Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, behalve misschien je gevoel volgen.... Toen onze dochter klein was werkte ik 2,5 dagen, ze ging naar het KDV, ze vond het daar fijn en ik/wij vonden het een mooi evenwicht tussen thuis en uit huis zijn. Toen onze dochter 6 was vroeg mijn baas of ik 5 ochtenden wilde werken, ik heb met hem afgesproken dat ik dat wel wilde op voorwaarde dat ik mijn dochter wel de drie ochtenden naar school kon blijven brengen en dus later zou beginnen. Dat was geen probleem. Inmiddels gaat onze 10 jarige elke ochtend zelf naar school, begin ik alle dagen vroeg en ben ik elke middag als ze uit school komt thuis. Voor ons is dit fijn. Het lijkt me lastig als je een erg leuke baan hebt maar er moeilijk een goed evenwicht te vinden is met thuis... Dus, volg je gevoel, dat kan nooit fout zijn want je gevoel kan en mag veranderen, en dan kun je zo weer je gevoel volgen....
Ik vind het ook moeilijk lezen dat het bijna altijd de vrouw is die zich moet aanpassen aan de situatie en bijna nooit de man. Ik zou het voor mezelf nooit accepteren dat alleen ik degene ben die zou moeten inleveren en niet gezamenlijk. Ik vind het verder ook niet gezond om 50-60 uur in de week te werken. Het klinkt vrij stellig, maar ik ben dan ook erg voor een gelijke rolverdeling
Dat mag zeker. Ik wil alleen vertellen dat er ook vrouwen zijn ( zoals ik) die echt zelf graag thuis blijven. Ik denk echt dat deze "rol" veel beter bij mij past, iniedergeval voor nu. Mijn man heeft nooit gezegd dat ik thuis móet blijven. Dat was 100% mijn keuze. Alleen over het financiële stuk hebben we samen besproken.maar eerlijk.als ik gastouder was geweest had ik precies het zelfde gedaan. Alleen werd ik er dan voor betaald.ik zou doodongelukkig worden mijn kinderen naar een kdv te brengen of thuis bij papa te laten om te gaan werken. Dus ik koos ervoor thuis te blijven. En dat bevalt ons allemaal prima.
Als het financieel mogelijk is zou ik je gevoel volgen. Zelf heb ik tot mijn oudste 4 was gewerkt. Maar toen hij naar school ging en het niet zo goed ging met hem, schreeuwde mijn gevoel: blijf thuis voor hem! Allemaal mitsen en maren, maar uiteindelijk gewoon mijn gevoel gevolgd en mijn baan opgezegd. Voor ons was dat financieel goed te doen, op dat moment. Ik ben uiteindelijk bijna 3 jaar thuis geweest en het was het echt waard. Ik had in die tijd de rust om uit te zoeken wat het probleem was voor onze zoon, en om dus de beslissing te nemen om hem naar een andere school te doen. In die tijd ben ik ook zwanger geworden van de jongste en dat was zó heerlijk, om geen verlof te hebben. Ik voelde me niet echt geweldig in die zwangerschap en aan het eind eigenlijk best wel slecht, maar ik heb me niet schuldig 'hoeven' voelen naar een werkgever ofzo. Ook de tijd na de bevalling was heerlijk dat ik me niet druk hoefde te maken om opvang enzo. Na een tijdje ging het wel weer kriebelen, en ook toen heb ik mijn gevoel weer gevolgd. Het ging, en gaat, prima met de kinderen op school, en de jongste was zo makkelijk bij anderen, die zou een opvangadres waarschijnlijk ook best vinden. Sindsdien werk ik weer en daar word ik heel gelukkig van. Ook wel op financieel gebied, omdat we een enorme verbouwing voor de boeg hebben, welke we liefst zo min mogelijk willen financieren met een lening of extra hypotheek. Dus alles wat we sparen is meegenomen. Het voelt wel fijn dat ik daar nu ook aan bijdraag. Ik ben over het algemeen heel verstandelijk ingesteld, maar heb wel geleerd, vooral door de kinderen, dat mijn gevoel eigenlijk boekdelen spreekt en dat ik mijn gevoel vaker mag volgen
Misschien een andere baan zoeken? Ik snap het dilemma... Ik vind het gehaast tussen werk, school en kdv ook super vermoeiend maar ik denk zelf dat ik thuisblijfmoeder zijn nog vele malen vermoeiender ga vinden.
Tja. Ik zou werk wel, maar denk er ook wel eens over na om te stoppen. Ik ben gewoon het allerliefste thuis met mijn kinderen en mijn man zijn baan is zijn passie. Dan kunnen we wel perse het zo verdelen dat we allebei 4 dagen werken, maar als we daar nu allebei ongelukkig door worden schiet het zijn doel voorbij he? Overigens werkt man max 40 uur en dat vind ik meer dan genoeg. Zelf 24 nu.
Wie zegt moet? Sommige vrouwen doen dat graag hoor. Al wordt je hier op zp als een melaatse gezien dan onderhand.
Van uit onze situatie gezien, als mijn man een dag inlevert gaan we er gezamenlijk veel meer op achteruit. Daarnaast vind ik het prima meer huishouden te doen en mijn man heeft er een hekel aan. Dan lijkt het misschien ‘tradionieel’ (al werk ik gewoon 2,5e dag) maar het is een gezamenlijk besluit. Ieder moet dat toch zelf weten? Gezamenlijk verdelen, man werken en vrouw thuis, vrouw werken en man thuis, 70/30 verdeling, wat voor jou werkt moet je doen.
Ik heb een baan waarbij ik mijn eigen rooster kan maken dus rooster ik mij een beetje contra met mijn man in zodat we bijna geen oppas nodig hebben straks als de kleine er is. Voor contacten met andere kindjes zou ik naar de speeltuin gaan. Hier zijn heel veel kindjes. Ook is mijn schoonmoeder oppas van beroep en heeft die dagelijks allemaal kindjes over de vloer. Ik heb berekend dat ik zo'n 10uur in de week moet maken om te kunnen overleven en 20uur in de week om het ruimer te hebben. Dus ik probeer te zorgen dat ik rond de 20 ga blijven als de kleine er is, maar als dit een keertje niet lukt is het ook geen probleem
Wat is gelijk? Evenveel sport, even veel vrienden, even veel salaris? Ik zie mijn vriendinnen namelijk meer zorgen, regelen en minder sporten en uitgaan dan hun mannen terwijl ze zelf ook hard werken.
Ik zei dit specifiek in dit topic, omdat het leek alsof de enige overweging was voor haar om te stoppen met werken. Dat hoeft toch helemaal niet? Als TS graag thuis is, dan ligt daar de oplossing. Maar ik meen te lezen dat ze liever een andere oplossing heeft (minder uren). Dan ben ik inderdaad iemand die roept dat het niet altijd de vrouw hoeft te zijn die moet inleveren, maar dat de man daar ook aan kan gaan denken. TS zou haar managementfunctie moeten opgeven, maar haar man zou wel zoals nu mogen blijven werken? Daar zou ik persoonlijk moeite mee hebben.
Haha houd maar op... Ik kan/durf die knoop niet door te hakken. De baan die ik nu heb en wat ik nu betaald krijg vind ik nooit weer en op zich is het nu gewoon heel goed geregeld, flexibel etc. Maar ik durf het ook gewoon niet aan op 1 salaris..
Hier zaten we beetje hetzelfde. Mijn man werkt een uur reistijd van huis. Maakt vaak lange dagen. Dus alles kwam op mijn schouders terecht. Ik werkte 5 min van huis. Geen achterban wat wel eens kon helpen. Ik vond dat erg stressvol. Altijd geroepen dat ik het liefst thuis wilde blijven voor mijn kinderen maar was toen niet financieel mogelijk. Uiteindelijk na een aantal jaar wel en zo blij met de keuze om mijn baan op te zeggen en te gaan genieten van mijn kids. Zit 100x beter in mijn vel. Geen stress meer. Verwachten nu een 4e kindje en dit kindje zal de eerste zijn die niet meer weggebracht hoeft te worden omdat mama gaat werken. Zo fijn. Zou niet anders meer willen dus erg blij en gelukkig met deze keuze. Nu ongeveer bijna 4 jaar fulltime thuis.
Ik ben Thuisblijfmoeder en mijn man is dus de kostwinner. Dit is onze gezamenlijke beslissing. Waar wij beide ons heel goed bij voelen. Toen onze eerste geboren werd ben ik gestopt. Mijn man had toen een functie waarbij een dag minder werken misschien nog wel had gekund. Maar door de jaren heen is hij verder opgeklommen. Een dag minder gaan werken gaat nu echt niet. Voor ons geen probleem, want voor ons hoeft dat ook niet. Hij vertrekt s morgens voor 7 uur en ik ben blij als hij om 18 uur weer thuis is. Regelmatig wordt het 18.30/19 uur. Zou hij een deel van de zorg op zich willen nemen zou hij op zoek moeten naar een andere baan met minder verantwoordelijkheid (en hoogst waarschijnlijk ook flink in moeten leveren wbt salaris) Bij lang niet elke baan blijf je binnen de 40 uur. En neem daar dan nog reistijd bij, dan ben je bij elkaar flink wat uren per week van huis. Voor ons is het helemaal hoe wij het zelf willen. Ik zou niet anders willen. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn voor de kinderen. Voor de kinderen en ook zeker voor mijn man is die rust erg fijn. Mijn man weet s morgens niet hoe laat hij s Avonds thuis zal zijn. Maar hoeft zich daarbij geen zorgen te maken over de kinderen. Daar zorg ik voor.
Klopt, bij lang niet elke baan blijf je binnen 40 uur, bij mijn man zijn baan eigenlijk ook niet, maar daar ben je ook zelf bij. Hij maakt ook carrière, vindt hij ook belangrijk, maar hij vindt het ook belangrijk dat hij de kinderen af en toe eens weg kan brengen naar school of op kan halen en dat heeft hij ook zo op het werk uitgelegd. De vraag is ook of het echt niet anders kan? Kan als 1 iemand 60 uur kan werken is 2 man 32 uur ook wel mogelijk misschien? Mijn man denkt er ook over om 32 uur te gaan werken, zodra er meer personeel is (niet zo simpel te vinden in die branche).
En nog een toevoeging: zie gisteren nog tegen mijn man. Wat mij betreft je lever wat salaris in voor vrije tijd. Geld is ook niet alles.
Ik vind het ook niet meer van deze tijd dat carriere maken schijnbaar altijd samen moet gaan met veel uren maken. Daar hebben we nog een hoop te winnen hier in NL.