Ik ben niet boos ofzo maar ik heb hemel en aarde bewogen voor een goede verstandhouding met de bio ouders, die is er ook. Zodat de kinderen niet tussen 2 vuren in staan. Situatie ligt mss hier ook wat anders. Oudste is hier vanaf dat ze 2 weken is en ziet haar ouders hooguit een paar keer per jaar. Desondanks laat ik hen altijd mama en papa voelen.
Dit klopt niet hoor. Ik ben opgegroeid in een pleeggezin als eigen kind en het was voor mijn broertjes en zusjes juist ontzettend belangrijk dat dat onderscheid niet gemaakt werd... Bij mijn ene zusje was er geen eigen familie, bij m'n andere zusje wel maar die wilde maar 1x per paar maanden contact en m'n broertjes hadden beidde wel eigen familie. Maar net als in het verhaal van Adje, mijn ouders waren voor iedereen papa en mama en ze hadden alle vier nog een andere papa en mama. Voor mijn ouders zijn het ook allemaal zoons en dochters en juist dat maakt dat goed ging en dat er überhaupt nog iets van hechting heeft plaats gevonden. Als mijn ouders jou advies hadden opgevolgd dan was er een hoop mis gegaan. Snap eigenlijk niet dat je kan adviseren dat je als pleegouder vzo duidelijk dat verschil moet noemen. Je moet niet vergeten dat er meestal nog familie in beeld is, maar dat kan toch gewoon naast elkaar? Waar mijn ouders wel duidelijk onderscheid in maakte was de tijdelijke crisisopvang, dus de kinderen die max 3 maanden bleven. Maar tussen mij en mijn broers en zussen was gelukkig vanuit mijn ouders geen onderscheid. Ts, het "afkopen" herken ik wel. Ik zou toch langzaam afbouwen of de kadootjes inruilen voor leuke herinneringen samen. (Samen ijsje eten, samen naar de kinderboerderij en ). Ik vind het wel ontzettend knap van je dat je je eigen probleem ziet en herkent! Dat ben je er al zo goed als!
Als professional die werkt met pleegkinderen kan ik zeggen dat er 0,0 mis mee is om je pleegkinderen je zoon of je dochter te noemen. Ik ga er vanuit dat de pleegouders niet stupid zijn en zelf ook wel weten dat hun pleegje niet biologisch hun kind is, maar juist voor deze beschadigde kinderen is het heel fijn dat zij de erkenning krijgen iemand zijn kind te mogen zijn. Pleegkinderen weten zelf ook dondersgoed dat zij niet de bio kinderen zijn. Maar juist voor hen is het zo fijn om er echt en onvoorwaardelijk bij te mogen horen. Ik hoop wel dat het TS lukt om te stoppen met continue de kinderen dingen toe te stoppen. Maar onwijs goed dat jij zelf dat ook in ziet. Dat is stap 1 . Als ze later zelf haar geld moet verdienen of - klote gedachte, ik weet het - het uiteindelijk niet gaat lukken om bij jullie te blijven wonen en ze in een tehuis komt of in een pleeggezin waar minder te besteden is dan is het niet fijn dat haar standaard is dat geld in overvloed is en ze echt alles altijd kan krijgen. Dat soort pubers zijn nl niet altijd een aanwinst voor onze maatschappij Heb je het hier wel eens met je pleegzorgbegeleider over gesproken?
Het is niet lullig, het is de waarheid. Deze kinderen hebben 9 van de 10 keer een vorm van hechtingsstoornis en dan werken dit soort dingen alleen maar tegen. Je kunt al pleegouder nooit een bloedband na bootsen, kinderen blijven hoe dan ook loyaal naar hun echte ouders.
Mijn zus heeft sinds een klein jaar een pleegdochter van bijna 16. Dat meisje is vanaf haar 5e van gezin naar gezin gesleept daarna in diverse gezinshuizen en crisisopvangen gezeten en bij toeval kwam ze bij mijn zus op haar pad en die heeft haar opgevangen en behandeld haar niet vanuit de pedagogische achtergrond die de gezinshuizen de laatste jaren deden bij haar maar met een moederhart. Alsof ze 1 van het gezin is. Dit meisje heeft zo een groot hechtingsprobleem en voor haar is het echt heel goed dat ze nu voor het eerst geen onderscheid voelt tussen eigen kinderen en haarzelf. Voor het eerst in al die jaren bloeit ze op en accepteert ze therapie en hulp. Ik denk dat het dus echt per kind verschilt of je iets vanuit een moederhart benadert of dat je het altijd ziet als het kind dat niet in jouw gezin hoort.
Als het vanuit het kind komt wordt er niks teen gewerkt. Ik geloof niet dat de pleegouders zeggen; jij woont nu bij ons, dus zeg je papa en mama. De keuze moet aan het kind gelaten worden. En dan zul je vaak merken dst ze heel snel overgaan tot papa en mama zeggen, want dat horen ze de rest ook zeggen. Dat ze loyaal blijven aan hun eigen ouders, wil niet zeggen dat ze niet loyaal kunnen zijn aan hun pleegouders.
Maar dat zeg ik ook niet, maar ze om/af kopen met cadeautjes werkt dan uit eindelijk tegen dat bedoel ik.
Volgens mij snap je het zelf niet helemaal? De pleegouders die juist de rol als ouder op zich nemen zijn juist de goede pleegouders. Ze weten dat ze een bloedband hebben, maar kunnen voor hun pleegkinderen net zoveel liefde voelen als voor hun eigen kinderen. Ik vond het echt erg om te lezen dat jij, die tenslotte werkt met pleegkinderen, het afkeurd dat pleegouders die rol op zich nemen en dus wil dat ze onderscheid maken. Die pleegouders ken ik ook, en die pleegkinderen die daar woonden, voelden zich daar echt niet prettig bij. Letterlijk het derde wiel aan de wagen, want je bent maar een pleegkind.
Waarom zou TS haar pleegkind niet haar zoon/dochter mogen noemen op een forum? Iertje zegt ook dat je het gevoel niet kunt afkopen, nee je kunt een gevoel nooit afkopen maar wie zegt dat haar pleegkind contact heeft met zijn/haar ouders en daar dat gevoel bij heeft? en waar staat er dat ts een bloedband probeert na te bootsen? Ze wil haar (pleeg) kinderen verwennen, dat lijkt me niet raar. Lekker makkelijk om te oordelen als je de situatie niet kent. @ts: ik snap best dat je buiten de aandacht die ze krijgen, ze graag verwent met cadeautjes (doe ik bij mijn eigen kinderen ook).
Best raar, als je je biologische kinderen “te veel” cadeautjes geeft zijn je kinderen “alleen maar” verwent, maar owee als jij je pleeg kinderen te veel cadeautjes geeft nee dan probeer je ze met materiële zaken om te kopen. Ik denk hier zoveel over...
Juist met die hechtingsstoornis is het belangrijk dat ze geen onderscheid voelen tussen eigen kinderen van het gezin en hun zelf.
Ik vind het niet perse omkopen. Maar ik vind het ook niet goed om ze zoveel cadeautjes te geven, het is ook echt nergens voor nodig. Een veilige en warme plaats in het gezin is het beste wat je ze kunt even. En af en toe wat kopen is natuurlijk helemaal niet erg, dat doe je ook voor je eigen kind. Maar elke dag? Nee, dat vind ik wel erg. Zeker omdat ze er nu naar gaan vragen, dus worden ze verwent. Minder is dan niet meer goed. En dan maakt het in mijn ogen niet uit of het dan een biologisch kind is of een pleegkind. Ts, ik zou er dus echt mee stoppen en Alleen bij bepaalde gelegenheden wat kopen voor ze. Ik zie in mijn omgeving dot gedrag juist wel omgedraaid. Pleegouders geven gewoon het nodige, maar eigen fam geven bij bezoek belachelijke cadeaus. Waarom? Omdat ze zich waarschijnlijk toch ergens schuldig voelen en het zo een beeje goed willen maken.
Overigens is het soms best moeilijk om dat evenwicht te behouden. Je wilt voor je pleegkinderen geen onderscheid, maar je wilt je eigen kinderen weer niet het gevoel geven dat ze net zoveel zijn als je pleegkinderen. Dat blijft toch je eigen vlees en bloed en dat voel je ook echt wel. Maar dat niet te laten merken, is een vak apart
Ik ook.. maar ik vind dat jij en onder andere adje en honkytonk het al heel mooi verwoord hebben. Ik denk ook dat als @Iertje81 de moeite zou nemen om de blog van @lalalindsay te lezen, ze deze vreemde en kwetsende opmerkingen niet zou maken. Lindsay in vind het echt heel knap wat je al die jaren al hebt gedaan. Uit je blog spreekt zoveel moed, doorzettingsvermogen maar bovenal heel vee liefde! Natuurlijk mag jij je kinderen verwennen, net zoals dat alle ouders dat af en toe doen. Misschien kun je de cadeautjes kopen en ze bewaren. Als er dan iets bijzonders is, rapport/zwemdiploma of gewoon een regenachtige zondag kun je ze geven. Zet hem op, je doet het al zo goed Edit: had de verkeerde getagt
Goh meen je? Ik heb het over de cadeau's en het "omkopen" van. Daarmee kun je een conflict creëren met kinderen met een hechtingsstoornis.
Ik reageer hierop: k vind je heel lief dat je zo wil zijn voor je pleegkinderen maar ik denk dat je hiermee wel moet gaan stoppen. Ik vind het ook superknap dat je de oorzaak hebt weten te achterhalen, want daar begint het mee. Ik werk al 10 jaar oa met pleegkinderen en kan je uit (werk)ervaring zeggen dat je misschien denkt dat de kinderen niet verwend zijn, maar dat zijn ze al wel. Ze vragen er zelfs om. Het begint een gewoonte te worden. Op deze manier wordt de scheidslijn tussen jou als pleegouder en bio-ouder ook steeds meer duidelijk. Hun gevoel voor jou tov bio-ouders kun je niet afkopen. Uiteindelijk hebben de kinderen ook nog bio-familie en op een gegeven moment wordt het duidelijk dat zij dit niet doen. Ik denk, heb wel vaker iets van je gelezen, dat je een fantastische pleegmoeder bent die ze heel veel kan geven in emotionele zin. Het zit hem niet in cadeaus. Maar ik snap je wel. Ik bijvoorbeeld vind het ook enig om mijn dochter een cadeautje te geven en dan dat snoetje te zien. Maar de laatste keer bedacht ik me wel: waarom doe ik het? Wat is de reden? Ik had heel veel gewerkt. Kwam laat thuis. Enz. Ik heb het teruggelegd. Zulke situaties zijn er en hoeven niet ‘afgekocht’ te worden met cadeaus vind ik... Ik geeft antwoordt mbt de cadeau's niet op dat iemand zijn (pleeg)kind wel of niet je mama/papa noemt.
Waarom zou je dat niet willen? Dat kan toch zo zijn. Mijn vader is niet de biologische vader van mijn zus. Maar we zijn gewoon samen opgegroeid en er zit echt geen verschil. Zij heeft denk ik zelfs een betere band met m’n vader dan dat ik heb. Het is wel een andere situatie, maar waarom zou je je kinderen niet willen laten merken dat een pleegkind net zo belangrijk is?