Fijn als ze zo met je mee denken. Hier moest ik al flink doordrammen om emlazalf vooraf en ook tijdens de opname en de controles achteraf hebben ze wat dat betreft verder niet mee gedacht. Inmiddels ben ik daar dus zelf wel stelliger in. Wat dus ook maakte dat de vaccinaties anders zijn gegaan dan 'standaard' (hier een centrale dag waarop weet ik het hoeveel honderd kinderen ingeent worden ed), maar ook dat kostte hier flink wat moeite...ook artsen zijn zo van 'stel je niet aan, het is zo gebeurd'.
Ja, dat was waarom ik het de tweede keer toch weer probeerde bij KNO, arts was heel stellig;'Even in de houdgreep, zo gebeurd!' Maar met extra handen lukte echt nog steeds niet, daar waren ze met z'n allen erg verrast over, dat ze met 5 volwassenen een meisje van 98cm niet in bedwang konden houden. Maar goed, gelukkig troffen we toen een fijne kinderarts die het meteen genoteerd heeft en nu beginnen consulten al met 'goh, ze is wel sterk he...'
Ik zou eerst eens met je dochter om tafel gaan en uitleggen dat er dingen zijn die mogen en dingen zijn die moeten. Dit heeft bij onze kinderen flink geholpen doordat ze op die manier duidelijk voor hun was dat , wanneer het moeten is, ze geen inspraak hebben. Dus tandenpoetsen moet, medicijnen innemen moet, maar b.v gel in je haren mag. Ik meld vaak dat iets ingenomen moet worden (dan weten ze dus al dat er geen keuze is) maar laat het aan hun over op welke manier ze dit doen. Het maakt me ook niet uit hoe lang ze er over doen (en ja het heeft wel eens behoorlijk lang geduurd voordat mijn kind over de drempel ging en het medicijn in nam, en ja ik heb de arts ook wel eens moeten bellen voor een herhaal recept omdat mijn kind dacht dat het op te lossen was door het medicijn door de keuken te gooien). De houtgreep heb ik niet toegepast omdat dit voor mij lichamelijk helemaal niet mogelijk is , dus daarmee dreigen is ook nutteloos want de kinderen weten dit ook heel goed.
Ik denk dat het met zulke milde ziektes prima kan zo. Ik zou alleen oppassen met het neerleggen van de verantwoordelijkheid over een medische diagnose en behandeling bij een 6 jarige. Zij draagt nu feitelijk verantwoordelijkheid over haar gezondheid en wellicht ook de gevolgen? Eén bacteriële ontsteking (anders kreeg ze geen ab) gaat vanzelf over, de ander ontwikkelt zich door en kom je in een vergevorderde bacteriële infectie stadium. Nu zal dat wel meevallen denk ik, maar een kind lijkt me niet aangewezen persoon om de risico's hiervan in te schatten. En nu doet ze dat wel.
Niet helemaal. Wanneer het niet zo snel was opgeknapt had ik haar heus niet gevraagd of ze het goed vond dat ik de kinderarts ging bellen voor overleg. En dan had ze dan waarschijnlijk de keuze gehad tussen alsnog innemen of infuus. Ze was nu nog in een situatie dat ik dit risico wilde nemen om haar enige zeggenschap te laten houden over haar eigen lichaam. Want dat is ook wat we kinderen willen leren toch?
Maar dan is het dan ook prima? Al met al was je dus ook niet op zoek naar tips. Ik zou het wel op die manier communiceren met haar. Al krijg je het haast niet uitgelegd, ze is te klein om de consequenties te kunnen inschatten, dat blijkt ook uit haar keuze. Het is een 6jarig kind: ze kiest voor wat ze nu wil, en is niet in staat om de alternatief waar ze niks van afweet in overweging te nemen. Die is veel te ongrijpbaar.
Mijn zoontje wil ook geen ab kuur drinken...........totdat hij een ontstoken piemel had en zoveel pijn had dat hij alleen maar wilde dat de pijn over ging. Met hem overlegd hoe hij het dan wilde drinken. Gemengd met aarbeienyoghurt, scheutje ranja en rozijntjes erdoor. Oke en toen lukte het wel. 3 uur na het 1ste drankje was de druk van zijn piemel af en had hij al veel minder pijn dus in het vervolg kan ik dit gebruiken mocht hij ooit weer ab nodig hebben. De keer ervoor met een ontstoken vinger lukte het ook niet, gingen we hem dwingen dan raakte hij zo overstuur dat hij begon over te geven. Met een spuitje achter in zijn keel en het kwam er via zijn neus weer uit. Verschrikkelijk vond ik dat. Op een andere manier lukte het met geen mogelijkheid. Toen was de vinger de volgende dag ook al wat beter geworden en zei hij dat het zonder drankje ook wel beter werd .
Nou jawel. Want nu is het niet nodig gebleken maar wat als... Weet je het is zo dubbel. Hier wordt gezegd "een 6 jarige snapt heus het idee van medicijnen" er wordt ook gezegd "een 6 jarige kan dat niet overzien". Dan snappen ze het nut van medicijnen dus ook niet. Ze heeft ook een paar keer gevraagd "waarom moet ik dat drankje". Dan probeer je dat zo goed als kan uit te leggen maar kennelijk komt het niet aan. En ik heb een kind wat niet zomaar iets aanneemt, ze wil het eerst begrijpen. Goed, net de arts aan de lijn gehad die zou vandaag sowieso bellen. Ze denkt nu achteraf dat het wellicht geen bacteriële infectie is geweest maar een reactie op iets (muggensteek oid) Uitslag van de kweek had ze nog niet. Mocht het terugkomen dan mag ik rechtstreeks bellen en anders is het hopelijk niet tot ziens in dit geval
Mijn dochter raakte ook zo in paniek van de AB kuur. Dat "even in de houdgreep en klaar" is zo'n simpele zin. Zo werkt het niet. Hebben wij ook wel gedaan met als gevolg dat ze stond over te geven en kokhalzen ervan. Traumatisch. Uiteindelijk na hele lange tijd zover kunnen krijgen dat ik het op een lepel spoot. Zij een klein hapje nam gevolgd door meteen een slok zoete limonade. En dan elke keer een klein hapje en slok limo tot de lepel leeg was. Maar man man wat een gedoe. Als het trouwens over gaat zonder AB waarom dan de AB? Sowieso mag dit niet zomaar meer voorgeschreven worden. Hier doen ze bijvoorbeeld bij een oorontsteking nu niks meer, voorheen ook snel AB.
Gelukkig zelf nog geen ervaring mee, maar ik zou denk ik ook geen keuze laten in het wel of niet innemen maar wel in de manier waarop (wat veel mensen ook opperen). En dan i.p.v. een houdgreep (als dat dus niet werkt en het erger maakt), dan maar een 'langste adem'-aanpak. Gewoon aan tafel zitten en iets anders gebeurt er niet totdat het wordt ingenomen. Wel continue bespreekbaar houden dat zij dus mag kiezen op welke manier het wordt ingenomen, maar dat het wel moet gebeuren. En tot die tijd worden er ook geen andere leuke dingen gedaan.
Het is ook dubbel, want je zit nu in een 'geen-noodzaak' situatie met een probleem dat pas echt een probleem wordt in een 'noodzaak-situatie'. Nu maakt het immers niet uit dat ze weigert, maar hopelijk komt er geen moment dat het wel heel belangrijk wordt om ab in te nemen. En eigenlijk is dit gewoon iets wat zij niet kent (gelukkig) en niet begrijpt. Slikt ze ooit vitamines bijv? Ik zou dit namelijk aanpakken om haar te leren wat medicijnen zijn, waarvoor ze dienen, en dat ze vies smaken, stinken en toch nodig zijn. Want een trauma wordt er echt niet kleiner als een zkh en een prik aan te pas gaan komen..
Ik ben het deels met je eens. Mijn hele gevoel zegt ook, nee geen houdgreep, kind moet mij kunnen vertrouwen. Aan de andere kant, kind moet ook op jou kunnen vertrouwen dat je voor haar het beste doet, in dit geval een ab kuur. Hier zou dat dus toch in de houdgreep gaan ben ik bang. Bij mijn oudste ook wel eens moeten doen, vond ik ook heel erg, maar dat liever dan een kind in het ziekenhuis.
Je staat gewoon in je hemd nu, dat is nooit leuk natuurlijk... De dokter heeft "gedreigd" met een infuus in de hoop haar te motiveren, vervolgens weigert ze mee te werken en wordt nog vanzelf beter ook. Ik zou haar hier niet mee laten wegkomen in de zin dat zij denkt dat ze de regie heeft. Wat ik zou doen is tegen haar zeggen dat je hebt overlegd met de dokter, en omdat het al beter gaat hoef je geen drankje meer maar mag je een tabletje (een paar dagen). En dan geef je een vitamine D pilletje, die zijn lekker klein en redelijk makkelijk weg te krijgen. En je gaat dan net zolang met haar zitten tot het weg is, al moet het de hele middag duren. Want zij moet niet het idee krijgen dat ze wat dit betreft de dienst uitmaakt. Vind ik dan.
Dat klopt, achteraf ben ik er ook niet blij mee dat de arts dit zo gespeeld heeft, maar goed zij kon ook niet weten hoe mijn kind in elkaar steekt. Ik ga geen leugentjes vertellen, maar ieder zijn methode. Het gaat mij niet om de machtstrijd en die ga ik dan ook niet aan.
Ik vind dat je lang mee kunt gaan met een kind, door spel of verdoezelen met drinken of belonen met iets of eigen initiatief t.a.v. een oplossing, maar op een gegeven moment is het klaar: dan moet het er gewoon in. En als je dat daadkrachtig, overtuigd en snel doet is dat nooit een worsteling. Ik heb medicatie aan kinderen gegeven, kinderen gehecht, infusen bij kinderen geprikt etc., en nog nooit moeten afhaken omdat het niet lukt. Lukt bij eigen kind ook. Ik denk dat ze jouw twijfel proeft en daar zelf ook angstiger / twijfelender door wordt. Wat we in het ziekenhuis wel eens inzetten als laatste redmiddel bij bijv hechten was een kind in een laken inpakken, zodat je van al die rondzwaaiende armen en benen af bent.
Als ik het daadkrachtig en overtuigd doe - of die 6 verpleegkundigen en 3 artsen die het bij mijn dochter probeerden - dan is het een enorme worsteling, zonder resultaat, met overal braaksel. Ik ben met dit soort dingen heel doortastend, met andere dochter geen probleem, maar helaas reageren kinderen heel verschillend op dwang... Inpakken in een laken klinkt echt als zeer traumatiserend, gelukkig hebben ze dat hier niet gedaan.
Nooit een worsteling? Vraag me dan wel oprecht af hoeveel kinderen je hebt meegemaakt, maar anders mag je hier wel een keer langskomen, kun je zien hoe sterk kinderen kunnen zijn. En je laken tip vind ik heel erg. Helpt vast op dat moment, maar je helpt een kind ook aan een nog groter trauma. Belachelijk dat zoiets mag in een ziekenhuis.
Onze oudste moest toen hij 2,5 was ORS hebben omdat hij niks binnen hield. Alleen maar overgeven, zo sneu! Dus naar de huisarts en ORS meegekregen. Maar dat wilde meneer dus niet innemen. Niet gemengd met diksap of iets anders, het lukte gewoon niet. Van de vervangende huisarts kreeg ik toen te horen dat we maar een trechter in z'n keel moesten drukken en het daar doorheen moesten doen. Papa moest hem maar in bedwang houden zodat ik dan de ORS kon geven. Eeeeeeeh sorry????? Was echt verbijsterd door dit advies toen. Hij is nog steeds niet goed in medicatie innemen, behalve vloeibare pcm, maar gelukkig ook nog nooit echt weer aan de orde geweest. Lijkt me erg lastig als een kind zo consequent weigert. Ik heb dan ook geen tips voor je, maar kan me voorstellen dat het als moeder erg vervelend is!
Vandaar: uiterst geval. Je kan een kind ook niet met een ongehechte wond rond laten lopen.. de 2x dat dat gebeurde viel echt heel erg mee, juist doordat er daarna geen horde verpleging en artsen meer hoefden zijn maar alleen papa, mama en arts. En als dat niet gaat heb je natuurlijk altijd narcose, maar narcose voor 2 hechtingen in een voorhoofd is wel heftig... Ik heb 9 maanden op kindergeneeskunde gewerkt, dus heel wat kinderen gezien. 1000, 1500?