Onze dochter is zeker verwend.ze heeft aardig wat speelgoed em krijgt regelmatig nieuw voorleesboekje. Zd vraagt nooit en weet ook niet of ze het door heeft. Verder abbo op ballorig vind ik ook verwennerij maar ze is altijd superbljj als we er zijn. Verder vervang ik dingen als ze op zijn zoals potloden en klei ed maar dat vind ik niet per se verwennen
Het schommelt hier. Deels met de financiën mee. Maar ook met de hoeveelheid die ik maximaal in de kast wil hebben liggen. Of ze toe zijn aan een uitdaging. Of ik ergens tegen een mooi prijsje aanloop. En hoe druk wij het hebben. Met de verhuizing hebben ze bijv het eea gehad om ze een beetje bezig te houden en om sommige dingen ongemerkt weg te kunnen gooien. Daarentegen moeten ze ook lang doen met het duurdere speelgoed. Als ze spullen gaan kapot maken of diva gedrag laten zien krijgen ze even helemaal niks erbij.
In de vakantie krijgen ze een flink extraatje; een leuk souvenir, vakantieboeken, een knuffel erbij. Dus ze zijn echt enorm verwend de afgelopen weken. Maar nu is het weer echt een poosje over. Ik kan er slecht tegen als ze ondankbaar zijn, als dat gebeurt is het echt weer een poosje klaar met kado’s. Oudste rekent soms om hoe lang wij moeten werken voor een kado of hoeveel broden je er voor kunt kopen, dat is soms wel confronterend Maar het helpt wel om zijn geld begrip te ontwikkelen.
Leuk om de verschillen te lezen. Gister was wel even een les voor zoontje, hij kreeg dus een paar euro om iets leuks te kopen op de kleedjesmarkt. Maaaaaar er lag echt niets leuks. Hij wilde graag iets kopen. Dus uitgelegd dat we niet iets gaan kopen als het niet heel leuk is. Dat vond hij wel heel lastig. Het geld mag hij bewaren voor als hij een andere keer iets leuks ziet
Ik vind het leuk om ze spontaan te verwennen met kleine dingen. Dat ene rokje kopen dat mn peuterdochter zo mooi vind of een ijsje of croissantje halen op onze dagen samen. Het zijn vaak kleine dingen, en ik word gewoon heel gelukkig van die blije snoetjes.
Ik ben echt heel streng geloof ik, als ik het zo lees. Terwijl ik dat zelf zo niet ervaar. (en mn kinderen hopelijk ook niet ) Hier zijn er 4 cadeaumomenten in het jaar (verjaardag, kerst, sinterklaas en vakantie) en daarbuiten krijgen ze nooit wat. Voor de mensen die vragen "als het kan, waarom niet?": ik doe zelf ook nooit impulsaankopen en wil dat mn kinderen ook meegeven. Dus als ze iets écht willen, willen ze dat 3 maanden later ook nog wel. En zo niet, ben ik blij dat ik het niet aangeschaft heb. Zo leer ik mn kinderen bewust worden van wat ze echt willen en doen ze later hopelijk ook minder impulskopen.
Zo ben ik zelf ook opgevoed. Het credo van mijn moeder was "wie het kleine niet eert... Is het grote niet weerd" En mijn vader zei altijd "het verlangen is mooier dan het bezit" We kregen eigenlijk nooit zomaar iets, dan moesten we er voor sparen. Kregen we een keer een ijsje, dan altijd het goedkoopste etc. Vroeger vond ik dat wel eens jammer maar ik merk wel dat ik nu zo ook een beetje ingesteld ben. Als we uit eten gaan kijk ik ook naar de prijs van de gerechten en zal ik niet een van de duurste kiezen. Ik zal ook niet zomaar iets voor mezelf kopen. Misschien zou ik dat wel eens moeten doen maar dat is een ander verhaal... Maar het geeft wel aan dat je dat soort dingen blijkbaar toch meeneemt uit je eigen opvoeding.
ja ik vind het heerlijk om hem te verwennen. Met kleine speelgoedjes niet. Zeg ook tegen hem dat dat prullen zijn. Ik wil dat goedkope lelijke plastic niet in huis. Playmobil is plastic genoeg maar wel duurzaam. Hij krijgt wel eens van die nep insecten ofzo. Met Sint, kerst en verjaardag pakken we goed uit. Ook met media. Hij kreeg met zijn verjaardag een de met 2 spellen. Nu heeft ie bijna alle Mario spellen en dan nog een paar anderen. Maar zelf vind ik het ook heel leuk Gisteren ook nog. Zag in de store een aanbieding bij een Mario spel tot de 23e augustus ofzo. Was meer dan 10 euro korting op. Tja dan kan ik het niet laten om te kopen.
Ow, dit is wel de schaduwzijde ervan. Wat naar dat je jezelf, vanwege je opvoeding, zo moeilijk iets kan gunnen. Dit heb ik zelf gelukkig helemaal niet. Ik gun mezelf mooie, dure dingen. Alleen wel dingen die ik langere tijd wil. Pas dan koop ik ze. En in restaurants kijk ik ook nooit naar de prijs. Het is bij mij ook niet geboren uit zuinigheid, maar uit bewust en duurzaam leven.
Mijn kind is wel verwend denk ik ja. Maar tot op zekere hoogte. Ze wil nu een Playmobil politiebureau, dat gaat ze dan wel pas krijgen voor Sint of kerst. En soms hoort ze ook nee, omdat iets te duur is, of qua budget even niet uitkomt. Stond ze laatst ergens: mama, is dit duur?
Als ik de kinderen alleen cadeau's zou geven met verjaardag, sint en kerst (vakantie hebben ze nog niet) dan zouden ze alles in december krijgen. Op 1 na die 3 maanden later jarig is. Dat vind ik teveel achter elkaar. Dat ik tussendoor ook wat geef betekend niet dat ze een stapel prullen hebben. (Ze hebben van mij maar 2 prullen dingen gehad en dat is een dokterskoffertje en een gereedschapskoffertje waar ze dol op zijn.) Maar dat ik langere tijd eerst dingen op de lijst laat staan die ik pas koop als de prijs flink om laag is, is het niet meer boeiend dan vergeet ik het ook. Later zal dat ook in overleg met de kinderen gaan en daar leren ze denk ik ook wel uitstellen van. Als teveel tegelijk leuk geprijsd is gaat het naar zolder voor de decembermaand of een keertje tussendoor. Mijn vriend heeft wel de neiging om met prullen aan te komen zetten, maar dan zeg ik meestal dat ik de duurzamere variant op de denkbeeldige lijst zet.
Oh maar ik ervaar het niet als heel erg negatief goor. Meer een gewoonte. Misschien ook tevreden met iets minder. Zoiets. Een klein ijsje is ook lekker
Ik verwen mijn kinderen ook best wel veel. Krijgen geregeld een klein cadeautje of we gaan ergens een ijsje eten. Ik moet de oudste alleen nog wel duidelijk zien te maken dat het niet vanzelfsprekend is. Want als ik nee zeg, blijft ze erom zeuren. Iemand tips hoe ik haar dat duidelijk kan maken?
Ik koop regelmatig iets voor de kinderen. Al probeer ik tegenwoordig wel te minderen Ze hebben inmiddels absurd veel zooi.
Ik verwen mijn kinderen niet met kleine rotzooi, dat doen de oma's al genoeg. En van mij mogen ze ook niet altijd in de supermarkt wat uitkiezen, mijn man is daar makkelijker in. We gaan wel naar Bosrijk en regelmatig weekendjes weg, naar pretparken en meerdere keren per jaar op vakantie. Ik denk dat dat ook een manier van verwennen is. Met verjaardagen en Sinterklaas pak ik wel uit. Gewoon omdat ik dat leuk vind. Ze zijn nu nog vrij klein. Zodra ik merk dat mijn zoons niet meer dankbaar zijn dan schakel ik een tandje terug. Zij groeien op in een hele andere financiele positie dan wij en ik wil wel dat ze zich realiseren dat wij gewoon keihard moeten werken voor die centen.
Afhankelijk van financiën doe ik wel eens een kledingstuk extra wat ze eigenlijk niet nodig hebben, maar mooi vinden en in de supermarkt mogen ze ook met enige regelmaat een koekje uitkiezen oid. Of we gaan een taartje eten in de stad. Dat soort dingen. Echt 'cadeautjes' krijgen ze van ons met sinterklaas, verjaardag en op vakantie, 3 keer dus. Voor andere dingen moeten ze zakgeld sparen. Ik stoor me wel mateloos aan mijn schoonouders die dus ook pasen, kerstmis en andere momenten in het jaar een 'cadeau-moment' vinden. De kinderen rekenen hier ook op, het is een vanzelfsprekendheid die zeuren enorm in de hand werkt. En ze krijgen zoveel zooi... De waarde van cadeautje daalt zo echt en ze krijgen wel vaker dingen waar ze dan na 1 dag niet meer naar omkijken... (nu ik dit typ denk ik... misschien toch gesprek weer eens proberen aan te zwengelen met schoonouders . Dat het me veel liever is als ze 'verwend' worden met een uitstapje of zo in plaats van speelgoed, als schoonouders perse iets willen doen)
ja ze zijn wel verwend krijgen regelmatig wat maar vooral verwend met dagjes weg, weekendjes weg en vakanties etc probeer de oudste wel al wat uit te leggen over hoe het werkt met geld en dat het niet vanzelfsprekend is
Vaker nee zeggen? Is een beetje wat ik eerder schreef: als je te ‘ver’ gaat, kost het ook tijd om het weer om te draaien. En wat hier geholpen heeft is zakgeld geven. Als ze nu iets ‘per se willen hebben’, dan geef ik aan dat het van hun zakgeld mag. En 99/100 keer is het dan opeens een stuk minder ‘nodig’. Ze leren er van dat ze hun geld maar een keer uit kunnen geven (en ik dus ook) en er dus vooraf goed over na moeten denken, want eenmaal uitgegeven is het weg.
Jep schuldig hier. Ze krijgt echt veel meer dan ik vroeger iig.. maar ik had ook nog 2 broertjes En wij hebben gewoon iets meer te besteden dan mn ouders toen. Maar ze is nu wel op een leeftijd dat ik haar wel leer wat dingen waard zijn. En als ze een prul wil kopen dan haalt ze het maar uit haar spaarpot (geld van rapport/zwemdiploma vd opa's en oma's enzo). Zo merkt ze ook dat dat geld minder wordt. En dat mag uiteraard ook maar met mate Ze kan soms best verwend reageren als iets niet mag, maar heb geleerd om daar standvastig in te zijn haha. Daarentegen waardeert ze werkelijk elk prulletje enorm... tis echt een verzamelaar van kleine dingetjes en kan uren spelen met iets kleins.