Herkenbaar, ik ben me ook ineens zorgen aan het maken of het allemaal nog wel goed gaat. Geen voorgevoel, wel veel angst, voor herhaling. Zou idd fijn zijn voor je als ze maandag even willen kijken. Ik hoop het voor je!
Op de een of andere manier is mijn "zit het allemaal wel goed gevoel" na de goede echo veranderd naar "straks is de nipt niet goed". Zo ga je je toch na iedere stap weer zorgen maken over iets anders. Zucht...
Haha , iemand die wat Mee heeft gemaakt op de minder leuke manier zou nooit meer volop zorgeloos een zwangerschap hebben .. mijn angsten zijn als ze er zijn zo extreem dat ik mijzelf echt gek maak wat natuurlijk niet echt goed is . Om een depressie of iets in die richting te voorkomen heb ik aan de bel getrokken en krijg ik proffesionele hulp .. blij dat deze mensen er zijn zeg , heb er ook zeker vertrouwen in dat ik straks mijn angst kan gaan accepteren en leren er mee Om te gaan .
Met vlagen .. vandaag wel heel vaak maar Kan morgen zo weer anders zijn .. geen ervaring met medicatie
@Typicalme Het voelt voor jou natuurlijk ontzettend dubbel. Ik kan je alleen maar zeggen dat het goed komt. Ze zullen superblij zijn voor jullie en tegelijkertijd verdriet voelen voor zichzelf. En dat is logisch en prima en gezond. Wij hebben zelf eea achter de rug. Na onze eerste bbz wist niemand dat ons dat overkomen was van de vrienden. Het was moeilijk voor ons om anderen zwanger te zien maar ik wilde per se dat zij zich bij mij niet hoefden in te houden met hun vreugde, dat zou ik alleen maar erg hebben gevonden. Met het verlies van ons zoontje met 21 weken verging de wereld. En een vriendin was precies even ver. Ik vond het heel erg moeilijk daarmee geconfronteerd te worden maar tegelijkertijd zou ik het heel vervelend vinden als zij zich in moest houden bij mij, ik vond het alleen maar fijn dat hun dat leed bespaard bleef. Iedereen is anders maar ik kan me indenken dat zij er bij jullie ook zo over denken. Dus ben blij, ook als je samen met hun bent, praat over je zwangerschap en je baby (met een gepast enthousiasme) en zorg dat zij de kans krijgen om blij te zijn voor jullie en verdrietig voor henzelf. Jullie hebben dat tenslotte precies andersom, blij voor jullie zelf en verdrietig voor hen. Lief en lees gaan hand ik hand samen maar zorg dat jullie dat ook blijven delen zodat je niet achteraf terugkijkt en denkt had ik hen maar wat meer het gevoel gegeven erbij betrokken te mogen zijn. Spreek samen gevoelens uit en dan kan het nooit ‘fout’ zijn. Snap uiteraard helemaal dat je het moeilijk vind maar dacht dat je iets uit mijn ervaring kon meenemen... succes x
Bedankt voor je lieve reactie! Wat jij omschrijft was ook eigenlijk hun reactie, dat ze het heel erg vonden dat ik er zo mee zat en dat ze net zo blij voor ons zouden zijn als voor zichzelf. Gelukkig heb ik een hele goede band met mijn schoonzusje (ook met mijn broer!) en kunnen we het overal over hebben, dus dat is fijn en ik weet dat het daarom ook wel goed komt. Maar toch, dat stukje verdriet voor hun hè, zou het zo graag wegnemen.. Nogmaals bedankt voor je reactie!
Bij mij is de misselijkheid wel een stuk minder (morgen 10 weken). Ik gebruik ook Emefasene, ik heb inmiddels tabletten i.p.v. zetpillen en die vind ik een stuk beter werken! (Mss iets om te proberen?) Ook moest ik er 2 x daags 1 omdat 1 x daags niet voldoende deed. Op 2 x daags 1 tablet kon ik goed functioneren (2 x daags 1 zetpil voelde ik me nog beroerd) Nu al 2 dagen 1 x daags 1 tablet genomen en dat gaat ook goed. Dus hier word het wel minder, hopelijk bij jou ook snel!
@so blessed wat ben jij trouwens een sterk en lief mens zeg, zoveel meegemaakt (wat vreselijk om je zoontje te moeten verliezen met 21 weken ) en dan nog aan het belang van anderen denken. Ik wens je een prachtige zwangerschap met een heel mooi gezond kindje!
Ik mag max 3 keer per dag een zetpil. Zelfde medicijn als jij. Maar misschien duurt het wat langer voor het werkt? En anders kan ik idd de pillen nog eens vragen. Ach ja... het is ook niet het ergste in de wereld. Want het is voor een goed doel.
Ik zat met hetzelfde bij mijn zus. Ze hebben 1 kindje gekregen via icsi maar de de icsi pogingen voor een tweede kindje gingen steeds fout. Haar vriend heeft toen ook aangegeven dat hij blij is met 1 kindje en wilde stoppen met de medische molen. Na lang praten hebben ze besloten er dan ook mee te stoppen en het bij 1 kindje te laten. Voor mijn zus vond ik het heel erg om te zeggen dat we een tweede krijgen. Dagen ben ik ermee bezig geweest hoe ik het moest gaan zeggen. Ze wisten dat we bezig waren maar na twee jaar dacht ze waarschijnlijk daar komt geen tweede meer. Ze dacht dat we gestopt waren met proberen omdat ik een burn-out had. Ze was blij maar zag ook erg veel verdriet toen ik het vertelde. Heb meteen uitgelegd hoe ik me voelde tegenover haar en ze zei dat het niet erg was maar ze is nu totaal niet geïnteresseerd in de zwangerschap. Neemt echt afstand voel ik. En dat snap ik maar het doet ook pijn. Bij onze eerste kindjes waren we samen zwanger en uiteindelijk ben ik te vroeg bevallen waardoor onze kindjes maar 19 dagen verschil in leeftijd hebben. Het was zo speciaal samen zwanger zijn. Maar nu ze afstand neemt weet ik ook niet meer wat ik moet zeggen of doen. Ik laat het maar even rusten en hopen dat ze bij trekt. Misschien een idee om het ook gewoon eerlijk aan te geven hoe je je voelt net zoals ik heb gedaan. Meer kun je niet doen.
Vervelend @noordbrabant1981 , maar je bent nog zo kort zwanger, dus ze zal het ook vast nog maar kort weten. Geef het nog tijd, je zwangerschap duurt nog heel wat weken. Ik moet wel zeggen, ik heb het zelf ook soortgelijk meegemaakt vanuit de kant van je zus (man wilde ineens echt geen tweede kind, terwijl mijn wens heel groot was). Helaas heb ik mij er tot zelfs na de geboorte niet echt overheen kunnen zetten, het bleef pijn doen. Vooral hun geluk na de geboorte.
Wat erg voor jou zeg! Ik begrijp dat het heel erg moeilijk is voor jouw zus, maar jeetje wat moet dat ook moeilijk zijn voor jou! Ik hoop heel erg dat ze toch nog een beetje ‘bijtrekt’.. Mijn nichtjes (zusjes) hebben het ook meegemaakt, mijn nichtje heeft 2 keer moeten bevallen van een overleden kindje, daarna werd haar zus zwanger.. dat was heel moeilijk, voor allebei! Gelukkig hebben ze nu beide gezonde kindjes. Moeilijke situatie hoor...
Wat een hoop verdriet zeg.... zo ontzettend moeilijk als er zo'n sterk gevoel bij komt kijken... mijn beste vriendin ook 4 jaar over de twee gedaan. Vond ik toen ook erg moeilijk om te vertellen, maar je kan idd beter eerlijk zijn over je gevoel.
Hier gister naar vliegende vrienden geweest, wat een ellende zeg! Mijn zusje heeft mij na 2 uur opgehaald, zo druk en ik kon niet meer staan. Dit was echt ellende voor mijn bekken, hoop dat het weer bijtrekt want nu op dit moment kan ik niks doen dan alleen liggen en zitten afwisselen. Was vergeten hoe erg pijn dit deed...
Oh jeetje wat erg dat je daar nu al zo’n last van hebt. Is dat normaal al rond deze termijn? En kunnen ze daar iets aan doen?
Meiden ik ben sinds een half uur echt super super misselijk. Hele tijd nog niet geweest. Tot overgeven toe! In combinatie met extreem moe. Zwangerschapskwaal of komt de griep er aan?