Mijn grens is hier dat ik niet meer naar hem wil luisteren en stop met 'discussieren'. En dat ik aangeef (en niet altijd even vriendelijk), wat dit met mij doet. Meestal maken we het daarna weer goed. Op zulke momenten mis ik een plek om me even terug te trekken, een soort man cave ofzo
Biecht voor vandaag; Ik ben sinds weken weer een dagje alleen (tot de kids vrij zijn, continue rooster) en ik vind het heerlijk!
Ik kan je begrijpen, nog 2 weken en de jongste gaat ook naar school. Dan heb ik 10 jaar continue kinderen om me heen gehad. Mijn man is dan ook vrij. Ik twijfel aan ontbijten bij van der Valk samen of ontbijten thuis op bed samen
Ik vind dat helemaal geen rare gedachte. Ontzettend menselijk. Natuurlijk ontglippen dit soort gedachte je als je iets heel graag wilt. Ik denk dat alle vrouwen met een geschiedenis op dit vlak dit wel herkennen. Nergens voor schamen en dikke knuffel voor jou.
O. Mooie biecht. Mijn dochter presteerde het een keer om binnen 24 uur een pot van die speculaaspasta zo op te eten.
@Lisanne1811 Wat iedereen hier al zegt, het is geen rare gedachte. Het is menselijk. Ik heb ook met regelmaat niet zo'n fraaie gedachte... Als ik hoor van moeders die hebben gerookt en/of gedronken tijdens hun zwangerschap, of die op een andere manier maar wat hebben lopen aanrommelen, dan denk ik: "En die hebben wel een gezond kind gekregen." En dat voelt op zoveel vlakken fout, vooral omdat het laat doorschemeren dat ik mijn eigen kind niet goed genoeg vind en dat ik die andere moeders niet goed genoeg vind om een gezond kind te krijgen. Echt helemaal fout. Maar ook menselijk waarschijnlijk.
Mijn biecht is dat ik aan de nieuwe avatar van @Manque moet wennen ik leerde net een beetje namen aan avatars koppelen of andersom
Oh nou ik vind jou gedachtengang een hele logische. Ik kan me zoiezo enorm storen als vrouwen een sigaret opsteken wanneer ze zwanger zijn. Dat zegt niet niks over hoe jij je over je kind voelt maar wel dat jij hem een andere vorm van leven had willen laten meemaken en dat vind ik een hele begrijpelijke reactie. Dat doet niks af aan jou liefde voor hem..
Toen een vriendin van mij beviel met 33 weken, en ik 37 weken zwanger was en het zwanger zijn HE-LE-MAAL zat was, dacht ik; ‘Ik was EERST aan de beurt om te bevallen!’. Oeff.. als ik daar nu aan denk schaam ik me.
Dat ondanks dat we op een geweldig resort zitten, we er bewust voor gekozen hebben en ik mij geweldig vermaak ik het toch wel jammer vind dat ik morgen de eerste schooldag van m’n oudste twee mis
Ik wilde er niet naar vragen, maar dankjewel voor je verhaal. En wat enorm heftig allemaal! Ik had voor mijn burn-out al wel een paar maanden last van tinnitus. Dat is gek genoeg verdwenen sinds ik 5-HTP en L-Tyrosine ben gaan slikken voor mijn burn-out klachten. Mijn burn-out is denk ik veroorzaakt door een hele lang overbelasting. En mijn karakter (veeleisend naar mezelf toe) heeft ook niet mee geholpen. Ik heb een stressvolle tijd gehad en veel vervelende dingen meegemaakt toen ik nog getrouwd was. Ook in het huwelijk zelf kwam alles op mij neer. Daarna een vervelende scheiding, alleenstaande mama zijn van nog jonge kinderen, ondertussen ex die lekker bleef door manipuleren. Meer gaan werken, daarna op werk ook nog maar extra hooi op mn vork genomen want dat voelde goed (gewoon adrenaline was dat, achteraf gezien). Ik kreeg daar veel waardering voor, dus allemaal positieve bekrachtiging. Ja en toen ging het op een dag mis en was mijn hoofd 1 grote drilpudding waar geen coherente gedachte meer in zat en kon ik alleen nog maar huilen. Ik ga je waarschuwing zeker weten ter harte nemen. Want ik wil dat nooit meer mee maken en zeker niet nog erger.
Ik moet er ook aan wennen @Manque. Mijn nerd hoofd ziet er een Gundam Wing in, maar omdat het dat waarschijnlijk niet is, blijft het me toch bezig houden wat het nou is.
Gelukkig ben je niet wat je denkt. Dat denk ik altijd maar als ik iets denk wat ik niet zo netjes vind.
@Lisanne1811 Redelijk in dezelfde categorie, ik kan me schuldig voelen over het feit dat ik 3 gezonde kinderen heb en dan helemaal het feit dat ik ook wel eens denk, laat me allemaal met rust! Rationeel weet ik dat ik gewoon een mens ben en echt wel volledig en absoluut en onvoorwaardelijk van mijn kinderen houd, maar dan lees ik hier soms andermans verhalen en pijn en dan voel ik me ontzettend ondankbaar.