Zoals gezegd moeten beide partijen er met een ‘ja’ ingaan vind ik. Praktische bezwaren kon ik hier makkelijk weerleggen overigens, maar goed, ik sta daar misschien anders in. Ik vind het niet perse nodig dat een kind een eigen slaapkamer heeft, zeker niet in het begin. Nu ik nog wel een kindje wil en mijn vriend (op dit moment in ieder geval) niet, is het voor mij belangrijk wat zijn beweegredenen zijn om het niet te willen. Helaas heeft ie een goed punt Ik hoop wel dat jullie er samen over kunnen praten. Hier vind ik dat wel fijn dat ondanks hij niet wil, er wel ruimte is om mijn wens te bespreken. Blijft het ook in de toekomst een nee, dan zal ik dat accepteren.
Herkenbaar, mijn man wil ook geen derde. Na de tweede gaf hij aan het prima te vinden, zelf had ik twijfels maar geen diepe wens voor een 3e. Toch droomde ik stiekem van een groot gezin(minimaal 4 kinderen). Toen raakte ik ongepland zwanger van de derde en daar was ik eigenlijk erg blij mee. Mijn man in eerste instantie niet, maar trok toch bij en leek het best leuk te vinden. Helaas bleek het kindje bij de tweede echo te zijn overleden, dubbel verlies want dit voelde als mijn laatste kans. Ik begon al gauw over een nieuwe zwangerschap, maar hij hield de deur stijf dicht. Uiteindelijk begon hij er een paar weken later zelf over, dat we er toch voor moeten gaan, om er vervolgens weer op terug te komen. Ben erg boos geweest op zijn onverschilligheid, want hij maakte me blij met een dode mus. Nu heb ik uitgelegd hoe graag ik dit wil en dat ik hoop dat hij zich bedenkt, verder praten we er niet meer over en wacht ik af. Hopelijk komt hij er nog op terug. Wij hebben de financiële middelen en de ruimte voor nog een kindje, maar hij geeft aan geen zin te hebben weer opnieuw te beginnen in de luiers.
Wauw dit is echt niet goed hoor! Jullie hebben beide water bij de wijn gedaan en soms is een wens ook een wens en niet meer dan dat! Hier hebben we ook de wens gehad voor de derde maar werd een miskraam en daarna niet meer gelukt. Hebben toen een datum genomen en afsproken tot dan proberen we het, lukt het prima en niet, dan is het goed zo! Uiteindelijk is het niet meer gelukt en ik heb wel even moeten rouwen om mijn gevoel en dat mag! Maar je man het kwalijk nemen is wel heel erg!
Je hebt verschillende nivo’s van willen heb ik ontdekt. Ik zou dolgraag nog eens voetjes willen voelen trappen in mijn buik. Zo’n klein slapend wezentje in mijn armen houden en er naar blijven staren.... nog een keer bevallen, kraamweek, borstvoeding, consultatieburo.... Ja dat wil ik! Maar mijn man doet nu al heeel veel met de kinderen. En hij vindt het echt genoeg zo. En ik wil mijn werkgever eigenlijk toch niet weer uitleggen dat ik echt een vrije dag moet omdat er weer een kind ziek is... of 3 kinderen naar hun sportclubs rijden of 5 brooddozen maken, 3 gymtassen, 3 palmpasen versieringen etc. En zonder mijn man kan ik dat al helemaal niet, dus dan houdt het gewoon op. Zoals we ons leven nu ingericht hebben zouden we totaal overspannen worden van een derde. Dat snap ik dan ook wel weer. Het steekt soms als ik gezinnen zie met 3 of 4 kinderen, maar “rouwproces” is een zwaar woord, ik ga ook niet door een rouwproces als ik iemand in een luxe auto of villa zie. Ik zou dat best ook willen, maar ik ben blij met wat ik al heb.
Ik snap je wel. Weet niet waar je ze heb liggen, maar stel dat ze bij de tandenborstels dan is het voor hem kleine moeite om even te kijken als hij toch poetst, zeker als jij aangeeft dat je het soms vergeet door ander verloop van de dag
Lastig he Ts! Hier hebben we die tijd ook gehad. Ik wilde veel kinderen, man vond 2 zat. Compromis 3, als verrassing 4. Over een 5e hoef ik echt niet te beginnen, die krijg ik niet vab hem zegt hij. Ik snap hem. Komen beide uit gezin van 8 kinderen. Ik heb het heel fijn gehad, kom nog graag bij mn ouders etc. Man heeft het stuk minder gehad door emotioneel onstabiele moeder en vaak werkloze vader. Hij wil zijn kinderen meer kunnen bieden, vind dat ik het zo zwaar zat heb omdat hij er alleen weekenden is en hij is bang voor een heftige complicatie bij zwangerschap/bevalling die blijvende gevolgen heeft (zoals bij zijn moeder). Maar gelukkig zie ik geen verschil in behandelen van de kinderen. Dat ik nooit meer zwanger zal worden wil ik nog noet geloven. We zijn 28 dus nog hoop vruchtbare jaren te gaan normaal gezien. Maar voor nu is het goed zo. De wetenschap dat het over 10 jaar nog zou kunnen geeft me rust (al moet ik nu niet aan denken, dan is de jongste ruim 11/12 als er weer een baby komt. Te groot gat )
Wat een koehandel. 3 aangeven als compromis... En dat je man met je mee is gegaan in een 3e is toch alleen maar mooi? Maar wat ik me nou afvraag hè; die sterilisatie, is die in overleg gegaan of kwam hij opeens thuis met ‘tadaaaa’! Ik neem toch aan dat jullie hierover gesproken hebben? Hoe kun je er dan nog 9 jaar over blijven zeuren? Het was toch klaar? Ik vind het allemaal nogal collecterend overkomen. Woorden als ‘compromis en bleef staan’ pas in mijn optiek niet in het mogen krijgen van een kindje. Het zijn geen verzamelstukken.
Beiden uit gezinnen van 8? Gossiemikkie! Dat zijn er een hoop. En nu 28? Dan was je er ook vroeg bij.
Ja is best een koppel. Maar na onze trouwdag helaas nooit meer allemaal bij elkaar gehad. Ik was 19, man net 20 toen de oudste werd geboren
Wel enige herkenning. Ik zou ook graag een derde willen, man niet. Hij doet veel met onze kinderen (ik werk 4 dagen en hij 3,5) en denkt dat hij doordraait met drie. In die zin herken ik ook wel wat @cowgirl80 schrijft. Mocht er een derde komen, dan zullen we het toch anders moeten gaan inrichten qua werk en verdeling omdat man met twee kleine kinderen echt aan z’n max zit qua ‘kunnen’. Dat klinkt zwaar, maar dat valt wel mee. Hij is een geweldige vader, maar daarom juist ook bang dat hij bij een derde een permanent mopperende en snauwende ouder wordt voor wie alles te veel is. Hij vindt zijn 1,5 dag alleen met ze namelijk best pittig. Wat bij ons ook meespeelt is dat we een verhoogde kans hebben op neurale buisdefecten (dus als ik weer zwanger zou willen worden dan moet ik weer een tienvoudige dosis foliumzuur slikken, zomaar tussendoor zwanger worden in een opwelling zou risicovol en onverstandig zijn). En met onze oudste hebben we ivm koemelkallergie en reflux een zwaar eerste jaar gehad (met name de eerste acht maanden heeft hij veel gehuild). Soms heb ik er verdriet om, maar er zijn ook genoeg dagen dat ik denk: twee is ook prima. Onze zoon en dochter zijn echt fantastisch, dus waarom niet al m’n liefde aan hen geven? Daarom kom ik er niet uit. Ik wil man niet pushen, en al helemaal niet als ik het zelf ook niet zeker genoeg weet. Wat als het een zorgenkindje wordt? Wat als het weer een huilbaby is? Dan wil ik niet dat hij me verwijt dat ik heb doorgezet. We hebben het er ook nooit vroeg in onze relatie over gehad. Toen we wat kregen waren we allebei nog veel aan het reizen en uitgaan. Rond mijn 29e wilde ik een kind en man wilde dat ook wel. Daarna wilde ik een tweede en hij ook. Dus het is ook niet zo alsof er ooit verwachtingen zijn uitgesproken, meer dat we nu voor het eerst niet meer op een lijn zitten in wat we willen. We hebben nu de beslissing vooruitgeschoven naar 2019. Maar man heeft onlangs nog voorzichtig gezegd dat hij niet denkt dat hij nog van gedachten verandert. Dus daar ga ik dan maar vanuit (maar o wat zou ik blij zijn als hij ineens zou zeggen dat een derde hem fantastisch lijkt).
Mijn man zag een derde kindje ook niet geheel zitten, maar meer om de reden dat onze kinderen erg dicht op elkaar zitten dus het rete druk is vaak, hij met een burn-out thuis zat, ik geen vast contract had en we in een flatje wonen met twee slaapkamers. De dag dat ik hem eindelijk omgepraat had en we er voor gingen was het direct raak, wat we toen nog niet wisten. Want toen ik bijna ongesteld moest gaan worden besloot hij dat hij het bij 1x proberen wilde laten en we dus niet voor een derde gingen. Maar toen bleek ik dus al zwanger te zijn. Nu is het prima zo hoor, we zijn er allebei even blij mee en kijken echt uit naar haar komst. Maar hier blijft het wel echt bij 3 kindjes! 3 in 3 jaar tijd eist veel van je lijf en die tropenjaren, tja dat is gewoon druk! Inmiddels is onze situatie gelukkig heel erg veranderd in een paar maanden tijd. Ik heb een vast contract, mijn man heeft een super leuke baan en is volledig hersteld, en we hebben ons flatje verkocht en gaan 4 weken na de bevalling verhuizen naar een fijne eensgezinswoning.