@Luuz zit jij toevallig in de nano Facebook groep? Of ben ik nu al compleet paranoïde aan het worden?
200blz @Luuz leest erg fijn weg leuk! Ik heb hier echt niet genoeg tijd, inspiratie en verstand van om dit jaar al mee te doen. Maybe next year! Blijf hier wel meelezen
Ik heb gezegd dat als hij nog eens staat te lachen, ik dus dat kuikentje op zijn kussen leg. Hij dreigt dan mijn pennen doormidden te breken
Ik schrijf al mn hele leven korte stukjes, als kind hele verhalen. Maar ik zie dat helemaal niet zitten hoe je nou zo'n heel boek in elkaar draait. Misschien als ik oud ben of zo. Als ik de tijd heb om er wat mee te doen. Kreeg van mijn leraren altijd wel terug dat ik een leuke schrijfstijl heb. Mijn leraar Nederlands van vroeger was fan en vond dat ik er meer mee moest doen. Maar nooit gedaan natuurlijk. Hoe werkt dat met inspiratie bij jullie? Ik heb soms ineens dat me een heel stuk binnenvalt. Maar dat is dan meestal meteen heel dramatisch. Een soort scenes of zo. Beetje moeilijk uitleggen.
@iMoeder bij mij is het meestal een beeld wat ik zie en zodra ik er aandacht aan ga besteden groeit het. De personages zijn 'echt' op het moment van schrijven (Zie post #55.) Vandaag was het toevallig een zin. Ik heb zelfs nog even 'gediscussieerd' met mijn hoofdpersoon, want ze was ergens mee bezig en ineens maakte ze vandaag een timejump en begint ze over iets heel anders, maar toen ik uiteindelijk klaar was klopte het toch weer en ik heb een belangrijk karakter kunnen introduceren. Ik zie het bijna als een soort creatieve schizofrenie Pff, ik kap ermee voor vandaag. Heb bijna 5000 woorden geschreven, samengevoegd en oude scènes herschreven, het is mooi geweest.
Het is lang geleden dat ik zó enthousiast weer met een hobby aan de slag ging! Wat is dit leuk! De opzet van het verhaal staat al, evenals de sfeer waar ik naartoe wil. Nu nog de twee hoofd-karakters een beetje uitwerken en dan lukt het me hopelijk om de laptop weg te leggen
Ik kom net onder de douche vandaan en kreeg ineens een idee om op te schrijven. Is wel pas richting het plot, dus hopelijk kan ik die richting op schrijven. En ik ben zo’n emo-muts, dat ik er zelf een brok van in mijn keel kreeg
(Ergens richting het plot van het verhaal). De politie is al twee uur weg als Tanja me richting de badkamer duwt. Ik zie dat het bad al vol is, maar ik heb geen idee wanneer ze dat gedaan heeft. Ze helpt me met uitkleden, terwijl ik niks anders kan doen dan voor me uit staren. Ik sluit mijn ogen en voel niks. Hij was mijn grote liefde, mijn allerbeste vriend en nu is het voorbij. Ik open mijn ogen en zie dat Tanja bezorgd en vol medelijden naar me kijkt. Maar het maakt me niks meer uit. Zachtjes pakt ze mijn elleboog en helpt me het bad in. Ik laat me zakken in het warme water en voel het zware gevoel van me af glijden. Ik sluit opnieuw mijn ogen en zie alles in een flits voorbij komen. Het ene moment rennen we samen de verlaten fabriek uit en het volgende moment klinkt er een schot en zie ik hoe Daniël in elkaar zakt. (Ik zie de grote vlek bloed zich in rap tempo verspreiden over zijn rug. Zijn T-shirt verandert in één grote rode olievlek. Ik voel hoe hij mijn hand vastpakt en zegt om te rennen. Zo ver en zo snel ik kan.) ‘Jen? Zal ik iets te eten maken? Soep? Toast? Of iets anders?’ vraagt Tanja. Ik schrik op uit mijn gedachten. Eten? Nee, ik wil geen eten. Ik wil Daniël. Ze bedoelt het lief en ik denk dat ze geen idee heeft hoe ze hier mee om moet gaan. Hoe ze met mij om moet gaan. En eigenlijk weet ik dat zelf niet eens. De politie begon over de begrafenis. Dat ze contact opnemen wanneer ze het lichaam hebben vrijgegeven. Het lichaam. Alsof ik mijn sleutels ben verloren. Het lichaam dat ik zo goed ken, elk plekje heb ik verkend in de afgelopen jaren. Ik weet waar zijn kleinste moedervlek zit, op de grens van zijn onderrug en zijn rechterbil. Of dat hij een litteken heeft van de operatie aan een blindedarmontsteking. Ik ken zijn armen. Zijn grote sterke armen waarin me zo veilig en vertrouwd heb gevoeld. Er gaat een steek door me heen als ik me bedenk dat hij er nu niet is. Dat hij me niet in zijn armen kan trekken en mijn pijn en verdriet weg kan nemen. God, wat zou ik de tijd graag terug willen draaien. Gistermorgen werd ik nog wakker gemaakt met de geur van verse koffie. De laatste weken waren heftig en ik heb me nog nooit zo bang gevoeld. Maar hij is nooit gestopt met kleine lieve gebaren. Hij wist dat ik de dag niet zonder koffie kan beginnen, hij wist dat hij me met rust moest laten het eerste half uur van de dag. Hij vond het belangrijk dat ik terug kon vallen op een veilige thuisbasis. Dat ik wist dat hij er altijd voor me zou zijn. Dat dit de plek is waar we, ondanks alles, samen konden lachen. De tranen die ik de afgelopen uren niet wilde toelaten, banen zich een weg naar buiten. Ik kijk naar Tanja die nog altijd naast me in de badkamer zit en vraag snikkend: ‘Tanja wat moet ik nou? Ik kan dit toch helemaal niet alleen!’ Ik stap uit het inmiddels koud geworden water en zonder me af te drogen loop ik naar de slaapkamer. Ik kijk naar het bed waarin we nooit meer samen wakker zullen worden. Waarin we nooit meer de liefde bedrijven. Waarin ik ‘s morgens niet meer knorrig naar zijn naakte lichaam kan kijken, wanneer hij zich klaar maakt voor zijn werk. Plotseling word ik bevangen door een vlaag van paniek en verdriet, dat vervolgens plaats maakt voor intense haat. Met één veeg gooi ik alles van mijn nachtkastje. De foto van onze bruiloft, het bedlampje en een boek vallen met een grote bons op de grond. Ik trek de lakens van het bed en schreeuw: ‘kom dan! Kom me dan halen! Heb je nu je zin?!’ Ik pak de stoel waar nog een stapel van zijn kleding op ligt en smijt deze door de slaapkamer. Met een grote klap raakt de stoel de spiegel en valt gebroken op de grond. Ik laat me op de grond zakken, sla mijn armen om me heen en huil. Alle gevoelens van de afgelopen uren pakken zich samen en vechten zich een weg naar buiten. Ik merk niet dat Tanja me in bed legt en een dokter belt. Ik merk helemaal niks. Alleen het gevoel van één grote leegte. Zonder Daniël hoeft het niet meer. Zonder Daniël wil IK niet meer. Ik voel een klein prikje in mijn arm en zak weg in een diepe droomloze slaap.
@Luuz nee!! Ik vind het geen leuk verhaal. Ik zeg de tijdverdrijver van Hermione lenen (is gewoon te koop op aliexpress) en dan Batman even inhuren om de stalker uit te schakelen
Ik vind het nog wat overdreven en heb nog geen idee hoe ik het erin moet verwerken. Mijn man is vanavond bij vrienden, dus dan ga ik weer aan de slag. Ben nu ook met een scène begonnen waarvan ik nog niet weet wat ik er mee ga doen
Met een tevreden gevoel trek ik de deur achter me dicht. Ik draai me om naar Daniël, sla mijn armen om zijn nek en geef hem een kus. ‘Ik heb in lange tijd niet zo’n leuke avond gehad.’ (Bedenk leuke activiteit/gebeurtenis voorafgaand aan dit hoofdstuk) En ik meen het. Ik heb genoten vanavond. Ik heb de hele avond niet gedacht aan mijn stalker. Daniël kust me in mijn nek en fluistert: ‘dan weet ik de perfecte afsluiter van vanavond.’ Hij legt zijn handen onder mijn billen en tilt me op, terwijl hij aan mijn oorlel knabbelt. Ik hou mijn hoofd schuin en hij neemt me mee naar boven. Halverwege de overloop staat hij plotseling stil en laat me zakken. Als ik met beide voeten op de grond sta, pakt hij me bij mijn schouders en zegt kalm: ‘Ik wil dat je zonder omkijken naar beneden loopt en de politie belt. Zeg ze dat er is ingebroken en dat ze nu langs moeten komen.’ Ik weet dat ze meteen komen als ik bel. Het dossier over mijn stalker is net zo dik als een telefoonboek. Daniël schudt me wakker. ‘Nú Jenny’ zegt hij. Ik loop bij hem weg, maar bovenaan de trap kan ik mezelf niet meer bedwingen en ik draai me om. Ik voel alle kleur uit mijn gezicht weg trekken en mijn mond valt open. Met een punaise is er een briefje aan onze slaapkamerdeur vast gemaakt. Omdat ik het vanaf de trap niet kan lezen, loop ik er langzaam naartoe. Daniël probeert me tegen te houden, maar ik schud zijn handen van me af. Ik wil weten wat er hangt, wat er op dat papiertje staat. ‘In liefdevolle herrinnering. Jenny Blokhuis. 21 dec 1987 - 20 okt 2018 Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw Het is een overlijdensadvertentie.