Je kan in het programma meerdere schermen naast elkaar plaatsen. Zo kan je bijvoorbeeld aan de linkerkant je verhaal schrijven, met aan de rechterkant het deel van je onderzoek. Zo heb je alles wat je nodig hebt op je scherm bij elkaar. Via YouTube staat wel een tutorial waarin ze dat uitleggen.
‘geef mij je hand’ beval ze, en ik deed wat ze vroeg. 'Ik ga jullie afstemmen op elkaar.' Het koste me enkele seconden om te beseffen dat ze mij en het boek bedoelde, ze sprak over het boek alsof het een levend voorwerp was. ‘doe je ogen dicht, en denk aan wat jou gelukkig maakt. Laat je hart spreken.’ ik deed wat ze zei en voelde hoe ze onze verstrengelde handen op de kaft van het boek plaatste terwijl ze begon te spreken. Ik herkende de taal niet, als ik had moeten gokken zou ik voor Latijn hebben gekozen. Ik probeerde me er niet al te veel door te laten afleiden en dacht aan alles wat me gelukkig maakte. Een nacht vol heldere sterren. Adrenaline die vrijkwam tijdens het hardlopen. Luisteren naar het gitaarspel van mijn vader toen ik nog jong was. Ik dacht aan de geur van kaneel, een warm bad op een koude winteravond, en langzaam begon ik iets te voelen in mijn hart. Als ik het ergens mee zou vergelijken zou dat het dichtst in de buurt komen van het gefladder van vlindervleugels. Esrin’s stem verdween naar de achtergrond en ik concentreerde me op het gevoel in mijn borstkas. Ik liet ook de herinneringen aan Rune toe. Hoe we uren konden praten. Knuffelen, zoenen, seks. Het gefladder werd heviger en mijn hartslag versnelde. Op het ritme van het kloppen weerklonk zijn naam. Ru-ne. Ru-ne. Ru-ne. In het donker van mijn gesloten oogleden begon een licht te stralen. Eerst ver weg, maar al snel kwam het dichter bij. Mijn hartslag ging door, steeds sneller, naarmate het licht dichterbij kwam. Runerunerune. Tot het licht zo dichtbij kwam dat het leek te ontploffen om me heen, alsof ik erdoor werd omarmd. Zijn warmte omringde me en langzaam voelde ik hoe het weer af nam. Mijn hartslag werd rustiger en klonk gewoon als het gebruikelijke dum-dum. Ik merkte op dat Esrin inmiddels ook klaar was met haar bezwering, als dat het juiste woord er voor was. Langzaam opende ik mijn ogen en ik voelde de vermoeidheid toe slaan. snel nam ik plaats op de houten eetstoel voordat ik door mijn elastieken benen zou zakken. Ik keek naar het boek. ‘toe maar, open het’ zei Esrin. Ik opende het boek, en op de bladzijde die zojuist nog leeg was geweest, stond nu in sierlijke letters mijn naam. December is voor editen
Ik heb besloten dat mijn hoofdpersonen op een korte vakantie gaan naar België. Heel verhaal geschreven en bedacht toen pas dat ik helemaal niet bekend ben in België
Na een half uurtje rijden merk ik dat ik steeds enthousiaster word over onze korte vakantie. Ik weet nog steeds niet waar we heen gaan en als ik er naar vraag, kan Daniel alleen maar geheimzinnig lachen. Het enige dat ik weet, is dat we richting het zuiden rijden. Maar daarmee weet ik niet heel veel meer dan op het moment dat we in de auto stapten. Ik reik naar de radio en zoek mijn favoriete muziekzender op. Mijn favoriete liedje van dit moment schalt door de speakers. Het gebeurd me vaker dat dit nummer gedraaid word als ik de radio aan zet, maar ik klaag er niet over. Zachtjes zing ik mee met de tekst die ik uit mijn hoofd ken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Daniel nog steeds glimlachen. Die lach is niet van zijn gezicht te krijgen, dus ik vermoed dat we naar een plek gaan waar hij altijd al naartoe had gewild. Niet dat dat me heel veel verder helpt, er zijn genoeg plaatsen op de wereld waar we nog eens heel willen. Maar voor nu laat ik het voor wat het is en geniet van de reis er naartoe. Na een korte stop bij een tankstation om onze benen te strekken en koffie te halen, zie ik op de borden langs de snelweg dat we de grens van België over gaan. Ik ga rechtop zitten en klap in mijn handen van blijheid. ‘Gaan we naar België?’ Vraag ik hoopvol. ‘We zijn al in België meisje. En de komende dagen blijven we daar ook. Maar niet op 1 plek.’ Antwoord Daniel geheimzinnig.
Uh... slechte wegen, chocolade, manneke pis? Ik heb meteen de aflevering van bassie en Adriaan in mijn hoofd
Ik heb een vraagje, zouden jullie afknappen op het gebruik van het woord 'tweelingziel' in een boek? Mijn hoofdpersoon is vrij sceptisch en in grote lijnen is het vooral een manifest tegen de zweverigheid, en benaderd vanuit een meer psychologisch perspectief, maar ik twijfel of ik toch niet voor een andere benaming moet kiezen.. Ergens denk ik 'Paulo Coelho doet het ook, en als ik ook maar in de buurt van de Alchemist kan komen prees ik me gezegend', maar ik ben ook bang dat het misschien net té is. Ik ben geen Paulo natuurlijk Wat zouden jullie doen?
Nee hoor, zou niet weten waarom. Gewoon het woord gaan gebruiken. Zolang het verhaal er omheen goed is, vind ik het prima.
Ze gaan een driedaagse autoreis maken door de Ardennen. Heb een hotel gevonden in het plaatsje van hun startpunt en heb via Google maps uitgestippeld waar ze langsrijden, zodat ze in totaal langs 7 kastelen/ruïnes rijden. Alleen nog hotels bekijken voor de andere twee overnachtingen. Maar het bestaat in elk geval in het echt
Ik ben een beetje bang om mezelf daarmee vast te zetten in het esoterie-hoekje, en daar ga ik geen vrienden maken Ik ben een beetje geband op het tweelingziel-forum
Geen zorgen maken dan! Mijn mannelijke hoofdpersoon woont in Peru en alles wat ik daarvan weet is gebaseerd op TripAdvisor
Ligt eraan wat je ermee wil? Wil je het echt benoemen? Je zou het tweelingziel-gebeuren ook kunnen verwerken in voorwerpen, gebeurtenissen zelfs karakters als symbool of motief. Het dus niet expliciet benoemen, maar wel integreren in het verhaal.
Dat is inderdaad ook mijn bedoeling, maar ze heeft wel een theoretisch stukje aan informatie nodig om verder te kunnen en te plaatsen wat er aan de hand is..