@tupp , ik snap waarom we dezelfde tekst over onze oudste hebben, je omschrijft veel van mijn oudste zoon. We hebben in september een intake gesprek voor begeleiding. Hij loopt cognitief ontzettend voor op leeftijdsgenoten, maar gaat op emotioneel vlak steeds meer achter lopen. Heeft veel moeite met omgaan met frustratie. Normaal gedrag voor een kleuter, maar niet meer op zijn leeftijd. Verder een ontzettende betweter, maar tegelijkertijd ook heel onzeker. Ik twijfel op zich niet, ik weet dat hij hoogbegaafd is en tegelijkertijd herken ik veel van ons in hem, dus ik maak me niet extreem zorgen, maar we zijn wel op een punt dat zowel wij als school niet zo goed weten wat de juiste stappen voor hem zijn dus gaan nu hulp vragen om erger worden te voorkomen. Mijn middelste is ook heel slim, maar vooral ook erg lui. We zijn nu de teugels aan het inhalen om hem wat actiever te krijgen. Hij gaat serieus huilen als hij zelf zijn schoenen moet aantrekken. Niet omdat hij het niet kan, maar hij houdt van bemoederd worden. Accepteert ook heel graag hulp van klasgenootjes en weet dat goed uit te spelen. Het is verder ook een schatje, dus ik snap hem wel, maar het kan zo niet door. Ik twijfel vooral aan mezelf. Aan mijn rol in hun gedrag, bij alledrie. Er is niets schokkends aan ze, ze zijn alledrie meestal lief, leraren en dergelijke vinden ze fijne kinderen in de groep enz, maar er zijn bij alledrie wel eens zaken waardoor ik aan mijn opvoeding twijfel, niet zo zeer aan hun.
Ik twijfel veel meer aan mezelf dan aan mijn zoon. Ik vind mijn zoon echt geweldig met al zijn qualiteiten. Maar ik merk dat ik het soms toch moeilijk vind en dat het regelmatig botst. Mijn zoon is erg gevoelig en een kleine drama Queen, gaat snel huilen en jengelen. Ik vind het goed dat hij dicht bij zijn gevoel staat, maar ben echt niet altijd gezegend met engelengeduld wat huilen en jengelen betreft. Dan denk ik regelmatig, moet ik niet geduldiger en meelevender zijn. Waar ik trouwens wel eens aan twijfel is dat mijn zoon behoorlijk verlegen kan zijn. Ik word daar ook vaak op aangesproken en daar word ik dan ook weer erg onzeker van, ligt het aan mij? Het is al veel minder geworden en ik hoop dat hij er steeds meer overheen zal groeien.
@femkes, als ik zo brutaal mag zijn: als je oudste hoogbegaafd is, dan loopt hij waarschijnlijk niet 'achter' op sociaal gebied. Hij loopt juist voor, op cognitief gebied maar waarschijnlijk ook qua normen en waarden. Hij is al verder dan zijn leeftijdsgenoten. Vandaar ook de neiging van mijn zoon om anderen op te voeden. En vandaar ook de frustratie bij jouw zoon. Want hij kan maar niet snappen, waarom anderen bepaalde dingen niet snappen. Waarom anderen hèm niet snappen. Want hoogbegaafdheid betekent wel dat je grotere denkstappen zet en sneller leert, maar niet dat je alles al weet en begrijpt. (Voorgaande weet je, dat typ ik meer voor meelezers dan voor jouzelf. De strip hieronder ken je vast al.) Het is ook frustrerend als anderen niet snappen wat voor jou al lang duidelijk is. Vooral als dit keer op keer gebeurd. Als je steeds je neus stoot in interacties met andere kinderen. Ik houd er zelf nooit van om kinderen die hoogbegaafd zijn uitgebreid te vertellen dat ze hoogbegaafd zijn en slim zijn enz. Maar ik leg wel uit dat ze anders denken en anders leren dan de meeste kinderen. Soms is er gewoon sprake van een soort communicatiestoornis. Ik probeer aan de ene kant te 'tolken'. Maar ook probeer ik deze kinderen te leren dan hun manier van denken niet DE manier van denken is. En daar kun je best al jong mee beginnen. Ik ken jullie zoon niet. Dus misschien is er bij hem wel sprake van een achterstand op sociaal / emotioneel gebied. Maar zorg dat je zeker weet dat er echt sprake is van een achterstand, voor je iets gaat doen. Kijk eens met een andere bril en vraag je af of er juist sprake kan zijn van een voorsprong. Dat vraagt een andere benadering. Je wilt er dan niet voor zorgen dat hij zich gaat gedragen als leeftijdsgenootjes. Dat zou dan feitelijk een achteruitgang in zijn ontwikkeling zijn. Je leert hem dan als het ware aan om te gaan onderpresteren. Als er sprake is van een voorsprong, dan moet je koesteren wat hij al meer kan, weet, begrijpt. Maar er tegelijk ook voor zorgen dat hij leert dat andere kinderen van zijn leeftijd dat vaak nog niet kunnen, weten of begrijpen. Het is begrijpelijk dat dit frustrerend is. Maar je kunt een deel van de frustratie misschien verminderen, door hem te leren welke reacties hij wèl van kinderen kan verwachten. Hij hoeft dat niet leuk te vinden, maar moet er wel mee leren omgaan. Daarnaast is het denk ik voor hem fijn als hij 1 of 2 kinderen in zijn omgeving zou hebben die meer op hetzelfde niveau zitten. Iemand waarbij hij zich begrepen voelt en meer zichzelf kan zijn.
@dds, sorry dat ik nu met mijn lange reactie op het bericht van femkes je topic een beetje kaap. Ik had het ook in een pb kunnen doen. Maar ik vind jouw topic juist mooi omdat hier zo goed zichtbaar wordt dat we allemaal wel eens twijfelen aan het gedrag van ons kind of onze eigen rol daarin. Ieder op haar eigen manier en om haar eigen redenen. En die twijfel wordt denk ik vaak ook nog wel groter doordat anderen onze kinderen niet altijd even goed kennen en begrijpen als wijzelf. Wat logisch is, als je het zelf al even niet meer weer. Of als je zelf merkt dat het gedrag van je kind storend is... dan is het niet verwonderlijk dat een ander er ook vraagtekens bij zet. Zeker als een kind of een ouder heel anders reageert dan je zelf zou doen, staan veel mensen snel met een oordeel klaar. Ik zelf niet uitgezonderd... Ik had gisteren toch wel een beetje een mening over een peuter van ruim 3 jaar die in een buggy op haar speen zat te sabbelen. Totdat ik met vader in gesprek raakte. Eerst gewoon over het weer. Maar al gauw vertelde hij dat hij zijn dochter bijna kwijt was geweest. Ze was pas net uit het ziekenhuis ontslagen. Sinds ze daar wekenlang sondevoeding had gehad, had ze weer veel behoefte aan een speen. Door problemen met haar hart, heeft ze nauwelijks uithoudingsvermogen en kan dus niet ver lopen. Dat duwt je weer met je neus op de feiten: aan de buitenkant lijkt er niks aan de hand te zijn. Maar vaak weet je gewoon niet genoeg. Zo is het ook vaak met kinderen die ander gedrag (lees: vervelend gedrag) vertonen. Aan de buitenkant is misschien niks te zien. Maar misschien is er wel iets aan de hand. Een kind heeft een taalstoornis doordat er iets mis is met het gehoor. Het meisje is erg druk door ADHD. Een jongen ontploft omdat hij zich voor de zoveelste keer niet begrepen voelt door zijn omgeving. Ik denk dat als we meer weten over elkaars kinderen, dat we minder snel oordelen. En ik denk dat als we vaker lezen dat andere mensen ook twijfels en zorgen hebben, dat we dan zelf ook eerder om hulp durven vragen. Ik vind het knap dat jij dat met jouw bericht al deed. Ik heb mijn verhaal over onze oudste gedeeld, omdat het voor ons goed heeft uitgepakt om met hem naar een kinderpsycholoog te gaan. Ik weet niet of het voor jullie ook de juiste manier is hoor. Een sociale vaardigheidscursus kan ook prima uitpakken. Maar weet dat er in ieder geval genoeg te kiezen is. En de stap naar een psycholoog hoeft niet gelijk richting een diagnose te gaan. Veel psychologen werken wel veel. Wij zijn bij een praktijk geweest, voor wie een diagnose pas interessant is als ze met een kind niet verder komen. Ze proberen eerst gewoon door naar het kind te kijken en in gesprek te gaan ervoor te zorgen dat een kind wat handvatten krijgt en weer 'beter in zijn vel' komt.
Ik twijfel niet. Ik weet dat onze pleegdochter met grote regelmaat niet leuk doet tegen anderen. Of dat nou andere kinderen zijn, volwassen en of wij als opvoeders. Ze heeft een hele belastend verleden en een hele rits aan diagnoses en daarbij dus het bijbehorende "probleem gedrag". Wat ik wel erg jammer vind is dat ze ook geen oorzaak- gevolgd aan elkaar kan koppelen. Dus ze heeft niet door dat ze, door haar gedrag, weinig tot geen vriendjes overhoudt. Ook wederkerigheid zit er niet in. Ook de gewetensontwikkeling is nooit op gang gekomen. Dat maakt het allemaal wel lastig. Ben wel blij met de overstap naar speciaal basisonderwijs straks. Ik was afgelopen jaar echt zat om telkens aangesproken te worden met; ze doet dit, ze doet dat. (Zowel van kinderen als ouders) Ik weet wel dat ze geen makkelijk kind is in de omgang. Maar we werken hard aan verbetering waar dat mogelijk is. (Waar ze leerbaar in is, want niet alle vlakken is ze leerbaar in blijkt nu)
Ik maak me ook wel eens zorgen om de oudste. Hij is met alles wat hij doet traag, pikt dingen niet snel op en komt wat dommig over. Jaren logopedie met hem geweest, fysiotherapie heeft hij gehad. Maar hij is een dromer, sociaal niet sterk en motorisch al helemaal niet. Geen idee of het bij hem hoort of er meer aan de hand is.
Wat vervelend zeg. En het is echt niet overal zo. Onze zoon werd met 5,5 a 6 jr getest en gediagnosticeerd
Ik ga nu de vakantie over is wel zorgen dat er een psycholoog etc hem gaat onderzoeken en hopelijk testen. Zn gedrag is vaak een drama. Hij doet steeds zulke rare dingen die gewoon niet kunnen, maar wil ook niet steeds boos moeten worden. Ook kjjkt hij nooit waar hij loopt etc dus doet zichzelf steeds pijn. En dat is ook gewoon niet fijn. En zo kan ik nog wel een lijst maken zeg maar. Ik wil m zo graag helpen, Maarja dat is zo lastig nu
Ja super herkenbaar, jij had dat al wel eens in een topic van mij gezet. Dochter is nog maar 2.5 maar echt alles moet met heel veel gepiep en gemiep. En net als jij voeden wij haar zo niet op. Ben benieuwd hoe het straks met je dochter op school gaat en hoor het graag tzt Zoals nu as we speak bevalt het tv progamma haar niet, in plaats dit tegen mij te zeggen maakt ze van die irritante geluiden dat het haar niet bevalt Hoe vaak ik wel niet tegen haar zeg dat ze dingen op een normale toon moet zeggen ( in peuter taal dan he)
Uh kan je niet gerust stellen want het word alleen maar erger. Dochter doet alles net even extra waar ik nee op zeg. Zelfs met hete dingen, ik zeg dat het warm is maar toch gaat ze het proberen. En ze vind het ook enorm leuk om dingen te doen die niet mogen en kijkt ze je erg brutaal aan. Of rent ze met het desbetreffende ding weg wat ze niet mocht hebben. Jouw dochter is een jaar jonger dus die begrijpt het minder goed maar mijn dochter echt wel. Als je dochter ouder word begrijpt ze het beter.
Het klinkt mij als problemen die voortvloeien uit een fixed mindset. Mijn oudste dochter heeft daar ook erg last van. Zij vind dat ze dingen moet kúnnen, niet dat ze dingen moet leren. En dat leidt tot frustratie. Die overtuiging komt voort uit dat ze altijd heeft gehoord bij dingen die ze goed kon; "wat knap van jou, wat ben je slim!'. Diep van binnen zit bij haar daardoor de overtuiging dat dingen die ze goed kan niet het gevolg zijn van hard je best doen, maar van de aangeboren eigenschap intelligentie. Dat leidt tot frustratie als iets niet in een keer lukt en niet tot doorzetten. En het maakt haar hartstikke onzeker ook, want als iets niet lukt gaat haar zelfbeeld onderuit, ze is immers een slim kind en dat blijkt niet uit de mislukking. Het leidt ook erg tot ontwijkgedrag zoals je bij je jongste omschrijft. Want je kan maar beter een uitdaging niet aangaan als je wel eens zou kunnen falen en iedereen dan ziet dat je helemaal niet zo slim bent als waar iedereen je voor houdt. Dit is een veel gezien probleem bij hoogbegaafde kinderen. Ik let er voortaan dus heel erg op dat ik nooit meer een behaald resultaat beloon met 'dat is slim van jou', maar altijd iets in de trant dat haar inzet waardeert. De jongste heeft daardoor veel meer een growth mindset, al kan zij ook lekker gefrustreerd reageren hoor . Maar dat is meer alleen temperament denk ik, ze zet vervolgens wel door, terwijl mijn oudste helaas vaak nog steeds het bijltje er snel bij neer wil gooien.
Ik heb niet alles gelezen en val een beetje in dit topic, maar misschien tip, sommige kinderen reageren heel allergisch als je 'moet' gebruikt of impliceert. Vaak klink je dan zelf ook wat geïrriteerd. Mijn jongste is inmiddels 5 jaar maar kan ook erg miepen en heeft er nog steeds een handje van om dingen aan te wijzen 'huh! huh!' of om te 'eisen' 'ik wil!' 'het lukt niet!'. Ik doe dan altijd net alsof ik het niet hoor/zie en vraag heel vriendelijk: "Oh, wil je me iets vragen?" En dan blijkt ze heus wel heel netjes en vriendelijk te kunnen vragen of ik haar ergens mee help e.d. Ik merk dat ze het nu toch steeds meer uit zichzelf doet. Wat ook wel eens wil helpen is benoemen: 'goh, je vindt dit vervelend he? Zou ik je misschien kunnen helpen het op te lossen? Hoe zou je dat netjes aan mij kunnen vragen?' (en dan een beetje aangepast aan niveau). In feite je kind helpen leren hoe je dingen netjes/beleefd doet, voorbeeld zinnetjes geven. Geen wonderen op korte termijn, maar de aanhouder wint? (en ter geruststelling: op school is mijn dochter een ander kind en weet heel goed hoe het hoort)
@Jaimio , het is zeker ook een issue met fixed mindset. We proberen er sowieso op te letten (al voor de problemen er waren), maar ik merk ook dat er geen makkelijke oplossing is. Ik vind het zelf ook wel lastig. Ik maak me inmiddels trouwens wel echt zorgen. Hij is vandaag ziek thuis gekomen en ik betwijfel ten zeerste of het fysiek is. Hij krijgt hoofdpijn en buikpijn, slaapt slecht en wordt steeds bozer. Het doet echt pijn hem zo te zien en gewoon geen oplossing te hebben. En het helpt ook echt niet dat zijn klas is veranderd en er nu een jongen in de klas zit die al 4 keer uit de klas is gezet in 2 weken tijd en mijn zoon ook al heeft geschopt. Hij voelde zich in ieder geval veilig in zijn klas, maar dat is nu dus ook weg. En dat helpt bepaald niet!
@femkes, er is inderdaad geen makkelijke oplossing voor. We zijn thuis en op school al heel lang bezig te probeerden een groei mindset te creeeren en ze snapt nu goed hoe het werkt maar het gevoel zit er te diep ingebakken.
Ik twijfel niet. Ik maak me wel zorgen. Ik weet dat het gedrag van mijn dochter afwijkend is. Hier is dan ook een verklaring voor en de oorzaak kan ik niet wegnemen. Wel zoveel mogelijk mijn best doen om haar sociaal wenselijk gedrag aan te leren. Als je twijfelt over het gedrag van je kind, over hoe je kind is, schroom dan niet om toch eens verder te kijken. Waarom heb je deze twijfels, zijn ze gegrond, wat kun je ermee etc. Dan zal je later ook niet met een "wat als" gevoel zitten.