Ik biecht op dat mijn man naar beneden is gegaan met de kinderen en ik wel wakker ben maar het niet zoek om uit bed te komen.........hoop stiekem zelfs dat hij me een kopje koffie komt brengen....
Biecht; ik voel me weer (enorm) depressief (worden) maar geen zin in psycholoog want weet niet waarom... dinsdag moet ik weer naar de psycholoog en weet nu al dat ik ga zeggen dat ik me wel prima voel
Ik biecht op dat ik vandaag 2 (onbekende) kinderen heb gezien die werkelijk het slechtste in mij naar boven haalde.. En ik meteen heeeeel trots was op mijn eigen kinderen. Situatieschets: Kabelbaan in openbare speeltuin Me dunkt dat iedereen weet dat het gaat van: kabelbaan af, afstappen en ding brengen naar de volgende. Mijn kinderen stonden overduidelijk te wachten en 2 meiden (jaar of 10-12. Mijn kids echt duidelijk jonger) zaten op dat ding. En bleven zitten. Niet een minuut ofzo, maar echt lang.. Dus wij de kinderen aansporen om dit zélf op te lossen. Dus uiteindelijk ging ons meisje van 7 (!!) Heel lief vragen: mogen wij nu ajb, want wij moeten zo naar huis. Waarop die ganzen zeiden: boeit ons niks.. Werkelijk. Wij hebben onzd meiden gezegd dat we gingen en ze op luide toon becomplimenteerd dat ze zich zooooo netjes gedroegen en grote meisjes nog heeeeel veeeeeeel van ze konden leren. Mijn innerlijke mens riep hele andere dingen! En dan ben ik blij dat vooroordelen niet kloppen. Op het oog namelijk een superkeurig gezin. Ouders konden dit letterlijk volgen, wellicht niet verstaan. Kalliber: hakjes, pantalon, glazen glazen en fles rose mee naar speeltuin. Dikke prima, maar kom van je dikke reet af en voed je kinderen op. Bah! En dan denk ik... Die kinderen he? Als je zo tegen een duidelijk veel jonger kind durft te doen, waarbij de ouders duidelijk aanwezig zijn én je eigen ouders ook. Dan ben je toch :#(#:€(#(??## gedoemd te mislukken?
Bij mij normaal ook.. maar.. ik was zooooo boos (dit soort kinderen zaten mij vroeger dwars) En mijn man koos voor deze weg. Ik had ze normaal sowieso aangesproken op het gedrag en gezorgd dat mijn kinderen gewoon aan de beurt kwamen. Maar nu zou ii echt ontploft zijn
Ik stond daar laatst ook zo verbaasd over. Mijn dochter (4) op haar fiets en dan een jongen van ongeveer 7 a 8 die haar achter na ging rennen om bang te maken, terwijl wij er gewoon bij waren. Ik dacht ff; die heeft lef. En wat een raar kind.
Die kids zouden aan mij verkeerde hebben en die ouders ook. Als zij hun kinderen niet kunnen opvoeden probeer ik ze wel iets van fatsoen bij te brengen.
Ik biecht op dat dit onze eerste nacht thuis is na de geboorte van onze zoon en dat ik, ondanks dat ik vreselijk moe ben, gelukzalig lig te luisteren naar zijn ademhaling en slaapgeluidjes.... wat is het toch een wonder...
Ik heb het afgelopen weekend geloof ik iets te gezellig gehad. En hang nu al de hele ochtend achter mn bureau als een soort verlopen student. Toen ik vanochtend de lift in stapte om 8 uur ‘s ochtends om naar mn verdieping te gaan. Stapte er dus een collega ‘gezellig’ mee de lift in, terwijl ik daar stond met een duf hoofd. Ze stond enorm druk en energiek tegen me aan te kletsen. Ik heb maar een beetje geglimlacht en ‘hmm hmm’ en zo geknikt. Omdat ik me eigenlijk moest concentreren om niet heel hard ‘Ssssssttt!’ te zeggen.
Ik ben afgelopen weekend naar een festival geweest. Twee dagen en helemaal kapot nu. N had haar eerste schooldag en ik hoop niet dat ik nu al bekend sta als de schoolpleinmoeder met een enorme kater.
Ik heb zaterdagavond zo genoten van mijn zoon die tijdens een concert het overduidelijk naar zijn zin had en die bijna alle nummers kon meezingen. Het is lastig bepalen waar ik zelf het meest van genoot. ...het waanzinnige concert met een mega goede en knappe zanger, of van mijn bijna puber waarmee ik op stap was