Soms zou ik stieken willen dat er wel een omgangsregeling was. Ik ben echt dol op mijn zoon. Ik heb het geluk dat ik hem niet elk tweede weekend moet missen (of nog vaker), maar soms lijkt het me wel lekker, even een pauze, even opladen, even echt tijd voor mezelf. Ik vind dit echt een stomme gedachte want ik zou hem echt vreselijk missen.
Ik irriteer me echt aan t feit dat mn man zo traag is. Niet in zn werk, maar in zn praten. Net oudergesprekken gehad en ik heb weer t woord gevoerd. Hij reageert zo langzaam, zo traag en geeft soms antwoorden die nergens op slaan. Ik voel me dan zo'n bitch met een onderdanig mannetje die niks te zeggen heeft..
Ik kan me soms enorm ergeren aan mensen die vriendelijk hun hand opsteken als ik stop voor een zebrapad, obstakel of wegversmalling. Dan denk ik: ik stop niet voor de lol maar omdat je nou eenmaal voorrang hebt, loop/rij gewoon door. Vind ik dan weer heel onvriendelijk van mezelf, want het is alleen maar aardig en beleefd.
Dat heb ik ook! Ik was drie jaar en mijn vader vertrok met de noorderzon. Ongeveer vijftien jaar later kregen we weer contact. Ik heb hem nooit gemist. Wel een korte periode van nieuwsgierigheid over hoe hij eruit zou zien en of ik op hem leek. Ook dat ging weer over. Vooral niet schuldig voelen. Hoe kan je nu iets missen als je niet eens weet wat je mist?
Mijn man heeft een darmprobleem, maar ik erger me toch heel vaak aan het feit dat hij heeeel lang op de wc zit. (Echt ook midden in de ochtend- en avondspits...whaa) Ik vind prestaties heel belangrijk, van mezelf, van mijn man en van mijn kinderen, maar spreek dat zo min mogelijk uit. (Maar weet dat het toch vaak doorschemert in mijn uitingen). En ik erger me aan moeders die niet werken, maar wel roepen hoe druk ze het hebben.
Dat werkt dus niet......Hij heeft bijv het straalkacheltje in de badkamer ooit uren aan laten staan, toen vloog de hoofdstop erdoor. Uiteraard gelijk een briefje opgehangen op de badkamer deur dat deze uit moet na het douchen om nog geen maand later hetzelfde te doen en toen is de hele bovenkant van mijn wasdroger weggesmolten..... En nog steeds laat hij hem regelmatig aanstaan. Meestal ben ik zelf thuis als hij onder de douche staat, maar niet altijd. Terwijl dat A4 tje er nog steeds hangt.
Aaaah!!!! Zieke mannen zijn zo irritant! Altijd als je eindelijk een keer een paar uurtjes het huis voor je alleen hebt. Of dat je dan de kinderen naar school moet brengen, terwijl je eigenlijk vroeg op het werk wilde zijn. Grrr. En dan ook nog verwachten dat je met een kopje thee en een tabletje aan zijn bed staat. Oh ja... En bij de helft van de topics hier denk ik bij m'n eigen: zeur toch niet zeikwijf!
oh dit is zó herkenbaar. Ik ben altijd degene die het woord voert, telefoontjes pleegt, met mensen praat, als er wat gebeuren moet in huis ben ik degene die mijn schoonvader of zwager belt, want man is niet handig, maar zal ook niet zelf zijn vader of broer vragen.... En inderdaad: mensen denken dus dat ik hier de broek aan heb, omdat mijn man zo niet ondernemend is (zeg maar gerust: dom op zijn gat blijft zitten totdat een ander het geregeld heeft) Er zijn zelfs mensen die mij een bitch vinden (weet ik via via) omdat ik degene ben die zorgt dat de dingen hier in huis blijven lopen en ik degene ben die haar mond opentrekt. Maar als ik niet praat, bel of regel, gebeurt er niks.
Oef, had dit beter niet kunnen lezen. Ben zwaarlijvig en ben bang dat mensen me daardoor niet serieus nemen Mijn erge gedachte; een koppel in onze kenniskring waarbij ik me dood irriteer aan het feit dat ze geen actie ondernemen (depressie/ziekte/psychische klachten/structurele problemen ivm huishouden etc).
Heel herkenbaar, mijn vriend is gewoon totaal niet sociaal met andere mensen en pakt dit soort dingen dan liever niet zelf op. Moet ik dan weer doen... En over ziek zijn van mannen: vriendlief heeft pok regelmatig wat dat ik denk ‘man up’ en doorgaan joh ipv lopen zeuren.
- Wat mij betreft mogen alle wespen dood. Ik vind ze kut en niet nuttig. - Ik neem mensen die veel spellingsfouten maken niet serieus. Terwijl ik zelf ook heus niet alles perfect schrijf. - Mensen die in joggingsbroek, legging of trainingspak lopen ook niet trouwens. Ik snap het ook gewoon niet? Trek even kleren aan als je naar buiten gaat. - Ik ben heel erg prestatiegericht en wil graag het beste in mijzelf naar boven halen en verwacht dit ook van mijn kinderen.. Probeer dat niet altijd te laten blijken, maar kan wel balen als ik weet dat ze iets beter kunnen.
Het gaat natuurlijk over onrealistische etc gedachten, dus t zou me niets moeten doen. Maar merk dat dat het toch wel doet, gevoelsmatig. Daarom is dit bij mij ook iets wat ik mezelf moet aanleren, ipv iets wat van nature zo is. Ofzo..
Ik snap het wel. Ik vind het zelf ook niet leuk. Maar ik heb mij altijd zo druk gemaakt om wat anderen vinden dat ik het nu probeer om te draaien (gaat niet vanzelf).
Ehh schuldig... Ik werk niet, ben voltijds 'carer' voor mijn man. (ik woon in uk en hier is carer dat ik voltijds voor hem zorg, ik werk officieel niet maar wordt niet opgeroepen voor sollicitaties omdat ik dus bewezen een miniumum aantal uren bezig ben met de zorg voor mijn man). Daarnaast zorg ik ook voor een tante van mijn man, zij is niet al te best te been, valt vaak en leerproblemen. Boodschappen en belanrijke post, rekeningen betalen doe ik voor haar. Mijn oudste heeft vermoedelijk autisme, ben 3 jaar van het kastje naar de muur gestuurd maar nu eindelijk doorverwezen om een diagnose te stellen. Dus ja soms wel 'druk druk druk' maar ik werk niet en moet ook niet klagen dan.
Dat de oudste van mijn man en zijn ex bij een psychiater loopt vanwege problemen die een poosje geleden begonnen waarvan ik dacht: hebben vader (mijn man dus) en moeder nou totaal niet door dat het door hún handelen komt? Dat dat kind veel te veel moet presteren, altijd een tien moet zijn en dat ze overal de beste in moet worden. Dat als ze gaat drummen in een bandje, mijn man meteen zegt: als je het goed doet kun je net zo groot als..... worden. Snapt ie dan niet dat iets ook alleen maar leuk kan zijn/hoeft te zijn? Dat ik doodsbang ben dat hij bovenstaande druk op de kinderen van ons samen gaat uitvoeren. Dat hij zichzelf een gewéldige vader vindt naar zijn oudste dochter, zijn eigen aandeel niet inziet maar wel álle negatieve dingen benoemt die zijn ex doet bij hun dochter. Dat hij hier niet op aan te spreken is. Dat hij samen met zijn ex bij dezelfde instelling waar hun dochter ook zit, in een groep zit om hun dochter te ‘helpen’ en zo herkenning te vinden in haar gedrag. En dan thuis vertelt dat de therapeut het ook zo goed vindt hoe hij dingen aanpakt. En het ergste: dat ik mijn stiefdochter ervan verdenk dat haar gedrag en het uiten van negatieve gevoelens (zichzelf snijden) één grote vorm van aandachttrekkerij is en niet serieus is bedoeld. Het lijkt erop dat er nu niets meer aan de hand is. Ze eet weer gewoon (was al vega en besloot ook maar even Vegan te worden terwijl ze als vega al niets lust en het al een hel is om iets voor haar te koken), heeft hier drie weken vd zomervakantie lopen vergallen met haar chaggie hoofd terwijl er hier ook nog twee kleintjes rondliepen waar het wél een leuke vakantie voor had moeten zijn, haar ouders zijn druk in de weer met haar en vooral: zijn weer even ‘samen’, is niet meer somber. Kortom: heeft in alles haar ‘zin’ gekregen en naar haar hand gezet ben ik bang. Zo bang dat ik me afvraag als de aandacht stopt, wat ze dan gaat doen. Negatieve aandacht is natuurlijk ook aandacht en als je al jaren ondergesneeuwd wordt bij je moeder thuis omdat alles goed lijkt te gaan, tja wat doe je dan als niemand meer zegt hoe goed je bent? Juist...