Juist uit de beginpost van TS. Zo komt het op mij over idd. En tuurlijk wil je dat je pleegkind onderdeel van je familie en dat zijn ze ook maar het zijn wel kids met een rugzakje en dan moet je jezelf afvragen of het idd goed is om ze elke dag een cadeau te kopen.
Ik verwoorde het misschien niet helemaal goed. Dat ze net zo veel betekeken is wel goed, maar door de aandacht die er vaak naar de pleegkinderen gaat, is het wel belangrijk dat eigen kinderen wel blijven voelen dat ze eigen zijn. Zeker in jonge pleeggezinnen.
Omdat stel je voor er nu bij ons een pleegkind geplaatst zou worden en het zou een lange plaatsing worden ik de kinderen in huis echt niet anders behandel. Nee = nee, iedereen krijgt een knuffel en kus bij het naar bed gaan en voor iedereen geldt hetzelfde. Een pleegkind mag niet minder en een eigen kind niet meer omdat ze "anders" zijn van elkaar.
Waarom niet? Ik denk dat dat prima kan. Je kan ze toch uitleggen dat de liefde voor een pleegkindje er niet voor zorgt dat er minder liefde is voor je eigen kinderen. Dat blijft gewoon onveranderd. Maar mamma heeft gewoon genoeg liefde voor iedereen.
En dat bedoel ik dus. Iedereen moet gelijk behandel worden, regels gelden voor iedereen. Maar je weet zelf ook dat je van je eigen kinderen net wat meer houdt dan van je pleegkinderen, hoeveel liefde je daar ook voor hebt, het is gewoon geen eigen vlees en bloed. Maar dat dus niet lagen merken, dan ben je goede pleegouders. Zeker als ze er langer zijn, dan zijn ze echt onderdeel van het gezin/familie. En dan voelen ze als eigen kinderen met een bloedband, maar dat zijn ze niet.
Dat is heel moeilijk, ik weet dat mijn zus hier elke dag tegen aan loopt. Haar pleegdochter was 14 toen ze daar kwam, mijn nichtjes toen 13, en hoe graag ze het ook wil dat ze niet het gevoel heeft minder te zijn dan haar eigen dochters, er is wel een gat van 14 jaar die ze niet samen delen. Mijn nichtjes pakken het gelukkig goed op maar ik sta versteld hoe weinig begeleiding het gezin krijgt hierin. Ze waren officieel geen pleeggezin toen dit meisje daar kwam. Dat is allemaal toen pas in werking gesteld. Haar voogd kwam na 6 weken pas voor het eerst kijken wat voor gezin het was. Als ze kwaad in de zin hadden gehad hadden ze zoveel misbruik kunnen maken van dit meisje.
Dit is dus precies wat ik bedoel. Hoeveel liefde je ook voor ze hebt en kan geven, je die bloedband is er niet. En je hebt zoveel gemist. Daarbij komt ook het feit dat eigen kinderen automatisch liefde hebben voor jou als ouders. Maar pleegkinderen hebben dat echt lang niet altijd, dat moet groeien. En ook dat vergt heel veel energie van het gezin.
Klopt! Altijd loyaal. Hoe fijn ze het ook mogen hebben in een pleeggezin. Komt het nu niet, dan later!
Tuurlijk is het fijn om erbij te horen en niet te laten merken dat ze anders zijn. Maar daarvoor hoef je niet persé pleegouders papa en mama te noemen vind ik. Goede tip van de pleegzorgwerker by the way!
Je moest eens weten hoe vaak ik het tegenkom dat pleegouders dit wél zo zeggen tegen hun pleegkind: namelijk dat ze graag papa en mama genoemd worden
Dat vind ik dus de slechtste pleegouders die er zijn en zouden in mijn ogen nooit pleegouders mogen zijn. Edit; en als jij dit dus tegenkomt in je werk, wat doe je hiermee dan? Ik neem aan dat je bij jeugdzorg werkt of iets in die richting? Ik vind het zeker de plicht van diegene die ermee werken en dit te horen krijgen om hier wat mee te doen.
De ervaring die ik er nu mee heb is dat daar weinig tot niets mee gedaan word. Ze zijn allang blij als een kind een plekje heeft want dan hebben ze er weer even geen omkijken naar.
Spreek zoiets alsjeblieft alleen voor jezelf uit en niet voor een ander. Mijn jongste dochter komt misschien niet uit mijn lijf en er is geen bloedband, maar ze is net zoveel mijn kind als de anderen. Het verschil zit hem er dan hooguit in dat die liefde anders gegroeid is en we er hier en daar ook harder voor hebben moeten werken. En ik vraag me nu ook af of je zoiets tegen adoptie ouders zegt. Ik vind het vooral heel pijnlijk klinken, ook al weet ik dat wat je zegt niet klopt...
En hier ging het dus compleet andersom. Dochter noemde mij al vanaf dag 2 mama (ze was 2,5 jr, dus kopieergedrag). Ik heb mezelf altijd bij voornaam genoemd naar haar toe. Maar toen de rechter ons de voogdij gaf en moeder zonder afscheid te nemen, naar verweggistan vertrok heb ik haar gevraagd wat ze wilde. Of we ons tegenover haar dus ook papa en mama zouden noemen of nog bij de voornaam. (Ik was nl. bang dat ze het als een soort afwijzing zou zien: zij zegt mama en ik noem mezelf dan niet zo naar haar maar wel naar zussen.) Mag duidelijk zijn wat haar keuze was.
Het spijt me als ik jou er pijn mee heb gedaan. Ik snap jou ook echt wel. Ik zei het misschien ook wel een beetje verkeerd; dat je er meer van houdt. Ik bedoel eigenlijk dat je er anders van houdt. Zo hoort het dus ook in mijn ogen. Het kind de keuze laten.