Even een luchtig topic Wat zijn jouw domme of onrealistische angsten? De mijne: - ik ben altijd bang dat ik mijn telefoon door afvoerputjes op straat laat vallen. Als ik binnen een meter van zo'n put ben, grijp ik mijn telefoon altijd extra goed vast. Ook al past ie überhaupt vaak niet eens door zo'n put heen - ik loop altijd om riool/put deksels heen, ipv er overheen. Ik ben altijd bang dat die precies doorzakken als ik er overheen loop en dat ik dan heel diep in een put val - als ik op het perron loop, ben ik bang dat ik struikel en op de rails val. En dan ga ik altijd bedenken of ik in een paar seconden nog gered zou kunnen worden door omstanders, of dat iedereen zo bevriest dat ze me laten liggen
Dieptes in het water. Walgelijk als ik niet weet en zie wat er precies onder me zit. In het vliegtuig heb je vaak zo’n kaart van waar je vliegt. Zag ik dat we boven de Marianentrog vlogen, brrrrrr! Alsof mijn lichaam ooit levend op zulke dieptes komt, nee, maar het idee.
- spinnenfobie. - hoogtevrees. Ik ben bang dat ik opeens over een balkonhek spring en van 5 hoog naar beneden val.
Dat met putjes heb ik ook, maar dan met mijn sleutel. Ik zie mijn huissleutels al in die put vallen en hoe kom ik dan binnen, tja niet mogelijk want de autosleutel ligt ook binnen, en ik heb natuurlijk mijn gsm ook niet mee dus ik kan mijn man niet bellen, etc. etc. Als het donker is heb ik vaak het idee dat er iets/iemand in onze tuin zit. Ga ook zonder licht echt niet naar buiten (heel kinderachtig).
Als ik naar mijn werk loop, moet ik over een brug waar trams en ander verkeer over rijden. Als ik op die brug loop, ben ik altijd bang dat de brug instort. Sterker nog, ik heb al bepaald waar ik (mocht ik levend in het water terechtkomen) heen moet zwemmen. Iedere ochtend en middag denk ik het weer...
Als ik een haaien film gekeken heb ben ik de eerste maand bang in kleine meertjes dat er toch niet ergens zo een vin tevoorschijn komt.
Als ik mijn armen strek, ben ik wel eens bang dat de aderen in de binnenkant van mijn ellebogen kunnen knappen. Of in mijn polsen, als ik die overstrek. Echt complete onzin, maar ik vind dat eng. Ik ben ook wel eens bang dat de aderen in mijn nek knappen als mijn schouders te ver laat zakken.
Bij spoorwegovergangen Ik kijk altijd of er niet toch een trein aankomt want ben bang dat de spoorbomen niet werken... En ik ben bang voor roltrappen dat je vast komt te zitten ofzo brrr
Dat een van mijn kinderen overboord valt als we met een boot zouden varen. En dan bedoel ik niet een fluisterbootje maar de boot naar Texel ofzo, of naar Engeland. Ik zie het helemaal voor me dat ik of man met kind op de arm staat te kijken en dat zoon dan zo’n onverwachte beweging maakt en over de reling valt. Als ik dan nadenk wat ik moet doen word ik helemaal misselijk.
Ohja die roltrappen herken ik heel erg, bang dat ik met mijn jas / sjaal whatever vast kom te zitten tussen de treden.
Ik hou altijd mijn adem in als ik langs dode dieren loop/fiets. Bijvoorbeeld een kraai ofzo. Alsof ik dat niet mag inademen omdat ik dan ziek word...geen idee waar t vandaan komt maar ik doe t al sinds kind af aan!
Ik heb een overdreven angst voor hoogtes en vallen. Helemaal met mijn kinderen. Die mogen dus van mij absoluut geen dingen doen met grote hoogtes zoals in de Pagode in de Efteling of in een reuzenrad. Bij de gedachte alleen al draait mn maag om.
Mijn onrealistische angst was dat de sleutels een keer in de schacht van de lift zouden vallen, tadaa mijn man is het gelukt. Dag onrealistische angst.
Ow ja als ik op straat loop en heb m'n sleutels vast dan heb ik altijd angst dat ik ze laat vallen boven de putjes.
Ik heb dat met niezen! Ik heb ooit eens gehoord dat als je je neus dichtknijpt om een nies tegen te gaan, dat je hoofd dan uit elkaar kan knappen. Sindsdien ben ik bang om te niezen. Elke keer als ik een nies voel aan komen, stel ik me voor hoe mijn hersenen uiteenspatten over de vloer, bank, tafel, noem maar op... En dat mijn lichaam dan gewoon rechtop blijft staan, alsof ik onthoofd ben