Hallo, Ik heb 2 kinderen, van 4 en 1,5. Bij de oudste lag ik met +/- 20-23 weken eruit (ziektewet) i.v.m. mijn bekken. Kon redelijk door huppelen, maar had veel pijn. Ik had toen nog geen kinderen dus ik kon regelmatig rust nemen. Bij de 2de, lag ik er met 17 weken al uit. En ik weet dat ik op het eind echt amper nog wat kon, ik kon niet liggen staan of niks. Het deed zo'n pijn, dat ik geïnformeerd had voor huishoudelijke hulp en/of hulp bij de zorg voor mijn toen 2,5 jarige peuter. Dat kreeg ik toen niet. Maar we waren echt bang dat ik het laatste stuk op bed terecht kwam. Gelukkig, het scheelde heel weinig, maar viel het nog mee. Maar wat had ik een pijn. Het was dus bij de 2de veel erger nog dan bij de 1ste. Eenmaal bevallen is het ook direct snel afgezakt. De pijn zal nooit verdwijnen, maar ik kan weer normaal functioneren. Nou is eigenlijk de vraag (we willen (tot nu toe) geen derde), maar stel ooit... is de kans dan groot dat er nóg meer pijn komt? I.v.m. dat het bij de tweede al erger was als bij de eerste. Of is de kans er nog steeds dat het minder is? Heb dan 2 kinderen om mij heen. Ik hoor het wel, Groeten PandaBeertje
Ik weet niet hoe het zit. Maar tijdens mijn eerste zwangerschap had ik met 8 weken bekkeninstabiliteit, de hele zwangerschap ontzettende pijn gehad en vanaf +- 34 weken in een rolstoel en kon ik echt niks meer. Ik was dus in dat opzicht doodsbang voor een tweede zwangerschap, ik had ook gelezen dat het vaak alsmaar erger wordt. Maar ik ben nu 16 weken zwanger en heb nog nergens last van! Of nouja, ischias, wat ook heel pijnlijk is af en toe, maar geen bekkeninstabiliteit of bekkenpijn nog. Blijkbaar kan het dus toch verschillen. Ik weet wel dat mijn moeder iedere zwangerschap wél meer pijn had, en bij haar vierde en laatste zwangerschap kon zij op het laatst wél hulp in huis en voor de kinderen krijgen.
Ah wat naar dat het zo erg was, en wat fijn dat het bij de tweede een stuk beter ging/gaat! Wat gek dat jou moeder dan wel huishoudelijke hulp kon krijgen. Ik kon ook wel hulp inschakelen, maar dat kosten mijn €40 per dag ofzo, ik kwam op iets van €400 nog wat per week! Dat kan ik gewoon niet betalen. Hmm.. ik denk dan elke keer van, als het bij de tweede al erger was als bij de eerste, dan verwacht je haast dat een derde nog erger is toch?
Wow wat duur! Dat was bij haar zeker niet zo. Ik zal haar zo eens vragen hoe dat zat (ben er toevallig toch ). Ja zo zou ik ook denken hoor.. maar ik denk wel, dat als je wens voor een derde op een gegeven moment écht heel groot is, onhoudbaar zeg maar, dat je die wens dan waarschijnlijk niet laat varen omdat je denkt veel pijn te krijgen.. Of denk je van wel?
Nee daar heb je gelijk in. We zouden het bij 2 laten, mijn man denkt dat nog steeds. Die weet ook niet dat er diep van binnen toch wat kriebelt bij mij. We hebben ook alle baby spullen verkocht. Ook meer van, mijn lichaam kan 't toch niet aan. En ik heb net nieuw werk weer opnieuw in de zorg, dus wil mij hier graag ook op focussen. En niet weer in de ziektewet komen en dat wéér het contract niet wordt verlengt, zoals veel vaker is gebeurd helaas. Dus het wordt de komende tijd sowieso niks. Maar ja, als de jongste ook wat groter is en eventueel op school zit, ja dan sluit ik toch een derde niet uit, ondanks mijn man daar anders over denkt.
Hmm ja ik begrijp je. Veel bezwaren eigenlijk, terwijl je hart stiekem iets anders begint te zeggen Ik heb mijn moeder net gevraagd, zij kregen toen thuiszorg via het Groene Kruis, ze weet niet meer hoeveel ze moesten betalen maar het was een kleine eigen bijdrage, niet zo veel in ieder geval!
Ik had bij mijn eerste bekkeninstabiliteit vanaf 20 wkn, volledige ziektewet vanaf 26 wkn. Na bevalling redelijk snel hersteld. Bij de tweede had ik een groot/zwaar peutertje met ontwikkelingsachterstand rondlopen (kon niet traplopen bijvoorbeeld) en dat was erg pittig, klachten vanaf 8 wkn of zo. Veel meer pijn gehad dan bij eerste, omdat het juist zo moeilijk was om voldoende rust te nemen. Ik kon nog wat lopen/schuifelen, maar daar was ook alles mee gezegd. Slapen was een ramp. Na bevalling herstel wel iets langer dan bij eerste, maar is wel helemaal bijgetrokken. Bij de derde kreeg ik meteen vanaf prille begin al wat last van mijn bekken, maar ik kreeg ook hyperemesis gravidarum. Hierdoor was ik aan bank/bed gekluisterd en kon ik heel weinig doen met kinderen/huishouden. Heel veel rusten dus. Ik denk hierdoor ook erg weinig last van mijn bekken. Wel de hele zwangerschap gevoeld, maar pijn is nooit zo heftig geworden als bij eerste of tweede. Na bevalling ook snel weer weggetrokken, maar... het kwam ook weer terug toen ik echt actiever werd (had langer geduurd door slechte conditie door hyperemesis gravidarum) en baby zwaarder. Ongeveer 9 maanden na bevalling had ik zoveel pijn dat ik nauwelijks meer kon lopen en nauwelijks slapen zonder flinke pijnstilling. Sindsdien blijft bekken opspelen. Ik heb veel baat gehad bij bekkenfysio om klachten goed onder controle te krijgen en houden, maar het is nooit meer echt weg gegaan. De derde zwangerschap heeft er bij mij dus voor gezorgd dat het chronisch werd. Ik zou geen zwangerschap meer aandurven uit angst dat ik er 'slechter' uit kom. Niet zo zeer tijdens zwangerschap (9 maanden afzien is in ieder geval nog eindig), maar vooral daarna... Maar ik heb makkelijk praten want ik heb tig andere redenen om geen kind/zwangerschap meer te willen. Als de wens er was, dan weet ik niet zo goed wat ik uiteindelijk zou doen...
Ik had bij de oudste de eerste klachten voor de termijnecho en op het laatst kon ik amper naar de wc lopen. Nu ben ik 30 weken zwanger van twee en ik heb echt nergens last van. Een keer een beetje stijf gevoel weer, rond een week of 10 en toen ging ik er al vanuit dat het weer zo zou zijn maar dat was echt eenmalig.
Ik had verwacht dat ik deze zwangerschap heel veel last van bekkenklachten zou hebben. Bij de eerste met 24 weken al moeite met lopen, bij de tweede vanaf 20 weken al mank en vanaf 26 weken met krukken. Nu had ik bij 9 weken (!) al een dag heel veel pijn, dus ik was er helemaal op voorbereid dat het drama zou worden. Maar dit is na een weekje overgegaan en ik heb tot nu toe echt heel weinig last! Zo blij mee, nog elke dag dat ik gewoon kan lopen zonder pijn doe ik een (klein) dansje Het scheelt wel hoeveel tijd er tussen zwangerschappen zit. Bij nr 1 en 2 zat er bij mij nog geen 1,5 jaar tussen en nu tussen nr 2 en nr 3 8 jaar. En het is wel echt een grote kwestie 'beter voorkomen dan genezen', dus ik ben heel braaf rust aan het nemen voordat het al zeer doet. Maar vaak kun je er niets aan doen en is het mazzel. Wilde alleen aangeven dat het dus best kan dat je bij de derde geen last hebt, ook al heb je dat bij de eerste twee wel gehad.
Oké, dat is wel heel fijn voor je! Bij mijn eerste en tweede zat er uhm.. 2 jaar tussen dacht ik, tenminste met bevalling en de eerste positieve zwangerschapstest. Nu is mijn jongste 1,5 jaar.
Hier bij de eerste behoorlijk last gehad. Vooral op het laatst. Na de bevalling kon ik niet meer lopen en heb tot 2 jaar na tijd fysio gehad. Na een jaar was is weer een beetje het oude maar nog wel fysio nodig en heb nooit alles weer helemaal normaal gekund. Toch nu zwanger van een tweede en ook de laatste. Veel klachten, even iets schoonmaken in huis en kan de hele dag niet, ook felle steken bij het lopen en soms niet meer fatsoenlijk in de benen kunnen komen. Het verpest echt mijn hele zwangerschap en kan er dan ook weinig van genieten. Hier dus bij de tweede wel ergere klachten.
Bij mij waren bij de 2de de klachten ook erger. Maar zodra ze geboren waren was het wel een stuk minder. Ik zal altijd lichte pijn houden bij bepaalde activiteiten, maar normaal gesproken kan ik de dag normaal doorkomen. De pijn was bij de 2de ook erger als de eerste.
Ik heb na de eerste ook 9mnd nog volle klachten gehad bij uitsluitend wandelen nog niet eens de gekke dingen. Kleine wordt in december 2 en nubzijn de klachten maandelijks er nog rondom ongesteldheid. Gelukkig niet die 8 kilo bowlingbal aan een touwtje gevoel meer, maar prettig is anders. Dus hier speelt t in de overweging voor nr 2 wel mee. Tis wel weer te overkomen daar niet van maar het vooruitzicht van: Jippie we gaan naar x en mama zit in een rolstoel vanaf week 23 want het is meer dan 200 meter lopen, zoals de vorige keer is niet heel verleidelijk. Juist omdat dit maandelijks nog terugkomt, ben ik daar zeker nog wel huiverig voor.