Vraag. Ik las van een paar mensen dat ze niet geloven in geesten/geestenwereld. Wat ik me af vroeg, ik zie mezelf als een geest/ziel die in een lichaam/omhusel zit om hier te kunnen leven. Ik ben in dit lichaam gekomen toen ik groeide in mijn moeders buik en zal dit lichaam verlaten als ik sterf. Dus omdat ik dit zo zie, geloof ik ook in ander geesten. Engelen, demonen. Maar hoe zien de mensen dit, als je niet in geesten geloofd? Hoe zie je jezelf dan? Oprechte vraag!!
Zoals iedereen ben ik ontstaan als een eicel en een zaadcel die elkaar per ongeluk expres zijn tegen gekomen. Die cellen werden samen 1, en begonnen zich te delen. Net zolang tot er een vruchtje, embryo, baby, etc. Uit ontstond. Al mijn gedachten en gevoelens en sl mijn waarnemingen zijn reacties in mijn hersencellen. Minuscule elektrische ontladingen en chemische reacties. Zo divers en ingewikkeld dat we onmogelijk exact kunnen weten hoe het precies werkt. Wanneer ik sterf stopt mijn hart met het rondpompen van bloed. Daardoor stopt de toevoer van zuurstof en andere stoffen die nodig zijn voor die reacties in de hersencellen. En daarmee stop ik dus zelf met bestaan. Dat is wat mijn rationele ik gelooft.
Nee, daar geloof ik absoluut niet in. Ik denk dat je gevoelens en gedachten wel maken dat je op zoek gaat naar dingen die symbool staan voor iets dat op dat moment belangrijk voor je is. Net als dat je net een nieuwe auto gekocht hebt en dan zie je datzelfde type ineens overal rijden.
Ik weet het dus niet. Ik kan ook best angstig worden als ik dieper nadenk over de dood. Waar ga ik dan heen.
Gisteren kwam het lied op wat veel voor mij betekend ivm overlijden van mijn vader. Wij waren net op weg naar ons trouwen. Ik zie het nog steeds al toeval maar mooi was het wel.
Ik kan me daar wel iets bij voorstellen Deedee91. Heb je je er wel eens in verdiept? Wat heb je vanuit huis mee gekregen?
Ik geloof in tekens heb er veel meegemaakt maar ik wil anoniem blijven . Ik heb ik een verzorgingshuis gewerkt waar een vrouw had gezegd wat er ook gebeurt deze kamer ga ik niet meer uit toen ze was overleden kwam er regelmatig een spookbel uit haar kamer als we over haar praten, Ook een keer nadat haar buurman was gevallen en nergens bij kon ging de bel aantal keer toen we gingen kijken vonden we die meneer , Toeval kan maar ik denk dat zij gewoon vond dat we moesten komen .
Jazeker, maar ik kan mij nergens in vinden. Dus helaas voor mij tast ik dan in het duister en zie ik het wel.
Mocht het je helpen met deze angst: Een kennis van mijn moeder heeft een paar keer op het randje van de dood gelegen tijdens operaties. Zij vertelde mijn moeder het volgende (naar aanleiding van haar mans overlijden): Hij is op een mooie plaats. 2 keer heb ik het mogen zien, en ben terug gekomen. Het is er warm en licht en je voelt je fijn. Mijn rationele ik denkt dat dat de laatste reacties in de hersenen zijn voor de zuurstof op is. Maar mijn emotionele ik vind troost in die woorden.
Nee wij geloven nergens in. Vroeger dacht ik nog wel eens dat er iets was, maar sinds we geen kinderen kunnen krijgen geloof ik er totaal niet meer in. Voor ons bestaat er niks en zijn het allemaal sprookjes.
Ja, dat heb ik ook. Ik geloof eigenlijk dat ik gewoon ophoud met bestaan.. en dat vind ik best een eng idee. Maar bij de bevalling van onze overleden dochter heb ik veel bloed verloren en viel ik weg. Om mij heen was er totale paniek, en ik voelde alleen maar rust toen ik wegzakte. Geen enkele angst of weerstand. Dus ik denk, en hoop, dat als het echt zover is, ik er vrede mee heb. Omdat je lichaam dan voelt dat het echt klaar is.