Dat merk ik ook bij mezelf. En dat neem ik mezelf dus ook weer kwalijk. Het voelt als een principiële spagaat. Enerzijds denk ik: "Jij hebt net zo goed recht op je mening en onze stemmen gelden even zwaar," en anderzijds voelt het haast als een bedreiging van mijn kernwaarden die ik simpelweg niet wil erkennen, laat staan serieus nemen.
Ik ben hier niet helemaal mee eens. Zeker niet over dat stukje keuze welke politieke partij je kiest. Die mensen die voor PVV of FvD kiezen zijn natuurlijk niet bij voorbaat niet intelligent want waarschijnlijk vinden zij jou niet intelligent. Politiek is een onderwerp want ongelooflijk persoonlijk is. Ik vind namelijk dat mensen hun eigen keuze hierin heeft en niet gelijk afgeschilderd mogen worden als niet intelligent of respect verliest voor diegene. Daarom heb ik ervoor gekozen om niet in discussie te gaan over politie, geloof en voetbal. en ik respect ieder zijn mening of diegene moet mij niet meer respecteren om mijn mening.
Ja heel erg, maar ik heb dat precies zo. Als ik van iemand hoor dat die PVV gestemd heeft kan ik die bij voorbaat al bijna niet meer serieus nemen als het om zulke zaken gaat. Laatst ontdekte ik dat van een oud collega die ik nog op fb heb. En steeds als zij bij een nieuwsitem reageert gaat er door mn hoofd: "ja maar zij stemt PVV".
Dat minder intelligent komt niet per se door het verschil in mening maar door het beeld dat mensen bij een PVV stemmer hebben (ook al klopt dat niet bij iedereen). Blikje bier in de voortuin en maar lallen over wat er zo f****d up aan Nederland is, met kreten als : "Geertje!!! Ik denk niet van iedereen die iets anders stemt dan ik dat die minder intelligent is, maar ik hoor niemand roepen: sybrandje, of lodewijkje...
Ik kan echt heel erg boos en verdrietig worden van alle uitkering-vooroordelen. Vraag me dan af of de mensen in mijn omgeving ook zo over mij denken/praten, als ze mij toevallig tegenkomen op een goede dag. Onzichtbaar ziek is óok ziek.. Ik weet dat het onwetendheid is. Ik weet dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar ik heb dan ook echt wel hele oneerlijke gedachten of ze eens willen ruilen. Zeik niet zo over dingen die je niet weet, en ben blij dat je kán werken.
Hier ben ik het mee eens, gelukkig heb ik een fulltime job maar kan me goed voorstellen dat het verdrietig is als je weet dat mensen zo over "uitkeringstrekkers" (ik noem het liever "uitkeringsgerechtigen") denken. Natuurlijk zijn er mensen die er misbruik van maken, maar ook veel mensen niet. Sterkte met de situatie die je mee maakt!
Er is een verschil tussen uitkeringstrekkers en door medische redenen niet kunnen werken. Het zit m denk ik vooral in het niet willen werken van een heleboel mensen. En niet in het niet kunnen. Over het niet kunnen hoor je ook niemand vallen. Juist voor diegenen zijn er uitkeringen in het leven geroepen! Maar mensen die prima medisch gezien in staat zijn om te werken maar dit gewoonweg vertikken want t is wel lekker makkelijk zo’n uitkering waar je geen fluit voor hoeft te doen, en als ze gaan werken gaan ze erop achteruit....dat soort types worden m.i. Bedoeld met uitkeringstrekkers.
Ik denk ook niet dat jij op zaterdag een beetje loopt bij te beunen en taarten maakt voor belachelijke prijzen. Of een schoonmaakbaantje zwart erbij hebt. Ja DAN kan je gewoon werken en moet je niet zo zielig doen. Chronisch ziek is wat anders...
Dat is het lastige met dat het onzichtbaar kan zijn aan de buitenkant. Dan is er al vaak genoeg een reactie geweest dat mensen niet geloven dat je het niet kunt.
Vervelend dat mensen zich aangesproken voelen door dingen in dit topic. Ik geloof niet dat het iemand zijn bedoeling is om mensen een vervelend gevoel te geven. In mijn ogen gaat het om onredelijk/kortzichtige/onterechte gedachten, waarvan de denker ook weet dat ze onterecht zijn. Dat die gedachten door je hoofd schieten, wil dus absoluut niet zeggen dat je ze meent of er naar gaat handelen of diezelfde gedachte ook zal hebben als je wèl weet wat er speelt.
Ik vind het onterecht dat mensen een maagband vergoed krijgen van de verzekering. Sowieso vind ik het nogal een "makkelijke" manier om gewicht te verliezen. Eigenlijk zouden ze deze mensen meer doorzettingsvermogen en vastberadenheid moeten geven. Slaat nergens op maar als iemand tegen mij verteld over zo'n operatie dan denk ik dat stiekem altijd. Ik spreek het ook niet uit overigens. En ergens weet ik wel dat het heus niet "makkelijk" is met een maagband maar stiekem denk ik dat dan dus toch.
Dit is een topic over gedachten die onrealistisch of kortzichtig zijn. Daar toch op reageren doet dit topic een beetje teniet. Dat jij ervoor kies niet in discussie te gaan is prima, maar dat hoef je m.i. niet hier aan te geven. Hier gaat het over persoonlijke gedachten waar je niet trots op bent of hoeft te zijn.
Ik vind een tweede leg, door gebeurtenissen in de omgeving, haast per definitie zielig voor de eerste kinderen. Hierdoor vind ik gescheiden ouders die erg snel weer een ander hebben ook verschrikkelijk egoïstisch.
Ik schrijf dat het voor mij niet zuiver voelt dat ik mensen niet als volwaardige gesprekspartner zie. Dat ik me daar niet goed over voel is het thema van dit topic. Verder haal je iets heel anders uit mijn stukje dan wat ik denk dat de essentie is. Ik zeg niet dat mensen die zeggen dat ze op de PVV of FvD stemmen niet intelligent zijn, maar ik heb daar wel vooroordelen over waar ik niet trots op ben. Intolerantie komt in vele vormen, echt niet alleen op het gebied van de multiculturele samenleving. En iemands motivatie om op een bepaalde partij te stemmen kan ontzettend slecht onderbouwd zijn, ongeacht welke partij dat is. Ik noemde als voorbeeld mijn moeder en de redenen waarom zij op FvD stemt.
Oh zo herkenbaar. Ik denk dat ik achteraf te jong was.. voor alles, samenwonen, kinderen, etc. En ik zou ook niet meer bij mijn man zijn zonder kinderen. Ik zou überhaupt niet eens een relatie met m willen als ik de tijd terug kon draaien
Als mijn kinderen een off dag hebben ( lees: schreeuwen , huilen, krijsen en vooral niet luisteren) Dan denk ik stiekem wel eens : ik wou dat ik jullie had doorgeslikt !
Ik werk inderdaad niet (zwart) nee, maar mensen die mij niet goed kennen zullen ook echt wel iets vinden wanneer ik een hele dag met mijn kinderen naar de efteling ga, ga sporten of mijn huis opnieuw behang. Want dan zou ik toch ook moeten kunnen werken? Mijn buurvrouw of medeschoolpleinmoeder weten niet wat er binnenshuis gebeurt, die zien hooguit de dingen die ik op Facebook plaats (goede dagen) en mijn medische dossier gaat ze geen zak aan. De enige die weet hoe het echt zit, is degene die mijn uitkering heeft toegekend. Ik vind dan ook dat de mensen die er echt zwart naast werken rustig gemeld mogen worden, maar in de praktijk zullen dat er veel minder zijn dan de media je doet laten geloven, maar zo blijven de vooroordelen wel in stand. Ik begrijp overigens gerust dat dit topic bedoeld is voor onterechte/..... gedachten, maar het stak me wel even dat in net die post daarover er bij vermeld werd dat het waarschijnlijk niet onterecht is maar de waarheid.
Nog iets waar ik niet trots op ben: ik haat de vriendelijk bedoelde betrokkenheid van collega's. Ik heb een chronische aandoening waardoor ik beperkingen heb op het gebied van werk. Na een tijdje thuis te hebben gezeten ga ik nu weer aan het werk en ben mijn uren aan het opbouwen om te kijken wat ik nu wel en niet meer kan. Ik heb met al het personeel binnen onze organisatie te maken, dus ik word constant aangesproken en mensen vragen dan, eigenlijk heel aardig, hoe het met me gaat. Ik word daar agressief van. Ik wil niet constant bevraagd worden. Mensen stellen zonder gêne allerlei medische vragen waarvan ik de antwoorden voor mezelf wil houden, ik moet twintig keer per dag dezelfde samenvatting geven van mijn huidige status en als ik ze een paar weken later weer zie, krijg ik dezelfde vraag! Terwijl ik een chronische aandoening heb! Dat wordt dus niet beter, daar leer je alleen maar mee leven. Alle dagelijkse dingen staan in het teken daarvan en ik heb echt geen zin om dat ook nog eens tig keer in de week tegen allerlei mensen uit de doeken te doen op de werkvloer. Ik wil gewoon aan het werk, bemoeizuchtige lamzak, laat me met rust! Dit is de baas zijn tijd, bemoei je met je eigen zaken! Ik ben je vriendin niet, ik ben gewoon iemand die je toevallig kent, dus je hoeft niks persoonlijks van mij te weten! Laat me met rust!