Aanhakend op het vergoeden van maagverkleiningen etc.... Rokers hoeven wat mij betreft ook geen vergoeding te krijgen voor rook-gerelateerde gezondheidsproblemen. Ga eerst maar eens een paar jaar stoppen, dan verder kijken.
Ik weet niet of hij al voorbij is gekomen want ik heb niet alles gelezen, maar ik denk altijd "stel je niet aan!" als mensen zeggen dat ze "HSP zijn/hebben." En vooral als ze dat als excuus geven om sommige dingen niet te hoeven doen. Ik geloof er ook eigenlijk niet zo in, niet iedereen kan even goed met prikkels omgaan maar om daar nou meteen zo'n naam aan te hangen.. Ik heb zelf o.a. een angststoornis en een sociale fobie (gediagnosticeerd) en ik wéét hoe rot zoiets is, dus waar die jeuk precies vandaan komt weet ik ook niet goed. En ik zal het ook NOOIT hardop zeggen.
Ik snap niet dst mensen denken dat dikke mensen ongezond leven. Ik ken genoeg dunne mensen die ongezonder leven dan dikke mensen in mijn omgeving. Maar dat zie je niet omdat die slank zijn. Niet iedereen is dik omdat ze de hele dag volproppen met mcdonalds of chips En niet iedereen word dun door sporten. En waarom zouden bepaalde dingen niet vergoed mogen worden? Dat vind ik altijd zo’n onzin om dat soort dingen uit te kramen. Iedereen heeft wel wat, de ziektekosten zijn niet alleen hoog door dikke of rokende mensen.
Ik vind dat ze bij de voedselbank ook een regel moeten invoeren, rook je en kies je er dus zelf voor dure onnodige sigaretten te kopen dan heb je geen recht op een voedselpakket!
Viel mij ook al op. Alleen nu mag je er niks van zeggen, omdat mensen "zelf ook wel weten dat het niet hun meest fraaie gedachten zijn."
Mensen beoordelen jouw situatie op basis van de band die ze zelf hebben met hun ouders. Ze kunnen zich gewoon onvoldoende inleven in het feit dat jij emotioneel gezien geen band hebt opgebouwd met je vader en dat je het daardoor heel anders ervaart. Mijn vader heeft er zelf voor gekozen om te vertrekken, waarom zou ik daar mijn hele leven om moeten treuren? Hij kiest ervoor om geen emotionele band met mij op te bouwen toen ik jong was met het gevolg dat deze er ook niet was. Ik ben niet boos, maar ook niet verdrietig. Ik vond mijzelf ook niet zielig als kind. Gewoon niks. Het was gewoon zo, ik vond het prima en ik miste hem niet, omdat ik nooit anders gewend ben. Mensen verwachten dat je van alles voelt in zo’n situatie en dat je minstens zwaar in de put moet hebben gezeten. Je voldoet niet aan hun verwachtingspatroon en dat schijnen sommigen nogal moeilijk te accepteren vinden. De vraag is over wie dat nu echt wat zegt . Overigens heb ik sinds acht jaar weer goed contact met mijn vader en nauwelijks met mijn moeder. Daar vinden mensen ook van alles van. Heel vermoeiend.
Viel mij ook al op! Ik vatte 'm zelf veel persoonlijker op, met gedachten als: ik twijfel vaak of mijn kind van me houdt/of ik mijn werk goed doe enzovoorts. Mensen zijn volgens mij over het algemeen bar slecht in zich inleven. Ik heb het zelf ook hoor, dan denk ik bijvoorbeeld: wow, je was 30 toen je voor het eerst moeder werd, wat oud! Of: wow, je was 28 toen je voor het eerst moeder werd, wat jong!
Deze is echt onrealistisch en schaam ik me diep voor, Ik heb vaak medelijden met ouders met een lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt kind. Nogmaals, ik weet dat het totaal onrealistisch is en ik schaam me diep, maar dat gevoel van medelijden komt altijd omhoog.
Ik heb een collega die lichamelijk niet goed in haar vel zit, en heel zenuwachtig en onzeker is wat zichzelf betreft, ze heeft soms last van hyperventilatie en paniek aanvallen. Hier doet ze niets aan behalve pilletjes nemen om rustig te blijven. Ze wil voor haar lichamelijke klachten niet naar een arts omdat ze bang is dat die iets ergs gaat vinden.... laatst ging ze mij vertellen hoe ik om moest gaan met een hele heftige gebeurtenis en zei “ik weet hoe je je voelt, je moet dit en dit doen en vooral meteen weer aan het werk bla, bla, bla....” ik kan haar niet meer serieus nemen nu, ze heeft geen enkel idee hoe ik me voelde, en die tips van wat te doen sloegen nergens op! Ik zou wel willen roepen “kijk eens naar je zelf met je labiele gedoe! Ga eens voor jezelf zorgen en kraam niet zo’n onzin uit tegen mij!!!!! En doe vooral niet of je weet wat goed voor MIJ is als je niet eens weet wat goed is voor jezelf!” En ik vind dat ik het meeste recht heb op de pil nu er een leverings probleem is omdat ik endometriose heb en zo veel pijn en ellende krijg als ik deze niet meer zou kunnen krijgen. Als ik dan lees dat ze bang zijn dat er opeens veel tieners zwanger zullen raken denk ik “dan moeten die maar gewoon geen sex hebben!!! Mijn leven hangt er van af! Of ze brengen dat ongeplande kindje maar bij mij want ik kan er geen meer krijgen door die k*t ziekte!!!!
Ik vind het asociaal als mensen met kinderen met een nieuwe partner (al dan niet met kinderen) gaan samenwonen. Ik weet heus wel dat mensen niet hun hele leven alleen kunnen blijven en dat bijna de hele samenleving vindt dat kinderen zich moeten aanpassen en dat je ook een eigen leven hebt. Ik vind dat dus eigenlijk niet. Ik vind het super asociaal als je zomaar iemand anders in het leven van je kind stouwt. Ik denk dan altijd wat als iemand anders een willekeurig iemand uitkiest waar jij de komende jaren mee in een huis moet wonen en naar moet luisteren. Nog erger vind ik het als er dan een kindje bij komt met de huidige partner en je er dus voor kiest dat je ene kind wel altijd bij twee ouders kan zijn en je andere kind niet. Hartverscheurend. Totaal eenzijdige gedachte van iemand met een hekel aan de ' nieuwe partner' dus ik weet waar het vandaan komt. Tegen vriendinnen met stiefkinderen doe ik heel begripvol maar eigenlijk denk ik er heel anders over.
Als kind van gescheiden ouders kan ik je vertellen dat bij elkaar blijven voor de kinderen ( zoals mijn ouders eerst deden) nog veel schadelijker kan zijn.
Die vellen zorgen voor smetplekken en andere lichamelijke klachten. Dus uiteidelijk zal niet behandelen duurder zijn.
Ik heb echt een bloedhekel aan andermans kinderen Hier zijn echt maar een paar uitzonderingen op en vind dit echt heel erg van mijzelf.