Ben nu een halfjaar getrouwd en durf eigenlijk nog steeds geen man te zeggen . Ik vraag me steeds meer af of mn werk nog wel iets voor mij is. Liefst wil ik gewoon een baan zonder collega's of gewoon thuis kunnen werken
Mijn biecht van vandaag... ik zou willen dat ik alles wat anderen van mij vinden naast me neer zou kunnen leggen, het mij niet zo aan zou trekken... Nu iets te vaak gehoord dat het maar goed is dat ik een jongetje verwacht want een meisje zou niet zo goed bij mij passen... ik word daar zo verdrietig van.
Oh wat erg! Wie zegt dat nou. Jouw kind past altijd bij jou want het is jouw kind en het geslacht zegt daar helemaal niets over. Wat een bekrompenheid.
Dit is mijn eigen foto, dus ik kan je precies vertellen hoe dat vast zit . Heel simpel, met een cocktailprikker. Snoepje op 1 kant, cocktailprikker door het dropding en dan gewoon in de mandarijn prikken. Easy as pie.
Nee hoor helemaal niet stom. Soms even lekker om te biechten en te horen dat je niet alleen bent hierin. Slaap lekker!
Tsja voor de laatste taxi het schoolterrein afkan is het kwart voor 4 geweest (70 taxi's die kinderen moeten ophalen) dan kom je lekker in de file en moeten er eerst nog wat andere kindjes worden weggebracht. De chauffeur kan er niks aan doen en dinsdagwashet 16.25 dus een stuk beter maar ja zij wel lange dagen van 7.30tot16.30 je ziet haar zo weinig dan. Ik kijk het nov 2 wekenaan en bepaal dan of ik het zo acceptabel vind. We zitten tenslotte pas in de eerste week
Ik ben doktersassistente. ik ben heel blij met deze baan maar als ik hier lees dat sommigen de pabo hebben gedaan (of gaan doen) of docent Nederlands in het voortgezet onderwijs zijn, dan ben ik echt heel heel heel jaloers en voel ik de gigantische drang om ook in het onderwijs te werken. En dan voel ik mij echt een sukkel omdat ik bang ben dat ik weer een verkeerde keuze heb gemaakt qua opleiding en beroep.
Wauw dit vind ik echt heftig... Hier zou dat betekenen meteen aan tafel, terwijl ze normaal nog ruim anderhalf uur had kunnen spelen/tv kijken/.....
Ik biecht op dat ik vaak een hoop bombarie maak als mijn man een avond weg is. (Eens per week/2 weken) Maar eigenlijk vind ik het heerlijk om een avond alleen te zijn. (Al vind ik het wel fijn om de kinderen niet alleen naar bed te hoeven brengen).
Biecht 1: het topic over mishandeling vind ik erg triggerend. Biecht 2: ik ben best wel jaloers op dat mijn man altijd zo goed weet wat hij wil en ik zo'n eeuwige twijfelkont ben. Hij besloot een paar jaar geleden om specialist te worden op een bepaald gebied en is dat niet alleen geworden, maar verdient nu ook zijn geld met het spreken op conferenties en schrijven van artikelen over dat onderwerp. En natuurlijk gun ik hem dat, ik gun hem de wereld. Maar ik had mezelf ook wel zoiets gegund geloof ik. Misschien moet ik mezelf een schop onder mijn kont gunnen.