Ja daar zou ik ook niet blij mee zijn, zachtjes uitgedrukt. Vroeger werd dat vlgs mij wel vaak gedaan, met kinderfeestjes enzo. Toen keken ze vlgs mij niet zo nou. Maar als je erover nadenkt os het wel heel slecht. En dat die moeder die verantwoordelijkheid durft te nemen over andermans kind vind ik aardig bizar.
Ik ben inderdaad nog zoekende naar de juiste dosering. Misschien ook iets met geduld . En niet kunnen relativeren door gebrek aan slaap. Rot voor je dat je het herkent.
Ik zou woest zijn. Heb je het met die moeder besproken? Ik denk namelijk dat je niet echt van je dochter kan verwachten dat ze in zo'n geval uitstapt, in het algemeen hoop je immers dat ze wel naar andere moeders luistert. Lijkt me echt lastig!
Ja, precies. Als mensen zeggen "goh, ik weet eigenlijk niet wat ADHD is" of "wat doet die medicatie dan precies?" dan wil ik met alle liefde praten erover. Dochter is eind juli begonnen, maar is tussendoor ook twee weken gestopt (omdat we naar Frankrijk gingen en het daar onder de opiatenwet oid valt, we waren te laat met aanvragen van verklaring omdat we pas een week voor de vakantie voorgeschreven kregen). We zitten dus echt in de beginfase nog. Het lijkt echt wel te helpen, dus behoorlijk blij mee. Ze is echt een klassieke ADHD-er (gemengde vorm, dus zowel aandachtsdeficiëntie als hyperactiviteit), dus de hoop is dat medicatie echt een hoop gaat helpen. Hoe ik omga met zulke opmerkingen? Heel wisselend. Soms heb ik energie om een discussie te starten. Vaker doe ik alsof het me niet raakt om dan achteraf heel boos en verdrietig te worden (constructief he). Heel soms lukt het me niet om die frustratie tot later te bewaren en reageer ik vrij primair op zo'n opmerking. Dan kan ik ook wel echt letterlijk zeggen: "joh, denk je niet dat wij ook niet liever hadden gehad dat ze geen medicatie nodig had?". Maar daar krijg je meestal geen leuke gesprekken van...
Nog niet, ik ben nog niet in staat om fatsoenlijk te reageren En inderdaad, het is lastig om dat van mijn dochter te verwachten, ik probeer het alleen wel alvast bij te brengen, zodat als ze straks wat ouder is bijv niet bij iemand in de auto stapt die gedronken heeft. Hopelijk... Maar het valt me zo tegen, ik zou zoiets nooit doen, zeker niet met een kind van een ander, dus ik had het gewoon ook echt niet verwacht. Ik wist bijv ook niet dat er nog meer kinderen zouden meerijden, dus ik ging uit van mijn dochter en haar dochter en dus genoeg zitplekken in een normale auto. Ik moet nog even afkoelen, het helpt wel om het even hier op te schrijven.
Ja vroegah heb ik ook wel in de achterbak gezeten met een kinderfeestje. Maar goed, de regels zijn ietwat aangepast en in mijn ogen terecht met het huidige verkeer. En je hoeft niet eens zelf degene te zijn die niet oplet. En inderdaad, ik zou dit nooit met een kind van een ander doen, je vergeeft het jezelf toch nooit als er wat gebeurt?
Ja zeker...alleen toen je het opschreef bedacht ik me ineens dat vroeger echt veel mensen dat deden en als ik daar nu over nadenk is dat eigenlijk heel gek. Maar idd tis veel drukker enzo. Ik vind het al eng een kind van een ander in een daarvoor geschikte autostoel te vervoeren.
Ondanks dat het helemaal niks zegt over wanneer het dan toch gaat beginnen, vind ik het wel weer spannend dat ik zojuist mijn slijmprop ben verloren. Weet t niet meer zeker maar volgens mij was het bij mijn eerste ook maar een paar dagen ervoor.
Wat ontzettend vervelend voor je zeg! Ik heb verder niet echt tips voor je maar ik hoop dat je je snel heel veel beter voelt. Vind het echt rot voor je.
Ik biecht op dat ik niet meteen snapte waarom dit bericht niet geschikt was voor mensen met pleinvrees.
Opgejaagd gevoel, (teveel) gewichtsverlies, droge mond, hartkloppingen en mat gevoel qua emoties. Ik had ook zeker positieve effecten namelijk (eindelijk!) rust in mijn hoofd, betere concentratie en motivatie. Ook kon ik beter prioriteiten stellen en mij focussen op 1 activiteit ipv 10 tegelijk. Maar de bijwerkingen gingen bij mij niet weg dus ik ben er toen (na een paar jaar) mee gestopt. Toen ik stopte woog ik maar 43 kilo.
Zoveel herkenning. ....ik biecht op dat ik mijn zoons tot het einde van het jaar heb gegeven om hun gedrag naar elkaar te veranderen. Omdat ze anders mogen gaan praten over wie van hun twee bij hun vader gaat wonen. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat ze gewoon er voor zorgen dat ze allebei bij mij kunnen blijven
Biecht: Oh wat kan ik mijn man af en toe niet uitstaan!! Het is alsof hij me niets gunt soms. Ik ben al een aantal dagen niet lekker, nu toch wel echt ziek. Maar echt niet dat hij naar huis komt van zn werk, of überhaupt vraagt hoe het gaat. Zo gaat dat al heel lang. Ik was altijd een type dat veel zorgt, dus ook voor hem wanneer hij ziek was of iets anders had oid. Dat doe ik nou al een tijd niet meer, ik zie nooit iets terug. Hij doet ook zo geïrriteerd en bot over zulke dingen. Ik had eens mijn enkel echt flink verstuikt.. en hij? Vroeg niet hoe of wat. Alleen geïrriteerd dat er de volgende dag iets geregeld moest worden voor de kinderen. En echt niet dat hij t zelf deed. Ohhhh die vent soms
Ligt er denk ik aan hoe ziek je bent en hoe zelfstandig je kinderen zijn. Verkouden en een keelonsteking: Nee. Griep: Ja.
Ik blijf ook echt niet thuis van mijn werk als mijn vriend ziek is hoor. Hij is toch volwassen. Tenzij hij echt in het ziekenhuis ligt kan hij toch prima zelf een dagje thuis blijven.
Nee mijn man ook niet hoor. En iets regelen voor de kinderen moet ik da ook zelf doen. Hij is dan nog wel zo lief om na zijn werk even in de supermarkt keelsnoepjes te halen en mijn favoriete theesmaak want die was op. Dus ik mag niet klagen over mijn vent.
Dat ik me al maanden weer klote voel, ik natuurlijk weer te laat aan de bel heb getrokken en ik me nu nog veel meer ellendig voel en ik amper tot wat in staat ben.... Zoooo dom om weer te denken dat het vanzelf wel weer over gaat