Die vind ik dan nog niet zo verbasingwekkend. Bij mijn dochter wist ik dan wel dat ik zwanger was vanaf een week of 6 maar tot 32 weken heb ik echt geen buik gehad. En ik ben vrij slank en heb echt een platte buik. Hoeveel mensen mij voor de grap "Sabia" hebben genoemd die zwangerschap is niet op 2 handen te tellen.
Ik kan het mij juist heel goed voorstellen bij beide zwangerschappen geen noemenswaardige buik eerste zwangerschap kon ik zelfs tot aan de bevalling (41w) mijn eigen kleding aan, op de verloskamers zaten ze nog te grappen of er echt wel een baby in mijn buik zat. En elke maand keurige bloedingen als het er soms al niet meer waren. Oh ja ik heb dus geen flink postuur, maatje small/medium maximaal De enige reden dat ik weet dat ik zwanger ben is Door HG en doodziek hiervan worden.
Afgelopen 10 maart is mijn nichtje bevallen van een ontzettend knap manneke. Helaas is het kindje overleden in de buik. Ze bleek al 38 weken zwanger te zijn. Dit heeft zij al die tijd niet geweten. Ja ze werd dikker..... ja ze had klachten. Maar ze had geen vriendje. In die maanden is ze meerdere malen bij de huisarts geweest met haar klachten. Die schreef het af als blaasontsteking of een nierbekkenontsteking. Zelfs op de huisartsenpost werd er gezegd dat ze nierbekkenontsteking had. Ze zwelde op. Hield giga veel vocht vast. Wij hebben gekscherend in februari met de carnaval nog geroepen van jeetje je lijkt wel zwanger met die opgeblazen buik. Maar dood meerdere dokteren werd het dus uitgesloten. Tot ze op 10 maart met een (achteraf) zwangerschaps vergiftiging, bloedvergiftiging en heel veel pijn op de seh terecht kwam en ze dus eindelijk een echo deden. Ze zette de echokop op de buik en daar was ons neefje. Hij was toen echter helaas al overleden. Die dag heb ik mijn eerste bevalling mee mogen maken (uitgezonderd mijn eigen bevalling) ik heb ons neefje helpen geboren worden. Ik heb de navelstreng geknipt en heb samen met ons nichtje zijn naam gekozen. Vijf dagen later heb ik als trotse tante een zelfgemaakt stukje voorgelezen op zijn uitvaart. Nooit heeft ons nichtje iets van de zwangerschap gemerkt. De placenta zat aan de voorkant. En het dikker worden werd door de huisarts afgeschreven als “je houdt vocht vast door de blaasontsteking”. Er loopt nu een onderzoek naar de arts. Aangevraagd door het ziekenhuis. Ons nichtje is gebroken en kapot. Onze familie is er veel mee bezig. Wij zullen ons knappe neefje nooit vergeten en ik blijf een trotse tante!!
Ons neefje is overigens overleden (dat is dus allemaal uitgezocht en vastgesteld) door de toediening van alle medicatie bij ons nichtje. Onder andere morfine en andere zware medicatie. Vandaar dus ook het onderzoek naar de nalatigheid van de huisarts.
Mijn oude buurvrouw kwam er met 7 maanden zwangerschap achter dat ze toch nog zwanger was. Ze had eerder een miskraam gehad, wat achteraf dus een tweeling is geweest. Ze was al niet zo jong meer, ook een stevige dame en ze hadden ook al meer kinderen. Een tijdje na de miskraam bleef ze wat vage klachten houden, buurman had eerlijk gezegd dat ze ook wat ronder werd. Naar de huisarts en toch nog zwanger.
Wát erg maar kreeg ze die zware medicatie dan voor de klachten van nierbekkenontsteking/uiteindelijk zwangerschapsgerelareerde klachten voorgeschreven dan? Of kreeg ze dat voor iets anders dat ze daarvóór al had?
Heftig om te lezen, ik heb mijn hele zwangerschap ook morfine gebruikt (wel onder begeleiding van de gyn.) maar wat jij verteld was 1 van mijn grootste angsten.
Heftig voor haar. Dit vind ik dus echt een verhaal van kinderlijke naïviteit. Meisje is waarschijnlijk echt zo naïef ....of weet echt niet hoe het werkt ( zwangerschap). Ze wordt dik, niet ongesteld of een beetje en en herkent de klachten niet. In dit geval kan ze het dus echt niet weten. Maar dat is meer omdat ze het gewoon niet snapt.
Ik heb een autoongeluk gehad jaren geleden en daardoor blijvende schade aan mijn nek opgelopen. Morfine is de enige pijnstiller waarmee ik enigsinds nog normaal mee kan functioneren op een dag.
Ja op "goede" dagen een onderhoudsdosis en op slechte dagen het maximale was is toegestaan. Echt heel vervelend maar beter dit dan 24/7 aan bed gebonden.
Wat erg voor je zeg.. in word er gewoon een beetje verdrietig van. Je hele leven pijn hebben en dat er dan niks aan gedaan kan worden.
Ik word elke 3 maanden geopereerd om alles weer recht te zetten en daarna gaat het weer redelijk maar als ik weer bijna moet is het haast niet te doen. Ik ben er ook wel heel verdrietig over geweest maar als ik dat blijf dan word het zeker niet beter. Dan liever goed beseffen wat ik wel allemaal heb wat mooi is en waar ik dankbaar voor kan zijn en genieten van elk positief dingetje, hoe klein ook, op elke dag.