Ik ben soms een beetje bang in het donker. Dat mijn zoon graag een stopcontactlampje aan wil op de gang vind ik dan ook helemaal niet erg als mijn man nachtdienst heeft.
Heel goed dat je op de rem trapt, iMoeder! Dat kan moeilijk zijn, vooral als je gewend was almaar door te walsen (wat waarschijnlijk ook aan de oorsprong van die burn-out lag). Ik ben blij dat het je lukt om te structureren en je energie te doseren. Depressie, stress, burn-outs, al dat soort psychische belasting tast helaas je hersenen aan. Mensen vergeten dat wel eens. En het kost moeite om er weer bovenop te komen. Maar de schade die ik heb, was in aanleg al aanwezig en is door de stress alleen maar versneld erger geworden. Ik had al wat neurologische problemen op het gebied van gehoor bij de geboorte en al op vroege leeftijd migraine. Die migraine werd in de stressperiode steeds erger (vanwege die constante belasting, hoge bloeddruk etc.) en ik kreeg migraineaanvallen die nystagmus, verlamming, dyspraxie en andere uitvalsverschijnselen veroorzaakten. Na elke aanval kwam ik er slechter uit. Nu is mijn evenwichtsorgaan aan beide kanten kapot (bedenk maar wat dat doet), waarvoor ik revalidatietherapie krijg, mijn gehoor is verder afgetakeld waarvoor ik nu een beengeleidingsimplantaat krijg en ik moet dagelijks een fikse dosis betablokkers slikken. Daarnaast krijg ik soms spontane nystagmus waardoor ik even niet goed kan zien. Het is echt idioot. Ik had nooit gedacht dat dit veroorzaakt kon worden door de combinatie van stress en migraine. Ik was niet van plan om meteen mijn hele medische boekje open te doen, maar ik doe het toch, want ik wil mensen waarschuwen om de signalen van hun lijf serieus te nemen. Psychische overbelasting kan enorme gevolgen hebben, ook wanneer je nog jong bent. En toast wordt nooit meer brood. Je kunt het niet ongedaan maken. Dus zorg voor jezelf! En trek op tijd aan de bel. Luister naar je lichaam. Sta stil bij hoe je jezelf voelt.
Niet alleen daarom.. we liggen in scheiding. En alhoewel we nog om elkaar geven , botsen we enorm Ik doe eigenlijk alles zelf, hij denkt alleen aan zijn eigen dingen... is veel boos om daarna weer alles om te draaien etc( verkorte versie hoor) Nou is mijn man ook nog buitenlands dus therapie is zijm ogen is niet echt een oplossing. Hij heeft wel de stekker eruit getrokken en ook nu die hier weg is is het heel wisselend. Ik weet nooit hoe die kan zijn en reageren...
Híer is het ook zo dat hij nooit leert van zn fouten. Geen idee of dat er ook bij hoort. En 100 x zeggen dat hij alles op moet schrijven heeft ook geen zin.
Sterkte met de situatie. Wij wonen momenteel ook niet samen. Aan de ene kant wil ik ook heel graag de scheiding doorzetten. Maar er blijft maar die twijfel en ik kan maar geen definitieve beslissing maken.
Dankjewel! Het gaat nu best goed hoor, ben weer aan het werk en de medicatie houdt de aanvallen goed tegen, dus het wordt niet erger. Ik maak er wel wat van
Omdat ik besloten heb om toch voor een 3e te gaan heb ik vandaag foliumzuur gekocht. Uiteraard verstopt zodat mijn man het niet ziet. En omdat ik toch bij de drogist was ook maar meteen zwangerschapstesten meegenomen zodat ik die vast thuis heb.
Stom eigenlijk he. Hier juist andersom het geval. Bepaalde mensen om me heen zitten enorm te wachten op een diagnose van de oudste, want ‘dan kan hij eindelijk aan de medicijnen’. Terwijl er nog heel veel andere mogelijkheden zijn.
Even teruglezen. De man van @cactusje wil heel graag een 3e. Van haar hoefde het niet per se, maar ze heeft nu toch besloten ervoor te gaan. Omdat ze er geen druk op wil leggen kiest ze ervoor het nu niet te vertellen. Sorry Cactusje dat ik even voor je antwoord. En ik hoop dat ik het zo goed omschreven heb.
Ik wil heel graag weer zo’n foute faux fur jas, het allerliefst met panterprint. En mijn man was juist zo blij dat ik mijn vorige een aantal jaren terug (noodgedwongen) heb weg gedaan. Maar ik mis ‘m zo. Nu heb ik een hele mooie gezien, €150,— . Dat gaat me echt te ver, dus nu ben ik driftig op zoek naar een andere.
Haha! Ik ga mijn man er niet in luizen hoor. Mijn man wil juist heel graag een 3e. Ik heb zelf een hele tijd getwijfeld en steeds nee gezegd tegen een 3e. Ik zeg niks tegen mijn man omdat ik het op z'n beloop wil laten gaan zodat seks gewoon seks blijft omdat we het fijn vinden, niet omdat we bezig zijn om een baby te maken. Als ik tegen mijn man zou zeggen dat ik wel voor een 3e wil gaan zal hij elke keer dat ik ongesteld wordt teleurgesteld zijn dat het hem niet gelukt is om mij zwanger te maken, mijn man is daar een beetje ouderwets in. Door niks te zeggen leg ik dus ook geen druk op hem en als het dan zover is zal hij juist hartstikke bij zijn.
Dat ebt wel weer weg . 2 maanden geleden hebben we de ambulance moeten bellen omdat mijn zoon stikte in een druif. En ik kreeg een hartverzakking erna als hij raar hoeste. Nu eet hij gewoon weer druiven (gesneden dat wel) en is mijn angst weg. Komt goed!
Druiven zijn zo eng he!? Ik snij de druiven altijd in stukjes en toch glijden ze soms onbedoeld in z'n keel. Hij kokhalst nooit, behalve als hij druiven eet. Het is dat hij ze echt heel lekker vindt maar anders zou ik druiven schrappen.