Ik zit met fascinering het ‘wat staat er op je tafel’ topic te lezen. Voor mij persoonlijk is het echt onnavolgbaar dat je zo met je inrichting bezig kan zijn. Maar tegelijkertijd snap ik dus meteen dat dat is hoe ik zelf overkom als ik over gadgets en tech zit te kletsen. Met mensen die daar totaal niks mee hebben. Want die snappen ook niet hoe ik daar zo in op kan gaan, veel geld aan kan uitgeven etc. Grappig is dat. En ik wil nog even opbiechten dat ik na het avondeten half ingestort ben. En ik nu dus nog steeds naar de nog niet afgeruimde eettafel zit te staren.
Word je door je vrienden vaker genegeerd of afgekapt omdat je schrijft dat dit is waarom je feestjes zo stom vindt? Ik ken de dynamiek in jouw vriendenclub natuurlijk niet en weet niet of er wellicht iets is voorgevallen, maar zoals ik het lees lijkt het alsof je wordt buitengesloten en dat voelt natuurlijk onwijs rot. Ik had mijn spullen gepakt, ze een prettige avond gewenst en was naar huis gegaan. Liever alleen thuis dan mij alleen voelen tijdens een feestje. Een feestje ga je naartoe voor de gezelligheid en dit klinkt allesbehalve gezellig.
Ik ben vandaag best onvriendelijk geweest tegen de klantenservice van onze telecom. Maar ik kon het even niet laten. Ze sturen continu herinneringen ook al is de factuurdatum nog niet overschreden. En pats, dan worden er zo 10 euro kosten aangerekend. Ik ergerde me er zo aan en ook aan dat hautaine toontje van de medewerkster dat ik eens goed mijn gedacht heb gezegd. Wel netjes, maar ook vrij hard. En achteraf voel ik me dan een soort van schuldig.
Ik vind feestjes vaak niks aan omdat het mij best veel moeite kost om sociaal te doen. Na een feestje ben ik echt uitgeput en moet ik eerst weer opladen om sociaal contact te hebben Dus dat is sowieso al een lastig punt voor mij. Daarnaast is mijn vriendengroep heel hecht en al sinds basisschoolleeftijd bij elkaar. Ik heb in mijn leven verschillende keren in het buitenland gewoond, waardoor ik steeds weer opnieuw moest 'integreren' in de groep wanneer ik terugkwam. En voor mijn gevoel heb ik er daarom nooit echt bij gehoord. Voor de rest heb ik echter geen vrienden in de omgeving, dus ik wil ze ook niet kwijt. Dan heb ik niemand meer. Maar ik voel me dus vaak alleen als ik bij ze ben. Hoewel ik met sommige ook wel weer goed kan opschieten hoor, individueel dan. In de groep worden het snel kliekjes. Vanavond wel aangegeven tegen één vriendin dat ik dit soms lastig vind, zij reageerde op zich wel positief. Dus ik hoop dat er meer van komt. Ik moet ook leren om zelf initiatief te nemen in zulke dingen. Ik ben daar meestal te schijterig voor of ik ben bang dat ik mensen lastigval.
Goed dat je het bij één van je vriendinnen aan hebt gegeven. Hopelijk lukt het je om het ook bij de anderen bespreekbaar te maken. Het is belangrijk dat je jezelf kunt blijven. Dat je je vaak alleen voelt wanneer je bij ze bent vind ik wel zorgelijk klinken. Zo zou je je juist bij je vrienden niet moeten hoeven voelen. Dat je geen feestbeest bent en beter bent in één op één contact dat kan en is niks mis mee. Misschien wist vaker op die manier afspreken?
Ja, één op één afspreken zou ik wel heel leuk vinden eigenlijk. Maar ik vind dat zo moeilijk om te vragen Heb dat nooit echt gedaan in deze groep, dus het voelt een beetje ongemakkelijk om dan uit het niets ze te gaan appen haha. En ik heb het weleens aangegeven hoor, bij een groepje. Dat ik graag mee zou gaan, maar dat ik het zelf ook moeilijk vind om dat aan te geven. Toen zeiden ze dat ze me zouden vragen, maar dat is eigenlijk niet gebeurd. En ondertussen zie ik dus wel veel foto's langskomen dat ze samen gaan borrelen of zo. En dan ben ik zo'n persoon die denkt: oh, laat maar zitten joh. Jullie willen me niet, ik maak mijn eigen geluk wel...
Ik zit in de kantine van het zwembad tegenover de broer van mijn man, hij zat al eerder maar aangezien ik 0,0 gespreksstof met hem heb en hij met zijn neus in een boek zit ben ik ergens anders gaan zitten.
Zou mijn energie lekker steken in het opdoen van nieuwe contacten waar je vanaf het begin inzet op één op één contact. Met vriendschap is de eerste voorwaarde dat jij je er prettig bij voelt. Beter één of twee echte vrienden dan een vriendengroep waar je niet volledig in op wordt genomen.
Dit is zo herkenbaar. Ik ken wat moeders van school en die zijn nu zo'n kliekje geworden. Ik heb daar al een hekel aan, maar laatst hielpen we bij een activiteit en dan gaan zij met z'n drieën gewoon staan babbelen en sta ik daarnaast drankjes uit te schenken, zonder maar 1 x in het gesprek betrokken te worden. En mijn bijdragen worden dan ook een soort van genegeerd. Dan voel ik me echt wel lullig. Nu zeg ik alleen nog gedag als ik ze zie met mijn liefste glimlach en ga ik niet eens meer in gesprek 'sorry, druk druk.' Tja, graag of niet. Als je midden dertig of nog ouder bent en nog niet weet dat er bepaalde sociale codes zijn, hoef ik ook niet meer mijn best te gaan doen. Al snap ik dat het heel anders is als het echt vrienden zijn...
Hoe komt het dat je je zo voelt? Ik weet zeker dat je minstens net zo mooi bent als zij hoor. Veel plezier op het festival!
Ik was met de meiden op de markt, fietsen aan de hand want we waren weer op weg naar huis. We komen langs zo'n bakkers kraam en ik moest nog gauw even wat hebben. Ik geef mijn oudste opdracht want ik heb de kleine achterop de fiets en mijn maand voorop zit bomvol. Even nog 2 van die en die en wijs het haar aan waar het staat. Dochter ziet het niet na een paar keer zeggen. Dus ik roep een beetje boos tegen haar dat het toch daar staat waar ik naartoe wijs en niet aan de andere kant van de kraam waar zij naar kijkt. De verkoper had gelukkig al door wat ik bedoelde en aan zijn gezicht te zien vond ie het een beetje zielig voor dochter dat ik boos werd. Ik voelde me totaal niet schuldig, het is enorm frustrerend dat zij nooit iets kan zien/ vinden, al ligt het recht onder haar neus en dan is het altijd oooh daar ligt het.