Hallo. Nadat mijn eigen dokter al 2x heeft gezegd dat ik 80% een jongen krijg heb ik een geslachtsbepaling ergens anders laten doen die weer zij 100% een meisje... Terwijl ik zooo graag een jongetje wilde! Ben al 2x wezen winkelen voor meisjes kleding waar ik dan met tranen in mijn ogen weer naar buiten loop. Het is nu de 3de dag dat ik het weet en het gaat al wat beter maar blij ben ik nog niet. Voel me hierdoor natuurlijk vreselijk gemeen! Iemand ervaring hiermee?
Ik snap je gevoel heel goed. Ik had deze zwangerschap heel sterk het gevoel dat we nog een meisje zouden krijgen (bij mij was het niet perse willen, maar puur het gevoel hebben dat...) en dat wordt dus een jongen. Ik herken het gevoel van eraan moeten wennen, bij mij is het niet zo dat er heel veel emotie bij komt kijken..... maar kan me het wel goed voorstellen. Bij de eerste zwangerschap wilde ik zoooo graag een meisje, dat ik toen denk ik wel had moeten verwerken als dat niet zo was geweest. Hoe gek het ook klinkt, want een zwangerschap is natuurlijk een wonder, dat het gezond is, is ook een groot wonder....
Herkenbaar hoor. Heb er ook eerder een topic over geopend en ik verbaasde me over het aantal herkenbare reacties. Ik ben nu 37 weken zwanger van onze tweede en het is een jongen. Had zo graag nog een dochter gewild. Ik heb ontzettend hard gehuild toen ik wist dat het een jongen was. Moet zeggen dat ik wel al wat meer gewend ben aan het idee, maar kan er heel soms nog steeds verdrietig om zijn. Het idee dat mijn meisje geen zusje zal hebben (wat ze ook zo graag had gewild). Ik heb altijd het beeld gehad 2 dochters te krijgen, dus dan moet dat toekomstbeeld behoorlijk bijgesteld worden. Nu de bevalling dichterbij komt ben ik natuurlijk ook wel nieuwsgierig naar het mannetje en een baby is een baby, maar oh soms maak ik me wel zorgen om wat komen gaat (drukke, baldadige situaties zie ik dan voor me). Weet in ieder geval dat je gevoel er mag zijn, het betekent niet dat je niet van dit kindje zal houden. Je moet gewoon je eigen beeld en ideeën wat aanpassen.
Ik herken het een beetje. Jongens leken mij minder leuk en waarom? Geen flauw idee. Ik was gewoon bang dat ik minder van een jongen zou houden, vond de meeste jongens in mijn omgeving zo druk. De eerste was een meisje en ik hoopte ook heel erg op een zusje voor haar. Ik heb zelf 3 broertjes en 1 zusje en met mijn zusje veruit de beste band. Toen het een jongen was moest ik wel even wennen. En ik vond opmerkingen dat het zo leuk was, een meisje en een jongen, ook gewoon stom, omdat ik dat niet zo voelde. Tuurlijk was ik heel blij dat de baby gezond was, daar stond dit gevoel volledig los van. En bij de geboorte maakte het echt niet meer uit, ik ben zo gek op mijn jongen! Het is zo'n heerlijk jochie, ik ben nog steeds verliefd op hem. We gaan nu voor een derde en het maakt mij oprecht niet meer uit of het een jongen of een meisje zal zijn. Ik heb nu ervaren dat geslacht echt niet uitmaakt.
Zolang ik me kan herineren wil ik al een jongen. Im heb zelf een hekel aan roze en glitter, bijna alles wat meisjes leuk vinden haha. Vroeger als kind heb ik mijn haren afgknipt en ben als jongen verder gegaan haha. Niemand die mij als meisje zag! Ben heeeeel vaak uit het dames toilet gestuurd door vrouwen haha! Nu zie ik wel gewoon uit als iedere vrouw maar houdt nog niet van meisjes dingen. En het is ook zoals @Gewoonsamen zegt mn toekomst beeld is gewoon weg opeens kapot. Had een precies beeld van mijn stoere jongetje en alle stoere dingen die we deden. En dat beeld is kapot alleen al kwa uiterlijk is alles anders. En ik weet ik moet blij zijn dat ik uberhaupt zwanger ben geworden en tot nu toe alles goed is. En toch denk ik dan. Wat oneerlijk! Bijna iedereen wil zograag een meisje en ik wil een jongen ruil dat toch haha!
We mogen allemaal blij zijn dat we een gezond kindje kunnen krijgen. Er zijn zoveel koppels die jaren moeten proberen en nog met lege handen achterblijven. Wees blij met jullie wondertje en geniet
@Dansprinsesje dat snap ik helemaal! En ik denk iedereen hier. Maar dat houdt niet in dat ik opeens gelukkig ben met het idee meisje. Zou ik dit gevoel zomaar kunnen uitschakelen geloof me deed ik dat meteen.
Ik kan je gevoel wel begrijpen , Maar wie weet krijg je wel zo meid die op dr moeder lijkt en knipt ze haar haar En zelfs meisjes meisjes kan je wel overhalen om iets stoers met mama te doen Samen voetballen en lazer game etc .
Ik vond het moeilijk toen het erop leek dat ik nooit een dochter zou krijgen. Dit omdat ik in mijn hoofd later allemaal moeder dochter activiteiten voor mij zag. Ik ben niet sportief, voetballen en klauteren is niet aan mij besteed. Maar ja nu een paar jaar verder. Mijn middelste is mijn teddy beer. Ik ben gek op hem en krijg de hele dag door smakkerds. En de oudste is dol op zowel jongens als meisjes dingen. Hij is technisch, dat ben ik ook. Samen bouwen we constructies en ik beantwoord zijn bouwkundige vragen. Ze vinden het beiden heel leuk om met mij in de keuken te staan als ik bak. Ravotten, met treinen en auto’s spelen doen ze lekker samen. Achteraf gezien had ik het echt niet anders gewild. Nu is er een dame onderweg en kan het alle kanten op. Ik heb geen idee nog wat voor karakter zij heeft. Als zij veel lijkt op mij als kind dan zal de oudste vooral degene zijn die met ‘meiden’ spullen speelt. Ik snap jouw gevoel, ik ben er zelf ook doorheen gegaan (ze dachten dat mijn oudste een meisje was). Maar straks maakt het niet meer uit. Jongen of meisje. Het is jouw kind en dat gevoel wint het van alles.
Ik snap je zo goed! Ik heb exact hetzelfde maar dan andersom. Alles lijkt erop dat dit weer een jongetje is...Ik Google me suf of t misschien toch een meisje kan zijn maar ik vrees t ergste. En eerlijk is eerlijk..een beetje heartbroken ben ik wel. Behoorlijk
Mijn jongste is een echte tomboy dus het getut is hier gelukkig uitgebleven Ze wil geen jurkjes aan en draagt de Cars shirts van haar grote broer. Hier j-m-j en ik moest toch heel erg wennen aan het idee jongen deze keer. Wilde dolgraag weer een meisje. Waarom? Stomme mindfuck reden. Bij de eerste (j) verviel ik in een extreme pnd. Bij de tweede (m) had ik dat niet. Kortom, geef mij maar een meisjes zwangerschap en nasleep. Ik heb echt in angst geleefd de afgelopen maanden en ben prenataal weer depri geworden, ondanks het feit dat het niet gender gerelateerd is volgens deskundigen. Maar nu richting het eind knap ik weer op en probeer ik langzaam te wennen aan het idee dat we er straks een mannetje bij hebben. Geef het tijd! Wie weet wordt ze net als mijn dame een echte tomboy, ook erg leuk!
Mijn mond valt echt open bij het lezen van deze topic. In onze maakbare wereld denken we alles omtrent het thema 'zwanger worden' ook te kunnen plannen, maar dat is toch echt een kwestie waar we nul invloed op hebben. En ergens is dat toch juist mooi? Laat je nou eens verrassen door de natuur! Plus wie zegt dat een meisje een typisch meisje gaat worden en een jongen een typische jongen? Wees gewoon blij met wat je in de schoot geworpen krijgt. Je kind wordt toch wel het leukste kind van de wereld, ongeacht het geslacht.
Ja er zijn altijd stellen of mensen die het moeilijker hebben. Ik ga toch ook niet tegen mensen die ruzie met hun vader hebben zeggen dat ze maar gewoon blij moeten zijn dat ze er 1 hebben. Gevoelens verdwijnen niet door ze niet te mogen voelen. Ze hebben een beetje aandacht nodig en bij de meeste verdwijnen ze weer. Ts geeft zelf al aan ermee in de knoop te zitten omdat ze deze gevoelens niet wil hebben. Dan hoef je er niet een schepje bovenop te doen.
Ik hoop zwanger te mogen raken van een gezond kindje, jongen of meisje i don't care. Ik herken je gevoel dus totaal niet en kan me er ook niet in verplaatsen dat je niet blij kunt zijn.
Ik vind jou reactie net zo stom als jij de reactie van maze1. Hoezo moet je kindje gezond zijn? Een kind met down, hazenlip, klompvoetjes, hartafwijking of whatever is niet gewenst? En wat als het door een ongeluk gehandicapt raakt?