Ik had al heel vroeg een kinderwens, maar met ex vriendjes nooit de behoefte om daaraan toe te geven omdat ik toch al wist dat er veel dingen niet klopte. Met mijn huidige vriend wist ik het gelijk en nu klopt ook alles voor mijn gevoel.
Door problemen met mijn (hele korte)cyclus was mij als puber al verteld dat ik moeilijk zwanger zou worden. Mijn moeder had dezelfde issues en had er 10 jaar over gedaan om zwanger te worden. Zelf was ik niet echt dol op babies, ik wist niet of ik het wel kon... maar ik dacht, als ik echt zo moeilijk zwanger raak, laten we het dan in elk geval gaan proberen en als het dan niet lukt is er geen man overboord. Toen was ik 3 maanden later dus zwanger was wel echt even slikken toen. Nu heb ik echt de prachtigste en leukste kinderen en kan ik geen dag meer zonder ze! Ik ben nog steeds soort van verliefd op ze
Genen doorgeven, oerdrang/instinct. Als dat er niet achter zou zitten zou je wel gek zijn om er aan te beginnen
Tot mijn 34e was ik heel stellig. Ik wilde geen kinderen. Ècht niet. Maar toen ineens BAM, was daar het oergevoel. Wat ik vanaf toen altijd wilde voelen was een klein warm lijfje dat heerlijk tegen me aan kwam liggen op de bank of in bed. Zo ver is het nog niet, maar ik kan wel intens genieten van onze bijna-dreumes die bij me op schoot in slaap is gevallen of die lekker bij me zit. Onvoorwaardelijk en intens van iemand houden, dat is ook een reden.
Om een gezinnetje te vormen met mijn man. Een mensje wat de helft mij is en de helft mijn grote liefde, dat leek mij het mooiste wat er is!
Dit eigenlijk ook wel. Ik vond het als kind al fijn in een gezin en dat vind ik nu ook. Dat samen, onvoorwaardelijke vind ik heerlijk.
Als kind wilde ik wel een kind. En dat moest dan een meisje zijn, en zeker niet met een man. We zouden dan met ons tweeën naar Frankrijk emigreren om daar van de kunst te gaan leven. Tegen de tijd dat ik besefte dat dat kind niet meteen 10 jaar zou zijn wilde ik geen kinderen meer. Maar oma worden leek me wel leuk. Tot ik mijn man ontmoette. Ik zag echt een fantastische vader in hem. En hij had ook echt een sterke kinderwens. Tijdens het traject van zwanger proberen worden twijfelde ik nog weleens. Of ik het wel echt wilde. En of ik wel een goede moeder kon zijn. Tot ik bij mijn therapeut (slechte periode, burnout out) in tranen uitbarstte toen ik vertelde dat het nog niet zo vlot liep met zwanger worden. En eerlijk gezegd denk ik echt dat mijn jongetjes de wereld een beetje mooier maken
Ach ja, ik bekijk het natuurlijk even zwart wit. De redenen die hier boven genoemd worden zijn hier ook uiteraard van toepassing, want het is geweldig om een kind te mogen krijgen, opvoeden, liefde en kennis overbrengen, etc. Maar als ik echt eerlijk ben: lichamelijk gezien, voor je relatie, voor de wereld (hebben we nog meer mensen nodig), in deze huidige wereld mbt oorlogen ed. is kinderen krijgen in mijn ogen niet iets verstandigs, maar gedreven door de oerdrang je genen door te geven.
Ik wilde geen kinderen. Oh, daar was ik zo zeker van. Geen haar op m'n hoofd En toen raakte mijn zus in verwachting en alles erom heen en ineens brak die muur. En nu? 3 geweldig bewerkelijke exemplaren en ik ben er zo ongelooflijk trots op en vooral blij mee! Ik weet nog steeds niet waarom het ineens wel moest gebeuren, maar dat ik dit had willen missen, dat begrijp ik echt niet meer van mezelf.
O ik ben het zeker met je eens dat het geen rationele beslissingen zijn hoor! Het ging me erom dat het in mijn geval niet zo is dat ik mijn genen aan het doorgeven ben
Ik heb altijd al moeder willen worden. Al vroeg in de relatie met mijn vriend kwam naar voren dat we beide een kinderwens hadden. Waarom? Best een goeie vraag.. en lastig te beantwoorden
Toen ik jonger was wilde ik altijd al moeder worden. Tot ik op een leeftijd kwam dat ik kinderen maar irritant vond, toen wilde ik ze niet meer. En toen...leerde ik mijn man kennen en wilde ik heel graag een gezin stichten met hem. En ik ben dolgelukkig met mijn 3 meiden. Zelf kom ik uit een gezin van 5 en mijn man uit een gezin van 4. Ik vond het altijd heel gezellig, vandaar de keuze voor 3 of 4 kindjes.
Ik heb echt geen idee waarom. De beslissing is hier redelijk rationeel genomen. Ik had helemaal geen oergevoel van ik moet moeder worden. En nu, je mag het niet zeggen, valt het me ontzettend tegen. Maar ik zit de laatste weken niet lekker in mn vel. Ze is een energievretend ding, heb het idee dat ze me helemaal leegzuigt met het niet luisteren en meewerken, gegil, gekrijs en al dat soort dingen. Al hoop hulp voor gehad meerdere malen in 2,5 jaar tijd. Ik ben op. Had altijd zoveel geduld, maar het duurt allemaal te lang die fases, ze zijn er te vaak. Ik ben me er volledig van bewust dat dat nu het probleem is. Dat ik niet weet waar ik de energie vandaan moet halen om geduldig te blijven. Zij reageert er ook op natuurlijk. Ik voel me dagelijks schuldig. Nu ik dit opschrijf, zit ik te janken. Ik kan natuurlijk helemaal niet meer zonder haar, want ze is vaak ook zo leuk en enthousiast en lief. Misschien moet ik maar eens een topic openen Want ik wil niet zo negatief zijn. Zo zit ik niet in elkaar. Ik heb zoveel energie gestoken in met haar omgaan. Ik heb ook het gevoel dat ik er met niemand over kan praten. Want dit soort dingen zeg je toch niet?
Eens! En al die rationele redenen heb ik ook niet. Het enige rationele is dat het me fijn lijkt dat als ik dalijk oud ben en ik in een bejaardentehuis zit, ik niet helemaal alleen aan m'n lot overgelaten wordt. Die kans is toch beduidend kleiner met kinderen dan zonder kinderen.
Het klinkt alsof je het over mijn oudste dochter hebt. Als je erover wilt praten mag je me altijd een pb sturen.
Omdat er 2 al streepjes op het stickje stonden en ik het alternatief geen optie vond Ik had gewoon nooit nagedacht over of ik kinderen wilde, was altijd een ver van mijn bed - later als ik oud ben theoretisch iets. Tot het moment dat dat niet meer zo was. Had wel direct al een klik met dat eigenwijze klompje cellen en ik wilde díe specifieke baby wel. En later de tweede ook. Nu ben ik wel oud en zou ik er nog wel een paar bij willen
Nooit wilde ik kinderen. Op het terras of in de stad was ik degene die geirriteerd naar je schreeuwende peuter keek. Ik snapte niet wat mensen zagen in die kleine terroristjes Wellicht lag het meer aan mijn relaties toentertijd, want toen ik mijn huidige man leerde kennen leek een kindje mij opeens wel een goed idee. Ik was heel naïef en wist echt nergens van. Pas toen ik zwanger was bedacht ik mij "oh shit, we gaan dit echt doen" haha. Zal vast ermee te maken hebben dat het snel lukte. Het beviel goed en mini 2 is er inmiddels ook. Het idee om met zn tweeën te blijven de rest van ons leven leek me niets. Dat zou ik lastig hebben gevonden, als er geen kindjes waren gekomen.