lieve mede forummers, in overleg met het beheer heb ik een tijdelijk tweede account aangemaakt om mijn verhaal te kunnen doen zonder herkent te worden. mijn zus en ik schelen iets meer dan een jaar en ons hele leven heeft zij altijd veel aandacht gehad van jongens, ze had eerder een vriendje en ga zo maar door. ik ben mede hierdoor tijdens mijn pubertijd heel erg onzeker geworden en ik was dan ook altijd jaloers op haar omdat ik dacht dat jongens haar altijd leuker en knapper vonden. het is zelfs zo erg geweest dat ik dacht dat familie, kennissen en vrienden haar aardiger vonden omdat zij knap was en ik niet. wij verschillen heel erg van elkaar, kleine voorbeeldjes hier van zijn: zij is blond, ik ben brunette, zij is slank, ik was dik. zij heeft grote borsten, ik heb kleine borsten en ga zo maar door. dus je snapt dat wij totaal niet op elkaar lijken. nu komt mijn punt waarvoor ik dit verhaal eigenlijk typ. mijn dochter heeft een jongetje bij haar op school van nagenoeg dezelfde leeftijd ze is helemaal gek op hem, ze praat heel veel over hem, als ze het over hem heeft ze een glimlach van oor tot oor, ze spelen heel leuk samen en hebben altijd heel veel lol samen. kortom ik denk dat mijn dochter kriebels in haar buik heeft. het jongetje zegt verliefd te zijn op ons nichtje en ik weet aan gevoel kan je niets veranderen maar het steekt mij zo erg omdat ik niet wil dat mijn dochter het gevoel heeft dat ze aan de kant geschoven word, hierdoor komt bij mij dat jaloerse gevoel van ruim 25 jaar geleden weer boven. heel diep in mijn hart weet dat ik me echt aanstel maar ik vind het zo ontzettend sneu voor mijn dochter en ik krijg dat gevoel van vroeger niet weg hoe graag ik dat ook wil. ook wil ik niet dat zij hetzelfde gevoel gaat krijgen als dat ik vroeger had met mijn zus. help, hoe kom ik van dit nare jaloerse gevoel af?
Oh goeie.... ik weet niet zo goed wat ik er dan op moet zeggen. Ehm ja.... dat je je heel erg aanstelt Kom op joh, ze weet nog niet eens wat verliefd zijn is! Morgen zijn ze bij wijze van spreken weer op iemand anders verliefd. En als ze opeens op een feestje van iemand mogen komen, zijn ze daar weer op verliefd. Ik kan je alleen maar aanraden om hier totaal niets van te laten merken aan je dochter. Nu zal het vast niks met haar doen wel, maar wél als jij jouw gevoelens erover gaat uiten naar haar. Overigens vind ik haar daar nog veel te jong voor, maar dat terzijde. Gewoon lekker laten gaan dus
7 jarige weten echt nog niet wat liefde is hoor. Ik vind het ook een beetje gek om je hier zo druk om te maken. Op die leeftijd is het toch niet meer dan fantaseren over jongens en giechelend wegrennen als hij naar je kijkt. Ik denk dat het verleden bij jou veel te diep zit en dat je daar misschien met iemand over moet gaan praten. Zodra je dochter ouder wordt gaat dit gevoel misschien nog wel erger worden en dat brengt haar zelfvertrouwen flink omlaag. Want uiteindelijk zal ze dit echt wel aan jou merken
Ik denk dat het vooral komt door je eigen gevoel. Met 7 jaar weten ze nog niet wat verliefd zijn is, dat kan morgen weer over zijn. Ik snap wel waar je bang voor bent. Je gunt je kinderen altijd net iets beters dan wat je zelf had. Mijn idee is, laat dit vooral niet aan haar merken! Zo kan ze het niet onbewust overnemen.
Je stelt je aan Op die leeftijd ben je elke week op een ander verliefd. Ik zou proberen je angsten niet te projecteren op je dochter.
7 jaar... net in groep 4.. nee joh! Maak je niet druk! Ik geloof echt niet dat dit al ij er serieuze vlinders gaat!
Therapie? Ik denk dat er nog veel onverwerkt zeer zit als ik het zo lees. Hopelijk kun je dan ook de situatie van je dochter los zien van jouw ideeën. Want het laatste wat je wil is die angst/onzekerheid overbrengen op je dochter lijkt me.
Nee ik zou mijn eigen gevoelens daar helemaal buiten houden. (Makkelijk gezegd hoor, dat weet ik wel) maar op 7-jarige leeftijd hebben ze nog niet door wat verliefd zijn is. Zij vind hem nu heel leuk en ze kan best een keer verdrietig thuis komen, maar dat 'hoort' er ook bij. Mijn zoon van bijna 7 weet ook al zeker een jaar met wie hij wil trouwen! Hij heeft haar al ten huwelijk gevraagd En kwam toen heel verdrietig thuis: ze had nee gezegd, want dat wist ze nog niet Ik heb hem toen uitgelegd dat dat ook nog veel te vroeg om te vragen. Dat hij daar nog maar een flinke poos mee moet wachten. Dat begreep hij geloof ik wel.
Ik denk echt dat je het los moet zien van je eigen ervaringen .... en moet proberen te relativeren . Ze is pas 7 .... en inderdaad zoals hierboven geschreven staat, zij is hier niet mee bezig op de manier waarop jij ermee bezig bent . Maar..... ik snap echt heel goed je gevoel erbij en je angst. Je bent bang dat zij datzelfde gaat krijgen , datzelfde nare gevoel en wilt haar hiervoor behoeden en beschermen . Ik snap je echt en ik vind het niet overdreven , echt niet... Alleen moet je proberen het los te zien van jouw ervaringen ... ook al is dat moeilijk want je bent bang dat Haar hetzelfde overkomt
ik weet dat het geen echte verliefdheid gevoelens zijn omdat ze pas 7 is maar wist even niet hoe ik het anders moest formuleren en mijn dochter krijgt overigens niets mee over mijn gevoel in deze kwestie omdat ik daar niet over praat. ze weet donders goed dat het jongetje net als zij meerdere vriendjes en vriendinnetjes mag hebben en dat zij echt niet het enige vriendinnetje is wat hij op school heeft. ik wil gewoon niet dat ze ooit gekwetst word, of ze nou 7 of 30 is
Maar dat wil geen enkele ouder, en het gebeurt ieder kind/persoon. Dus ik snap je qua gevoel, maar voorkomen ga je het niet. Maar dan is het wel fijn als je haar kunt opvangen/troosten als ze gekwetst wordt.
Ik snap je. Ik ben vroeger veel genegeerd en als ik nu mijn zoontje ‘afgewezen’ zie worden (hij doet iets leuks en niemand reageert) steekt me dat ook. Ik denk dat ik daar ook extra op let omdat ik dat nou eenmaal met me mee draag. Maar kinderen moeten allemaal hun eigen ervaringen op doen, dus ik probeer er ook op te letten dat ik niks op hem projecteer. Zijn mijn ervaringen geweest, mijn leven. Hij maakt weer zijn eigen dingen mee. Enige wat je kan doen is er voor ze zijn als er iets gebeurd. Als je merkt dat je het zelf moeilijk vindt om dit los te laten, zou ik zeker een soort van therapie aanraden zodat je het zelf wat beter kunt verwerken.
Je maakt je veel te druk. Ik dacht minstens dat je dochter een jaar of 17 was hihi Kom op 7 jaar, waar gaat dit over? Mijn 6 jarige heeft iedere maand een ander knulletje waar ze zgn verliefd op is