Kinder hebben is dingen regelen en met spullen sjouwen, wassen, billen en snoeten poetsen. Ook als ze groter zijn. Misschien dat je er wat makkelijker in bent als ze ouder zijn. Maar een baby kun je zo in de wagen leggen en meenemen. Een peuter rent het liefste de andere kant op en een kleuter heeft vandaag dus even echt geen zin om met je mee te gaan. Dus voor iedere leeftijd is weer een ander ding te vinden wat leuk en minder leuk kan zijn. Baby’s kunnen niet zoveel, er is weinig interactie. Dat is zeker zo en dat is wel veel leuker bij grotere kindjes!
Ik herken dit totaal niet, maar goed. Ik denk dat je gewoon wat moet acclimatiseren want het is zwaar. Mijn man is een echte zorgvader en nam tijdens de babytijd weleens alles over, behalve de voedingen. Dat helpt echt om even op te laden. En her moederschap wordt qua verantwoordelijkheid zwaarder. Moeder ben je altijd. De babytijd is in vergelijking vrij zorgeloos. En het huishouden doen met een baby? Vergelijk dat eens met het huishouden doen met twee ondernemende peuters of een kleuter, peuter en een baby.
Misschien had je het dan ook niet in de lounge moeten plaatsen, nogal pijnlijk voor de dames die graag kinderen willen maar (nog) niet hebben. De vrijheid en rust die je mist krijg je pas terug als je kinderen uit huis zijn trouwens . Hier zijn ze 10 en 8 en liggen rond 21:00 in bed. Zeg maar dag tegen je avond . En de oudste is al flink aan het puberen, zo vermoeiend. Dan kan je beter een kleine frummel hebben die overdag nog slaapt en 's avonds om 19:30 weer op bed ligt
Het is geen wedstrijd wie het zwaarder heeft. Peuter en kleutertijd hebben ook vast hun dingen, net als babytijd. Mijn dreumes heeft ook echt wel zijn nadelen (kan oa nog niet luisteren, kan ik geen seconde uit het oog verliezen) Toch vind ik deze tijd makkelijker dan de babytijd omdat er nu ritme is, ik zekerder ben als moeder en er veel meer interactie is tussen mij en mijn zoontje.
De babytijd vond ik geen bal aan Maar onze zoon had zware reflux en KISS en ook nog koemelkallergie. Er waren dagen dat ik 30+ uur achter elkaar wakker was door al het gehuil en gekots en de stikincidenten en doktersbezoeken. Om daarna even 2 à 4 uur te kunnen slapen... Een moeder (of vader) die dat wel leuk zou vinden, zou een regelrechte masochist zijn Vanaf 10 à 13 maanden werd alles stukje bij beetje leuker en nu hij 2 jaar oud is kan ik oprecht zeggen dat ik het moederschap heerlijk vind! Voor ons is de peutertijd veeeel makkelijker omdat de babytijd zo vreselijk k*t was. Ik heb dus geen referentiekader hoe het zou zijn geweest als de babytijd "normaal" was geweest Maar goed, vanuit mijn perspectief kan ik je dus zeggen dat de peutertijd echt iets is om naar uit te kijken
Dit zegt wel alles, denk ik . Ik vond de overgang van 0 naar 1 kind mega heftig en niet leuk. Ze huilde ook nog eens veel en mijn relatie zat niet goed. Baby 2 is nu 3 weken en OMG wat een roze (oke, blauwe) wolk. Ik lig liefst 24/7 samen te slapen, of ik draag 'm, dat kleine warme lijfje tegen me aan en ik lijk wel een oermoeder. Ik ken mezelf niet eens terug :'). Het kan wel, dus..
Amen! Ik vond het eerste jaar afzien, op mijn tandvlees doorgekomen. En ze was een prima baby, alleen sliep ze nergens behalve thuis. Dus compleet aan huis gekluisterd. Nu is het veel beter, al zijn er nog dagen dat het zwaar valt. Gisteren had ik buikgriep en was zij chagerijnig, dan denk ik nog steeds wel eens: waaaaaaaaarom doe ik dit, waar ben ik aan begonnen? En vandaag: hele ochtend gillen, maar half uur slapen, nu weer niet in haar hum, niet opnieuw willen slapen... Potlood op de muren, omelet tegen de lamp Maar goed, dit lijken telkens korte fases te zijn, ze zal nu gewoon niet lekker zijn. Mijn conclusie was: ik ben écht geen babymoeder. En om me heen heb ik allemaal babymoeders die dat kleine geweldig vinden, dus ik heb me heel alleen en afwijkend gevoeld. Wat ook niet hielp is dat ik van tevoren dacht dat ik er heel goed in zou zijn en dat er weinig zou veranderen. We hielden toch niet van buitenlandse reizen, ons vrije leven besteden we toch in en om het huis, hoe veel kon er nou veranderen? ( )
Ik heb juist het tegenovergestelde. Maar misschien omdat mijn zoontje ADHD heeft en zeer moeilijk gedrag. Hij luistert niet, Doet niet wat ik m vraag, grote mond etc etc. Ben benieuwd hoe dat straks gaat als zn zusje is geboren
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook heerlijk vond dat mijn zoontje groter werd en zelfstandiger. Hij word nu bijna 2 en vind het een geweldige leeftijd maar ook heel pittig. En die 2 jaar is zo snel voorbij gevlogen. Dat nu de 2de opkomst ik de baby tijd meer zal koesteren want je krijgt het gewoon nooit meer terug en het is toch wel een heel erg bijzondere periode.
Oh god... wacht maar tot ze anderhalf zijn en je halve toko afbreken en overal nee op zeggen... Echt doe mij maar 10 pasgeboren baby's..
niet herkenbaar maar ik dacht bij de eerste wel van wat moet ik hiermee? mag ie zomaar mee naar huis? ik weet helemaal niks van baby's maar het went zo snel vond ik de slapeloze nachten vond ik nog het ergste oudste sliep na 3 maanden door maar de jongste pas sinds ze 2 werd... wel vond ik dat vrienden met kinderen mij niet meer begrepen als ik bv niet meer zomaar kon afspreken of nogal tijd gebonden was en hun rustig appte dat ze wat later kwamen de oudste gaat nu naar de basisschool en wat keek ik daar tegenop maar nu geniet ik daar van
Ik was bij elk kind zo blij toen er woorden uit kwamen. Niet dat constante gegok ofik wel het juist deed. Gewoon een vraag om een beker melk IPV wat gedoelloos gewijs en gejammer. Geef mij maar 30 onverklaarbare driftaanvallen dan 1 onverklaarbare huilbui bij een baby. En hoewel echt niet alles makkelijk is, we gaan voor de oudste binnenkort een traject in voor hulpverlening omdat het niet zo lekker loopt, vind ik het toch veel fijner.
Ik herken het niet hoor, ik genoot en geniet (en oh ja, het janken stond me -zeker in het begin- geregeld nader dan het lachen).. Maar: kolf je nog? Dan stop je daar toch mee? Kook je nog uit? Waarom? Dat hoeft toch niet meer? Potjes zijn net zo gezond als zelf koken.. Slaapjes kunnen ook mee in de wagen (auto, wandelwagen, draagzak).. Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk, een blije mama is een goeie mama!
Ik heb een baby van 7 maanden en drie peuters. Als baby sleepte ik iedereen overal mee naar toe van vliegtuig, restaurant tot festival. Na 1,5 wordt dat lastiger. Dat ervoer ik als beklemmend. Vier is genoeg maar nog een baby? Graag!
Dat vind ik wel echt heel dapper.. ik had een heel slechte, lichte slaper (en nee, er aan wennen hielp niet).. snel overprikkeld meisje. Dat was hier zeker geen succes geweest! Kan niet met elk kind denk ik hoor!
Het gaat niet om een wedstrijd maar om ouders die het soms iets te rooskleurig zien na de babytijd. Want ondanks dat de kinderen zelfstandiger zijn en kunnen praten enz worden alle dingen eromheen wel drukker.
Ik ben ook absoluut geen babymoeder. Hoe ouder ze werden, hoe meer ik genoot. Ze zijn nu zes en acht. Wat een geweldige leeftijd! Ik kan hele gesprekken met ze voeren, ‘ingewikkelde’ dingen uitleggen, ze enthousiast maken voor wat meer wereldse zaken dan Nijntje. Ik ben een geboren moeder voor deze leeftijd . Ik ervaar het ook niet als drukker, omdat ze beter in staat zijn om hun behoeftes uit te stellen en ze zijn veel zelfstandiger. Natuurlijk ben ik een veredelde taxi en moet er van alles geregeld worden, maar er is ook echt meer tijd voor mijzelf dan toen ze klein waren. Elke moeder neemt ook zijn eigen persoonlijkheid mee en wat de een goed ligt, zal de ander minder goed liggen. Lijkt mij erg normaal.
Haha hier ook. Ik ben gewoon geen babymoeder. Zeker bij de eerste (huilbaby) vond ik het zwaar. Daarna weet je ook beter waar je aan begint.