O en tips uitwisselen is natuurlijk altijd een goed idee haha Ik moet aan de slag met de POH om mijn patronen van altijd maar doorgaan te doorbreken
Ja, je hebt gelijk en ik zeg het ook eigenlijk verkeerd. Mijn lichaam kan heel goed aangeven als het niet goed met me gaat, dan krijg ik namelijk maagpijn en bij plotselinge/hevige stress ga ik overgeven. Maar het is meer die vervolgstap. Oké, ik heb maagpijn, en dan? Hoe moet ik nou weten waardoor dat precies komt, hoe het weer overgaat en vooral: hoe kan ik voorkomen dat ik het krijg? Maar misschien is daarbij het antwoord al dat ik al veel eerder naar signalen moet kijken. Ik span continu allerlei spieren aan, maar breng dat eigenlijk nooit echt in verband met dat je lijf dan strak staat van de spanning of zo. Zou dan ook eigenlijk alsnog niet weten wat ik met die kennis zou moeten
Dank je Die mentaliteit moet echt anders. Maar dat is wel een dingetje hoor. Op kantoor zijn veel mensen toch geneigd wat extra's te doen, want de meesten willen voorruit. En als anderen dat doen is het moeilijk om dat langs je heen te laten gaan. Want dan is het gewoon een ordinaire concurrentie strijd. Voorheen trok ik me dat ook aan. Als dan een collega (teamleider van een andere team) vertelde dat hij voor werkgroep blabla was gevraagd of project zusenzo had gekregen. Dan dacht ik, fuck, dat moet ik ook doen, anders krijg ik nooit promotie. Maar nu krijg ik steeds meer het idee dat ik dat misschien wel helemaal niet wil. Dat is nogal een omschakeling, want dat is niet wat de maatschappij je leert met alle 'succesvolle mensen doet dit en dat' verhalen. Nu denk ik, wat levert dat nou op? Meer salaris, ja ok, maar altijd bereikbaar zijn, hoop gezeur van iedereen. Waarom wil ik dat eigenlijk.....?
Oh man, zo herkenbaar! Mijn therapeut zou zeggen: zodra je een lichamelijk signaal krijgt dat iets niet fijn is, verander je iets aan de situatie. Maar ik kan dat ook echt nog niet. Ik kom er altijd te laat achter
Toen ik jouw eerste stukje las dacht ik ook meteen, wauw hoe houd ze dat vol?! Iedereen is natuurlijk anders en bij jou gaat dit goed, maar het kan zijn dat mensen die dit lezen of mensen die jij kent dit zien en denken "jeetje ik doe veel minder en dat vind ik al veel. Stel ik mezelf aan? want ... kan het toch ook en doet nog veel meer, ja ik stel me aan en ga ook nog meer doen." En op dat moment zichzelt voorbij lopen en een burn-out krijgen. Dus ik denk dat social media ook een rol speelt, mensen zetten over het algemeen alleen de positieve dingen neer of maken hun leven net wat rooskleuriger waardoor anderen denken dat ze falen of dat het beter kan/moet en dan de lat voor zichzelf te hoog gaan leggen.
Ik heb daar dan gelukkig helemaal geen last van. Ik denk dan bij mezelf: moet er niet aan denken en voel totaal geen druk om hetzelfde te moeten doen ofzo. Geeft een hoop rust
Het idee dat altijd maar gelukkig moeten zijn, en dat je dat bijv alleen bereikt door veel te stappen/verre zonnige tropische vakanties/etc. Stond een goed artikel over in de flow van de zomer. @Vulpen dan moet je dus niet alleen stilstaan bij het feit dat je die spanning dus gevoeld hebt, maar dan is de volgende stap terugdenken of een soort dagboekje bij gaan houden op welke momenten je merkt dat je je gaat aanspannen en wat er op dat moment dan aan de hand was of is. Als je daar inzicht in kunt krijgen kun je wellicht toch iets met de oorzaken gaan doen. Blijkbaar word je toch (wellicht ongemerkt) getriggerd. Ga na wat je dan daadwerkelijk voelt op die momenten dat je je aanspant, dus welke emotie ervaar je. En hoe heb je gehandeld. Dan krijg je dus oorzaak en gevolg helder in beeld en kun je er wat mee. Misschien is t een bepaalde collega waar je eens mee gebotst hebt of regelmatig mee botst en ben je inmiddels op een punt dat elke mail van die persoon bijv een trigger is voor spanning en negatieve emoties (been there done that) Dat vergt even wat oefening, maar het kan wel heel waardevol zijn om je eigen patronen op die manier te kunnen gaan herkennen. Ik kan t ook nog niet altijd even goed hoor, veeeeeel gaat op de automatische piloot
Ik denk zelf dat er drie punten zijn waar je aan kan werken om een burn-out te voorkomen. Dit werkt in ieder geval bij mij, al is er nog enige oefening nodig . 1. Preventief: bijv minder perfectionist zijn, leren nee zeggen, gevoel van eigenwaarde versterken etc. Of heel concreet, bijv. niet overwerken, altijd pauze nemen, rustdag in de week etc. 2. Spanning op tijd herkennen in je lijf. Dit kun je echt trainen, bijv. met mindfulness (als je daar niet allergisch voor bent) of gewoon door een paar keer per dag even je lijf te scannen.Voelt het prettig of niet prettig, welke emotie hoort erbij, oorzaak en gevolg bijhouden. 3. Als je spanning ervaart, manieren ontwikkelen om deze te verlagen. Dat kunnen activiteiten zijn, zoals sporten, puzzelen, creatief bezig zijn, ontspanningsoefeningen, maar ook door denkoefeningen.
Ik gelukkig ook niet. Ik ben in mensen hun ogen die domme huisvrouw die zelf geen inkomsten heeft en die niets doet met haar HBO opleiden. zonde zonde, wat als man je ooit verlaat, wat als... Ik trek me daar gelukkig echt niets van aan. Ik leef nu, we zijn nu gelukkig en tevreden met hoe het leven nu gaat. Ik wil niet doemdenken over de toekomst, over dingen die mogelijk gaan gebeuren, of mogelijk ook niet. En dan mogen 1000 mensen me dom, naief of weet ik veel wat vinden maar voor mij en mijn gezin werkt dit.
Mmm ja zo ja. Dat is wel jammer vind ik, dat er constant maar verwacht wordt dat je groeit. Je kunt natuurlijk ook gewoon blij zijn in de functie die je hebt.. Zonde!
Maar als ik de maagpijn niet als graadmeter zou nemen maar ook het gewone overbodige aanspannen van je spieren dan is dat altijd, en al zo lang als ik me kan herinneren. Je krijgt toch altijd wel ergens stress van? Dat hoeft helemaal niet per se werk te zijn, ik denk dat het moederschap mij nu meer stress bezorgt dan mijn werk (het continu alert zijn 's nachts of ze gaat huilen bijvoorbeeld, en dat is iets wat je niet wil veranderen omdat het een duidelijke functie heeft). Of misschien is mijn lichaam gewoon zo gewend aan spanning ervaren dat het helemaal niet anders kan. Het geldt zelfs voor mijn oogspieren, als ik de optometrist juist begrepen heb. Maar goed, ik krijg geloof ik juist ook stress van dit topic dus laten we er maar over ophouden
Ik denk dat het in meerdere dingen zit. Karakter kan een factor zijn maar ook niet durven kiezen waar je je goed bij voelt voor de een is dit niet werken voor de ander fulltime voor de ander parttime (als je alleenstaand bent heb je minder keus dat snap ik) Mijn man vond het ook super moeilijk om minder te gaan werken want minder geld terwijl we het super goed hebben en onze kinderen maar 1x jong zijn. Ook hoef je niet overal ja op te zeggen en de een kan dit nakkelijker dan de ander. En het is niet zwak om terug te komen op een keuze maar dit word vaak wel zo gezien vb ik was begonnen met een opleiding maar kreeg er zoveel stress van en voelde me opgejaagd en ben na 3 jaar gestopt (liep al achter) gewoon om rust te krijgen. Een van mijn betere keuzes geweest maar ja een ander vind het zonde vd tijdaen als je daar gevoelig voor bent ga je dus makkelijk over je grens.
Oh maar zo bedoel ik het helemaal niet hoor! Iedereen moet lekker doen waar zij zin in heeft, en of dat nou 6 dagen in de week werken is, of juist helemaal niet, als je maar gelukkig bent. En ik ben het ook zeker met je eens dat social media hierin een rol speelt. Op social media lijkt het altijd net alsof iedereen een perfect leven heeft, er zal nou nooit eens iemand een foto van zichzelf plaatsen met de tekst 'net even heerlijk ruzie gemaakt met mijn man over het tandpasta dopje'
Wat je zegt over je opleiding....ik moet alleen nog “even” afstuderen en dan heb ik het papiertje.....ik heb alleen behoefte aan rust en wil helemaal niet meer bezig zijn met die opleiding. Maar mensen in je directe omgeving zeggen dan ‘nee is zonde als je het niet afmaakt’ of ‘maak het nou even af dan heb je een papiertje om Op terug te vallen (mocht een andere weg inslaan niet bevallen bijv). Alleen dat ‘even afmaken’ gaat nog zoveel energie kosten en zoveel tijd......en nu blijk ik zwanger...en ben nog herstellende van overspannenheid, dus voorlopig wil ik er helemaal niet aan denken. Ik wil niet weer die druk voelen, het is juist de bedoeling dat ik straks niet weer overspannen raak. En als het aan mij ligt stop ik het helemaal... Ik heb alle modules gehaald, en het nut van zo’n scriptie zie ik niet helemaal Maar echt durven zeggen ‘ik stop ermee’ kan ik ook nog niet...ik hoop dat ik tzt een beetje van jouw lef krijg of om het af te maken, of om het stop te zetten. En ja ik weet ook dat er genoeg zwangere vrouwen afstuderen, maar niet iedereen is even goed en fit zwanger, en vorige keer werden mn hersens ook al snel zompig
Het scheelt dat ik al een hbo en posthbo diploma heb dus genoeg om op terug te vallen maar ik werd zo ongelukkig van al die verslagen. Ben nu bijna een jaar gestopt en nog steeds zo blij dat ik gestopt ben. Ben er nog steeds opgelucht van. Omgeving kan het zonde vinden maar een opleiding is het niet waard dat ik mezelf erin verlies. Maar heb er ook wel een half jaar tegen aan gehikt voor ik durfde beslissen hoor. Zeker ook omdat mijn werkgever betaalde maar die heeft gelukkig liever een gelukkige werknemer dan een diploma en dommer ben ik er tenslotte niet op geworden.
Ik denk ook dat het altijd 'maar bereikbaar en leuk zijn op sociale media' een belangrijke invloed heeft op mensen. De druk neemt niet af als je thuis komt na je werk, je staat namelijk 'altijd' aan. Daarbij zijn sommige banen enorm toegenomen qua werkdruk. Toen ik 17 jaar geleden begon in de zorg, toen was er geen van bijvoorbeeld 'productiedruk' en verzekeraars die de touwtjes in handen hadden. Je kreeg een zak met geld en daar moest je het mee doen. Nu zijn we verplicht om 85% productief te zijn, alles moet geregistreerd worden en dan moet je de kwaliteit naar een hoger niveau tillen. Maar ook zeker perfectionisme helpt niet. Ik heb in 2015 een burn-out gehad. Werk was waanzinnig druk (suïcide van een client was wel de druppel), ik was daarnaast klassenmoeder, ik had een druk sociaal leven, kinderen hadden een druk leven (sport en sociaal) en ik overspoelde volledig. Want ik vond dat ik alles moest kunnen en ook alles moest doen. Iedereen deed het immers toch ook? Van cakejes bakken en knutselwerkjes maken voor verjaardagen, 'opvangmoeder' zijn op mijn vrije dagen voor andere kinderen tot aan 'leuk zijn' op sociale media, overwerken en voor iedereen klaarstaan. Ik heb op alle vlakken langdurig mijn grenzen opgezocht en daar zwaar overheen gegaan. Nu, drie jaar later durf ik te zeggen dat ik heel erg blij ben dat ik een burn-out heb gehad. Ik heb zo ontzettend veel geleerd en mijn rem voel ik nu heel goed. En no way dat ik daar overheen ga, niet meer..