Hoi dames, Tijdje geleden heb ik een topic geplaatst over dat ik sinds de zwangerschap nu alweer 4 jaar geleden een extreme prenatale en postnatale depressie heb opgelopen. En waarvoor ik nog steeds in behandeling ben. Kort gevat; Begin van zwangerschap ging goed daarna helaas veel angst ontwikkeld en zelfs illusies. Helaas is deze prenatale depressie pas later opgemerkt door de VK (waar ik destijds ook helemaal niet tevreden over ben geweest) en na de bevalling ging het gewoon verkeerd. Alles wat maar verkeerd kon gaan was verkeerd gegaan. Geen band met onze kleintje en het heeft maanden geduurd voordat die er was. In al die jaren die voorbij gingen is er geen dag geweest dat ik niet aan die zware tijd heb gedacht. Telkens als ik onze kindje zie wordt ik eraan herinnerd.. Jaren zijn voorbij gegaan en op de één of andere manier begint het ietwat beter te gaan. Heel lang gedacht nooit meer voor een tweede te gaan maar als ik naar me kindje kijk dan denk ik zo een broertje of zusje erbij en me man die nu ook loslaat dat ie weer papa wilt worden maar ook in me hart denk ik.. ben ik er nu klaar voor? Ik deed alles extreem voorzichtig. Anticonceptie en condooms. Al die jaren is het goed gegaan totdat ik begin dit jaar onwijs veel bloed begon te verliezen. Eerst dacht ik is dit een miskraam? Want het was echt heftig.. Ik was toch aan de pil? Conclusie, pil was te licht waardoor ik een hevige doorbraakbloeding kreeg. Ik schrok hier ontzettend van waardoor ik acuut gestopt ben met de pil en alle anticonceptie. Na een goed gesprek met de huisarts wilde ik geen hormonen meer en kijken hoe het gesteld is met mijn cyclussen. Sex hadden we gewoon met condoom en dan nog dubbelchecken of alles wel goed was. Elke maand was het een opluchting als ik ongesteld werd. Moest er niet aan denken wéér zwanger te worden. Maar sinds kort is het anders. De angst ok zwanger te worden is er nog maar niet in een extreem geval. Sterker nog we hebben zelfs zonder condoom sex gehad het voelde zo fijn maar dan denk ik weer.. stel dat je over een paar weken niet ongesteld wordt en je zwanger bent? Die angst is er nog wel maar ergens diep in mijn hart ben ik er klaar voor! Een heel lang verhaal maar ergens hoop ik meiden te herkennen die ook door zulke fases zijn gegaan en hoe het nu gaat.
Zo! Wat heftig zeg. Kan me je angst goed voorstellen. Toch is er wel een groot verschil. Je weet nu dat dit jou kan overkomen, je partner ook. Dus samen met het ziekenhuis kun je heel goed in de gaten worden gehouden van alle kanten. Dat scheelt zo enorm veel! Heel veel geluk. Ik hoop dat het mag lukken en dat een nieuwe depressie je bespaart blijft.
@MamaZijnIsDeBom, klopt ik heb zoiets nu van been there done that. Mijn partner heeft echt ongelooflijk veel engelengeduld gehad. Echt geloof me want als partner was ik af en toe echt niet te genieten. het was inderdaad heftig en is het nog steeds. Een stem die zegt straks heb je dezelfde zwangerschap en kraamtijd hakt er continu in maar ergens heb ik een oergevoel van dit kan ik! @Friesin dank je wel
Wat een heftige en angstige tijd moet dat zijn geweest. Maar wat fijn dat je nu voorzichtig weer vertrouwen krijgt. Ga ervoor meid, en neem desnoods een psycholoog in de arm, ze hebben in het ziekenhuis vaak ook op het gebied van zwangerschap specialisten die je geestelijk kunnen bijstaan. Veel succes meid
Zelf geen ervaring mee maar misschien kan je @Coast een berichtje sturen. Die schijnt exact hetzelfde te hebben. Geen idee of ze hier nog actief is onder dezelfde naam.
Bedankt voor je berichtje inderdaad wat de psycholoog betreft zit ik nu goed en we hebben het er elke keer ook over. Binnenkort begin ik toch weer met emdr dat is fijn. Ik vind het alleen wel erg jammer dat ik nergens iets kan vinden van vrouwen die hier ook te maken mee hebben gehad. Ja je leest weleens dat iemand een pd heeft gehad maar meestal is dat een paar maanden daarna ook over. Ik heb het nu al jaren en zou er zo graag met iemand over willen praten hoe zij zichzelf erdoor heen slaan. Er rust zelfs een taboe op Zul je depressies want veel mama's durven het niet over hun angsten te hebben. Bang omdat ze zich schamen enz. Heb ik ook gehad hoor maar nu is het klaar gelukkig
Wat ontzettend heftig voor jou en je man. Ik heb wel ervaring met een pnd maar niet in de hevigheid die jij ervaart/ervaren hebt. De enige tip die ik kan geven: wees open naar alles en iedereen over wat je hebt meegemaakt, waar je bang voor bent en wat je op dat moment bezig houdt. (nou ja, openheid naar de relevante mensen dan he.. De carrière van de AH hoeft het niet te weten ) Ondanks dat gedachten en emoties soms de verkeerde kant op gaan, kijk naar je zoon.. je weet dat je onvoorwaardelijk van hem houdt. En daar gaat het om! Ik heb respect voor je eerlijkheid hier!
Wat goed dat jullie ervoor durven te gaan! Ik heb zelf een postnatale depressie gehad, die was gelukkig na 3 (voor mijn gevoel eindeloze) maanden over maar was wel echt heel acuut en heftig, ook met illusies (ik dacht bv zeker te weten dat mijn dochter gehandicapt was). Ik ben toen ook wel lang bezig geweest met de vraag: hoe zal het de volgende keer gaan. Alleen die angst is nu al ruim een jaar weg en ik kan me ook veel minder herinneren nu van hoe naar het toen allemaal was. Dat geeft me ook echt veel vetrouwen, dat ik na die periode gewoin weer heel stabiel ben. Ik ben mn oude vertrouwde zelf weer. Ik snap wel heel goed dat je meer twijfelt omdat je je nog steeds niet helemaal de oude voelt. Wat ik wel een fijn vangnet idee vind is dat ik een sessie bij de POP poli van het ziekenhuis krijg, dat is een psychiatrische afdeling gespecialiseerd in geestelijke gezondheidsproblemen bij zwangeren en nieuwe moeders. Ik ben van plan daar te bespreken hoe ik er nu in sta en een plan op te stellen die in werking kan worden gezet als ik het eventueel weer verkeerd voel gaan. Ook wil ik inlichtingen verkrijgen over herhalingskans (die acht ik klein omdat er rond mijn bevalling een aantal stressfactoren waren zoals onzekerheid omtrent werk en huisvesting die er nu niet meer zijn gelukkig). Misschien is het voor jou ook wel een goede instantie, eventueel kun je er nu al een waardevol gesprek hebben omtrent je kinderwens en twijfels
Ik heb na de bevalling van onze dochter ook een ppd gehad, met twee crisisopnames. Echt een heel heftige tijd voor iedereen, alle mensen om ons heen, maar vooral ook voor mijn partner. Inmiddels is onze dochter 3,5 jaar en ben ik eigenlijk nog steeds niet hersteld. Nog steeds therapie. En inmiddels 24 weken zwanger van onze 2e dochter. Op dit moment slik ik geen medicatie meer, maar dit gaat na de bevalling wel weer starten. Waarschijnlijk gaat het dankzij de hormonen van de zwangerschap nu beter dan ervoor, maar ik merk dat er weer kleine dingen insluipen nu ik over de helft ben. Paniekaanvallen om niks, moeite met zaken relativeren, erg gevoelig voor prikkels. Nou weet ik sinds begin dit jaar dat er naast de depressie ook nog andere dingen lopen (borderline, OCD, angststoornis) die allemaal getriggerd zijn door de ppd, of andersom. Voor dit alles had ik namelijk een onbezorgd leventje Ik herken je angst dus zeker. Het is ook heel normaal. Ik sta zelf onder controle van de pop poli, na de bevalling ga ik weer terug naar mn eigen behandelaars. Vind ik zelf ook een heel prettig idee, op de pop poli zijn ze hierin gespecialiseerd en kunnen ze per direct helpen mochten er signalen van herhaling optreden. Volgens mij kun je daar ook al terecht met een kinderwens en niet pas als je daadwerkelijk zwanger bent. Ik ben nu niet bang voor een herhaling, maar ik waak er wel voor. Niet bang in de zin van, er zijn nu geen tekenen dat het weer gaat gebeuren. De angst ervoor is er wel. Ik vind het moedig dat je er zo open over bent. Ik heb ook nooit een blad voor de mond genomen, het is een veel te groot taboe. Heel veel succes!!
Allereerst diep respect voor degenen die hier hun ervaringen durven te delen. Ik heb zelf geen pnd gehad, ik wil wel herkenning geven op het gebied van stress/paniek bij de gedachte aan een zwangerschap. En dat deze angst/paniek op een gegeven moment voorbij was. Toen ik ineens een keer dacht misschien wel zwanger te zijn betrapte ik mezelf erop dat ik het eigenlijk wel heel erg leuk zou vinden, en had ik helemaal die stress reactie niet meer die ik in de 1e jaren wel echt gehad heb. Niet dat we er toen actief wat mee gedaan hebben verder. Wat ik eigenlijk probeer mee te geven, als jij nu nog paniek voelt bij de gedachte misschien zwanger te zijn; hou t dan voorlopig nog veilig. Hoe fijn t ook is zonder condoom. Ik zou pas de sprong gaan wagen als je geen stress reactie hebt bij het idee zwanger te zijn. Ik kan me voorstellen dat zulke paniek of stress ook weer triggers zijn bij zulk type despressies, maar ik ben geen expert en weet dus niet of dat waar is. Ik hoop dat de emdr veel voor je zal doen, ik heb er goede ervaringen mee op t gebied van traumaverwerking. En ik hoop dat je in de nabije toekomst vol overtuiging mag zeggen dat het goed met je gaat. Dat je pnd verleden tijd is, en klaar bent voor een nieuw avontuur neem je tijd, dat is eigenlijk alles wat ik wil zeggen. Luister goed naar jouw gevoel en probeer wat je man wil hierin naast je neer te leggen.
@Toeteke @Annebeth Ten eerst super en super bedankt dat jullie de eigen ervaringen delen! Toeteke, jou bericht heeft mij letterlijk kippenvel bezorgt want het is net alsof ik mij zelf erin lees. Precies ik gewoon.. gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap! En inderdaad ook hier heeft die pnd andere dingen getriggerd. De psycholoog noemde het na een aantal sessies PTSS. Angst zit hier diep helaas. Bang om de allerkleinste dingen. Het heeft echt zo lang geduurd en je raakt er zo doodvermoeid van. Bij mij is het begonnen met denken.. uitzoeken.. wanneer en hoe en waarom. Control freak noemde ik mijzelf en maakte zelf bizarre illusies voor. Na de bevalling is het nog meer aangewakkerd en ipv hulp te zoeken vluchte ik weg.. werken, bezoekjes, reizen. Waar ik ook ging die gedachten gingen mee dus ik schoot met vluchten ook niks op. Ik was ook voor de zwangerschap een heel ander mens. Die probeer ik terug te vinden en hopelijk komt dat ooit.. voelde je je toen je erachter kwam dat je weer zwanger was? Annebeth, Die POP polie heb ik wel vaker voorbij zien komen op het internet maar ik wist niet dat je ook met een kinderwens kon gaan. Ik dacht alleen maar pas als je zwanger bent. Die illusies zijn grof gezegd echt klote. De gedachte maken dat er iets is en er nog echt in gaan geloven is verschrikkelijk.
@KleineLai dank je wel voor je woorden! @BabyFG, jij ook bedankt voor je bericht en inderdaad als ik naar mijn zoontje kijk dan licht ik helemaal op! Maar dan denk ik ook wel weer aan die tijd helaas. Het is dubbel. En klopt wat je zegt wbt zwangerschap. Het probleem is dat ik het altijd zo zal laten en de angst me dan de baas is. Stel dat ik nu bv zwanger zou zijn en zou testen ja ik ga niet liegen ik zou ONTZETTEND bang zijn en de paniek zou toeslaan maar ik zou ook wel weer denken jeeejjjj! Weet je dus ik zit er echt middenin en die paniek wat ik nu ervaar dat zou ik de baas willen zijn dmv emdr en ik weet dat ik ook in mijzelf moet geloven, mijzelf moet vertrouwen. Ik zeg altijd hulp is fijn maar ook ik moet sterker in mijn schoenen staan.
Jeejtje wat een heftig verhaal. Ik heb het gelukkig niet zo erg mee gemaakt maar heb wel bijna een zwangerschap depresi gehad. Toen mijn zoontje geboren werd zat ik totaal niet goed in mijn vel. Voelde er weinig bij en zag hem vaker als last dan dat ik van hem genoot. Voelde me schuldig hadden immers 4 jaar lang gevochten voor een kindje en was er niet blij mee. Hij huilde heel veel inverband met krampjes en kon er totaal niks mee. Uiteindelijk aangegeven aan de kraamhulp en fam. Zei heeft mij heel goed gesteund daar in. Ook kreeg ik 1 keer per week cb op bezoek om te kijken hoe het ging. Langzaam voelde ik me wat beter en krabbelde ik weer op. Lang niet zo heftig als jou maar toen ik in april er achter kwam dat ik zwanger was (ongepland) weet ik dat ik heel veel angst voelde. Wat als............ begin mei kregen we te horen dat het er ipv 1 2 zijn en de paniek slo3g nog harde toe. Wat ik nu heel erg doe is aangeven hoe eng en bang ik ben. Zo heb ik bij de intakegesprekken bij kraamhulp aangegeven dat ik bang ben voor depressie. Ook ga ik hulp krijgen via een instantie. En bang ben ik nog elke dag. Praat over je angst met mensen e n schaam je er niet voor. En ga het optijd aangeven dan komt vast alles goed heel veel s6!!
WAUW wat een dappere mama's/vrouwen zijn jullie! Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wil even zeggen dat ik het ontzettend knap en goed vind hoe jullie erover praten en handelen. Ik maak een diepe buiging voor jullie allemaal. Hele dikke knuffel!!!!
Zo dat dan echt een verassing! Een tweeling maar goed dat je over je angsten praat. Ik praat er nu wel makkelijk over hoor. Na de bevalling was het een drama. Ik moest mij volgens sommige mensen en ja zelfs verpleegkundigen niet zo aanstellen. Ik was al een last in de zwangerschap Na de zwangerschap is het wel goed zo hoor. Werd me persoonlijk gezegd. Alsof men ervoor kiest bizar toch?
dat meen je niet. Op dat moment kan je dat er al helemaal niet bij gebruiken. Je kiest er zeker niet voor als dat zou kunnen zou iedereen kiezen voor die grote roze wolk. Helaas weten ook heel veel moeders dat ie soms zwart is. Ik wens je super veel s6 gaat vast helemaal goed komen