Wat vervelend dat je je daar zo onzeker over voelt . Iedereen heeft waarschijnlijk alleen gezien dat jij er zo leuk uit zag, daarin maakt gewicht helemaal niks uit. Fijn te horen dat je plezier hebt gehad
Ik hoop dat Glannis Grace wint met die Amerikaanse show, dan mogen ze haar daar meteen houden. Wat een overdreven doos is het toch blegh!
Een hele hele hele hele dikke knuffel, laat de tranen maar stromen. Tranen van verdriet maar vooral van liefde. Het gemis is een teken hoeveel je van haar houdt. X
@Mississippi ik werd vannacht wakker om 4 uur en opende zp. Je bericht deden de tranen voluit rollen, wat een pijn, wat een hel moet jij doorstaan, ik kan me er geen voorstelling bij maken. Ik kon er gewoon niet meer van slapen. Het leven is zo oneerlijk! Maar inderdaad, wat een liefde spreekt uit je bericht. Koester die mooie herinneringen.. *knuffel*
Één keer per week kom ik op de kamer van de oudste. Zijn vader brengt hem altijd naar bed. Vanmorgen trok ik de deur open en een gigantische stank kwam me tegemoet. Ik mopper altijd dat hij de katten niet op zijn kamer mag laten ivm de haren, maar meneer doet het raam open en laat de oudste kat altijd op zijn bed slapen. Had het idee dat er een kat onder zijn bed had zitten schijten, bah... Allereerst al gemopperd dat hij zijn troep op moet ruimen (heb alles op een hoop gegooid en meneertje is nu aan het sorteren) en toen zijn beddengoed afgehaald. Kom ik daar een dode muis tegen Gadverdamme! Kon wel over mijn nek gaan! Meteen alles met chloor aan het schoonpoetsen, bah bah bah... Straks nog een keer met allerlei desinfectie spul er doorheen. Te vies voor woorden gewoon. Voel me nu zo vies, zo'n slechte moeder. En vooral boos op mijn vriend die er nooit wat van zegt als het een troep is. Hoorde hem al over dat het stonk gisteravond, maar opruimen kan die kerel zelf ook niet, geen wonder dat zoon net zo is. Bah bah bah.
Gatver wat smerig!! Ik word er spontaan misselijk van Doet mij denken aan mijn moeder, haar winterjas stonk zo erg. Nadat ze hem 4 keer had uitgewassen was de geur nog niet weg. Uiteindelijk de jas opengeknipt, zat er een dode muis in de voering, bah bah bah Wat ik me trouwens wel afvraag, je komt maar 1 keer per week op zijn kamer?Moet je nooit iets op zijn kamer leggen, iets schoonmaken ofzo? En staat z'n deur dan ook nooit open dat je niet ziet dat het zo'n rommel is?
IEUW! Nee, 1x per week kom ik er om schoon te maken en de schone was in de kasten te leggen. Elke ochtend doe ik de deur wel open om hem wakker te maken voor school, maar aangezien die deur naar binnen open gaat en hij de troep er achter verstopt... En daarnaast heb ik het opgegeven om zijn speelgoed op te ruimen. 1x per week pak ik een vuilniszak en zeg hem "jij of ik?" En dan is hij snel met opruimen hoor, zodat ik daarna aan de slag kan
2,5 uur poetsen laten... Ruikt t nog steeds naar dode muis. Volgens zoon ruikt het naar het zwembad van Duinrell trouwens. Zal wel aan mij liggen dan.
Wij hadden in die tijd wel 3 hele computers op school staan en dat was al heel modern. Dus we leerden het op ouderwetse typemachines. Groep 8 was dat, toen was ik een jaar of 10, dus 1990 was dat. Ik heb toen echt goed met tien vingers leren typen. Maar daarna heel lang niks meer getypt. Tegen de tijd dat ik weer vaak achter een pc zat was ik het verleerd. Ik kan redelijk snel typen en ook zonder naar het toetsenbord te kijken. Maar maak dan wel veel fouten.
Hoe oud is je oudste dan en waarom trekt je partner niet eerder aan de bel als die wel vaker daar komt.
Ik ben een soort van het vertrouwen in/met I. kwijt.. Begin juli is ze opgenomen geweest voor de hongerprovocatie, super heftige weken gehad en na ongeveer een maand gingen we zonder sonde naar huis. Thuis ging het allemaal wel oke. Ze eet bij lange na nog niet ‘normaal’, maar voor haar doen wel genoeg. Maar de laatste dagen gaat het allemaal weer zo moeizaam en is het soms echt een strijd terwijl dat juist niet mag. Vrijdag controle bij de kinderarts gehad, is ze wéér afgevallen. En ik kan echt alleen maar huilen van frustratie en het idee van ‘daar gaan we wéér’. En vind het ook zo fout van mijzelf, ze doet vast zo haar best en ze is van zo ver gekomen. Maar ik geloof er gewoon even niet meer in geloof ik.
Wat verdrietig zo’n terugslag. Wat zei de kinderarts? Hebben jullie een plan meegekregen of is het gewoon nog even aankijken of ze het zelf weer oppikt?
Oudste is 8. En partner trekt niet aan de bel omdat hij zijn eigen troep ook overal laat slingeren, dus dat opruimen komt er 1x per week van wanneer ik er met de bezem doorheen ga. Dat het stonk op de kamer dacht vriend dat doordat zl stinkscheten liet (die jongen kan idd erg stinken) maar vanmorgen was wel heel extreem. De geur was van een scheetlucht naar "iets ligt dood te gaan" gegaan dus. Brrrr... Na een dag luchten is het gelukkig een stuk beter. Heb 2,5 uur gepoetst en geschrobt, telkens weer opnieuw. Het raam blijft nog wel even open staan daar. Vriend ruikt het nu niet meer. Ik met m'n zwangerschapsneus helaas nog wel. Of het is er gewoon ingebrand?
Heb even moeten googlen wat hongerprovocatie precies is. Lijkt mij ontzettend moeilijk als je je kind onvoldoende ziet eten en af ziet vallen. Heeft de kinderarts nog wat tips meegegeven? Zo niet dan zou ik aan de bel trekken dat je wat extra ondersteuning nodig hebt. Je frustratie is heel erg goed te begrijpen, je wil graag dat je kind voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt en dat lukt haar kennelijk niet op dit moment. En je dochtertje voelt misschien wel wat van je frustratie en dan is het misschien goed om ondersteuning te krijgen zodat je niet in een vicieuze cirkel raakt. Moeilijke situatie hoor, maar neem jezelf niet kwalijk dat je frustratie voelt want dat zou denk ik iedere moeder in zo'n situatie voelen.