Ik ben mama van twee meiden, de oudste is 5, de jongste 14 maanden. De oudste is een enorm pittig meisje waar we vaak best wel wat mee te stellen hebben. Slapen gaat niet geweldig, eten is bijna altijd een strijd en over het algemeen is ze gewoon 'bewerkelijk'. De jongste is een stuk makkelijker maar die heeft in haar leventje bijna nog nooit meer dan 2 nachten achter elkaar doorgeslapen. Ze heeft sinds kort buisjes maar het lijkt niet echt te helpen in de nachten. Soms is een klein flesje genoeg, soms ben ik ruim een uur of anderhalf met haar bezig. Ik werk 32 uur, gelukkig een baan waar ik enorm veel lol in heb en voldoening uit haal. Het huishouden draaiende houden is een uitdaging maar het lukt aardig. Ik ben al 15 jaar samen met mijn man (7 jaar getrouwd) en dat gaat op zich ook allemaal goed, hoewel we weinig tijd voor elkaar hebben en de slapeloze nachten voor behoorlijk wat irritatie en wrijving zorgen. Ik probeer af en toe te sporten, iets af te spreken met een vriendin en mijn rust te pakken. Maar de laatste tijd komt het allemaal een beetje op me af. De routine, de slapeloze nachten, het elke dag weer 'organiseren, verzorgen en begeleiden' van het gezinsleven. Onze families wonen ver weg dus hulp hebben we niet echt; we doen het echt met zijn tweeën. Een huishoudelijke hulp zit er financieel niet in. Ik probeer af en toe wel een dagje vrij te pakken voor mezelf als de meiden naar school en opvang zijn maar dan zit ik 9 van de 10 keer toch weer te poetsen. En daarbij voel ik me dan constant opgejaagd: 'nog zoveel uur tot ik de meiden weer moet halen'. Ik kom gewoon niet meer bij, ik rust nooit meer echt uit, er is gewoon geen tijd voor. Ik weet het: het hoort bij het hebben van jonge kinderen. Maar ik vind het gewoon allemaal niet zo leuk meer. Ik ben in het verleden depressief geweest en dat gevoel herken ik heel goed; dat is het nu niet. Wie herkent dit en heeft tips?
Ik herken het! De afgelopen 4 jaar zijn heel pittig geweest (huilbaby, scheiding, nieuwe man, tweede baby) wij hebben nu een poetshulp, de boodschappen laat ik bezorgen en we zorgen ervoor dat er regelmatig iemand komt oppassen..... volgend weekend gaan we samen een weekend weg en mijn ouders (die ook niet om de hoek wonen) komen op de jongens passen... en zo gaan we maar door! Het komt goed, echt, maar soms heeft het tijd nodig. Mijn tip is om zoveel mogelijk uit handen te geven (huishouden) de boel soms de boel te laten, elkaar afwisselen s nachts en helaas ook accepteren dat het nu zo is. Wees lief voor jezelf!
Ik herken ALLES wat je zegt, echt alles. Ik zit er ook verschrikkelijk doorheen momenteel. Geen tips voor je, wel herkenning en een knuffel!
Wat je schrijft vind ik heel herkenbaar, wij hebben 3 kinderen (2 zorgen kindjes en 1 in de leeftijd van 2 die overal strijd van maakt). Heel vermoeiend allemaal. Tijd voor jezelf is er nauwelijks en tijd samen met mijn vriend hebben we echt heel zelden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook niet altijd leuk meer vind omdat je altijd bezig bent met het huishouden, de kinderen, slapeloze nachten, van alles regelen/organiseren, werken, ziekenhuis afspraken of opnames......dan mis ik ook echt wel eens de onbezorgde tijd en denk ik met weemoed terug aan de tijd dat mijn vriend en ik echt tijd voor elkaar hadden of ik zomaar even weg kon gaan, even tijd voor mezelf had. Ik voel me schuldig dat het voor mij soms zo voelt, want ik houd heel veel van mijn kinderen en wil het beste voor ze maar op een gegeven moment ben je gewoon zoo moe maar moet je doorgaan. En dat is niet altijd makkelijk. Knuffel!
Herkenbaar, nu niet, maar wel bij de eerste 2. Gewoon alweer opzien tegen een volgende dag (nacht).. En maar door en door... Het wordt beter als de jongste gaat doorslapen (duurde bij mijn tweede ook heel lang helaas) dan heb je een stuk meer energie voor het gezin en zie je meer mogelijkheden dan nu. En wees ondertussen (zoals @elliepellie al zei) lief voor jezelf. Het hoeft ook allemaal niet 100%. Dan is er maar een keer niet gestofzuigd of een keer extra een makkelijke maaltijd. Geeft helemaal niks. En zorg dat je op een vrije dag iets doet. Een dagje winkelen/sauna/etc wat je je leuk vind. Dan heb je ook niet de verleiding tot poetsen .
Tijd voor jezelf en voor elkaar kan idd een pittige uitdaging zijn. Hoe staan jullie tegenover logeren voor de kinderen? Anders af en toe een keer een leuk weekendje plannen met zijn tweetjes en de kids uit logeren bij opa en oma. Dat doen wij af en toe, ff heerlijk tijd voor onszelf en elkaar en kind heeft een leuke tijd bij opa en oma. Op je vrije dag een dagje verwenning plannen is ook een goede.
Ik herken het ook wel maar gelukkig woont onze familie dichtbij en kunnen ze regelmatig een nachtje slapen en hebben wij ook nog hulp in de huishouding... zou ook niet weten hoe ik het zou redden zonder! Mijn man werkt op anderhalf uur enkele reis en regelmatig zeggen mensen: zouden jullie daar geen huis kopen? (Regio is goedkoper). Maar neeee, dat gaat dus echt niet gebeuren. Liever onze ouders dichtbij zodat ze kunnen bijspringen dan een goedkoper huis... Maar hier heb je niet zo veel aan. Misschien toch proberen de meisjes in het weekend bij ouders/schoonouders te brengen zodat jullie wat meer me-time hebben? En zoals al eerder gezegd: huis met de Franse slag, maaltijden zo makkelijk mogelijk maken en niet te streng zijn voor jezelf. Het wordt beter (zeggen ze , ik wacht er ook nog op). Heel veel sterkte!
Misschien is een cursus mindfulness wat? Zelf nooit gedaan, omdat ik het idee had dat het me niets extra’s zou brengen, maar ik ken genoeg mensen die er (heel) veel aan gehad hebben. En verder wat de rest zegt: niet te streng zijn (voor jezelf met name) en accepteren dat het allemaal even wat minder schoon ed is. En mocht het een optie zijn zou je nog kunnen overwegen minder te gaan werken. Ik werkte eerst drie dagen, wat prima te doen was, maar werk nu 2,5 dag (andere baan) en dat scheelt toch echt heel veel. En de kinderen worden ouder en kunnen steeds meer zelf, dat scheelt ook.
Onze oudste vind logeren echt heel eng; ze hangt enorm aan mij. Wat overigens ook bij draagt aan mijn uitgebluste gevoel: ze zuigt me soms echt leeg. En dan die nachten..Onze jongste heeft 1,5 wk geleden buisjes gekregen en ik hoopte zo dat dat de oplossing zou zijn. Maar ze sliep 2 nachten door en het was weer voorbij; de afgelopen nachten zijn we elke keer zo’n anderhalf uur met haar bezig geweest. Ik denk dat ze nu last heeft van doorkomende kiekjes, maar zo is het al 14 maanden elke keer wel wat. Ik ben het zo zat.
Je hebt een hoop zorg te geven aan anderen, maar zorg je wel goed voor jezelf? Het klinkt mij alsof je je balans kwijt bent, wat ik niet zo gek vind overigens! Maar wel zaak om die weer terug te krijgen om weer goed in je vel te komen. Wat maakt je blij? Waar krijg je energie van? Wat zou je gewoon echt graag willen voor jezelf? Schrijf het op en maak de afspraak met jezelf om in de antwoorden van hierboven doelen te creeeren. En kom ze ook na. Wees lief voor jezelf, geef en gun jezelf dat je wat van mag waar je blij van wordt, het maakt je krachtiger. Sterkte..
Wat naar en toch ook herkenbaar al zit in nog in een andere fase. Doorslapen doet al wonderen voor je hele hoofd en dag. Bij m'n oudste was ik het na 6 maanden zo zat, ik was uitgeput en mager van de heiveelheid die hij bij me dronk en zag er niet meer zo doorheen. Op vakntie geweest met m'n ouders in de zomer en ja ik haat het om te laten huilen maar op advies van m'n ouders toch eieren voor m'n geld gekozen. Alle voed momenten na t avond eten drink die 3 slokken en slapen dus geen trek maar gewoon mamma behoefte. 4 avonden een uur ruim gehuild om 19 u, toen was 't over. Daarna was de nacht voeding aan de beurt, duurde 3 nachten 't huilen. Ik ging overigens dan ff'n blokje om want kan het niet aanhoren. Maargoed, daarna was het dus doorslapen vanaf 19 u tot 7 u 's ochtends. Zeg niet dat het bij jou kindje werkt maar misschien het proberen waard. En klinkt hard hoor ik ben er absoluut niet van maar ik was volledig opgebrand.
Ik vind het ook pittig jonge kinderen. Je moet de hele tijd maar door voor m'n gevoel. Ik wil gewoon af en toe rust en een dagje voor mezelf. Pas geleden was mijn eerste vrije dag in mijn eentje na meer dan 16 maanden (!) en ben ik 4 uur gaan shoppen. Wat een vrijheid en ik knapte er echt van op. Alleen kwam ik toen thuis en had mijn man gewacht met eten en kon ik nog met alles helpen. Ik hoopte stiekem op heerlijk even alleen te eten. Hopelijk is het volgende vrije momentje eerder dan 16 maanden.
Wat ook helpt misschien is op zoek gaan naar huishoudelijk hulp 32 uur per week werken en het huishouden is best veel , En misschien heb je dan meer tijd om een hobby op te pakken en de jongste heeft bijna een leeftijd dat ze zelf bijvoorbeeld een rietjes beker kan pakken naast dr bed en dan misschien zelf weer in slaap valt ,
Heel herkenbaar! Wij hebben 2 kids dicht op elkaar en nog een nakomertje. De oudste en de jongste zijn ook altijd heel bewerkelijk geweest. Ik weet dat ik me bij de oudste twee weer écht mezelf voelde toen ze allebei op school zaten. Dat is bij jou nog wel heel ver weg, dus ik zou toch proberen actie te ondernemen om te zorgen dat je overeind blijft. Wil de oudste niet bij een vriendinnetje logeren of is er niet een tieneroppas die geweldig leuke dingen met haar kan gaan doen? Ze hangt aan jou, maar juist daarom moet je zorgen dat je fit blijft...en als ik ze toch een klein beetje tegen hun zin bij een oppas achterliet, hielp het me altijd als ik wist dat het geen ophok-uren waren, maar dat er echt iets leuks met ze gedaan werd.
Wij hebben maar 1 kindje, maar mijn partner heeft kanker gehad en ons zoontje is een zorgenkindje. Ik heb er vaak doorheen gezeten. Wat mij heeft geholpen was: - vaatwasser kopen - droger kopen - goedkope hulp in huis, eens in de 2 weken - robotstofzuiger - strijkijzer het huis uit gegooid En verder accepteren dat het altijd een zooi is in huis, want ik ben de enige die soms opruimt. En ik vind het heel erg hoor, vooral als ik PMS heb (dan word ik boos en gooi ik dingen in de kliko die me in de weg liggen enzo). Maar dat is dan maar zo. In januari begint mijn zoontje met school en als hij ooit op maandag naar school gaat, dan heb ik die dag voortaan voor mezelf. Ik weet nog niet wanneer dat is, maar ik kijk er nu al naar uit.
Ik herken het ook. Oudste gaat net naar school en dat zorgt wel voor meer rust. Ik zorg dat de jongste op schooltijden op bed ligt zodat ik even kan zitten en dan ook écht zitten! Ik doe dan helemaal NIKS! Tot een paar weken terug werd ik er helemaal dol van! Wist niet meer waar ik het zoeken moest. Toen even een paar weken halve dagen gewerkt en dat helpt. Even rust in mn hoofd... En ik merk nu ook dat je jezelf helemaal een slag in de rondte rent om alles voor elkaar te krijgen maar helaas kan dat gewoon niet! Even jezelf op de rem trekken!!
Herkenbaar met 1 handenbindertje. Burnout gehad, batterij is niet meer 100% zeg maar, paar jaar later zwanger was ook een energie aanslag, toen kwam de huilbaby fase (met reden) en zo mogelijk nog minder slaap en energie. Ik werkte nog 32 uur, met huishouden en de nachtdiensten van dochter. Vaatwasser, droger, robot stofzuiger, de app "our home" voor inplannen van huishouden en de boodschappenlijstjes (kan je partner ook iets doen ipv voor de tweede keer die dag stofzuigen in zn helpende bui) kamer voor kamer opruimen en zooi wegdoen wat je niet meer gebruikt. Vloeren zo veel mogelijk vrij (ook voor die robot stofzuiger). Koken voor meerdere dagen tegelijk. Beetje fantasieloos maar dan eet je nog enigzins normaal zonder al te veel moeite en kan je in de avond allicht dat boek eens pakken. Elk vrij uur dat ik heb van mn oorspronkelijk 40 ben ik aan t huishouden of boodschappen doen. De lol gaat er dan wel flink vanaf. Zorgen voor alles en iedereen, continue on call zeg maar. Hobby's geen fut meer voor, komt wel weer. Ik ga begin van t jaar een dag minder werken.
Hoi ik herken het ook wel, vooral de sleur, het gevoel niet aan jezelf toe te komen. Hier hielp een vaatwasser en een planning qua huishouden sowieso. Het motto 80% is goed genoeg ook. Verder veel praten met je man en bekijk waar jij energie van krijgt en zingeving. Sommige dingen moeten nu eenmaal. Zelf krijg ik bijvoorbeeld energie van een avondje zwemmen met een vriendin, of juist lekker met koptelefoon op vlogs kijken. Ik plan elke dag wat tijd voor mezelf en ga elke dag een frisse neus halen (alleen of samen) dat scheelt ook alweer. Probeer jezelf aan te wennen vooral positief te denken en er komen weer andere tijden.
Ik ben 'as we speak' bezig met een mindfulnesstraining, mede vanwege de redenen die TS noemt. En het brengt me echt extra's! Nieuwe inzichten, ik voel dat ik me persoonlijk ontwikkel, fijne groep mensen en sowieso 2,5 uur 'me-time' per week. Misschien een tip voor jou TS .