Mijn man is een halve vrouw, zeg ik soms als grappend. Ik heb vriendjes gehad die gillend wegliepen als het over menstruaties of witverlies ging, maar mijn man zit boeiend te luisteren. Hij is nergens vies van of kijkt nergens tegenop. Ik vervang bijvoorbeeld maandverband met de deur open, al roepend om een nieuw pak dat hij dan ook nog eens de week ervoor meebracht uit de winkel. Als ik ergens mee zit op intiem gebied, is hij de eerste om te kijken naar een zweertje op mijn tepel of een plekje op mijn schaamlip. Nu overdrijf ik een beetje, maar we kennen in ieder geval geen enkele schaamte naar elkaar toe. En ja, er is met de jaren een stuk romantiek uit de relatie als je elkaar zo intiem kent, maar ook een enorme openheid en absoluut geen behoefde om geluiden, geuren, pijntjes en andere kwaaltjes weg te stoppen achter een dikke toiletdeur. Maar... er zijn dus ook dames die absoluut het tegenovergestelde zijn. Die elk boertje, scheetje of druppeltje bloed willen verbergen. Bij wie de badkamer letterlijk verboden terrein is voor de man. Vrouwen die gehuld in een zijden nachtkleedje en geparfumeerd 'verschijnen' in de slaapkamer. Ik heb een vriendin die op die manier samenleeft met iemand. Echt vreselijk moet dat zijn... maar zij vindt dat de normaalste zaak van de wereld. Hoe leef jij met je partner? Zijn er echt dingen die je probeert te verbergen voor je man? Of ben je ook een 'what you see is what you get' type?
Mijn man kent mij en mijn lijf beter dan ikzelf. We bespreken alles, maar poepen doe ik met de deur dicht.
Wij zijn vrij open tegenover elkaar. Kennen geen schaamte. Praten over poep. Als ik ergens iets voel wat ik zelf niet kan zien dan kijkt hij en andersom net zo. Enige wat ik niet doe waar hij naast staat is poepen en scheren.
Nou we waren al vrij makkelijk maar na de eerste helse bevalling en nasleep waarbij hij me soms naar de wc moest helpen...(en er weer af, nog erger) zijn we alle schaamte wel voorbij. Wel houden we rekening met elkaar, ik vind t absoluut fijner als je een klein beetje privé houd. Dus naar de wc gaan mag de deur dicht, maar maandverband of wc papier aangeven moet natuurlijk kunnen.
Ik kan overal over praten met mn man maar poepen en plassen gebeurt achter gesloten deuren. Daar wil ik ook de kinderen niet bij. Vind ik niet nodig. Maar na de bevalling gebeurde het bijv wel dat mn man erbij was.
Echt niet dat ik dagelijks met parfum op en een zijden nachthemd in de slaapkamer verschijn. Oké, eigenlijk nooit. Maar hij hoeft ook zeker niet alles te weten en te zien. Dat zou ik van hem niet eens willen weten of zien. Tenzij het echt wat ernstigs is natuurlijk, maar dat is een ander verhaal. En dan nog liever niet .
We praten overal over, maar bv poepen doe ik met de deur dicht. En als hij op de wc zit met de deur open, dan maak ik die deur wel dicht Dat vind ik gewoon niet zo lekker om te zien/horen/ruiken en om die reden ook niet om te delen.
Ik doe altijd wel de WC deur dicht, maar dat is meer omdat het even een momentje voor mezelf is. Verder praten we ook over alles, maar ik hoef niet perse alles te laten zien/ naar te kijken. Als het nodig is, vanwege medische/zorgelijke zaken, geen probleem, maar niet zomaar voor de lol haha.
Geen geheimen voor mijn man. Hij is verpleegkundige, dus heeft alles al wel gezien. Hij heeft mij ook een poosje verzorgd toen ik heel ziek was en sindsdien ben ik sowieso alle schaamte voorbij. (en ja, hij vindt me nog steeds een lekker wijf. )
Ik ben vijf dagen geleden bevallen dus is de schaamte (weer) even ver te zoeken..ik ben heel open, laat hem rustig kijken als ik iets geks heb ofzo, maar poep wel graag met zelf en menstruatiedingen let ik ook altijd wel op want hier houd hij zelf niet van! Ik stap ook de badkamer niet in als hij zit te poepen en ben gezien mijn werk wel poep gewend..maar van mn eigen vent hoeft het allemaal niet, mits het echt nodig is..
Witverlies... Ik kan echt een hoop ranzige dingen in aanwezigheid van mijn man doen en hij heeft mij na een operatie eens wekenlang moeten verzorgen, inclusief mij op de wc zetten. Ik poep gerust - tot zijn verdriet - met de deur open maar hier te lezen over witverlies doet mij echt kokhalsneigingen krijgen. Ieuw
LOL. Grappig geschreven. Twee maanden geleden heb ik een ernstige voedselvergiftiging opgelopen. En net dan natuurlijk ongesteld. Terwijl ik met m'n hoofd boven de toiletpot zat te k*tsen, liep het menstruatiebloed zo langs mijn dijen naar beneden. Mijn man is me toen komen helpen en heeft me helemaal opgefrist, ook down under, tot en met het aanreiken van een slipje waar hij het maandverband al had ingeplakt. Super lief, maar ja, dan is de romaniek van het zijden nachtponnetje en het lekker ruikende vrouwtje dat nooit scheetjes laat ver weg inderdaad. Maar ik begrijp wat je bedoelt, ik ken ook zo'n dames die zo nodig die schijn willen ophouden en alles achter gesloten deuren regelen. Of ze dat nou doen uit schaamte of omdat ze hun partner niet willen 'blootstellen' aan zo'n vrouwenzaken, ik heb geen idee.
Precies dit. En als je me dat jaren geleden had verteld had ik je voor gek verklaard. Ik kan me nog herinneren dat wanneer ik heel nodig naar de wc moest ik hem letterlijk naar buiten stuurde. Regen, wind, hagel, sneeuw, storm..interesseerde me allemaal niks, hij ging maar mooi een blokje om lopen. Andersom trouwens ook, hij kreeg net nog geen paniekaanval toen hij een keer een zachte scheet liet maar zo ontzettend stonk en ik net de kamer binnen wilde lopen. Heeft zo met zijn armen staan zwaaien dat ie er de volgende dag spierpijn van had leuke tijden waren dat..
Wij zijn ook open over alles. Het enige wat ik liever niet doe met hem in dezelfde ruimte is poepen, maar gebeurd toch soms