Goede morgen allemaal. Ik moet even mijn verhaal kwijt. Ik weet ook echt niet meer wat ik moet doen. Mijn man zit al maanden niet lekker in zijn vel. Het lijkt er sterk op dat hij manisch depressief is. Het ene moment kan hij de hele wereld aan en is niks hem te veel en het andere moment is hij zo down en kan hij alleen maar huilen. Dit speelt eigenlijk al ruim 1.5 jaar. Het begon met een burn out. Hij was zo overwerkt en zat zo met zijn problemen in zijn maag dat hij op een dag volledig in storten. Ik heb toen zijn baas gebeld en gezegd dat hij een tijdje niet kwam werken. Na een week is hij eigenwijs toch weer begonnen... want ja alle problemen epte weg. Maar de frequenties dat hij " instorten " kwamen steeds vaker terug. Eerst 1x in half jaar toen 1x in de 3 maanden toen iedere maand en nu iedere week soms iedere dag. Hij is met tussen poses wel vaker thuis geweest maar hij wil de problemen niet onder ogen zien. Doordat hij zo doet reageert hij alles op mij af en krijg ik heel wat naar mijn hoofd geslingerd. En word ik keer op keer gekwetst en geraakt en heb inmiddels een grote muur om mij heen gebouwd.. en is er zo'n grote afstand ( onbewust ) tussen ons Hij loopt sinds jullie bij de poh ggz maar daar verteld die een mooier verhaal dan dat het in werkelijkheid is. Want na de 1e keer vroeg zij wanneer hij en of hij weer terug wilde komen. Ik heb toen gezegd dat dit niet kon en hij heeft haar toen een e-mail gestuurd met zijn hele verhaal uit eindelijk heeft hij een verwijzing naar de psycholoog gekregen maar jeetje wat een wacht tijden zeg. Zaterdag en zondag was het weer zover. Hij was alleen maar down. Kon alleen maar huilen hij zat zo in zak en as. Zei zoveel dingen tegen mij die hij niet meent maar hij weet zich ook geen raad. Hij zit ook al aan de rust gevende pillen. Ik heb net de ha gebeld en ga mijn kant van het verhaal doen misschien kan hij het proces versnellen. Ik weet inmiddels ook echt niet meer wat te doen. Ik ben moe en op. Soms zijn er dagen bij dat ik denk ik geef mijn huwelijk op. Maar ja hij is " ziek " dus fair is het niet maar moet wel aan mij zelf denken en de zorg voor onze kinderen want die krijgen ook vanalles mee.... Sorry voor het lange verhaal...
Sterkte, lijkt me heel heftig. Naar de huisarts gaan en daar jouw kant vertellen kan een goede stap zijn. Wil jouw man wel hulp/erkent hij dat er een probleem is? Hopelijk komen jullie hier snel uit. Misschien zelf ook met iemand praten? Het is niet niks wat je allemaal over je heen krijgt. Je kan denk ik best wel wat hulp gebruiken om dit vol te houden.
Heftig hoor! Ik denk dat het idd ook slim is om voor jezelf hulp te zoeken. En ga eventueel een paar keer mee naar de therapie van je man. Ik denk dat het idd ook belangrijk is dat je kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Ik weet niet hoe oud ze zijn? Ondanks dat je man ziek is heeft hij ook nog steeds verantwoording over zijn kinderen en gaat hij desnoods een dag naar zijn ouders of vrienden als hij zo down is dat hij alleen kan huilen. Of naar de zolder of garage. Maar een depressie is natuurlijk niet niets. Gaat het echt niet meer kun je altijd de crisisdienst bellen en evt voor jou zelf sensoor. Heel veel sterkte!
Ik denk dat het heel belangrijk is dat er eerst een goede diagnose komt. Als er sprake is van een bipolaire stoornis is ( versie die snel omslaat, rapid cycling) is de behandeling heel anders dan een " gewone" depressie. En voldoende besef van je man dat er echt iets mis , is ook heel belangrijk. Jij kunt hem richting hulp duwen maar dat werkt niet zolang hij het niet inziet ( Heel moeilijk om niet te doen. Ik worstel hier zelf enorm mee.) Zorg er voor dat jezelf ergens je verhaal kwijt kan
Dankjewel voor jullie antwoorden... Ja mijn man erkent wel dat er iets mis is. Maar blijft ook veel in de slachtoffer rol " hangen " Ik kan er niks aan doen,het word me aan gedaan, Ik wil wel maar lukt me niet etc.... Maar echt een keer punt is er niet.. alsof hij stil staat. Familie heeft hij niet om op terug te vallen en diegen die hem de hulp aan bieden wuift hij weg want die zijn te hard en te confronterend... Of hij pakt het 2 dagen goed aan en zakt daarna af.... Ik heb een goede vriend en vriendin waar ik mijn verhaal kwijt kan....
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je consequenties aan dingen gaat hangen. Misschien een totaal ander voorbeeld maar Mijn moeder kreeg 2 hersen operaties en kreeg daarna een delier/psychose. Niemand durfde actie te ondernemen. ( mijn moeder is nogal een pittig type) Ik zag dat de kaders om haar heen verdwenen en dat ze die juist nodig had. Ik was meelevend, maar wel heel duidelijk. “ als jij dit, dat, zus of zo niet doet dan...” dat werkte hier heel goed, ze ging in behandeling en als ze niet in behandeling ging zou ik afstand van haar nemen. Mensen die depressief zijn hebben ook kaders nodig, dat je depressief bent betekent niet dat de hele wereld maar voor je wijkt. Hij verzwelgt in zelfmedelijden, ga daar alsjeblieft niet in mee en stel grenzen. Je kinderen hebben er last van, jij hebt er last van en hij heeft er last van. Als hij zo door wilt gaan zou het voor mij prima zijn, maar niet in ons huis.
Dankjewel voor je antwoord Ja ik ben heel duidelijk... of ja dat d8 ik.. ik heb zelfs gezegd dat als hij zo doorgaat ik het niet meer trek en dat onze relatie over en uit is.... dat was schrikken en dat heeft een tijd geduurd daarna ging het weer berg afwaarts... Alsof hij ook 2 persoonlijkheden heeft Hij weet het heel goed maar dat knopje switchen lukt niet...
Je kan ook een middenweg zoeken “ als jij niet aan je herstel werkt, verblijf je zolang je depressief bent en daardoor jou gezin er op een hele negatieve manier in meesleept en er per slot van rekening erg veel last van heeft ( de gehele dag door huilbuien, naar tegen jou zijn. ) ergens anders.” Je verbreekt dan dus niet jullie relatie, die jullie allebei lief is, maar je stelt wel een hele duidelijke grens, tot hier en niet verder. Ik doe dat bijvoorbeeld bij mijn man met hele kleine dingen ook. Hij klaagt nu elke dag over buikpijn en hoofdpijn. 3 dagen klagen vind ik oké, maar 2 weken klagen niet en als je niet naar de huisarts wilt, hou je maar gewoon je mond er over. Mijn moeder zei achteraf tegen mij dat ik de enige was die er echt voor haar was. Wat ik eerst heel raar vond, want de rest ging met haar gedrag mee behalve ik. Blijkbaar heeft ze dat juist als steun ervaren, maar ik zie nu dat ik haar kader was die ze zelf niet meer kon schetsen en de rest kon dat niet.
Ik twijfel heel erg om dat ook inderdaad te doen wat jij zegt. Nu krijg ik allemaal apjes van het is dat de kinderen me nog op de been houden want anders .... Pfff emotioneel is dit zo zwaar. Maar ik vind het ook moeilijk om hem "het huis uit te zetten " Heb de doktor gesproken ze gaat er vaart achter zetten om sneller naar de psycholoog te gaan.. Ze stelde zelfs voor om mee te gaan. Zodat ik kon controleren of hij idd wel eerlijk zijn verhaal doet. Maar dat wil ik niet... Ik kan niet alles blijven voor kouwen
Toen mijn man een burn out had wilde de praktijk ondersteuner toch ook echt met ons samen in gesprek. Toen kon mijn man het niet mooier maken dan het was en kon ik ook mijn verhaal doen. Zij was de tussenstap naar of een psycholoog of een psychiater. Mijn man mocht dus echt niet werken, kreeg van haar een soort huiswerk en ging elke maand naar haar toe. Hij slikte daarnaast anti depressivia. Uiteindelijk kwam eruit dat mijn man vooral erg moest wennen aan zn nieuwe leven als vader, het misbruik van vroeger, en zijn baan waar hij totaal werd onder gewaardeerd. Nu heeft hij een nieuwe baan en is hij weer een trotse vader. Her misbruik zal altijd een plaats hebben in een donkere hoek maar overschaduwd niet meer. Ik heb de man terug waar ik verliefd op ben geworden. Ben wel altijd bang voor een terugval want de medicijnen mocht hij ook vrij vlot mee stoppen. Nu komt binnenkort ons tweede kindje en ik hoop dat hij dat trekt. Hij gaat iig met énorm veel plezier naar zijn werk. Hij werkt nu in de bouw. Echt een totale andere tak dan wat hij deed. Heeft er een opleiding bij gedaan en alles. Ik wou dat iedereen met zoveel plezier naar zn werk kon gaan als hij. Dus misschien toch de praktijkondersteuner van de huisarts nog eens aanschieten en dan samen.
Ik herken het.... En in jouw verhaal stoot 1 ding tegen mijn borst en dat is de zin "hij is ziek dus" Dat rechtvaardigt zijn gedrag niet! Hij heeft hulp nodig prima snap ik maar dan moet hij die zoeken en gaat het niet snel genoeg gaat hij ergens anders zoeken Meid laat gem jou niet mee die afgrond mee intrekken daar heb je niets aan
Maarja, blijkbaar kan hij het zelf niet om een of andere reden... dus als je wil dat er ECHT iets gebeurd, zou ik toch meegaan
Het rechtvaardig zeker zijn gedrag niet. Maar daardoor kan ik wel iets meer hebben dan dat ik in een gewone situatie zou doen. Anders had ik wel de handdoek in de ring gegooid... Wat ik soms ook best zou willen al is het maar voor de rust geestelijk en lichamelijk ...
Ik snap dat je zo denkt en zo denk ik ergens ook. Ik ben wel van mening hij erkent dat hij een probleem.heeft waarom vertel je de waarheid niet Waarom maakt hij het mooier dan dat het is.... Als hij zelf dan de problemen niet onder ogen ziet en ik alles vertel schiet het toch niet op....
Soms kan het helpen wanneer iemand voor je alles op een rijtje zet als het een grote chaos in je hoofd is Als je bijvoorbeeld midden in een bevalling zit dan weet je wel dat je naar het ziekenhuis moet maar het is fijn als iemand je in de auto zet en verteld hoe het gaat als je midden in een wee zit. Dat hij wel open staat voor hulp en naar zo'n gesprek gaat is positief. En als de hulpverlening beter op hmgang komt als jij mee het gesprek ingaat zou ik dat zeker doen
Toch wel. Je man heeft nu juist die steun van je nodig. Hij is blijkbaar niet zelf in staat om nog alles op een rijtje te zetten en over te brengen naar de hulpverlening. Juist jouw rol is nu heel belangrijk. Mijn man heeft meervoudige psychische problemen waar depressie ook vaak bij komt kijken maar veel complexer is dan een gewone depressie. Ik heb heel veel al van hem over moeten nemen. En hem moeten verplichten de juiste hulp aan te nemen. En ja dat is slopend voor jezelf, maar ik vind dat mijn man het waard is om al die moeite en energie in te steken. Duidelijke grenzen stellen om jezelf te beschermen mag je zeker doen, maar laat hem niet vallen. Probeer hem te helpen ook als je vindt dat hij het zelf zou moeten doen.
Nja, ik denk niet alleen zo, ik heb er ervaring mee Het is gewoon heel moeilijk om ALLES open en bloot op tafel te gooien bij een vreemde... Dat betekent niet dat je geen probleem onder ogen wil zien.. Ik ben nu voor de 4e x in behandeling en pas nu vertel ik (bijna) alle dingen die ik echt denk... hoe raar ze ook zijn