Ga elke dag even wandelen of eens stukje fietsen. Frisse lucht en even je hoofd leeg maken, dat helpt bij een burn-out. Rommel in huis is rommel in je hoofd. Heb ik ook last van hoor, het is hier gewoon een bende. Teveel gewerkt de afgelopen maanden en een man die 1x per jaar stofzuigen voldoende vind. Oplossing: neem een huishoudelijk hulp. Scheelt je veel tijd en je komt thuis in een schoon huis. Daarnaast ruim op, gewoon lekker veel weggooien. Kamer voor kamer, kan zelfs plank voor plank zijn. En begin in de ruimte waar jezelf graag bent. Kleine stapjes.. desnoods vraag je moeder om te helpen (mijn moeder gooit heel makkelijk weg) B12, gewoon aan de HA vragen om prikken. En dan met een stootkuur. Duurt een paar weken voordat je verandering merkt hoor. Werk: het gaat niet dat jij de functie niet aan kan, maar dat werksituatie waar het hele team in zit vraagt om extra mensen. En als er niet iemand bijkomt, straks het team 1 voor 1 overspannen enz thuis zit. Een aantal weken, met een vooruitzicht dat het binnenkort beter gaat is goed te doen. Maar ik krijg het idee dat de situatie niet uitzichtloos is. Man: tja mannen zijn mannen. De vrouw mag en kan niet ziek zijn en als de man wat heeft, vergaat de wereld. Het enige wat je kan doen: hou je niet groot. Praat en zoek samen naar een oplossing. Het is niet makkelijk om eraan te beginnen maar wel noodzakelijk.
Vraag je B12 waardes op. Als jij geen veganist bent en dus gewoon dierlijke producten eet (melkproducten en/of vlees en/of eieren) en je B12 serum waarde is laag dan heb je een opnameprobleem. Dit gaat over het algemeen genomen niet over en heb je dan dus levenslang. En dit kan ontzettend veel klachten veroorzaken!! Zowel fysiek als psychisch. B12 tekort wordt enorm onderschat. Ook door artsen! Zelf had ik een laag normaal waarde van 158, maar kon nog amper lopen, pijn in benen, tintelingen handen/voeten/benen, krachtverlies, depressief, enorm snel geprikkeld (kort lontje), piep in oren, enorm moe, vreselijk wattenhoofd, enorm vergeetachtig, viel erg af, haaruitval etc. Ik injecteer nu al een jaar om de paar dagen zelf B12 (op voorschrift) en ik ben een ander mens geworden. Ik ben er nog niet, maar er zit nog steeds vooruitgang in. Zal wel mijn hele leven moeten blijven injecteren. Er is een groep of Facebook die veel informatie verstrekt over B12: B12 tekort, de vergeten ziekte
Ik was bij de oudste ook enorm moe, later kwamen daar wel andere gevoelens bij. Ik heb het gelukkig nooit mijn kinderen iets aan willen doen, maar werd ontzettend overbezorgd. Wou niks uit handen geven, overal de controle overhouden. Daardoor werd ik nog vermoeider. Sinds een jaar in therapie icm antidepressiva en ik begin nu langzamerhand mezelf weer te worden
T balletje is gaan rollen... Tegen verwachting in, stond ik vandaag ook op met hetzelfde verdrietige gevoel. Op werk kwam ik al aan met huilogen van gister en tijdens de verzorging van m'n bewoners, kwamen de tranen ook weer... Met collega gesprekje gehad, dat lucht al op. Ook huisarts even aan de telefoon gehad en die wil me zo snel mogelijk zien. Bloedprikken gaat sowieso gebeuren maar zij denkt ook dat ik richting een burn out ga. Al met al valt er al een hoop van m'n schouders, nu ik ook naar buiten toe heb toegegeven dat ik niet alle ballen omhoog kan houden
@Madelie Ik laat het sowieso weer prikken en zal het bespreken met de huisarts. Het is inderdaad niet de eerste keer. Heel lang geleden heb ik injecties gehad en de laatste keer dus weer een verlaging. Ik eet gewoon m'n vlees, eieren, enz.
Bij b12 kan je niet stoppen met injecteren behalve als de oorzaak van je tekort gevonden is en opgelost is. Dus eigenlijk had je nooit mogen stoppen want dan is het wachten op de volgende keer dat het te laag is..
Update: Vandaag een gesprek gehad op werk met m'n leidinggevende en de huisarts. Wat een opluchting! Leidinggevende reageerde heel fijn en moet een beetje afstand gaan nemen van de "problemen" op werk. Ik blijf wel werken, dat wil ik zelf ook. Morgen bloedprikken op vanalles en nog wat, ook weer b12. Over 3 weken een intake gesprek met iemand die het psychische gedeelte in kaart brengen en samen met haar bekijken we wat het beste traject is. Heb veel nagedacht en gepraat en ben er wel zeker van dat het (nog) geen burnout is. Wel chronische stress, wat uiteindelijk wel een echte burnout kan worden. Ik ben perfectionistisch, onzeker en een controlfreak. Daarnaast pieker ik heel snel, zie snel beren op de weg en kan dingen maar moeilijk loslaten. Op werk word er gekeken naar oplossingen maar ik moet ook met mezelf aan de slag. Cognitieve gedragstherapie, coaching in mindfullness, of wat dan ook. Maar in dat traject stap ik dus over 3 weken. Ben benieuwd... Vergeleken met vorige week gaat't beter maar nog steeds heel erg moe en snel labiel/emotioneel. Maar wel heel gemotiveerd om er iets aan te doen.
Heel veel sterkte meid. Het is ook gewoon heel zwaar allemaal. Maar je gaat er door komen. En je gaat heel veel leren over jezelf. Je bent niet alleen. Al voelt dat misschien wel zo .
Goed zo! Over perfectionisme: perfectie bestaat niet. Dus waarom zou je het nastreven? Goed genoeg is beter. Succes!
@Fietwordtmama Misschien ga ik't ook ooit geloven! Al vind ik het ergens geen slechte eigenschap... alleen in combinatie met de rest is het niet handig.
Ik heb veel gehad aan het boek ' de moed van imperfectie' van Brene Brown. Laat gaan wie je denkt te moeten zijn. Sterkte. En nu the way... Ik ben ook nog lerende
Dank. Ik ben dit boek al eerder tegen gekomen. Sterker nog, ik heb meer van Brene Brown in de kast staan. Denk dat ik deze toch ook maar eens ga lezen.