Eens met alle bovenstaande reacties. Maar ik denk ook dat als dit een losstaand incident was je er zelf ook heel anders tegenaan had gekeken. Ik proef heel veel onderliggende frustratie/jaloezie/teleurstelling, en dan kan ik me voorstellen dat zoiets de spreekwoordelijke druppel kan zijn. Ik denk dat jij en je schoonouders het allebei positief bedoelen maar dat jullie op een hele andere manier communiceren en daarom negativiteit in het gedrag van de ander lezen. Makkelijk gezegd vanaf de zijlijn, dat begrijp ik hoor, maar probeer niet in beschuldigingen te denken en praten, maar in wat je werkelijk zou willen van ze. Leg ze uit dat je het fijn vindt om hen in je leven te hebben, en dat je ze nog vaker zou willen zien. Dat is een veel fijne reboodschap om te horen voor hen, toch? En je vangt nou eenmaal meer vliegen met honing dan met azijn. En neem dan zelf initiatief voor contact, en wacht niet op hen.
Ik vind ook dat je eigenlijk een beetje zeurt.. en ik vraag me af waarom dat woordje stief zo vaak herhaald moet worden..
Oei, als ik je schoonmoeder was was ik ook echt geïrriteerd geworden hierover. Het lijkt me moeilijk om aan jouw verwachtingen te voldoen eigenlijk. Sowieso zou ik, als je iets verwacht, ook iets doen. Dus nodig je schoonouders gewoon uit op zijn verjaardag, of bel 2 weken van tevoren en spreek een datum af waarop zij kunnen om de verjaardag van je zoon te vieren. Weet je dat ze in Brabant komen, stuur een vrijblijvend appje 'we hoorden dat jullie in de buurt zijn, zin om even langs te komen? Jullie zijn van harte welkom' o.i.d., en als ze dan niet komen, dan niet meteen teleurgesteld zijn, je hebt het aangeboden, daarna is het aan hun.
Ik vind je ook zeuren en erg lichtgeraakt overkomen. Je hebt je eigen leven, focus je daarop en stop met ruzie maken.
Ik ben een van de weinige, denk ik, die niet vind dat je zeurt. Ik snap het gevoel heel goed eigenlijk. Ik heb zelf veel problemen gehad met mijn vader en zijn vrouw en dit soort kleine dingetjes raakten mij ook zo diep. Ik was alleen maar teleurgesteld, boos, gefrustreerd en zeer jaloers. Maar dit heeft zich wel in jaaaaren opgebouwd en er voor gezorgd dat wij ze niet meer zien en spreken. Toch ben ik het ook wel eens met bovenstaande. Probeer toch een beetje realistisch te zijn in je verwachtingen. Je schoonouders vroegen je naar de camping te komen, mijn vader ging naar vrienden die bij mij in de buurt wonen en zei helemaal niks. Ik moest het van een nichtje horen die hem daar heeft gezien. Wij wonen ook niet in de buurt van mijn vader. En zo nog veel meer. Ik zou het al heel tof vinden om uitgenodigd te worden op de camping. Gezellig! Veel sterkte met de situatie en bespreek het op een positieve manier. Misschien helpt dat om weer een beetje tot elkaar te komen.
Je kunt anderen niet veranderen, maar jezelf wel. Wellicht zijn je verwachtingen te hoog. Stel ze bij en kijk hoe dat je bevalt. Ik heb het ook gedaan met mijn schoonouders en eerlijk, we hebben het zelfs wel eens gezellig nu samen met hen!
Ik ben wel benieuwd naar het verhaal erachter. Het kan natuurlijk dat er een gegronde reden is waardoor je nu op alle slakken zout gaat leggen. Maar op basis van je OP zou ik zeggen, waar maak je je in hemelsnaam druk om? Mensen zijn allemaal anders in hun communicatie, accepteer en let it go ...
Eens met de meeste mensen dat ik het niet zo bijzonder vind allemaal.. Zou mij weinig uitmaken wie er belt op een verjaardag, en ik was gewoon met mijn gezin langsgekomen op de camping en had er een gezellige dag van gemaakt Kleine tip: bespreek dit soort dingen niet via de telefoon de volgende keer.. Nodig ze dan bij jullie thuis uit of ga die kant op en ga dan met z'n vieren het gesprek aan.. Dat communiceert sowieso een stuk makkelijker en dan kan iedereen zijn zegje doen..
Zo heb ik het ook ervaren. Mijn schoonfamilie heeft een totaal andere achtergrond en gewoontes. Door mijn verwachtingen bij te stellen of soms gewoon niks te verwachten is het allemaal een stuk gezelliger. Ik heb geaccepteerd dat zij het op hun manier doen. Al moet ik zeggen dat het hele gebeuren aan de telefoon en met die felicitaties wel echt een beetje zoeken naar problemen vind. Ik had jullie reactie dan ook echt niet leuk gevonden!
Sorry hoor, maar jij en je man lijken wel twee kleine kinderen. En jullie lijken elkaar ook heel erg op te stoken. Ik lees tussen de regels door iets van vroeger met je man, zijn vader en stiefmoeder. Klopt dat? En volgens mij stook jij het vuurtje nog even lekker verder op. 9 vd 10 keer belt de vrouw op met dit soort dingen. Wat maakt dat uit? En als je man dan zijn vader gaat bellen en gaat zeggen hoe onheus hij behandeld is, tja. Dan kom ik ook als een leeuwin op voor m’n man (net zoals jouw sm nu doet). Misschien doet ze het wel een beetje té, maar ala... En waarom ben je niet gewoon naar hen toegegaan op de camping? Ik vind dat kinderachtig, maar dat ben ik. Ik hoop toch echt niet dat je in deze termen tegen je man praat ‘nou die kinderen zien ze al zo vaak. Leuk voor de onze’ enz. Waarschijnlijk voelt je man zich al klem zitten en dit is niet helpend.
Even een paar quotes; “Toch zijn er dingen die mij al langer dwars zitten.” “Nu is het weer zover.” “Nu is er weer gedoe.” “Er gebeurt heel veel en wij houden altijd ons mond dicht om de goede vrede te bewaren.” “...maar nogmaals dit gevoel is niet zomaar ontstaan. Daar zit meer verhaal achter.” Ik heb zomaar het gevoel dat als we jouw schoonmoeder om haar kant van het verhaal zouden kunnen vragen, dat er soortgelijke zinnen langs zouden komen, Even advocaat voor de duivel: Wij doen ons best om een goed contact met onze zoon, schoondochter en kleinkinderen te onderhouden, ook al wonen we niet dicht bij elkaar in de buurt. Natuurlijk zien we die (klein-)kinderen die dichterbij wonen vaker. Maar er is nu eenmaal eens verschil tussen een kwartiertje rijden of ruim 3 uur. We kunnen toch moeilijk tegen de andere kleinkinderen zeggen dat we hun nog maar 4 keer jaar willen zien omdat het anders oneerlijk is. Of ondanks de afstand wekelijks op en neer naar Brabant. Er zijn dingen die me al langer dwars zitten. Ik praat er veel over met mijn man en hij deelt mijn gevoel, maar we weten beiden dat als we het bespreekbaar maken, daar gedoe van komt. Ook al doen wij ons best, toch heeft de zoon van mijn man hem er al een paar keer van beschuldigd dat mijn man niet genoeg moeite doet om een band op te bouwen met zijn kleinkinderen. Dat was voor ons zeer pijnlijk. Blijkbaar moeten wij vaker die kant op komen? Maar zij komen toch ook niet maandelijks naar ons? Dat verwachten we ook niet van ze, het is gewoon een roteind rijden. Nu is het weer zover, er is weer gedoe. Onze jongste kleinzoon werd 3. We konden helaas niet komen, dus ik belde die dag even om te feliciteren. Ik krijg mijn schoondochter niet te pakken, dus belde ik mijn stiefzoon. We hebben even gesproken en er leek niks aan de hand. Wordt er later ineens gebeld dat we het niet goed hadden gedaan. Mijn man had moeten bellen en niet ik. Dat doet me zo’n zeer, dat ik na al die jaren nog steeds ‘stief’ ben en op de tweede rang sta. Maar wat me nog meer zeer deed, is dat ik zag hoe het mijn man raakte. Het is lastig dat de fysieke afstand groot is en dat we elkaar daardoor niet vaak ‘live’ zien. Maar het lijkt wel of ze er alles aan doen om ook de emotionele afstand steeds groter te maken, Misschien dat het lijkt of ik zeur, maar er gebeurt heel veel. Er zit een heel verhaal achter. Laatst waren we bij hun in de buurt op vakantie. Een kwartiertje rijden bij hun vandaan. We waren daar met andere familie, daar waren ook kinderen bij. De kinderen hadden daar alle ruimte om heerlijk te spelen. Dus we hebben zoon, schoondochter en kleinkinderen ook uitgenodigd. Het leek ons gezellig zo samen op de camping. Maar blijkbaar was het weer niet goed genoeg. We hebben er een week gezeten, op maar een kwartier rijden afstand, maar ze zijn niet geweest. En dan ons beschuldigen dat we niet willen investeren in een hechte band? Ik word er gewoon emotioneel van. Ze zijn druk met van alles en nog wat en blijkbaar heeft het voor hun geen prioriteit om hun kinderen een goed band te laten opbouwen met hun grootouders. Maar wij moeten er wel een prioriteit van maken. Vooral voor mijn man vind ik het sneu. Het blijft toch zijn zoon. Maar elke keer die beschuldigingen zonder dat ze kijken naar hun eigen rol in dit geheel is voor hem erg pijnlijk. Daarom werd ik echt woest toen ze na die verjaardag zo belden en weer een kar stront over hem uitstorten. Dat blijf ik onbegrijpelijk vinden.
Antwoord op je vraag “Wat is het beste in deze situatie?” Accepteer dat ze haar kinderen en kleinkinderen vaker zien dan jullie. Dat heeft niks te maken met liefde of een gebrek daaraan. Zij wonen gewoon dichterbij. (En ja, dat kan en mag ik zeggen; mijn broer en ik waren ook altijd de kleinkinderen die het verste weg woonden.) Nadat je dat hebt geaccepteerd, ga je bij je schoonouders op bezoek. Je neemt een mooie grote bos bloemen mee om het ijs weer wat te breken. (Tip van iemand die ver van familie vandaan woont; koop de bloemen gewoon daar, ze worden er niet beter van als ze 3 uur in een auto liggen.) Dan wacht je af tot een handig moment, als de kinderen lekker buiten spelen of slapen ofzo. En dan ga je het gesprek en zegt dat je het vervelend vindt dat het zo gelopen is. Dat je erover hebt nagedacht en hebt ontdekt dat jullie blijkbaar allebei andere ideeën en verwachtingen hebben. Jullie zijn daardoor soms teleurgesteld, maar je begrijpt nu dat dit meer te maken had met je eigen onuitgesproken verwachtingen dan met het gedrag van je schoonouders. En dat jullie, zodra jullie je dat realiseerden, ontdekten dat het heel goed mogelijk is dat jullie op jullie beurt ook hun onbedoeld teleurgesteld hebben. Om dat in de toekomst te voorkomen, willen jullie heel graag samen bespreken wat nu eigenlijk de verwachtingen zijn over en weer. Ik denk dat je heel veel goodwill kweekt door eerst hun te laten vertellen wat zij graag willen. En daar echt oprecht, zonder vooroordelen naar te luisteren. Reageer serieus op wat zei vragen. Als iets niet haalbaar is, mag je dat gerust zeggen. Maar kom ze ook tegemoet. Het is geven en nemen. Dus wat je nu aan hun wensen tegemoet komt, komen zij straks hopelijk aan jullie tegemoet. Of zet je hakken in het zand, maar reken er dan op dat zij dat ook zullen doen en dan wordt het een vervelend gesprek! Daarna is het jullie beurt om jullie wensen kenbaar te maken. Stel je kwetsbaar op en geef aan dat je begrijpt dat niet alles kan zoals je het het allerliefste zou zien. De afstand zit nu eenmaal in de weg. Kijk samen wat er wel mogelijk is. En een paar laatste gouden tips van iemand die ver bij de meeste familie vandaan woont: - Bij elkaar logeren is alleen leuk als het maximaal 1 of 2 nachten zijn. En alleen de kleinkinderen is eigenlijk leuker dan met de ouders erbij. - Een vakantie / weekendje weg bij de ander in de buurt plannen is een uitstekende manier om ook eens kort bij elkaar op bezoek te kunnen in plaats van altijd hele dagen. - Elk jaar een lang weekend / midweek op vakantie samen is fantastisch voor de band tussen kleinkinderen en grootouders. Maar om de irritatie tussen de volwassen niet te laten oplopen, is het een aanrader om ieder je eigen accommodatie te hebben. Voordeel daarvan is bovendien dat de kleinkinderen ook eens alleen kunnen zijn met hun grootouders.
Vervelend dat jullie je zo voelen, maar volgens mij zit er meer achter het verhaal dan de situaties die je hier beschrijft. Mijn vader en vrouw wonen aan de andere kant van het land en vier maanden per jaar in zuid-Frankrijk. Op de verjaardag van onze jongste laatst, stuurt oma een lief appje naar mij. Geen belletje, niks van opa en ook niks richting mijn man. Ik vind het leuk en zoek er ook helemaal niks achter. Dit is namelijk wie ze zijn en dat is goed. Bij jullie zit hier duidelijk wel wat achter. Deze situaties leveren spanning en emoties op. Komt dit door eerdere situaties met oma en opa of is er een andere oorzaak, waardoor jullie sneller het gevoel hebben niet belangrijk genoeg te zijn/ achtergesteld te worden? Dit gevoel komt ergens vandaan en niet zomaar uit de lucht vallen. Je beschrijft namelijk twee volledig normale situaties, die jullie anders interpreteren met waarschijnlijk andere gebeurtenissen uit het verleden in je achterhoofd. Ligt het echt aan oma en opa of speelt er mogelijk wat anders? Als het toch een oma en opa ding is, zou ik wel in gesprek gaan. Daarbij wel voorkomen dat het gesprek verzand in het geven van voorbeelden en het gevoel vooral bij jezelf houden. Wel de mogelijkheid scheppen om er samen uit te komen of eventueel jullie gevoel op papier zetten? Praat vooral ook over elkaars verwachtingen en respecteer deze ook. Soms moeten beide kanten water bij de wijn doen. Veel succes!