Ooh ja! Dat snap ik helemaal. Mijn kids mochten toen ook ff helemaal niets meer van mij. Toen ik bedreigd was. Je bent er dan erg mee bezig, is logisch. Veel sterkte!
Dat de scholen hier vandaag weer beginnen en ik het helemaal niet leuk vindt dat mijn dochter weer naar school gaat. Ik hoop op een leuk jaar voor haar.
Oh ja hier ook! Al vind ik het dan weer het ergst dat ik mijn wekker weer moest zetten (tbm). Mijn biecht, na lang twijfelen heb ik besloten dat mijn man zijn 3e kind krijgt. Maar wel op mijn manier. Ik zeg niks tegen mijn man, ik wil het namelijk op zijn beloop laten gaan en er niet teveel mee bezig zijn. Ik heb zelfs al bedacht hoe ik het ga vertellen als het zo ver is. Maar na een 3e laat 1 van ons zich steriliseren, ik wil niet meer aan de pil en condooms vinden we beide niet fijn.
Hier ook een vraag uit nieuwsgierigheid. Ben je niet bang dat je man zich ondertussen bij jou antwoord heeft neergelegd en dat je hem er straks mee overvalt? Of hebben jullie er nog geregeld gesprekken over?
Ik ben al een tijdje gestopt met de pil omdat ik o,o zin in seks had. Nee mijn man zegt regelmatig dat hij heel graag een 3e wil. Vorige maand hadden we seks gehad zonder condoom en hij vond het jammer dat ik weer ongesteld werd. Hij hoopte echt dat het van die ene keer raak was. Als het dan zo ver is en ik vertel het dan weet ik zeker dat hij er erg gelukkig mee zal zijn.
Ik zit hier een beetje verloren op de bank terwijl ik er zo naar uit had gekeken. Zoon naar school, dochter naar de peuters. Voelt leeg.
Ik biecht op dat ik mijn bijna kleuter toch wel een beetje zat ben thuis. Nog twee weken en hij mag naar school. Ik kijk er naar uit dat ik gewoon zonder hem even mijn dingen in huis kan doen.
Ik heb in de afgelopen dagen nu twee Wikipedia artikelen gelezen waar ik helemaal niks van begreep. De eerste heb ik na een paar keer lezen globaal wel begrepen. Maar de tweede snap ik echt helemaal niks van, en helemaal woest word ik daarvan. ‘Vroeger’ (pre burn-out) begreep ik natuurlijk ook wel eens iets niet. Maar dan kon ik voor mezelf wel een stappenplan bedenken om wel tot begrip te komen. Maar nu lukt dat me niet, overheerst de frustratie en wil ik het liefst met spullen gaan gooien. Ik zeg steeds tegen mezelf dat je hersens plastisch zijn en dat het allemaal wel weer goed komt. Ik merk ook wel verbetering maar het kost gewoon erg veel moeite. Ik hoop echt dat mijn eigen, ‘slimme’ ik weer terug komt. Ik vind deze versie van mezelf helemaal niet leuk.
Ik wil even opbiechten dat ik mij momenteel dood irriteer aan ondankbare mensen. Wij hebben een nieuw bankstel gekocht en ons oude '' GRATIS afhalen '' op marktplaats neergezet. Eigenlijk met de intentie dat we er dus iemand blij mee willen maken die het goed kan gebruiken. Is helemaal niet kapot maar uiteraard wel gebruikt en dus niet het nieuwste van het nieuwste. Maar het ziet er gewoon nog netjes uit en kan echt nog wel even gebruikt worden voor een volgende ronde. Gisteren een normaal gesprek gehad met een vrouw en een afspraak gemaakt dat ze vandaag om 10u langs zou komen. Je voelt hem al aankomen, om 10:30 was er nog niemand, ik een berichtje gestuurd met de vraag of ze onderweg was, dit werd gelezen maar geen antwoord. Om 10:45 ben ik maar boodschappen gaan doen en is mijn man nog thuis gebleven, kan altijd zijn dat er iets is tussen gekomen. Toen ik terug kwam was er nog niemand geweest. Ik weer een berichtje gestuurd dat ik het niet netjes vond dat ze niets had laten weten en ook niet is langs geweest. Weer gelezen maar geen reactie. Ik vind dat zo ontzettend ondankbaar. Dan geef je met goede intenties iets weg omdat je denkt iemand blij te kunnen maken en dan gaan ze zo met je om. Ben hondsberoerd, had vanmorgen al bij de dokter kunnen langs gaan maar speciaal om laten zetten naar het einde van de dag omdat zij zouden komen. Is het nu echt zoveel gevraagd om even af te bellen? Even goede vrienden hoor als je niet wilt, niemand moet zich verplicht voelen maar wel de berichten lezen en niet reageren vind ik zoooooo asociaal. Anyway, nu hoop ik een ander gezin er blij mee te maken.
Ik word sagrijnig van mn vent. Hij weet dat ik het niet wil en toch weer erover beginnen, incl uitgewerkt plan van de baas. Ik wil gewoon in loondienst blijven. Meer geld maakt niet gelukkiger verwacht ik (en is nog maar de vraag of we onderaan de streep echt meer overhouden)
Nee!! Dat kan helemaal nog niet. Reken er maar een paar weken voor én accepteer. Accepteer. Accepteer. Zolang je er tegen blijft vechten zal het zeker niet overgaan. Blijf tegen jezelf zeggen: Ja ik voel me bang en rot. Daar heb ik recht op. Ik ben bedreigt, mijn lichaam neemt zichzelf volkomen in bescherming. Ik probeer elke dag hierop te reageren door veiligheid te zoeken. Een situatie te creëren waarin ik me wel veilig voel." Geloof me. Over een aantal weken zul je merken dat je onverwacht iets doet waar je nu niet aan moet denken. Dit is namelijk een hele normale reactie van je lichaam. Die is nu alert op gevaar,
Ik biecht dat ik totaal zo niet bezig ben. Ik gebruik de droger zonder enig schuld gevoel. En het water kieper ik zonder blikken of blozen in de wasbak
Ik biecht op dat ik er best van baal dat mijn vriend nu even een time out nodig heeft. Terwijl we eigenlijk gepland hadden om een moment samen te hebben. Ik begrijp hem wel. Maar ik vind het ook moeilijk