Haha, ik geniet nog wel van de vakantie, maar soms denk ik ook wel 'ga maar weer de halve dag weg' Hier nog 1,5 week, ze gaan pas woensdag weer.
En @Love1990 @Eva2011 @kleinegup Bedankt voor jullie reacties! Ik krijg momenteel hulp bij een psychiatrisch vpk. Er is al 2x medicatie voorgesteld, maar dat wil ik niet. Het lijkt wel alsof ik een paniekaanval had, de angst die ik voelde, heel emotioneel, zelf m’n arm ging zeer doen. Ik merk dat ik nu nog heel veel angst heb, zodra ik aan de situatie denk, grijpt het mij naar de keel. Ik had nog oxazepam liggen, heb deze gisteravond ingenomen en voor het eerst was het even stil in m’n hoofd. Geen negatieve gedachtes. Wat ik met deze post wil zeggen? Geen idee, ik zal er een biecht van maken. Biecht: ik schaam mij dat ik psychisch niet sterk ben.
Dit bericht raakt me echt enorm. Je bent niet 'psychisch niet sterk'. Sommige mensen hebben gewoon meer te dragen of een andere belastbaarheid. Feit blijft dat je het nu echt ontzettend zwaar hebt. Soms is medicatie nodig om uit een negatieve spiraal te komen, dat wil niet zeggen dat je er voor altijd aan vast zit of dat je zwak bent. Je bent keihard bezig om erbovenop te komen, dat maakt je juist enorm sterk.
Niet sterk? Toegeven dat er wat is, is juist heel sterk! En oxazepam is erg fijn he... Als je het daarmee redt zou ik er vooral nog een recept van vragen, het zorgt voor veel rust en maakt je tenminste niet zo vlak als ad. *Knuff*
Het is hier feestweek en ik ga dit jaar voor het eerst sinds zoon er is weer 3 avonden weg... dat word een lange kater... want ik leer er gewoon niet van hè (41 jaar,hoe ouder hoe gekker..)
Dit heeft natuurlijk niks met “psychisch niet sterk” te maken, dit kan iedereen overkomen. Wat is de reden dat je geen medicatie wil? Ik stond eerst ook heel sceptisch tegenover medicatie, wou het zelf oplossen. Zelfs toen ik de medicatie in huis had heb ik het gebruik ervan nog een week uitgesteld. De eerste weken waren even pittig maar ik kan mijn leven nu veel beter aan, ik ben weer mijn oude ik. Ik geniet weer van het leven en van mijn kinderen, dit was iets wat ik al 3 jaar niet gedaan had.
Biecht van vandaag: Ik heb vanmorgen kaartjes besteld voor the Lion King, en met al mijn psychische shit is dat echt een gigantische stap buiten mijn comfortzone. Ver van huis, mensenmassa en harde geluiden zijn echt een uitdaging. Maar stiekem heb ik er echt super veel zin in, en ben ik wel een beetje trots op mezelf dat ik het toch ga doen.
Ik biecht op dat ik net heb opgebiecht aan m’n man dat ik echt een flinke kras heb gemaakt op onze salontafel.. nu is ie boos
Is het erg dat ik mijn vriendin net de deur gewezen heb omdat ik het "oh wat is hij lief, oh wat is hij mooi" erg zat werd, en ze 3 keer een hint dat ik me "wat opgeblazen " en zonder haar naar het toilet wil niet begreep grrrr.
Ja denk wel dat dat kan, maar geen zin in. We wilde de meubels gaan verkopen ivm verhuizing. Dus misschien moeten de kopers het maar voor lief nemen
Ik word ontzettend verdrietig van jou post. Je bent juist hardstikke sterk. Je weet wat er aan de hand is. Je heb hulp gezocht. Ik heb geen ervaring met oxazepam. Maar fijn dat het werkt. Misschien overleggen of je daar vaker gebruik van mag maken. Waarom ben je tegen medicatie? Sommige soorten werken erg goed tegen angstklachten. Of heb je daar niet structureel last van. Probeer een beetje lief te wezen voor jezelf.
Dat ik heel stoer doe maar van binnen kook ik, ik wil haar het liefst de huid vol schelden Iemand wilde wat bepalen in mijn leven en was niet eens met mijn keuze .... En nu negeert ze me,kom haar elke dag op het schoolplein etc tegen en mogen zelfs de kinderen niet meer samen spelen!
Dat ik na 2,5 week straks weer naar bootcamp moet en totaal geen zin heb! En ik kan het gewoon niet maken om niet te gaan, er is namelijk absoluut geen gegronde reden daarvoor.
Ik kom ook even psychische shit biechten.. Ik weet niet of ik binnenkort weer ongesteld word en dus wat pms-ig ben, of het nog de hormonen zijn, of dat ik richting een postnatale depressie ga. Maar alles irriteert me, iedereen werkt op mijn zenuwen, ik kan nergens echt van genieten. Oké, behalve bij vlagen dan van de kinderen. Maar ik heb nergens zin in, kap bezoekjes af, stel visites uit, loop continu te mopperen en vloeken (als er niemand bij is), en ik zit te pas en te onpas te janken om niks. Ik vind het bloedirritant. En ik zie er als een berg tegenop om hiervoor naar de huisarts te gaan (en dan weer naar de spv-er). Bluh. Ik hoop echt dat het meer wat meer rust oid gaat overwaaien...
Als je een bacteriële infectie hebt dan neem je toch ook antibiotica. Als je psychisch wat hebt en er is medicatie voor zou ik het wel nemen. Ik zou toch nog eens overwegen of je het echt niet wilt.