Eerder huilde ik niet zo snel maar vorige week omdat ik alweer geen postieve test had en alweer voor een ivf poging moet gaan. Dag mag ik mezelf een dagje zielig vinden en dan de schouders er weer onder want we doen ook zat leuke dingen! Soms word dat lastiger na al die jaren maar we blijven dromen!
Toen ik mijn moeder belde(waar ik al weinig contact mee heb) om te vertellen dat mijn opa(vaders kant) heel erg ziek was en zou komen te overlijden. Haar antwoord: ja hier in de flat gaan ook veel mensen dood. O en ik heb je zusje gebeld maar ze neemt niet op, dat vind ik raar. O en toen ik haar een berichtje stuurde dat hij uiteindelijk was overleden antwoordde zij met: dat is onverwachts. Ik werd er weer even aan herinnerd waarom ik ook alweer geen contact met haar heb...
Op dit moment bij het lezen van dit topic terwijl ik eigenlijk weer hoor te slapen nu vriendlief naar het werk is. Voor een ieder die het zo nodig heeft een Mega Dikke Knuffel! Wou dat zeggen:"Het komt allemaal wel goed schatje." (Van de Rosivee reclame) wonderen deed, maar ik weet dat het lang niet zo simpel en/of waarheid is. Jullie zijn stuk voor stuk toppers! Sterkte. <3 Door de hormonen huil ik vrij snel om alles en nog wat en daarnaast: Huil om een moeilijke situatie van een dierbare, waarbij ik 'er alleen maar kan zijn' en verder niets dan machteloos toekijken. Om de herdenkingsbijeenkomst Oss heb ik heel hard gehuild, zo'n 'mooie' en respectvolle dienst. Maar het einde "Somewhere over the Rainbow" hakte er echt in. Dat liedje zong ik altijd voor mijn kleine tot hij veel te vroeg overleed. Hoe ik mijn hummeltje mis, zeker nu ik weer een tijdje zwanger ben en nou ja het is heel dubbel laten we het daar op houden. En huil om hoe lief mijn vriend voor mij is, terwijl het voor hem ook niet altijd makkelijk is zeker niet met mijn hg-zwangerschap nu. En om de machteloosheid nu mijn lijf en spierkracht door de hg zo veranderd is en ik moet accepteren dat het voorlopig nu eenmaal mijn realiteit is, zo niet wat ik gewend ben.
Ik moet weleens huilen om de gedachte dat mijn vriend en ik misschien wel nooit een kindje van ons samen mogen krijgen... Dikke knuffel dames!!❤️ Een positief traan-wegpink-momentje: een van mijn leerlingen (kleuter) kwam pas heel spontaan naar mij toe en zei: juf, ik hou zoveel van jou! Aaaahw!❤️
Naar omstandigheden gaat het redelijk. Hij is weer thuis en we wachten op een plekje in het revalidatiecentrum. Hij heeft geen zichtbare schade maar weldegelijk flink schade (geheugen, emotietegulatie, zelfcontrole) en dat maakt dat mensen het niet zo goed snappen. Buiten de angst dat het nogmaals gebeurt
Vind het echt erg dat hij zoveel moet doorstaan. Ik wens hem en jullie een voorspoedig revalidatie traject toe.
Ah nee! Ook dat nog! Wat een ongelooflijke tegenslagen krijgen jullie te verduren! Wat is het leven soms oneerlijk. Wat een onzekerheid en angst (opnieuw). Een hele dikke digitale knuffel!
Wat een verdriet zul je hebben!! Mijn hart huilt met je mee...... Ik hoop dat hij snel een plekje krijgt in het revalidatiecentrum en dat het snel wat beter met hem gaat. Heel erg veel sterkte!!
Wat verschrikkelijk! Zoiets mag niemand overkomen Ik hoop dat de revalidatie hem gaat helpen en dat verdere complicaties hem en jullie bespaard blijven en dat de angst uiteindelijk weer verdwijnt. Heel veel sterkte gewenst en succes met het herstel x
Ik heb werkgerelateerd in zeer korte tijd achter elkaar veel ellende van dichtbij gezien. Zonder dat ik het zelf doorhad is de emmer overgelopen met huilen, huilen en nog meer huilen. Ik vond de doorverwijzing met "meerdere psychotrauma's" best heftig klinken...
@sidmick heel veel sterkte! Wat een afschuwelijk nieuws! Ik heb gehuild toen mijn beste vriendin haar kindje met bijna 17wk verloor op vakantie. Ze belde me dat de vliezen waren gebroken. Op dat moment was Zuid Frankrijk zo ver weg, wetende dat zij daar hun kindje aan het verliezen zijn Ik heb vorige week ook nog gehuild toen mijn zoontje de meningokokkenvaccinatie kreeg. Hij viel niet in de leeftijdgroep dus wij hebben het zelf betaald. Mijn neef is als gezond kind door meningitis zwaar gehandicapt geraakt, hij is nu 38 en functioneert op niveau van 1/1,5 jaar Ik was natuurlijk blij dat het we al zo snel konden komen, maar toen het eenmaal achter de rug was heb ik in de auto onverwacht even een traantje gelaten bij de gedachte aan mijn grote "kleine" neef, als hij nu was geboren was hij misschien wel gewoon gevaccineerd of hersteld
Toen mijn man met zijn voet tegen de bovenkant van de kachel aanknalde, nadat hij zijn evenwicht verloor door op 1 been te staan. Ik heb gehuild van het lachen.. HEERLIJK!
Ik had er vandaag maar liefst 3: 1. therapie 2. het lezen van een boekje over een echtpaar met een gehandicapt kind 3. de eerste aflevering van RuPaul Drag Race s10, waardoor ik helemaal wild enthousiast werd en door de huiskamer shashay'de en een pirouette maakte en uiteraard mijn evenwicht verloor (want evenwichtsstoornis) en ik mezelf in de reflectie van de gashaard zag liggen, helemaal duizelig en plat op de grond. En ik mezelf ineens een hele grote loser vond. Gelukkig heb ik vanmiddag al een nieuwe literfles witte wijn gehaald en de zelfmedicatie slaat aan