Vanmorgen een telefoontje van een goede vriend. Hij heeft een burn-out en is gestopt met werken. Een maand geleden vertelde een vriendin mij hetzelfde. Ze was op haar werk ingestort. Depressief, burn-out, een opname gehad van 2 weken. Ook zij mag niet meer werken. Wat is toch? Ik lees, hoor en zie het tegenwoordig zoveel. Legt de maatschappij zo'n druk op ons dat we het idee hebben maar door te moeten gaan? Of zijn wij het zelf? Opgevoed met het idee idee dat als je maar hard genoeg werkt je kan bereiken wat je maar wil. Met het gevolg dat je jezelf voorbij gaat? Is het trots? Weten dat je te ver gaat maar het niet onder ogen willen zien? Is het 'eigen schuld'? Het willen combineren van werk, kleine kinderen, hobbies, sporten, verplichtingen, sociale evenementen, huishouden, enz. Wat ten koste gaat van slaap en rust? Ik denk zelf dat de maatschappij een grote boosdoener is. Om het bij mijzelf te houden: Ik voel soms zeker druk van de maatschappij om meer te zijn dan wie ik ben. Bijvoorbeeld: alleen moeder zijn lijkt niet genoeg, je moet meer willen en vooral doen. Werken natuurlijk. Maar een beetje moeder staat daarnaast ook 2x per week in de sportschool en heeft een groot sociaal leven. Veel doen lijkt gelijk te staan aan een succesvol en gelukkig leven. Ik denk dat we te weinig tijd en energie besteden aan onszelf. De juiste balans tussen activiteit en rust mist soms. Ik zie dit heel sterk in mijn 2 vrienden. De één is super sociaal, altijd weg, altijd bezig en daarnaast een drukke baan. De ander is een perfectionist, alles tot in de puntjes. Teveel druk gelegd op zichzelf. Ik heb het idee dat het aantal burn-out's toeneemt of is het 'toevallig' en was dit 40 jaar geleden ook al? Wat is jullie idee hierover? En wat ervaar je zelf?
Ik heb zelf ook een burn out gehad. Ik moet zeggen dat het ook een groot deel karakter en mentaliteit is. Daarnaast bij wat voor bedrijf je werkt. Ik ben perfectionistisch en mijn persoonlijke motto was altijd: voor alles is een oplossing. Dat in combinatie werkdruk en slecht management maakte dat ik te hoge eisen ging stellen aan alles. Alles moest gewoon lukken hoe dan ook. Ik werkte elke dag over, ook op mijn vrije dagen was ik beschikbaar(managementfunctie). Geen tijd voor sociale bezigheden, ik zag mn familie en vrienden niet. Ondertussen vrat ik mezelf vol en woog ik 25 kilo meer. Maar ik wilde maar blijven bewijzen dat het mij allemaal lukte. Vooral omdat ik werkte in een omgeving waarbij het nooit goed was wilde ik laten zien dat ze mij er niet onder kregen. Toen raakte ik zwanger, beviel 5 weken te vroeg en verloor mn zoon bijna. Ik ging terug werken en elke dag dacht ik: waar de fak doe ik dit voor. Ik kreeg geen erkenning helemaal niets. Aan de cijfers wist ik dat ik rete goed bezig was. Maar het bedrijf waardeerde dat gewoon niet. Ik begon steeds meer een bitch te worden en wat ik erger vond, ik begon steeds verder van mezelf af te staan. Ging met zware tegenzin naar werk en stond elke dag te janken op de werkvloer. Iedereen zag me veranderen en toen stortte ik in. Ik had mij in 10 jaar misschien 3 keer ziekgemeld. Dus nu ziekmelden ging ook tegen mn principes in maar toch gedaan. Ik kwam thuis te zitten keek naar mn zoon en begon weer te janken. Zóveel had ik van hem gemist!!!! Toen begin het langzaamaan tot mij door te dringen dat al die eisen die ik stelde gewoon te belachelijk voor woorden waren. Heb een hele zware tijd gehad incl depressie en angststoornis ontwikkeld waar ik dagelijks nog mee struggle. En mijn motto is nu helemaal veranderd. Er is zóveel meer dan werk!!! Ik hecht nu veel meer waarde aan sociale contacten familie vrienden en vooral mijn gezin. Ik zal mezelf nooit meer zoveel geven aan een bedrijf tenzij die van mezelf is. En ben echt veel makkelijker geworden in zakelijke beslissingen. Ik zal altijd goed mijn best doen want dat zit gewoon in mij maar dat was het dan ook. Ik weet dat het ook anders kan. Je moet echt de mazzel hebben dat je bij het juiste bedrijf zit. Waarbij er oprecht om je wordt gegeven en je de ruimte wordt gegeven. Maar ook bij jezelf kijken, niet teveel willen en eisen maar vooral veel plezier hebben in je werk . Long story sorry haha
Er is veel meer aandacht voor het fenomeen, en dankzij dat zijn mensen minder beschroomd om om hulp te vragen. Ze trekken zeg maar op tijd aan de bel (en soms zelfs iets te laat). Vroeger raakten mensen ook opgebrand, maar was de maatschappij nog anders ingericht. Veel meer volgens zuilen of gezindten. Je behoorde ergens toe, dat was je gemeenschap, er was meer solidariteit onderling. Nu is de maatschappij veel individualistischer, het ik staat meer centraal (wat ook zijn voordelen heeft), en heeft het Amerikaanse idee dat je zelf 'kiest' wie je bent ook hier zijn opgang gemaakt. Consumerende mensen houden het systeem draaiend, dus hebben allerlei actoren er belang bij wat en hoeveel we consumeren. Dus krijg je via allerlei kanalen verschillende boodschappen die hier de nadruk op leggen. Aan iemand die zegt 'ik doe hier niet aan mee en kies mijn eigen weg', kunnen ze niets verkopen. .Vandaar de druk, om maar 'alles' te doen, omdat je anders 'minder' zou zijn. Complete nonsens natuurlijk, maar het speelt wel in de hoofden. Dit icm een maatschappij die ook meer eisen stelt, een generatie die het idee heeft dat ze alles maar kunnen kiezen, maar wel de 'goede' keuze moeten maken anders hebben ze gefaald, perfectionisme, de 'perfecte' levens van anderen, en je hebt een bijna dodelijke cocktail. Ik ken ook voorbeelden. Een ingenieur die een toppositie na een burnout heeft laten gaan en meubelmaker is geworden. Hij heeft nu eingelijk zijn innerlijke rust gevonden en is veel gelukkiger in een beroep waar hij zijn handen moet gebruiken en hij het materieel gezien met veel minder moet doen.
Ik hoorde daar vorig jaar over dat onze generatie, daar veel last van heeft ja. De nu rond de 30ers zeg maar. Ik ervaar het zelf wel maar probeer mezelf er enorm vanaf te zetten. Toen ik naar school ging, ging ik 3/4 dagen in de week naar school, waarvan ik minstens 5 uur per dag reisde en dus nog mn studietijd. Daarnaast werkte ik 3 dagen en een koopavond. Op 2 werkdagen liep ik ook nog stage savonds en kwam ik om half 12 thuis. Ik runde ook nog mn huishouden en zorgde voor onze dieren en probeerde ook nog half gebakken een sociaal leven te hebben. Toen mn werkpand afbrandde, viel dr best een last van mn schouders. Terwijl iedereen maar zeurde dat ik werk moest gaan zoeken vond ik eerlijk gezegd die verlaagde werkdruk heerlijk. Dus ik besloot tegen iedereen zn gezeik in "thuis te blijven" toen mijn schoonmoeder dan ook zei "maar dan doe je dus helemaal niks meer?" Ben ik lichtelijk pissig geworden. Na mn stage en studie ging ik "gewoon" 40 uur werken en dat vond ik ook enorm zwaar combineren met elkaar. Toen we ook het icsi traject nog ingingen stortte ik op een gegeven moment ook in en heb ik op staande voet ontslag genomen. Ik raakte zwanger. En ik besloot (wel na wat gezeur en gezeik van meerdere mensen en mn man vond het ook lastig) om thuis te blijven. Ondanks dat er dus nog geen kind was. Ik was zo moe van al die jaren 1000 ballen in lucht. Altijd maar moeten en doordoen. Toen mn zoon geboren werd was het ook heftig, omdat de perfectionist in mij alles maar voor elkaar wou hebben, wat dus niet kan. Na 6 maand vanaf zn geboorte besloot ik alle negatieve mensen in mn leven uit te bannen. En tegen een ieder die me een k gevoel gaf omdat ik "maar" een thuismoeder ben (want ja zo hou je je eigen broek niet op, zonde van mn leven, geen zelfraadzaamheid, slecht voor mn sociale leven blablablabla) ben ik mij gaan afzetten. Ik bepaal zelf wel hoeveel ik wil en niet wil. Nee is ook een antwoord. En dat gaf me toch een rust.. zo zo zo lekker. Ik kan het iedereen aanraden, vaker nee zeggen, het huis soms een bende laten, die afspraak toch afzeggen omdat je geen zin hebt, en wat vaker met een boek op de bank. Ik ben dr een veel leukere vrouw, vriendin en mama van geworden.
Ik denk dat het een groot deel met karakter en opvoeding te maken heeft. Daarnaast nog 3 dingen die er naar mijn mening voor zorgen dat er meer 'druk' is en input in deze tijd: - Alles is mogelijk; je krijgt in Nederland alle kansen om zo succesvol te worden als je zelf wil. Vroeger had je gewoon minder mogelijkheden. Die keuzestress zorgt ervoor dat we denken dat het gras altijd ergens anders groener is wat onrust en stress geeft... - Social Media; zowel het 'perfecte' leven van anderen zien als gewoon de enorme hoeveelheid input en prikkels waar je je hersens mee belast - Het feit dat je de meeste huishoudens tweeverdiener moeten zijn om uberhaupt een hypotheek te kunnen krijgen legt een druk op beide partners dat ze 'moeten' blijven werken
Ik weet wel zeker dat de maatschappij er een hele grote rol in speelt. Men moet zoveel tegenwoordig, fulltime werken, fulltime voor de kinderen zorgen, fulltime langs bij familie en vrienden, fulltime verplicht als vrijwilliger helpen op de sport verenigen, fulltime je sociale contacten bijhouden etc etc. Er word gewoon teveel van de mens verwacht. Alles moet perfect zijn en alles en iedereen moet elkaar maar in bepaalde hokjes duwen. Pas je er niet in dan val je buiten de boot. Ik kan mij voorstellen dat sommige mensen daar gewoon moeite mee hebben, ze willen alles en iedereen tevreden houden en lopen daarbij zichzelf enorm in de weg. Juist het woordje '' moeten '' zouden heel veel mensen eens uit hun mond moeten nemen. We moeten helemaal niets, het enige wat wat we moeten is ademen. Probeer een balans te vinden in de dingen die jij als persoon fijn vind maar doe niet en en en en en.....
Knap dat je voor jezelf en je eigen geluk bent gegaan! Ik hoor wel van meer mensen (vaak twintigers en dertigers) die er bewust voor kiezen gewoon niet fulltime te gaan werken. Ook als ze nog geen gezin hebben. Ik vind dat een positieve evolutie.
Ik denk dat een stuk karakter meespeelt. Want de 1 zal sneller een burn out krijgen dan een ander. Maar die druk zoals jij hem uitlegt,daar ben ik 100% van overtuigd. Mensen willen te veel en van alles. Iedereen wil maar blijven werken en veel ook: want je "moet" financieel onafhankelijk zijn. De ene partner wil qua carriere niet onderdoen voor de ander, dus niemand wil graag een dag inleveren, dus veel drukte om en rond opvang regelen en etenstijd enz. Maar borrelen dit en feestje daar moet ook, want ja iedereen doet dat dus jij ook. Ik geloof echt dat sommige mensen te veel willen.
Edit: wij werken ook allebei, ik sport nu redelijk wat, ga ook regelmatig een hapje en drankje doen, ben weer cursussen en opleidingen aan het oppakken, zit in de ouderraad... Maar wel vanaf het moment dat het hier kon en pastte. Ik heb dus ook een tijd niet gewerkt, niet gesport en weinig de deur uit geweest s avonds. Nu is er weer veel meer ruimte om dat soort dingen te doen.
Ik ben er zelf niet bekend mee en hoor het in mijn omgeving ook weinig. Ik denk vooral dat het met karakter ook te maken heeft. De maatschappij zal vast meespelen, maar bij de meeste punten die ik hierboven lees denk ik; dat hoeft helemaal niet. Moeder zijn alleen kan prima zijn, ik hoef niet 2x in de week naar de sportschool. Sociale leven is belangrijk, maar ik hoef geen 20 vrienden te hebben die ik elke week langs ga, ik hoef ook helemaal niet perfect te zijn voor de ander. Ik voel die onrust dus helemaal niet, maar we leven allemaal in dezelfde maatschappij.
Indrukwekkende verhalen meiden. Enorm knap waar jullie nu staan. Echt, daar neem ik mijn hoed voor af!
Ik denk dat de maatschappij die misschien wel verwacht maar ik vind het vanuit jouw persoon dat je moet zeggen dit is mijn grens. Dit doen we met onze kinderen ook, waarom niet bij jezelf en omgeving.
Dat klopt dat is ook zo alleen word dat door de maatschappij geaccepteerd? In veel gevallen dus niet en denk dat daardoor de meeste er ook aan onderdoor gaan. Men vind het gewoon moeilijk om grenzen te stellen bij zichzelf, dat is gewoon een feit.
Maar niet iedereen kan dit. Als je een topic opent over (tijdelijk) te stoppen met werken om maar een voorbeeld te noemen krijg je allemaal reacties als: we leven niet meer in de jaren 50, ouderwets gezin, niet van deze tijd, afhankelijk van je partner, je houdt 0 sociaal leven over....enz enz.
Ik deed het niet eens voor de maatschappij want daar heb ik kak aan. Ik heb een opvoeding gehad waarin ik mezelf continu moest bewijzen elwant ik kon het toch niet. Stop maar na de mavo want beter kan je niet. Toen werd mijn mentaliteit van, wat ik kan het niet, ik zal je laten zien dat ik het kan. Opgeven? Nee hoor . En de eisen die ik voor mezelf stelde werden steeds hoger omdat ik gewoon niet wou toegeven aan iets wat ik misschien niet kon. En dan ga je over je grens heen ja. We zijn geen super mensen, niemand niet. Maar dat gezegd hebbende, er zijn organisaties die er gewoon goed mee omgaan en organisaties die je gewoon zo door laten gaan. Mijn broertje kreeg ook een burn out en wat een verschil hoe zn werkgever ermee omging en hoe die van mij ermee omging. Goede begeleiding vanuit je werk is ook belangrijk. Een halt vanuit je werk is ook nodig!
Ja maar andersom ook. Ik haal juist veel energie uit werken en op dit moment “minder uit” het moederschap. Maar dat ik dan veel werk “mag”’dan ook weer niet want tjee jij koos voor kinderen. Dat is dan ook niet van deze tijd. Dus als iemand dan een topic opent als: ik wil eigenlijk fulltime werken dan komen daar ook de reacties op. Dus volgens mij is ook vooral de hele nieuwe media het probleem. We krijgen zoveel informatie en meningen tot ons en wat goed en slecht zou zijn dat je de keuze bijna niet meer kan maken of durft te doen waar je gevoel echt ligt. Want ja daar heeft iemand (bijv op sociaal media online een forum het nieuws etc) ook wel een mening over. Je weet niet meer wat het juiste is! Ik merk dat ik daar soms gestrest van kan raken.
Ik denk dat de omgeving hierin zeker een rolt speelt: Even langs de andere kant: Ik werk fulltime, studeer daarnaast een versnelde hbo opleiding, ik geef sportles, sport daarnaast zelf ook, heb drie kinderen, zit in de ouderraad op school en heb daarnaast de 'gebruikelijke' man, huishouden, vriendinnen. Veel mensen vinden mijn leven "veel te druk" en daar krijg ik ook regelmatig commentaar op, maar ik vind mijn leven prima zoals het nu is.. maar hoe vaak ik wel niet opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd krijg "wacht maar op de burn out" en "je komt jezelf nog wel tegen" pffff, mensen hebben altijd wel wat te klagen lijkt wel.. Er zijn helaas ook mensen die de term burn out misbruiken Letterlijke woorden van een kennis "ze kunnen toch niet controleren of ik daadwerkelijk erdoorheen zit, dus ik ga voorlopig lekker niet meer werken hoor" Ondertussen kan ze wel in de avonduren haar zwarte poetsadresjes af... Ik denk oprecht dat een burn out vreselijk is, maar eerlijk gezegd denk ik ook dat er tegenwoordig veel misbruik van de term gemaakt wordt
Ik zou het knap vinden als mensen een burn out kunnen faken. Het is zóveel meer dan er even doorheen zitten. Lichamelijke en psychische problemen waar je echt niet zomaar de uitkomt. Ben echt door een hel heen gegaan en ben eigenlijk nooit meer de echte IK geweest. Hopelijk zien arboartsen het als iemand het faked.
Ik denk dat het zowel aan de maatschappij als aan jezelf ligt. Ik ben het er mee eens dat er vanuit de maatschappij te veel verwacht wordt van bepaalde groepen mensen. Maar, ik denk dat ook dat mensen hun eigen leven zwaarder maken dan dat het is (uitzonderingen daargelaten). Mensen willen van alles, maar zijn niet bereid hun leven aan te passen. Natuurlijk zijn er echt situaties waarin het niet anders kan en dan vind ik een burn-out ook niet gek.