Hallo dames, Eigenlijk al heel lang hebben we wat issues met het gedrag van onze oudste dochter. Het is een hooggevoelig meisje met een ontwikkelingsvoorsprong en een typisch "temperamentvol kind". Voor wie het boek kent van Eva Bronsveld; van de eerste tot de laatste bladzijde herkenning. En hoewel we daar wat handvatten hebben gevonden, blijf ik met een probleem zitten. Af en toe lijkt er een duiveltje in haar te varen. Ik denk dat het op een moment is dat ze zich afgewezen voelt of oneerlijk behandeld. Dan krijgt ze een soort tunnelvisie en móét en zál toch krijgen wat ze wil. Ik kan haar op zo'n moment dan totaal niet meer bereiken. Voorbeeldje: Zij en haar zusje lopen samen op straat en om wat voor reden dan ook wil zusje niet meer naast haar lopen. Zij zegt dat in eerste instantie rustig maar duidelijk. Maar oudste schiet dan meteen in standje jij-gaat-me-niet-vertellen-wat-ik-mag-doen. Haar hele lijf gespannen en ogen die vuur spuwen. Op dat moment kan ik haar meteen al niet bereiken met woorden. Ze blijft dan met zo'n dreigende lichaamshouding en blik naast zusje lopen. Die zich daar uiteraard heel onprettig bij voelt. Ze dwingt daarmee het naast elkaar lopen dus af, maar op een hele nare manier. Uiteraard accepteer ik dit niet, want je dient te luisteren naar elkaar en niet je eigen wil door te drukken. Maar zoals al gezegd; woorden doen niks op zo'n moment, dus moet ik haar fysiek van mn jongste dochter afhouden. En dan loop ik dus sjorrend en trekkend met een "Laat me los!!" gillend kind over straat. Het grootste probleem is dat ze er later ook niet over wil praten. Als ik haar vraag wat ze op zo'n moment dan voelt en denkt, en of zij niet verdrietig wordt van vechtend over straat gaan, en hoe we dat samen kunnen veranderen, sta ik tegen een muur te praten. Ik kan haar niet bereiken Het stomme is dat ze het wel kán reguleren. Het niet dat ze vanuit een haar overspoelende emotie handelt. We hebben haar namelijk eens "omgekocht": 30 dagen niet "in de modus" zoals we dat noemen, en dan kreeg ze iets wat ze heel graag wilde. Na 31 dagen had ze het binnen. Dus maar 1x in die maand mis. Maar zodra ze haar prijs binnen had ging het weer 5x per week fout. Dus... Ik ben toe aan wat professionelere hulp. Maar, dochter weigert. Ik had voor vandaag een afspraak bij de dokter staan, maar ze wíl écht niet mee. Ik heb geen auto, dus zou ze zelf op de fiets moeten. Ik kan geen 7 jarige op haar fiets door het verkeer van de stad trekken. De assistente vond het volgens mij wat vreemd dat ik haar niet bij kop en kont wilde pakken. Maar naast dat het levensgevaarlijk is op de fiets, lijkt het me ook meer kwaad te doen dat goed. Maar ja, wat dan? Hoe krijg ik haar bij iemand die met ons kan praten? Is via school een optie? Of eerst ouderhulp regelen voor mij alleen? Anders een keer een auto regelen. In en uit een auto kan ik haar nog wel worstelen. (Want dat gaat ze doen) Iemand nog ideeen?
tja lees mijn onderschrift. Hij kan ook een knap staaltje weigeren en ik zou hem inderdaad met dwang de auto in gezet hebben. maar goed ik heb ten alle tijden een auto ter beschikking. Het kan ook via school maar dat is een veeeeel langer proces en moet je ook naar de huisarts en moet ze dit op school ook hebben. Dus huisarts is de eerste stap, daar dus gewoon heen. ze is ook gewoon 7 en heeft maar te doen wat mama zegt.. als dat niet gaat op de fiets dan dus in een auto of bus of lopend.
Mijn jongste is ook een heel temperamentvol kind die heel erg zijn eigen idee heeft over hoe dingen moeten gaan. Vooral bij ons en zus (op school gaat het heel goed en is hij juist heel sociaal). Ik merk dat het belangrijk is dat ik hem op momenten ruimte geef, maar nog veel belangrijker is grenzen geven. In jouw geval had ik haar dus wel op de fiets gezet en bij kop en kont gepakt. Fietsen zul je! Zoals de situatie met zusje, dan haal ik hem echt fysiek weg daar. Een krijsend kind ben ik niet van onder de indruk. Ik denk dat het goed is als er iemand mee kijkt omdat je zelf zegt dat je haar niet bereikt. Hier kwam bij de oudste het cjg (om een heel andere reden) thuis observeren. Maar mee moeten naar de dokter is mee moeten.
Hier mee eens. Ik heb 2 behoorlijk temperamentvolle jongens. Hier kan en mag altijd veel, ik probeer veel met ze mee te gaan en overal begrip voor te hebben en nagenoeg alles kan en mag. Maar zoals die afspraak bij de dokter, ja, die had hier gemoeten. Punt. Desnoods achterop als ze zelf niet zou gaan fietsen of met 2 man.
De dokter is 30 minuten fietsen. Ik heb al een kind achterop en eentje voorop. Hoe zien jullie voor je dat ik door het verkeer heen een kind mee voortsleep die niet wil? Sorry, maar dat vind ik levensgevaarlijk. En wat geeft dat voor signaal? Kom, we gaan even praten over het respecteren van andermans grenzen en anderen niet dwingen tot iets wat ze niet willen... Weet je wat, ik dwing jou tegen je wil op een fiets om dat te gaan doen. Ik zou graag een manier vinden om haar daar gewoon met medewerking te krijgen. Anders werkt het volgens mij alleen maar averechts.
Even los van je situatie nu. Als jij 30 minuten fietsen van een dokter af zit met 3 kinderen zou ik er eentje dichterbij zoeken. Lijkt me sowieso niet handig. Verder zou ik de jongste 2 dan proberen even onder te brengen (bij een buurvrouw oid) en haar achterop zetten. Met haar medewerking klinkt fijn en leuk zoals je zegt natuurlijk, maar als dat kon dan had je deze situatie ook niet waarvoor je nu juist hulp wil. Dus dat is nu even geen optie denk ik. Maar anders het hele zootje in de bus laden en zo naar de dokter. Of man vrij nemen en samen.
Wat vervelend, mijn zoon is ook niet echt een makkelijke en al vanaf baby niet. Ken je dit boekje? https://www.bol.com/nl/p/wat-kun-je-doen-als-je-te-snel-boos-bent/1001004006500140/ Geeft wat handvatten om het kind zelf er mee om te leren gaan en biedt verschillende manieren, waardoor een kind en de ouders ook zelf kunnen kijken wat bij ze past. Het hielp hier wel iets. Al heeft hij soms nog moeilijke buien. Achteraf heeft hij vaak wel spijt dat hij dan zo rot heeft gedaan. Snap dat je niet op de fiets naar de huisarts bent gegaan hoor. Misschien een afspraak maken wanneer je man thuis is of de andere twee bij de opvang zitten ofzo. Wat had je tegen haar gezegd over de afspraak bij de huisarts? Denk dat ze het best eng vindt of zich geneert.
Dokter zat ooit vlakbij. Wij zijn een stukje verhuisd, en de praktijk ook, precies de andere kant op. Ik voel me erg fijn bij deze man, en als je gaat wisselen moet je maar afwachten wat je ervoor terug krijgt. Maar goed, dat is nu niet het issue. Ik heb met haar gepraat, en gezegd dat ze niks hoefde te zeggen als ze niet wilde (zei de assistente ook tegen mij) "waarom moet ik ermee heen dan?" "de dokter wil je wel even zien" "dan verkleed ik me wel als monster" "ga je dan wel mee?" "ja" Dussss... als ze blijkbaar letterlijk een soort masker nodig heeft, prima. Dat zegt ook een hoop denk ik. Volgende keer een afspraak maken met monsterpak, en zonder de andere twee kids.
Ik had gezegd dat we gingen praten over hoe het gaat als ze "in de modus" gaat. Dat ik verdrietig word als we in zo'n strijd raken waarbij ik haar een deur door moet vechten omdat ze op een andere manier niet luistert. Dat ik nu niet weet hoe ik dat moet veranderen en de hulp van de dokter nodig heb. Zoiets. En toen was het "ik ga niet mee". Op iedere vervolgvraag waarom niet, wat ze van het gesprek verwachtte, of ze bang was etc. Kreeg ik maar drie verschillende antwoorden "ik ga niet mee" "ik wil er niet over praten" of een zwijgen. Nog proberen te verleiden met iets leuks (als je nu meegaat, gaan we straks dit-en-dat spelen). En ik zag het praktisch gezien echt niet gebeuren om haar met haar hakken in het zand gillend en krijsend naar de bushalte te trekken, met nog twee kids op sleeptouw. (en een keer overstappen op het station en dan ook weer van de halte naar de praktijk, pffff) En ik ken haar, dat doet ze gerust. En fietsen zag ik dus evenmin (veilig) gebeuren. Maar goed. Ze laat dus echt geen enkel woord los over haar gevoel.
Misschien weet ze ook wel niet wat ze voelt? Alleen dat het ‘niet goed voelt’? Als ze het vol blijft houden misschien of zelf naar de huisarts gaan of vragen of de huisarts op huisbezoek kan komen. Of via het wijkteam, die werken vaak wat meer outreseachend en komen dan dus thuis ed.
Ja, dat lijkt me ook. Als volwassene is het soms al heel moeilijk om je eigen gevoel te begrijpen en verwoorden. Dus voor zo'n kind helemaal. Dus dat snap ik wel. Maar dan sta ik natuurlijk wel met mn rug tegen de muur. Als ik haar gevoel niet kan achterhalen, is het heel moeilijk zoeken naar een oplossing of geruststelling. Het wijkteam ga ik eens even uitzoeken. Dank voor de tip.
Misschien heeft ze ook tijd nodig om aan het idee te wennen? Zou het op een later moment er nog eens met haar over hebben, geloof ik.
Wellicht is een afspraak maken bij een kinderpsycholoog /kindercoach een optie? Wij hebben dat als heel laagdrempelig ervaren. Het was ook gewoon bij iemand thuis ipv in een "steriele" omgeving, waardoor onze zoon het ook totaal niet vervelend vond. De eerste afspraak was met alleen de ouders en op basis daarvan zouden we kijken of we verder gingen. Die ene afspraak heeft voor ons al veel winst opgeleverd; mijn man vond het gedrag van onze zoon vaak vervelend en hij vond dat ik bepaalde zaken overdreef.... nu begrijp hij heel goed waarom onze zoon bepaalde dingen doet en hoe hij denkt. We zitten dus thuis sowieso meer op één lijn. Zoon vond het praten /spelen / tekenen niet vervelend; hij was blij dat iemand hem eindelijk echt begreep en hij zat al na een paar "sessies" veel beter in zijn vel
Hier op de praktijk komen (en hoeven) de kinderen echt niet altijd mee met dit soort gevallen, ouders komen juist liever zonder kind. Als je doorgestuurd word, is het vroeg genoeg om de strijd aan te gaan haar daar te krijgen voor hulp denk ik dan.
Die had ik in eerste instantie benaderd. Maar qua vergoeding kun je beter doorverwezen worden via de ha, zei zij. Dus vandaar eerst een afspraak bij de ha. Nou heb ik de meest basic zorgverzekering, dus waarschijnlijk krijg ik sowieso niks terug. Dus misschien toch maar direct proberen. Scheelt toch weer 1 dramamoment.
Jeugdzorg wordt tegenwoordig via de gemeente vergoed, niet meer via de zorgverzekering. Ik ben voor mijn oudste ( toen 10) alleen langs geweest om een verwijzing. Vond de huisarts heel normaal. Aangemeld bij de zorginstelling die ons werd aanbevolen met de verwijzing. Zij vroegen toestemming aan de gemeente en toen kon de zorg gestart worden.
Mijn jongste is ook zo. Ik vind dat je haar met die afspraak teveel vrijheid geeft. Ze wil niet mee, nou en, sommige dingen moeten gewoon. Als ze niet naar school of niet naar de tandarts wil moet ze toch ook? Ik zie echt niet in waarom deze afspraak anders zou moeten zijn. Je kunt ook naar een therapeut met specialisme kinderen en hooggevoeligheid. Ik heb dat 2 mnd geleden gedaan en is zeer goed bevallen. Nuttige tips gehad. Ik ben zelf geweest. Wat oudere kinderen kunnen ook zelf, ik denk dat dat met 7 wel kan en dat ze dan een veilige omgeving heeft om zich te leren uiten.
voor alleen een verwijzing kun je ook best zonder je dochter naar de ha gaan hoor. Onze praktijk zou zo’n verwijzing nog wel telefonisch regelen vrees ik. Maar je kunt ook via het wijkteam de route bewandelen, dat is dichterbij denk ik. Het kan wel zijn dat ze een wachtlijst hebben, is per gemeente erg verschillend. bij ons wijkteam hebben ze orthopedagogen die ook mee komen observeren in het gezin, dus dat zou ideaal voor je zijn.
Okee... Ja, ik hoopte stiekem ook dat de assistente dat tegen mij zou zeggen toen ik afbelde. Maar ze zei er niks over. Alleen bij het maken van de afspraak vroeg ik of ze mee moest en toen zei ze dat de ha haar wel graag even wilde zien. Ze zei alleen "maak maar een nieuwe afspraak als je denkt dat het wel gaat lukken"
Ten eerste het puur praktische probleem, wat ik al uiteengezet heb. En ik denk dat dwang in dit geval averechts werkt. Als je niet naar school wil, prima, je gaat toch. En als je daar boos gaat zitten mokken, doe je dat maar. Veel succes. Maar als haar aversie tegen "met iemand praten" nog eens versterkt wordt door een bijna traumatische driekwartier durende busrit, hoe makkelijk denk je dan dat ze ooit nog eens meegaat naar een therapeut, en daar dr mond opendoet?