Ik kan me herinneren dat je dit al eens eerder hebt geschreven. Naar dat je je nog altijd zo opgebrand voelt. Ik herken het deels wel, wij hebben drie kinderen en hier ligt het huishouden soms ook op z'n gat en ik voel ik me schuldig over van alles en nog wat. Je schrijft dat je oudste een 'bewerkelijk' meisje is. Hoewel ik dat herken van mijn eigen kinderen (wie niet), denk ik dat het ook beter gaat en je je beter zal voelen als je haar probeert te zien zoals ze is. Dat klinkt nu vaag en misschien wat zweverig, maar zo heb ik het niet bedoeld. De oudste en middelste lijken qua karakter niks op elkaar. Ik kan met de middelste lezen en schrijven, wij snappen elkaar. Mijn man heeft dat met de oudste. En omgekeerd is het ook zo, ik word sneller boos door iets wat de oudste doet en mijn man door wat de middelste doet. Het zijn echt karaktertrekken die beter op elkaar aansluiten. Nu ik dit weet is er een stuk rust en begrip in mij naar boven gekomen. Ik zie de oudste nu zoals ze is en ik weet wat ze nodig heeft, en probeer veel meer dingen vanuit haar perspectief te zien. Dat helpt in niet geïrriteerd raken en ook zorgen dat zij geen reden heeft om uit te barsten. Ik lees in je post veel over kinderen, huishouden, werk. Wat doen jullie als jullie echt vrij zijn? Met z'n allen, als gezin? Wij hebben, bij de komst van de derde, echt geïnvesteerd in tijd samen. We hebben een abonnement op de dierentuin, plantentuin en musea. Zo gaan we elk weekend er wel op uit. Van die momenten genieten we enorm, als gezin. Ik heb op die manier geen 'me-time' nodig. In het begin plande ik dat maar ik raakte daar juist gestresst van. En het zijn nou eenmaal tropenjaren, met twee kleine kinderen. Het vereist planning, organisatie, zorg. Dat hoort erbij en dat is nu het leven. Maar ook dat gaat voorbij.
Ik denk dat een ieder dit wel herkent. Hier drie kinderen onder de 4 jaar. Jongste is zes weken. Tijd alleen, wat is dat? Hier heeft ook geholpen: minimaliseren. Minder spullen is minder opruimen. Geldt ook voor speelgoed. Het huishouden is hier nu zo gedaan. Oh en strijken zou ik ook niet doen. Nutteloze bezigheid.
Ik ben vaker posts van je tegengekomen over minimaliseren. Ik wil het graag gaan doen, in zowel speelgoed als spullen van ons als kleding. Mijn eerste stap is van het speelgoed bekijken waar echt nog mee gespeeld wordt/wat weggegeven/verkocht kan worden en wat kapot is en dus weg moet. Het speelgoed dat blijft allemaal sorteren in opruimbakken. En natuurlijk streven naar minder kopen. Nu kopen we niet veel qua speelgoed, maar ze krijgen ook weleens wat. Mijn vraag is dus eigenlijk: hoe ben jij begonnen en hoe houd je het vol?
Ook ik heb vaker topics van je voorbij zien komen en het valt me wel altijd op dat je het erg negatief ziet. Misschien realiseer je het niet zo maar je praat vaak heel negatief over je oudste. ik Weet natuurlijk niet hoe jullie interactie is, maar als je haar positiever benadert kan ik me voorstellen dat de relatie misschien ook beter wordt. Ik merk zelf in ieder geval heel duidelijk altijd dat als ik zelf moe ben of minder lekker in mijn vel zit, ik mijn kinderen ook meteen lastiger vind verder is het natuurlijk vervelend dat je jongste 1 1/2 uur wakker is 's nachts. Aan de andere kant denk ik dat heel veel kinderen wel zulke fases hebben (mijn kinderen hebben dat ook altijd gehad). als je om 21:00 uur naar bed gaat en je bent 's nachts een tijdwakker dan kun je toch wel aan genoeg slaap komen denk ik zo. Of je kiest ervoor om toch later naar bed te gaan om Meer tijd voor jezelf te hebben en het dan wel op zes uur slaap te redden, ook prima. Misschien lukt het om eens wat meer te kijken naar wat er wel is: een leuke man, twee gezonde kinderen (zij het met hun eigen uitdagingen), een leuke baan. Tegelijkertijd zou ik toch kijken of je niet op bepaalde dingen financieel kan beknibbelen en dan een huishoudelijke hulp in huis nemen. 32 uur werken met twee kinderen en het huishouden helemaal zelf doen is gewoon veel Succes!
Misschien wil je teveel? Ligt jouw lat veel te hoog en raak je gedesillusioneerd omdat je het niet kunt waarmaken? 32 uur werken (en je partner fulltime/nog meer uren?), huishouden, opvoeden/begeleiden/regelen 2 jonge kinderen... Ik denk dat maar heel weinig vrouwen dit (zelf, zonder hulp) kunnen zonder hun batterij (compleet) leeg te trekken. De oplossing hiervoor is toch keuzes maken, hulp vragen, ruimte voor jezelf creëren. Zeker dus niet gaan poetsen als je eens even vrij bent, dingen half/goed genoeg gaan doen. Kritisch kijken naar verdeling van taken. Wil je niet minder gaan werken, zorg dan dat je huishoudelijke hulp neemt. Probeer helder te krijgen op welke manieren jij oplaadt en hoe je dit structureel (wekelijks) vorm kunt geven. Kan ook in kleine dingen zitten, zoals even 20 min op je bed gaan liggen (met muziekje of meditatie oid) en de kinderen even aan je partner overlaten. En als jij je dochter als enorm pittig ervaart, bewerkelijk en 'veel mee te stellen' dan zou je ook kunnen overwegen daar gericht hulp/ondersteuning voor te vragen. Misschien zijn er dingen die in aanpak verandert kunnen worden, die het een heel stuk makkelijker maken (Bijvoorbeeld tav strijd rondom eten? Dagelijkse strijd met je kind is erg slopend, dat moet vast anders kunnen? Soms kom je daar zelf niet uit, omdat je er te dicht op zit en kan een professional met ideeën komen).
Eens met meiden hier boven. Jouw naam valt me op, ik heb zo vaak topics van jou al voorbij zien komen in de trant van: uitgebluste moeder, depressieve moeder, ik vind het moederschap niet leuk, wanneer gaan ze nou doorslapen, pittige dochter, wat moet ik met mijn dochter enz. Denk echt dat je je houding tegenover iig je oudste drastisch moet veranderen. Er is al eens een topic geweest dat je dochter hoogsensitief zou zijn. Juist die kinderen voelen stemmingen haarfijn aan en pikken al die signalen op wat weer weerslag heeft op hun eigen gedrag. 32 uur werken icm 2 kleine kinderen en huishouden is idd best veel maar is te doen, er is ook nog een vader in huis aanwezig. Doe 1 x pw boodschappen, laat ze bezorgen of maak gebruik van een pickup point. Kook in het weekend al uit voren. Strijken is voor kinderkleding niet noodzakelijk, 2 minuten aantrekken en zit prima. Niet helemaal goed is ook perfect. De kinderen herinneren zich later liever een moeder die gemeend leuke dingen onderneemt met ze dan een schoon huis. En leuke dingen hoeven helemaal niet spectaculair te zijn hoor. Eendjes voeren, een hut bouwen onder de tafel enz. Maak ook tijd in je hoofd voor 1 op 1 tijd met beide kinderen, ook dat zijn later waardevolle herinneringen. Vervelend dat je je zo rot voelt maar om er iets aan te doen moet je echt bij je zelf beginnen. Ik heb ook 2 kinderen, met 14 mnd leeftijdsverschil. En ja de 1e jaren waren met vlagen echt pittig maar kan achteraf wel zeggen dat ik ook heel bewust heb genoten en daar ben ik heel erg blij om.
Ik moet ook zeggen, zie mijn eerdere post, dat ik ten tijde van de eerste 2 in de tropenjaren een burn-out had/kreeg. Ik heb het daardoor ook als zwaarder ervaren. Mogelijk kan het voor jou ook geen kwaad om met iemand te gaan praten.
Zou het geen oplossing zijn om een psycholoog te zoeken? Daarvoor hoef je niet helemaal aan de grond te zitten, een psycholoog kan ook gewoon een goed klankbord zijn. Ik ga al een hele tijd, en ik vind het heerlijk om iemand te hebben waar ik gewoon een uur tegen kan vertellen, zeuren als het moet, zonder me schuldig te voelen dat ik ook eens moet vragen naar zijn dag. Hij helpt me bovendien om issues die ik soms met mijn kinderen heb helder te zien en beter te weten hoe ik die moet aanpakken.
Ik ben begonnen met boeken erover te lezen. Minimaliseren is nl ook een soort van levenswijze, filosofie. En van die boeken kreeg ik acuut zin om spullen weg te doen. Toen heb ik 30 dagen de Minimalist Game gedaan. Gelukkig deed mijn partner ook fanatiek mee. 400 dingen weg. Zo'n kik dat dat gaf! In mijn zwangerschap werd het nog een tikje erger. Ik haal gewoon ook veel voldoening uit dingen gratis wegdoen bijv via NextDoor. Dat je er anderen blij mee maakt. Wat betreft speelgoed heb ik ook gemerkt dat kleine kinderen zich beter vermaken met minder. Iets met keuze stress? Dus dat is hier een strak regime. Iets erin is iets eruit en gelukkig hebben we een klein nichtje die we er blij mee maken.
Bedankt voor alle reacties. Ik besef me terdege dat ik erg negatief klink. En ja, ik ben iemand die een tendens heeft om depressief te zijn. Ik heb lange tijd antidepressiva geslikt (ruim 8 jaar) en ben er nu 3 maanden vanaf. Dat bevalt me erg goed; de somberheid die ik voel, lijkt me vrij normaal in onze situatie. Ik heb een loodzware zwangerschap gehad van de tweede waarin ik meerdere keren opgenomen ben geweest. Toen sliep ik niet vanwege de zwangerschap en sinds de jongste geboren is, nu bijna 15 maanden geleden, slaap ik nauwelijks omdat zij elke nacht nachtbraakt.. Een groot deel van mijn probleem is denk ik echt dat slaapgebrek. En hoe los je dat op? Ik slaap heus wel eens een nachtje meer dan 4 uur, soms zelfs 2 nachten achter elkaar. Maar het niet structureel kunnen halen van 7 uur, dat breekt me op. En dat haal je niet in met een weekendje weg. Wat betreft mijn oudste; het lijkt nu alsof ik haar het vreselijkste kind ter wereld vind. Dat vind ik uiteraard niet; ze is de liefste en mooiste Maar na 5,5 jaar heb ik nog steeds haar gebruiksaanwijzing niet gevonden en ja, daar maak ik me af en toe druk over. Ik ga regelmatig met haar alleen iets doen, daar genieten we allebei enorm van. En ik probeer haar te nemen zoals ze is en de mooie kanten van haar 'bewerkelijkheid' te zien. Maar als je zo ongelofelijk moe bent, is elke strijd op een dag er een te veel. Ik snap het: daar kan zij niets aan doen maar het is wel de realiteit. Ik heb overigens nu ondersteuning gevraagd vanuit het cb om beter om te leren gaan met haar pit. Samen als gezin iets gezelligs doen proberen we regelmatig te doen in het weekend. Maar negen van de tien keer resulteert dat weer in een vreselijke nacht: als de jongste haar slaapjes niet kan doen (wat ze nog 2x op een dag doet), ze slaapt absoluut niet in de wagen, zijn we 's nachts heel veel met haar bezig. Het is echt een kind van het ritme. Dus we moeten de activiteiten als gezin om haar slaapjes heen plannen. En natuurlijk is dat ook leuk maar een dagje dierentuin o.i.d. zit er gewoon niet in. Soms doen we het natuurlijk toch want de oudste heeft ook 'recht' op vertier maar dan calculeer je dus de 'straf' er van tevoren bij in. Dus doen we veel apart: ik met oudste, man met oudste. Weinig met zijn vieren. Als ik het zo teruglees, lijkt het alsof ik op alles een negatief antwoord heb. En dat is wellicht toch kenmerkend voor hoe ik me op dit moment voel.
Als je denkt dat het slaapgebrek het grootste probleem is, kan je dan niet een paar nachten per week ergens anders in huis slapen zodat je een paar goede nachten kan maken? Of op tijd naar bed? Het huishouden moet gebeuren, maar doe dan wat echt nodig is en pak verder je slaap waar het kan.
Dit: in periodes van gespook wisselden mijn man en ik elkaar af, eentje bij het spokend kind en ander in logeerkamer Als je om de nacht acht uur slaapt moet het wel ok zijn toch?
Idd afwisselen. Jij ene nacht dienst, je man de andere nacht. Evt oudste dochter gewoon lekker bij jullie laten slapen als dat maakt dat zij iig wel door slaapt. Niet alle 'problemen' tegelijk op willen lossen.
Dat idd. Maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk. Ik gaf borstvoeding, dus afwisselen was hier lastig, maar dan moet mijn mij elk weekend of op een vrije dag lekker wat langer liggen. Hier 7 jaar slaapgebrek, dus ik snap het wel, maar bij mij was het toch echt een depressie die voor de sombere gevoelens zorgden.
Ik weet niet hoveel je hier nou direct aan hebt, maar waar jij nu doorheen gaat is een fase waar heel veel moeders doorheen gaan. Er is zelfs onderzoek dat laat zien dat vrouwen met kinderen zo achterin de 30 of begin 40 (ga ervan uit dat 81 je geboortejaar is ) in de minst gelukkige periode van hun leven zitten. Goede nieuws is dat ook voor degene die hier heelmaal niets aan doen en maar gewoon chagerijnig gaan zitten afwachten, het bijna altijd heel veel beter wordt na een paar jaar. Nu zijn een paar jaar natuurlijk best veel, dus ik raad je niet aan om maar gewoon bij de pakken neer te gaan zitten, maar mij gaf het wel een hoopvol gevoel dat dit kennelijk een fase is waar veel vrouwen even doorheen moeten. Voor de korte termijn heb ik niets zo heel veel tips. Mijn kinderen zijn iets ouder en ik heb wel hulp, maar ik herken heel veel in je verhaal. Waar is mezelf nog het blijst mee kan maken is proberen te genieten van die kleine momentjes op een dag die wel heel fijn zijn. S ochtends in mn auto met een muziekje, lekker koffie en een koek, 's midddags in het weekend even in het zonnetje zitten in de tuin met een boek (en dan wel 15x moeten opstaan in een uur, dat dan weer wel...) of een week in de avond kids vroeg naar bed en wij samen lekker sushi of iets dergelijks bestellen en een lekkere fles wijn erbij. Zo "sleep" ik mezelf maar door deze periode heen (klinkt dramatischer dan het voelt )
Nogmaals bedankt voor alle reacties, ik vind het super fijn dat er mensen zijn die 1. dingen herkennen want dat helpt al en 2. tips hebben. Ik wil wel even aangeven dat ik echt niet de indruk wil wekken dat ik ondankbaar ben. Want ik heb 2 gezonde kids, een fijne man, een baan waar ik veel plezier uit haal; ik weet echt wel wat ik heb. Maar dat neemt niet weg dat ik het leven als werkende moeder soms gewoon heel zwaar vind.
Ik vind je zeker niet ondankbaar overkomen hoor. Wel komt het steeds op me over of dat je niet echt iets wil doen met de tips, terwijl er volgens mij heel veel nuttige dingen bij staan. Bijvoorbeeld de nachten met je man afwisselen, eerder naar bed gaan, hulp in de huishouding, en paar uur elke week structureel vrij nemen en die uren voor jezelf of het huishouden hebben, enzovoort. ( wij kunnen natuurlijk niet in je portemonnee kijken, maar ik zou dan zelf liever beknibbelen op uitjes zodat je wat kunt besparen en op die manier die extra dingen kunt bekostigen) Naar mijn mening, en die van anderen, kunnen dit soort dingen echt verschil voor je maken. Veel succes ermee!
Ik mis echt je man in het nachtelijk spoken. Wisselen jullie af? Dat is een aantal keer genoemd maar volgens mij ben je daar niet op in gegaan, misschien heb ik het gemist?
Volgens mij had ik het al s gezegd maar ik herken letterlijk ALLES wat je zegt. Van het slechte slapen (beide kinderen hebben hier geen enkele nacht langer dan 3 uur achter elkaar geslapen de eerste 2 jaar na hun geboorte) en de chaos die het slaapgebrek veroorzaakt in je hoofd tot de dagelijkse strijd met je oudste kind en de wanhoop die dat geeft. Ik heb die strijd ook iedere dag met mijn oudste en ik ben ook helemaal gesloopt. Nogmaals, ik heb geen tips, wel herkenning !
O enne er staan hier echt wel nuttige tips tussen. Ik ben blij met mijn schoonmaakster bijvoorbeeld. De nachten afwisselen met je man is ook een goede tip. Die hadden wij ook wel gehoord maar wij hebben helaas geen logeerkamer over én een mega gehorig huis. Dus als ik apart lag hoorde ik nog alles. Maar als je wel een plek hebt voor een bed waar je (redelijk) rustig ligt zou ik het zeker doen! Mijn oudste kind is ook heel erg temperamentvol en gevoelig. Het is een heel bijzonder kind. Ik zou hem zo graag willen helpen bij alles maar dat lukt me niet altijd. En dat is frustrerend, voor hem en mezelf. Wees lief voor jezelf en neem af en toe een vrije dag