https://www.rtlz.nl/life/carriere/artikel/439906/ja-geef-maar-toe-je-hebt-een-werk-echtgenoot OMG ik heb een ‘work husband’.
Biecht: Ik zou nu keihard moeten werken maar ik kan me niet concentreren. Door Facebook en ZP en WA en en en. Tijd om Self Control aan te zetten en eens flink aan de slag te gaan!
Bij de geboorte van mijn zoon is er ook een enorme angst geboren bij mij. De angst om hem weer te verliezen. Op een dag als vandaag, met het afgrijselijke niet te bevatten ongeluk met de kinderen in de bakfiets, scheur ik bijna uit elkaar van ongeloof en verdriet. Het grijpt mij zo aan, ik moet bijna overgeven ervan. Het idee dat je kind voor altijd weg is, zomaar, BAM. Ik weet dat hier ouders zijn die deze hel hebben meegemaakt, en zij voelen misschien op dit moment de enorme marteling waar de familie van deze kinderen doorheen zal gaan. Niet te bevatten. En mijn angst groeit elke dag meer en meer en zorgt ook dat ik twijfel of ik een tweede kind wil. Slaat misschien nergens op, maar alles wat je hebt kun je zo weer kwijt zijn. En alles gaat gewoon keihard door. Kon alles maar heel even stilstaan. Gewoon om keihard NEE te gillen tegen alle ellende! Of beter nog, konden we de tijd maar terugdraaien. Voor nu ben ik kotsmisselijk en beroerd. Mijn gedachten zijn bij de kinderen en nabestaanden. En alle ouders hier die een kind verloren hebben. Sorry voor dit verhaal. Ik ben er helemaal stuk van.
Nou, vreselijk he. Ik heb net eerst maar even extra geknuffeld. En hoewel ze nu lopen te klieren kan ik niet echt boos worden op ze, dankbaar dat ze elkaar tenminste nog dwars kúnnen zitten
Ik ervaar dit ook precies zo. Het maakt mij soms voorzichtiger of bezorgder naar mijn kinderen toe dan ik zou willen zijn. Op zo’n dag als vandaag bessef ik weer dat het leven vergankelijk is. Zowel dat van mij als dat van mijn dierbaren. Beangstigend vind ik het.
Nee, helaas niet, m’n man (die er wel mee rijdt) heeft ‘m pas nog gezien en vindt nog dagelijks spinnenwebben in m’n auto.
Ik denk dat elke ouder deze angst herkent. Ik in ieder geval. Kinderen zijn de mooiste liefde, maar de diepste angst!
Ik heb het halve huis schoon gemaakt om niet aan dat ongeval te hoeven denken. Twee van de drie kinderen zijn op de opvang, alleen de jongste van 3 weken is thuis. Ik moest de neiging weerstaan om de andere twee vanochtend direct weer op te halen... Dit had ik vroeger niet. Ik ben zo'n softie geworden sinds ik kinderen heb...
Ik zit op m'n werk waar al het nieuws rondom het ongeluk extra hard binnenkomt... kon ik de kinderen nu maar gaan halen.
Ik heb net met mijn dochter poopsie slime surprise gemaakt en ik ben jaloers dat ik geen kind meer ben. Er zitten zo veel leuke tussen, en ik wil ze allemaal
Ik wil dat deze dag gewoon heel snel voorbij gaat. Ben nu op de sportschool waar ik iets teveel details hoor, van mensen die aanwezig waren of iemand kennen of een foto doorgestuurd hebben gekregen en deze ineens onder mijn neus steken etc. Deze stad is helemaal gek van verdriet en ongeloof en ik merk dat ik er even niks meer van wil horen.
Ik vind dit geen gek idee hoor, een forum waarbij je niet eerst elke reactie in kladblok hoeft te typen vanwege een bug klinkt heel aantrekkelijk. Biecht: ik doe de totale negeermodus qua nieuws.
Knuffel, en wat onbeschoft weer van mensen die dus foto's/ filmpjes hebben gemaakt en dat dus ook nog eens ongevraagd laten zien.
Je verwoordt precies hoe ik erover denk... heb keihard huilend in de auto gezeten vanmiddag op weg naar huis vanuit mijn werk. Was er echt ziek van en wil niet eens eraan beginnen te denken hoe het voor de betrokken mensen moet zijn. Mijn hart breekt iedere keer dat ik eraan denk of het weer voorbij komt op het nieuws...