Hoi allemaal! Ik denk dat we het bijna allemaal wel kennen: een moeder die met de beste bedoelingen van de wereld kritiek/tips geven over de opvoeding. Nu is het voor mij iets gecompliceerder omdat ik ook nog met mijn moeder samen woon. Mijn moeder vindt dat ik niet genoeg regelmaat heb, dat mijn dochter al zindelijk had moeten zijn, dat ik niet genoeg met mijn dochter speel, het huishouden niet goed doe, etc. Nu probeer ik te doen alsof ik haar advies waardeer maar ik ben het uiteraard niet met ieder advies eens. Ik heb een heel lief, gezond kindje dat zich goed ontwikkeld, goed slaapt en goed eet, dus ik zal toch wel iets goed doen? En ja: ik weet dat onze moeders veel ervaring hebben maar ieder kindje en iedere opvoeding is toch anders? Mijn moeder vindt dat ik vaak in de verdediging schiet en niks van haar aanneem. Hoe gaan jullie met kritiek van jullie moeder om? Hoe reageren jullie zonder dat er spanningen ontstaan?
Mijn moeder ging nog wel verder, maar ook heel kritisch. Hoe meer ik probeerde haar tegemoet te komen,hoe erger het werd. Zodra ik me echt losmaakte van haar, mijn eigen weg ging volgen en vooral stoppen met verantwoorden veranderde haar gedrag automatisch mee. De psych die me dat toen leerde had dat al voorspeld en het klopte. Nu is het heel rustig.. net of ze aanvoelt dat ze geen invloed meer heeft. Onze relatie is nu oppervlakkig maar oke.
Zou in gesprek gaan met je moeder en uitleggen dat het jou opvoeding is en als jij vind dat iets anders moet je dit zelf doorvoert. En je hebt geen optie voor een eigen huisje? Of sta je nog op de lijst?
Ik heb een hele goede band met mijn moeder.Soms heel soms als mijn moeder iets zegt over de opvoeding of iets over mijn kinderen en ik dan zeg dat ik dat anders vind.Dan zegt ze;ooh je weet het vast beter dan mij.Maar dat meent ze ook en niet sarcastisch bedoelt.Verder bemoeit ze zich echt nergens mee.Als ze een keer een opmerking maakt die mij niet bevalt ofzo dan reageer ik wel netjes tegen haar omdat ze het echt niet slecht bedoelt.Ik denk dat de meeste moeders het goed bedoelen.
Misschien klinkt het heel naar maar zo bedoel ik het niet. Je opent veel topics over je moeder maar het komt eigenlijk echt weer op hetzelfde punt neer. Ze woont bij je in en dit is niet goed voor jullie relatie. Ja ze heeft je veel geholpen maar dat betekent niet dat ze voor altijd maar bij je hoeft te blijven wonen. Ik denk dat jullie teveel op elkaars lip zitten en dat je veel te veel accepteert. Ik denk dat jullie samen moeten gaan zitten om te bedenken waar je moeder kan gaan wonen.
De moeder van Ts woont bij haar in Ts: ik zou even in gesprek gaan met je moeder. Al heb ik begrepen uit andere topics dat je moeder niet de makkelijkste is, ze kan je tips of advies geven wbt het opvoeden maar ze hoeft er natuurlijk geen kritiek op te geven. Jullie zitten behoorlijk op elkaars lip.. lukt het om een huis te vinden voor je moeder?
Je hebt absoluut gelijk. Dit zie ik echter ook al in en we zijn dan ook druk bezig met een ander huisje. In de tussentijd echter moeten we het toch met elkaar doen en dat probeer ik met zo min mogelijk spanningen zodat de rust in huis bewaard blijft. Dit topic is iets wat meerdere moeders denk ik wel herkennen, of je moeder nu bij je woont of niet. Het leek me dus wel nuttig om op deze manier tips te vragen.
De enige oplossing is denk ik haar vertellen dat jij hier geen behoefte aan hebt. Je wil het op je eigen manier doen, leren van je eigen fouten en ervaringen. Precies zoals zij dat vroeger ook heeft gedaan. Je hebt haar hiervoor niet nodig en nog belangrijker, je wil het niet. Dat zij dat lastig vindt is ook echt haar 'probleem', hoe goed en lief ze het ook bedoeld. Het is niet zo dat ze daar ineens recht op heeft omdat ze nou eenmaal je moeder is. Je bent volwassen dus daar heeft ze niets meer meer te maken. Helaas is het over het algemeen wel zo dat in relaties waarbij dit gebeurd er ook ruimte hiervoor gegeven wordt door de ander. Net zoals hierboven omschreven wordt, als je je eigen gedrag hierin veranderd, verandert de ander vanzelf mee.
Eerlijk gezegd denk ik dat dit bij 9 v/d 10 moeders en dochters gebeurd als je in die fase nog bij elkaar woont. Wat is de reden dat je moeder bij jullie inwoont?
Pnd gehad en ik ben een bewust alleenstaande moeder. Mijn moeder heeft me in die tijd wat ondersteund. Daar kwam bij dat zij in die tijd haar werk kwijt raakte en dus de huur niet meer kon opbrengen, het kwam ons dus destijds beiden goed uit.
Ja als ze inwoont en het huishouden niet goed genoeg vind zou ik spullen voor 2 pakken. Mag ze net zo lang helpen tot ze te moe is om te zeuren...
ik denk dat de meeste dochters dan wat afstand zouden nemen iets wat bij jou nu nogal moeilijk gaat mijn moeder en ik hebben een hele sterke band en ze zou mij nooit zo naar beneden halen met dat negatieve commentaar ik vind het ook raar dat je moeder terwijl ze bij je woont zich teveel bemoeit met de opvoeding dit zou ik haar ook duidelijk maken ik zou haar bedanken voor haar advies maar het is mijn kind en mijn regels en ben je het er niet mee eens en kan je niet je mond er over houden dan word het tijd dat je je koffers pakt en ZELF woonruimte zoekt
Mijn moeder heeft ook weleens op en aanmerkingen over het een of ander. Ze is nogal van de oude stempel en is in de jaren 80 blijven hangen hihi Nu weet ze zelf ook dat ze regelmatig een zeurkous is dus dat scheelt en ze woont niet bij me in huis dus ene oor in en het andere weer uit. Verder is het een lieverd maar ik zou gillend gek worden als ik haar dag en nacht om me heen zou hebben en dat is wederzijds Jouw situatie is anders dus ik denk dat het tijd wordt voor een gesprek waarin je aangeeft dat je moe wordt van het kritiek en de bemoeienissen en heel snel op zoek naar een andere woonruimte voor je moeder want dit is geen goede basis. Het wordt tijd om op eigen benen te gaan staan.
Het is een lastige situatie waar je in zit. Maar qua huishouden wat je niet goed zou ik terug kaatsen dat zij dan maar het huishouden mag regelen (stofzuigen, was, koken etc). Qua regelmaat vragen hoe zij dat dan ziet, misschien heeft ze wel goede punten en als ze geen invulling heeft is die discussie ook makkelijk af te kappen en heeft ze wel goede ideeën kan je dit eventueel toepassen. Zindelijkheid, ach de oudste is 3 jr en 4 mnd en zindelijk sinds deze week. Niet elk kind is hetzelfde. En laat haar anders beginnen met de training. Wil ze dat niet dan hoeft ze ook geen commentaar te leveren. En qua spelen, je doet het huishouden ook al niet goed, als je het huishouden goed wilt doen en meer wilt spelen, dan gaat dat echt niet passen.
Je hoeft ook niets van haar aan te nemen. Je mag het helemaal zelf verzinnen! Hoe reageert je moeder als je zegt: mam, ik vind het heel lief dat je me probeert te adviseren, maar ik vind het fijn om dingen op mijn manier te doen.
Ik heb gelijk aan het begin gezegd: "mam, Ik weet dat je het goed bedoelt, maar jij hebt je kans gehad, Ik doe het op mijn manier".
Hier ongeveer hetzelfde. Ik heb een hele goede band met mijn moeder. Vaak volg ik haar adviezen wel op omdat ik vind dat ze ons ook goed opgevoed heeft en meer wijsheid qua opvoeden heeft dan ik maar als ik iets anders vind en dat vertel neemt ze dat ook van mij aan. Er is natuurlijk qua adviezen en richtlijnen ook veel veranderd in de afgelopen 30 jaar. Ts. Wat jij omschrijft klinkt ook meer als kritiek van je moeder dan adviezen. Als jij vind dat je alles wel goed doet en er zelf geen verbeterpunten in ziet zou ik dat wel duidelijk maken. Je weet hoe ze erover denkt en dat elke keer te horen krijgen zal niet echt goed zijn voor de sfeer in huis.
Oh ik vind ook echt dat ze goede adviezen heeft soms hoor, maar bijvoorbeeld een dagschema is iets wat ik nu echt wel goed op een rijtje heb, mijn moeder daarentegen is nog veel strakker en doet alles op de minuut. Als kind vond ik dit soms al lastig en dat wil ik niet doorvoeren naar de opvoeding van mijn dochter.