wilde hij dat niet en accepteerden we beiden dat er dus een risico was. Wij schatten dat risico bij ons heel klein, maar uiteindelijk kregen we toch een derde en die was niet gepland. Wel ontzettend gewenst door beiden, maar als 1 van de twee echt niet wil, dan moet je een goed gesprek over anticonceptie hebben.
Dan zal dat verder wel aan mij liggen, maar nee vind het innemen van de pil niet de verantwoording van een man. Als je geen pil meer wil of het niet kan onthouden moet je samen zoeken naar een andere manier.
Ah ja, dat is zeker zo. Van mijn man hoefde een 3e niet, hij vond 2 ook prima. Maar hij realiseerde zich wel hoe groot mijn wens was en dat hij genoeg liefde had/heeft voor nog een kindje.
Ach ik vind het niet zo'n raar idee eigenlijk. Het is geen vertrouwenskwestie, maar gewoon een geheugensteuntje. Als we vakantie hebben of de dag loopt anders dan normaal wil ik ook wel eens eentje vergeten. Lijkt me wel handig zo'n geheugensteuntje.
Eens. Hij weet ook niet wanneer jij die pil vergeten bent hè. Een oplossing zou kunnen zijn dat jullie sowieso altijd condooms gebruiken omdat jij niet betrouwbaar bent met de pil. En verder mis ik het verhaal van het potentiële derde kind hierin, het is toch vreselijk als je door 1 van je ouders eigenlijk niet gewenst was/bent? Ik vind dé voorwaarde voor een kind krijgen dat BEIDE ouders het graag willen. Wil eentje het niet, dan gaat het niet door. In dít geval vind ik de nee-zegger de belangrijkste stem hebben, hoe pijnlijk het ook is voor de ja-zegger, en dat komt doordat het niet gewenste kind wat mij betreft de doorslag geeft. Dat wil je een kind toch niet aandoen?
Ze vraagt helemaal niet om oplossingen of advies. Zij zegt simpelweg als jij absoluut geen derde kind wil en niet bereid bent om daar definitieve maatregelen voor te treffen, dan help je me maar herinneren. Lijkt me niet zo raar. Gedeelde verantwoordelijkheid ook al is zij degene die het pilletje inneemt.
Als hij haar iedere avond moet herinneren aan haar pil is het niet bepaald gedeelde verantwoordelijkheid.
Ja maar jeetje, je mag toch aannemen dat wanneer je beiden de keuze maakt om een bepaald anticonceptiemiddel te gebruiken dat je dan beiden verantwoordelijk genoeg bent om het naar behoren te gebruiken? Anders is het niet het juiste anticonceptiemiddel en zul je samen voor iets anders moeten zorgen.
Ahum. We hebben samen overlegd dat ik weer aan de pil zou gaan. Mede omdat meneer het met condoom minder lekker vindt. Daarbij heb ik dus gezegd dat hij er ook om mag denken dat ik hem in neem. Strip ligt naast zijn tandenborstel. Ik vergeet het echt niet elke avond maar het gebeurt een enkele keer. Toen we nog condooms gebruikten was ik degene die ze meestal kocht. Totaal niet mijn verantwoordelijkheid omdat ik ze niet om hoef?? Mocht er toch onverhoopt en ongepland een 3e bij komen... Dan is dat zo en dan gaan we er voor. Zijn woorden. De 3e zal dan echt geen liefde en aandacht tekort komen en er zal net zoveel van gehouden worden. Alleen qua drukte en energie (en financieel toch inleveren) die het kost zou hij de keuze niet maken en wil hij niet voor een 3e gaan. Er hoeft hier dus niemand bang te zijn dat ik zomaar per ongeluk een halve pilstrip vergeet en een zielig 3e kindje krijg dat in het schuurtje mag slapen. Nu weer on topic?
Als iemand die aan de andere kant heeft gestaan (mijn man wilde heel graag nog een 4e, maar ik niet) zou ik je in ieder geval adviseren om in principe de 'nee' nu te accepteren en goed je ogen open te houden voor alle positieve/leuke/makkelijke dingen van je 2 kinderen. En dan af en toe nog een keer peilen of je man er nog steeds hetzelfde in staat en of er misschien meer over te praten valt, maar ik zou de druk niet te hoog maken. Uiteraard zijn jouw gevoelens en verlangens belangrijk, maar die van hem ook. Mijn man begon er om de zoveel tijd weer over en dan brak me telkens het zweet uit. Mijn nee is echt een diepe, uit de grond van hart 'nee, nee, nee!'. Dat kon ik hem uitleggen en mijn redenen ook geven (geen materialistische overigens...) en hij respecteerde dat, al voelde en zag hij (uiteraard) het anders. We zijn nu 5 jaar later en hij heeft zich er mee verzoend dat die 4e niet komt en mijn mening/gevoel niet gaat bijdraaien. Hij is nu ook zover dat hij zich wel wil laten steriliseren. Voor mij een teken dat hij er nu echt vrede mee heeft. Veel sterkte ermee! Het lijkt me wel heel lastig om een onvervulde kinderwens te hebben...