Ik heb werkelijk geen idee. Ik kan vanalles verzinnen, maar pas als die situatie zich ooit voor zou doen weet ik pas wat ik doe
Ik denk dat hij een heel groot huis voor zichzelf aantreft dan, de kinderen zijn dan met mij ergens anders. Harder zou ik hem niet kunnen treffen.
Behalve als je het al eens meegemaakt heb kun je denk ik niet weten hoe je gaat reageren. Zaken die van invloed zouden kunnen zijn: - Was het emotioneel vreemdgaan of was het zoenen of seksen? - Was het eenmalig of heeft hij een affaire? - Heb je kinderen of niet? Tuurlijk is mijn eerste emotie nu ook dat ik hem de deur uit zou trappen maar misschien verlam ik wel volledig. En zou ik hem voor de kinderen dan toch nog een kans willen geven..
Ik snap dat je hem pijn zou willen doen omdat hij jou dan ook pijn heeft gedaan. Maar serieus: je kinderen gebruiken als middel om hem te straffen?
Ik zeg niet dat hij geen bezoekrecht/omgangsregeling zou krijgen toch? Ik zeg alleen dat de kinderen en ik zouden vertrekken. Ik ga niet zonder kinderen bij hem weg
Ik heb geen idee, ligt helemaal aan hoe ik het te weten kom en in wat voor context het plaats heeft gevonden.
Geen idee, hopelijk zal ik nooit in die situatie terecht komen. Ik kan dus niet zeggen hoe ik zal reageren.
Goh lastig, niet meegemaakt. Met mijn hoofd zou ik zeggen dat ik hem daar rustig mee zou confronteren en dan daar over praten en kijken wat de uitkomst is. Uiteindelijk denk ik dat ik te emotioneel ben om normaal te communiceren. Waarschijnlijk zal het boos semi schreeuwen worden, onbedaarlijk huilen, weg willen, maar toch blijven en boos zijn! Laat ik maar zeggen dat ik het niet hoop mee te maken!
Heb gelukkig geen flauw idee. Denk dat ik helemaal uit mn plaat zou gaan, maar heb geen idee op wat voor manier. Hoezo vraag je het? Is het aan de orde bij jou?
Geen idee. Ik riep altijd heel hard dat hij dan de rambam kon krijgen maar hij is wel de vader van mijn kinderen. Het zal dan een lastige situatie worden ben ik bang maar weggaan en mijn kindjes om de week niet zien doet me ook pijn. Plus, we gooien dan ruim 11 jaar weg. Dat doe je niet heel makkelijk denk ik. Ik hoop het nooit mee te maken maar ik denk dat ik pas weet wat ik doe, als het moment daar is.
Gelukkig nooit meegemaakt maar ik kan me wel indenken wat ik zou doen. Ik zou hem veel geluk wensen met de ander. Als hij beter kan krijgen moet hij dat namelijk zeker doen, denk alleen niet dat hij ooit nog zo een gek als mij treft waar hij thuis helemaal niets bij hoeft te doen en zich als koning kan gedragen. Daarna zou ik hem vertellen dat ik hem financieel helemaal uitkleden omdat ik weet dat ik hem daarmee raak (dat is dan mijn payback time).
Ik weet niet of ik op dat moment nog een of ander dramatisch statement zou kunnen maken met kleding die uit het raam vliegt of zijn coimplete inboedel die op de oprit staat. Ik denk dat ik vooral enorm verdrietig zou zijn en het 'waarom' zou willen weten.
Ik zou het anders doen, dit grote huis voor mij en de kids, man zoekt maar elders een huisje ga de kids niet uit hun vertrouwde omgeving halen.
Geen id. Als ik 1 jaar verkering heb kan hij vertrekken en hoef ik hem nooit meer te zien. In mijn situatie: wij hebben 13 jaar een relatie, zijn 5,5 jr getrouwd en er is een kind. Tsja. Dat maakt het een stuk ingewikkelder omdat het niet enkel om mij zou gaan. Het zou egoïstisch van mij zijn om dan direct alles op te geven (hoewel hij dat gedaan zou hebben). Ik voel me verplicht aan mijn gezin om te proberen eruit te komen samen. Maar eerlijk is eerlijk; als hij zich niet voor 500% zou inzetten dan is het klaar